Οι μέταλ μπάντες που μας μεγάλωσαν
- 12 ΝΟΕ 2017
Θελήσαμε να αφιερώσουμε την Κυριακή μας στο μέταλ, γράφοντας για την αγαπημένη μας μέταλ μπάντα. Επειδή υπήρξαν διαφωνίες και bullying στο άντρο του PopCode σχετικά με τη μεταλλοσύνη του καθενός, επιστρατεύσαμε έναν ειδικό, για να ξεδιαλύνει τα πράγματα.
Ο Άρης Λάμπος, δημιουργός του κόμικ ‘Μεταλλάδες‘, φωνή των συγκροτημάτων Deathcrop Valley και System Decay και παρουσιαστής της εκπομπής ‘Underground‘ στο Web TVv του STAR, πήρε τον ανιχνευτή του και μας μέτρησε.
Οι Manowar, για τον Γιώργο Μυλωνά
Η σπίντα με την οποία μπαίνει το ‘The Oath’ από το ‘Sign of the Hammer’ των Manowar ήταν ό,τι πιο ξεσηκωτικό είχα ακούσει στην εφηβεία μου. Δεν καταλάβαινα ούτε τις μισές λέξεις του κομματιού, ωστόσο κάθε φορά που το άκουγα ήμουν έτοιμος να πάω για πόλεμο. Μετά το ‘The Oath’ κόλλησα με το ‘All men play on 10’, το ‘Thor’, το ‘Mountains’ και το ‘Guyanna’ από τον ίδιο δίσκο. Δεν ήμουν ποτέ του metal για αυτό και όταν η μητέρα μου άκουγε τις κραυγές των Manowar να βγαίνουν από το δωμάτιο μου, αντί για τα τραγούδια του Σφακιανάκη, του Τερζή και του Μητροπάνου, τα οποία συνήθιζα να ακούω εκείνη την περίοδο, τρόμαζε. Την καθησύχαζα πως δεν είχα γίνει σατανιστής και συνέχιζα. Άλλο δίσκο πέρα από το ‘Sign of the Hammer’ δεν πήρα, αλλά όποιος με ρωτούσε ποια ήταν η αγαπημένη μου μέταλ μπάντα, εγώ Manowar δήλωνα.
Μεταλλόμετρο: 5/10
“Παραδόξως υψηλή βαθμολογία και αυτό λόγω Manowar. Σφυρηλάτησες τα νιάτα σου με ατσάλι και φτηνό ουίσκι αν κρίνω από τις άλλες μουσικές επιλογές σου. Μεταξύ μας Γιώργο μου, καλύτερα να γινόσουν Σατανιστής”.
Οι System of a Down, για τη Ναστάζια Καπέλλα
Δεν άκουγα ποτέ μέταλ, τουλάχιστον όχι με δική μου πρωτοβουλία, αλλά το ‘Chop Suey’, το ‘Toxicity’, το ‘Aerials’ και το ‘Lonely day’ τα έχω λιώσει. Τα δύο πρώτα κιόλας τα έχω χορέψει με την καρδιά μου σε πολλά παρτυ. Το ‘Chop Suey’, το ‘Mother!’ των System of a Down θα έλεγε κανείς, δεν θα ξεχάσω ποτέ να το τραγουδάμε, όλο το ‘Urban’ με μια φωνή, την εποχή που το 6 dogs ήταν ακομη Urban – Μαύρη Γάτα – Πλαστελίνη. Το ‘Lonely Day’ πολύ μου άρεσε, θυμάμαι όμως τότε να λένε οι μεταλλάδες ακούγοντας το, ότι χάλασαν οι System of a Down. Επίσης μια εποχή άκουγα όλη μέρα και το ‘Charades’ του Serj Tankian στην πιάνο και όχι στη μέταλ εκδοχή, αλλά οκέι.
Μεταλλόμετρο: 3/10
“Το μεταλλόμετρο ίσα που κινείται. Μόνο και μόνο γιατί το Chop Suey είναι κομμάτι που μπορείς να κάνεις ένα αξιοπρεπές μόσπιτ. Ωστόσο η μοναδική σχέση της Ναστάζιας με το μέταλ ήταν εκείνος ο πρώην που ήθελε στις πιο τρυφερές στιγμές να ακούνε νεκρογκουργκουλουμ”.
Οι Guns N’ Roses, για τον Πάνο Κοκκίνη
Δεν έχω καμία πρόθεση να τρολάρω το ευγενές αυτό θέμα. Απλώς είναι η μοναδική -προφανώς μόνο στο μυαλό μου- ‘μέταλ’ μπάντα που ξέρω. ‘Take me Down to the Paradise City’ & ‘Welcome to the Jungle’ φάση. Με την οποία, μεγαλώνοντας ως φλώρος στην Καλλιθέα, ήταν το μάξιμουμ που μπορούσα να ταυτιστώ. Γιατί ο Axl είχε φωνάρα, ο Slash μουτσούνα και στα βιντεοκλίπ όλο και κάποιο σουπερμόντελ έπαιρνες μάτι. Κρίμα στον κόπο, δηλαδή, που έκανε ο φίλος μου ο Αντώνης για να μου δώσει να καταλάβω τι σημαίνει Metallica και AC/ DC. ‘Ναι, ναι’ του έλεγα, κουνώντας το κεφάλι. Και μετά έψαχνα να δω αν έχουν βγάλει κάτι καινούργιο οι New Kids on the Block.
Μεταλλόμετρο: 2/10
“Οι δυο πόντοι για σένα Πάνο μου και οι υπόλοιποι 8 πόντοι πάνε στο φίλο σου τον Αντώνη. Συμβουλή για τη ζωή σου. Μην πεις σε κανέναν οπαδό των Bolt Thrower ότι οι Guns N’ Roses είναι μέταλ”.
Οι Metallica, για τον Γρηγόρη Μπάτη
Εντάξει πολύ μέινστριμ απάντηση που λέει και η νεολαία και εδώ που τα λέμε από μόνο του το όνομα του συγκροτήματος δικαιολογεί αυτή την αντίδραση (metal, metallica.. κατάλαβες). Ωστόσο, εδώ γράφουμε αλήθειες και η ιστορία ξεκινάει κάπως έτσι: Πρώτη Γυμνασίου και έχω πάει στο σπίτι της γειτόνισσας/φίλης/συμμαθήτριάς μου, όπου το προηγούμενο βράδυ είχε έρθει για επίσκεψη ένας οικογενειακός τους φίλος 5-6 χρόνια πιο μεγάλος από εμάς και με τζιν μπουφάν γεμάτο ραμμένα σήματα metal συγκροτημάτων. Μέσα στις τσέπες του μπουφάν είχε δύο cd, το Fear of the Dark από Iron Maiden και το And justice for all από Metallica. Μας τ’ άφησε για να τ ακούσουμε και αν η πρώτη μου αντίδραση ήταν ένα αυθόρμητο “ωνασουγ@#$%^&” μπροστά στο εξώφυλλο του Fear of the Dark, η δεύτερη ήταν ανατριχίλα στο άκουσμα του One. Από ‘κει και πέρα όλα είχαν πάρει το δρόμος του και δεν σταμάτησα να τους ακούω με τη τρίχα κάγκελο, μέχρι και το Reload.
Μεταλλόμετρο: 9/10
“Τίμιος και παραδοσιακός ο Γρηγόρης. Πήρε το βάπτισμα από μεγαλύτερο μεταλλά, μίσησε τους Metallica όταν «ξεπουλήθηκαν», ξεμονάχιασε και τη γειτόνισσα στο σπίτι της. Δυστυχώς μόνο για να ακούσουν μέταλ”.
Οι Iced Earth, για τον Ηλία Αναστασιάδη
Μπορεί να πληγώνω καλλιτέχνες-παιδιά στην ψυχή όπως ο Ντίκινσον ή ο Χέτφιλντ οι οποίοι με οδήγησαν με ασφάλεια στα πρώτα σκληρά μου ακούσματα, τότε που νόμιζα ότι το ‘Iced Earth’ είναι παιχνίδι για το Nintendo 64, αλλά όταν κατάλαβα περί τίνος πρόκειται, τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Το τριπλό cd του ‘Alive in Athens’, του κορυφαίου live δίσκου που ηχογραφήθηκε στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και πιθανότατα στο γνωστό σύμπαν, ήταν πάντα εκεί για μένα. Στο πούλμαν των εκδρομών με το σχολείο, στον δρόμο για τα αγγλικά, στο δρόμο για το σπίτι μετά τα αγγλικά, στο κρεβάτι πριν κοιμηθώ, δίπλα στο κρεβάτι για να ξυπνήσω. Μαζί του, οι φοβερές μυθολογίες για την μπάντα: o αμίλητος και αγέλαστος Jon Schaffer που μάλλον έχει χάσει κάποιο πολύ αγαπημένο του πρόσωπο και το ‘ριξε στο μέταλ ή ο Matt Barlow, ο αστυνόμος με το πορφυρό, μακρύ μαλλί και τη φωνή που μπορούσε να σπάσει τα τζάμια. Τώρα που το σκέφτομαι, οι Iced Earth ήταν κάτι σαν τους προσωπικούς μου παιδικούς υπερήρωες. Βέβαια, μετά τη φυγή του Barlow από την μπάντα, το πράγμα δεν είχε πια πλάκα για μένα. Κι επίσης, μεγάλωσα.
Μεταλλόμετρο: 10/10
“Ο Ηλίας μας αποτελεί το κλασσικό παράδειγμα του νεαρού Έλληνα μεταλλά εκείνης της εποχής. Αγοράζει τα σιντί, διαβάζει τους στίχους. Ταξιδεύει με τα τραγούδια και αποφεύγει συστηματικά το μπάνιο και την κοινωνικοποίηση”.
Έξελάι, για τον Λευτέρη Ελευθερίου
Με δύο τόνους μάλιστα διότι μιας που δεν έμαθα πώς λέγεται, δεν μπορώ να καταλάβω και από πού τονίζεται. Εν πάση περιπτώσει: ενώ οι φανατικοί των Metallica ένιωσαν προδομένοι από την εμπορική πορεία που το άλλοτε αγαθό συγκρότημα ξεκίνησε να διαγράφει, το ‘Enter Sandman’ παραμένει το τραγούδι που θυμάμαι από metal τα παιδικά χρόνια μου, μαζί με το ‘666 the number of the beast’, που πραγματικά προδιαθέτει για όλα τα δεινά που θα επακολουθούσαν (ΤΙ ΜΕ ΑΦΗΝΑΤΕ ΚΑΙ ΑΚΟΥΓΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ;). Δεν μπορώ να ξέρω για ποιο λόγο απομακρύνθηκα από τη metal πριν καλά καλά την ανακαλύψω, πάντως το «Έξελάι» θυμάμαι να το ουρλιάζω ακόμα, μπροστά στο πικάπ του χολ. Δεν έχω ψάξει ούτε έχω μάθει πώς λέγεται και δεν θέλω να το κάνω. Κάποια πράγματα καλύτερα να παραμείνουν κρυμμένα στο εβένινο μπαούλο της μίζερης και θλιβερής πρώτης νιότης.
Μεταλλόμετρο: 2/10
“Λευτέρη μου, το πικάπ του χολ είναι πιο μέταλ και από τους μεντεσέδες στο εβένινο μπαούλο της νιότης σου. Μη θλίβεσαι όμως. Το Εξελάι από το ντιλάι λάι λάι, ένα σκυλάδικο δρόμος”.
Οι Dream Theater, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή
Η πρώτη συναυλία που πήγα στη ζωή μου ήταν αυτή των Metallica το 1999 στην Ριζούπολη. ‘Εχω δει τουλάχιστον 3 φορές τους Maiden και είχα αγοράσει όλα τους τα άλμπουμ μέχρι το ‘A Brave New World’. Αν όμως μια μπάντα πραγματικά μίλησε στην ψυχή μου τα γυμνασιακά χρόνια που πέρασα τη φάση χέβι μέταλ, αυτή ήταν χωρίς κανέναν ανταγωνισμό οι Dream Theater. Το ‘Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory’, είναι ίσως ο αγαπημένος μου δίσκος όλων των εποχών και φάσεων. Στην πραγματικότητα, όλος ο δίσκος είναι ένα τραγούδι, που ξετυλίγει την ιστορία του θανάτου ενός κοριτσιού και πρέπει να τον έχω ακούσει μονορούφι εκατοντάδες φορές, με αποκορύφωμα τη φορά που τον έπαιξαν ολόκληρο σε ένα Rockwave. Headliners του φεστιβάλ ήταν οι Iron Maiden, όμως ο κιθαρίστας τους έσπασε το πόδι του και δεν ήρθαν ποτέ, με αποτέλεσμα να παίξουν περισσότερη ώρα οι Dream Theater. Όταν κατάλαβα ότι αυτή η εξέλιξη δεν με πείραξε καθόλου, έγιναν κι επίσημα η αγαπημένη μου μέταλ μπάντα, φτιαγμένη από σπουδαίους μουσικούς για να μας χαρίσουν σπουδαία μουσική.
Μεταλλόμετρο: 10/10
“Όχι ότι οι Dream theater είναι η επιτομή του σκληρού ήχου, είναι όμως η ιδανική επιλογή για ένα νέο ευαίσθητο μεταλλά να εξερευνήσει την εφηβεία του. Να ανακαλύψει τους δαίμονες του, να αναμετρηθεί με τις επιλογές του και να πάρει απόφαση πως δεν πρόκειται να βρει γκόμενα”.
Guns Ν’ fuckin’ Roses, για τον Θέμη Καίσαρη
Όταν βγήκε το ‘Apetite for destruction’ ήμουν δέκα χρόνων κι αυτά ήταν του σατανά. Βάρβαρα πράγματα, βαριά, εγώ ήθελα The final countdown και Bon Jovi, φλωριά για πάντα. Τα χρόνια πέρασαν, μεγάλωσα κι όταν βγήκαν τα Illusions άκουγα φανατικά Guns n’ Roses. Όπως λέει κι ο Πάνος, πέρα απ’τα τραγούδια, φανταστικά video-clip, φωνή, κιθάρα, χαμός. Έγινα τόσο φανατικός που όταν το Estranged κυκλοφόρησε ως single και απέκτησε δικό του video-clip τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία, αισθάνθηκα προσωπική δικαίωση. Να με συμπαθάνε οι υπόλοιπες μπάντες, αλλά η εφηβεία μου είναι το σόλο μπροστά στην εκκλησία, τα τρεμάμενα χέρια κάτω απ’τον τάφο, τα καρό πουκάμισα και το άλμα απ’το τάνκερ. Και πλέον είχα καταλάβει τι αλμπουμάρα ήταν το Apetite.
Μεταλλόμετρο: 6/10
“Μπρος στην εκκλησιά ακόμα μια φορά, θες να με πληγώσεις. Αν και είπαμε ότι οι Guns σκέτοι δεν σε κάνουν και πολύ μεταλλά, εσύ διαφέρεις. Αυτό, γιατί φαίνεται να κατάλαβες το νόημα της μέταλ ζωής. Τσίτα ηχεία, air guitaring και τρίχες στην παλάμη”.
Οι Iron Maiden, για τον Γιάννη Μπαϊρακτάρη
Πιο mainstream δεν γίνεται, το ξέρω. Η αλήθεια είναι πως η γνωριμία μου με τους Maiden έγινε τις πρώτες μέρες της Α’ Γυμνασίου. Εκείνη την περίοδο που ξαφνικά σχεδόν όλοι οι φίλοι και γνωστοί σου αποφασίζουν πως θα γίνουν μεταλάδες, αφήνουν μακριά μαλλιά και κυκλοφορούν με μπλούζες από μπάντες. Το τελευταίο το έκανα (είχε πέραση άλλωστε), τα δύο πρώτα τα απέφυγα. Μπορεί να μην ήμουν ποτέ τόσο φαν του συγκεκριμένου είδους μουσικής, αλλά δεν μπορείς να μην υποκλιθείς σε διαμάντια από μπάντες όπως οι Metallica, οι Black Sabbath ή οι Iron Maiden. Τους τελευταίους τους μελέτησα λίγο καλύτερα εκείνη την εποχή (μετά μου πέρασε) και θυμάμαι είχα κατεβασμένα στο MP3 σχεδόν όλα τα κομμάτια τους. Το “Fear of the Dark” κλασσικά έπαιζε συνεχώς στο replay.
Μεταλλόμετρο: 7/10
“Το μεταλλόμετρο βρίσκεται σε γνώριμα νερά. Αναγνωρίζει τα δειλά άλλα σταθερά πρώτα βήματα του Γιάννη, ο οποίος αγάπησε τη μέταλ. Με μέτρο όμως, για να μη νομίζουν και οι συμμαθήτριες ότι είναι κανένας ουγκανοκάφρος. Είπαμε ωραίο το φηρ οφ δε νταρκ, αλλά μέχρι την εισαγωγή”.
Οι Black Sabbath, για τον Αντώνη Τζαβάρα
Νομίζω ότι υπήρξε μια ολόκληρη εποχή που ήταν πολύ δύσκολο να περάσεις έστω και μια μέρα της ζωής σου χωρίς να δεις κάπου γραμμένες τις λέξεις ‘Ozzy’ ή ‘Dio’. Στο θρανίο σου, στην τσάντα κάποιου, σε έναν τοίχο, στα πλακάκια ή στο καζανάκι της τουαλέτας του μπαρ. Μπορεί να ήταν απλώς δική μου εμμονή, το να τις αναζητώ και να τις εντοπίζω ή – τώρα που το σκέφτομαι – μπορεί ακόμα πιο απλά εκείνη την εποχή να έκανα κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές και να μπαινόβγαινα στα ίδια μέρη. Ξέρω σίγουρα ότι όλη εκείνη την εποχή δεν πέρασα ούτε μία μέρα που να μην ακούσω στη σειρά το ‘Wizard’, το ‘War Pigs’, το ‘Iron Man’ και το ‘Paranoid’. Με την ίδια σειρά πάντα. Έτσι όπως ήταν γραμμένα στην Β’ πλευρά της κασέτας που υπήρχε μόνιμα στο walkman μου. Ήταν φοβερή αυτή η κασέτα, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ τι είχα γράψει στην Α’ πλευρά. Δεν με πειράζει – οι Sabbath τη συνοψίζουν μια χαρά, όπως και όλη εκείνη την ηλικία.
Μεταλλόμετρο: 8/10
“Καταρχάς, ρησπέκτ στον Αντώνη που όταν ήταν έφηβος τριγυρνούσε μετά το σχολείο στα μπαρ και παρατηρούσε τι έγραφαν τα καζανάκια καθώς κατούραγε. Δε θυμάσαι τι είχες γράψει στην πρώτη πλευρά γιατί την άκουγες όπως γύρναγες λιώμα απ’ το μπαρ. Εύγε. Ήσουν τρου”.
Οι Metallica, για τον Ηλία Καλλονά
To μουσικό κανάλι VH1 έχει σώσει ζωές. Όχι εντάξει, δεν έχει σώσει ζωές (μάλλον), αλλά σίγουρα μας έχει γλιτώσει απ’ την πλήξη κάτι βαρετά απογεύματα που δεν υπήρχε διάθεση για τίποτα. Επίσης, μας έχει δώσει την ευκαιρία να απολαύσουμε μουσικάρες και να ανακαλύψουμε εξαιρετικά συγκροτήματα και τραγούδια. Κάπως έτσι έγινε η πρώτη γνωριμία με τους Metallica. Οκ, δεν τους ανακάλυψα μέσα από ένα video clip, αλλά σίγουρα το τραγούδι “The Day That Never Comes” με βοήθησε να τους μάθω ακόμα καλύτερα.
Βασικά, με ανάγκασε να αγοράσω το άλμπουμ “Death Magnetic”, το οποίο ναι μεν δεν ήταν κάτι τρομερό, αλλά το τίμησα ιδιαιτέρως. Ποτέ δεν ήμουν τεράστιος φαν της metal μουσικής, αλλά τραγούδια όπως το “One”, το “Enter Sandman”, το “Unforgiven” και το “Nothing else matters” δεν γίνεται να μην τα λατρέψεις. Αν και για μένα, η διασκευή του “Whiskey Ιn Τhe Jar” των Thin Lizzy αξίζει standing ovation. Πραγματικά από άλλο πλανήτη.
Μεταλλόμετρο: 6/10
“Αν η πρώτη σου επαφή με τους Metallica ήταν το ‘Death Magnetic’ καταλαβαίνουμε γιατί δεν ήσουν πότε τεράστιος φαν της μέταλ. Πάντως Ηλία μου, σε βρίσκω μοβόρικο. Δεκάδες άγρια μόσπιτ έχουν καταγραφεί την ώρα που έπαιζε το ‘Nothing Else Matters’, ενώ με το ‘Unforgiven’ έχουν σπάσει κεφάλια”.
Οι Megadeth, για τον Κώστα Μανιάτη
Στα θηβαϊκά σχολικά μου χρόνια άκουγα ό, τι είχε σχέση με ρουόκ, από κλασικά πράγματα, μέχρι ωλτέρνατιβββ, μπριτπόπ, πανκ και γενικά, κιθάρα να ‘χε μέσα το τραγούδι και ήμασταν μια χαρά. Ωστόσο, με το μέταλ δεν την πολυπάλευα με μία τεράστια εξαίρεση: τους Megadeth. To ‘Rust in Peace’ είναι άρρωστος δίσκος και θυμάμαι να τον αγοράζω χωρίς να έχω ιδέα για τι πρόκειται, απλά και μόνο επειδή με τράβηξε το εξώφυλλο. Με θυμάμαι να παίζω air-guitar με το ‘Tornado of Souls’, με το ‘Hangar 18’ να κοπανιέμαι σαν γραφικός hair-μεταλάς και να εθίζομαι σε απελπιστικό σημείο με την εισαγωγή της ‘Lucretia’. Αργότερα ακούσα και τους Pantera μου και τους πρώιμους Metallica μου και τα όλα μου, αλλά δίπλα σ’ αυτήν την ΑΛΜΠΟΥΜΑΡΑ δεν βάζω τίποτα άλλο. ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ.
Μεταλλόμετρο: 9/10
“Ριζοσπαστικός ο Κώστας. Δεν μάσησε από τις σειρήνες των μέινστρημ συγκροτημάτων. Το αυτί του εκλεκτικό και κατάφερε να ανακαλύψει τα σκουριασμένα διαμάντια μέσα στο συρφετό. Μετά το ‘Rust in Peace’ ανακάλυψε και τον άλλο φοβερό δίσκο των Megadeth, το ‘Kill em All’. Τι όχι;”
Από το κόμικ ‘Μεταλλάδες‘ του Άρη Λάμπου.