Black Widow: Ένα αυτοτελές τεύχος πάνω σε μία εμβληματική ηρωίδα

***

Υπάρχει σίγουρα κάτι ενδιαφέρον πίσω από την ιδέα πως οι δύο τρέχουσες Marvel ιστορίες διαδραματίζονται κι οι δύο μέσα σε μια μικρή παρένθεση χρόνου παλαιότερων περιπετειών. Το ένα είναι το τηλεοπτικό Loki, με τον ήρωα/villain του Tom Hiddleston σε Doctor Who περιπέτειες έξω και τριγύρω από την χρονική γραμμή, και το άλλο είναι το Black Widow, στις αίθουσες σε λίγες ημέρες.

Φυσικά η δημιουργική πρόθεση πίσω από αυτά τα πρότζεκτ είναι εντελώς διαφορετική. Στο Black Widow της Cate Shortland (Lore, Berlin Syndrome) βρισκόμαστε μερικά χρόνια πίσω, λίγο μετά το Captain America: Civil War, με την ηρωίδα της Scarlett Johansson να βρίσκεται καταζητούμενη έχοντας βοηθήσει τον Captain America να ξεφύγει. Όπως διαφορετική ήταν η πρόθεση και στο WandaVision, άλλη μια Marvel περιπέτεια μέσα σε μια κλειστή φούσκα χώρου και χρόνου. (Το Falcon and the Winter Soldier σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις δεν υφίσταται.)

Υπάρχει κοινή γραμμή σε αυτές τις ιστορίες; Ξεκινώντας την Phase Four του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel, που όμως στην πραγματικότητα είναι το ξεκίνημα μιας 2ης μεγα-περιόδου μετά την Infinity Saga με τον Thanos, μεγάλο μέρος της διαδικασίας είναι πολύ απλά το να μπουν πολλά πράγματα και πολλοί ήρωες στη θέση τους. Ή να εξερευνηθούν ιστορίες που χωράνε ανάμεσα σε άλλες γιγάντιες ιστορίες.

Για να το πούμε αλλιώς: Αν το MCU ήταν μια συνεχιζόμενη σειρά κόμικς (κάτι που εξάλλου αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος έμπνευσης ως προς τη δομή αυτών των ιστοριών), μετά από ένα τεράστιο event θα ακολουθούσαν οπωσδήποτε κάποια πιο εσωτερικά story arcs ή ακόμα και κάποια αυτοτελή τεύχη, συνήθως με guest δημιουργικά τιμ. «Τι κάνει όλο αυτό τον καιρό ο Loki;», θα έγραφε το εξώφυλλο στο πρώτο τεύχος ενός απρόσμενου 2-parter. «Η εκρηκτική οικογενειακή ιστορία της Black Widow– αποκαλύπτεται!!!!» θα μόστραρε περήφανα ένα άλλο.

Στο Black Widow η Natasha είναι αποκομμένη από τους φίλους και τους συντρόφους της, δίνοντας στην ταινία έτσι μια αληθινά αυτοτελή αίσθηση, παρά την υποψία πως πρέπει να θυμάσαι συγκεκριμένες λεπτομέρειες για να την τοποθετήσεις κάπου μες στο ευρύτερο MCU. Δεν είναι αναγκαίο. Η ταινία λειτουργεί και ως origin story (ειδικά στο απρόσμενο σκοτεινό πρώτο δεκάλεπτο) συστήνοντάς μας την οικογένεια κατασκόπων της μικρής Natasha όσο κι ως μετέπειτα ιστορία εκδίκησης που επιστρέφει σε αυτό το origin για να βγάλει συναισθηματικό νόημα.

Η «οικογένεια» αποτελείται από τον Alexei, δηλαδή τον Red Guardian του απολαυστικού David Harbour (ο οποίος έχει μια πολύ καλή βδομάδα, αν συνυπολογίσουμε την κυκλοφορία στην Αμερική του φανταστικού No Sudden Move του Soderbergh), ο οποίος περνά τη μισή ταινία ρωτώντας αν ο Captain America έχει πει τίποτα για αυτόν και την άλλη μισή κάνοντας bonding με την τριπλέτα φοβερών γυναικών που έχει γύρω του.

Ανάμεσά τους, η Florence Pugh είναι που κλέβει την παράσταση ως Yelena Belova- αυτό που κάποτε θα ήταν breakthrough ερμηνεία που θα έκανε το Χόλιγουντ να υποκλιθεί, τώρα μετά τις μεγάλες καθυστερήσεις της ταινίας είναι απλώς η επιβεβαίωση όσων πια θεωρούμε δεδομένα: H Pugh, με τη φυσική της μαγνητιστική αλλά και απρόβλεπτη ενέργεια, πλάθει μια ηρωίδα που μοιάζει περίεργα αποστασιοποιημένη (αλλά όχι ψυχρή) από το τραύμα της. Είναι εντελώς δεδομένο πως μεγάλο κομμάτι του γιατί υπάρχει αυτή η ταινία είναι για να μας πει «να η Yelena της Florence Pugh».

Η Rachel Weisz, που έτσι κι αλλιώς δεν έχει υπάρξει ακόμα μισοψημένος ρόλος που θα καταφέρει να περιορίσει τη χαρισματικότητά της, συμπληρώνει το κουαρτέτο. Με τη Natasha της Scarlett Johansson να συγκεντρώνει ουσιαστικά μια δική της μίνι avenging ομάδα για να τα βάλει με το τέρας που ρίχνει τη σκιά του πάνω από τη ζωή της, τον ηγέτη του εφιαλτικού Red Room, παιγμένο εδώ από τον Ray Winstone. Η Johansson παίζει εδώ τη Natasha με έναν ώριμα βουβό τόνο, ταιριαστό μεν με την ιστορία αλλά που περιέργως αφήνει σε άλλους χαρακτήρες να βγουν μπροστά και να πάρουν τον έλεγχο της ίδιας της ταινίας της.

Μια ταινία έτσι κι αλλιώς απρόσμενη ως κατασκευή. Για το μεγαλύτερο μέρος του, το φιλμ στήνεται ως περίεργα ισορροπημένο δράμα με λεπτές ανάλαφρες πινελιές, όπου τέσσερις πολύ καλοί ηθοποιοί αφήνονται να αλληλεπιδράσουν μεταξύ τους. Το ενδιαφέρον γεννιέται και πεθαίνει σε αυτές τις στιγμές μιας κι η δράση είναι περιστασιακή, τηρουμένων των αναλογιών: μια σκηνή απόδρασης είναι διασκεδαστική, μια σεκάνς σωματικής μάχης μέσα σε έναν κλειστό χώρο είναι διασκεδαστικά Bourne-lite, αλλά η απαραίτητα φασαριόζικη τρίτη πράξη χωλαίνει.

Το πολύ καλό κεντρικό καστ αναλαμβάνει μάλιστα να βγάλει άλλο ένα φίδι από την τρύπα: Θεματικά, η ταινία δεν έχει το θάρρος (και πραγματικά δε θα περίμενε κανείς να το έχει, νομίζω) να ακολουθήσει στα αλήθεια την τρομερά σκληρή και σκοτεινή αρχική της θέση περί ενός συστήματος εκμετάλλευσης νεαρών κοριτσιών- ήδη οι τίτλοι αρχής, ντυμένοι από μια μουντή διασκευή του Smells Like Teen Spirit μας προετοιμάζουν για μια πιο σκοτεινή θεματική από ό,τι συνήθως. Όμως έχουμε να κάνουμε με Marvel, κι όχι με Lynne Ramsay. Οι αιχμηρές, εφιαλτικές ιδέες που βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια αυτού του στόρι παραμερίζονται και μένουν απλά μες στο κεφάλι του θεατή ως ανολοκλήρωτες σκέψεις, αφήνοντας τελικά αυτή την ταινία μετέωρη. Τι είναι αυτό που τελικά αφορά;

Υποθέτω, όπως θα έλεγε κι ο Dom Toretto, πως Έχει Να Κάνει Με Την Οικογένεια. Γιατί όχι. Το καστ οπωσδήποτε μπορεί να στηρίξει μια τέτοια σχετικά χαμηλών τόνων δραματική ταινία δράσης, η Black Widow είναι πάντα μια ηρωίδα με αρκετό ενδιαφέρον, αρκετό σκοτάδι, και οπωσδήποτε αρκετή αποφασιστικότητα. Αυτή η ιστορία θα μπορούσε να είναι μίνι σειρά σε κάποια πιο ενήλικη εκδοτική ταμπέλα της Marvel (όπως είχε υπάρξει εξάλλου κάποτε, δια χειρός Greg “Wonder Woman” Rucka) όμως ακόμα κι ως φλάσμπακ περιπέτεια με αρχή, μέση και τέλος και δίχως την αποπνικτική ανάγκη του να κλείνουν τα πάντα το μάτι σε κάτι άλλο, είναι καλοδεχούμενη.

Πριν το MCU πατήσει ξανά γκάζι και εκτοξευθεί προς κάποιο νέο epic που θα σχηματίζεται από την εξέλιξη κάθε νέας ταινίας που κυκλοφορεί, κοιτάμε προς τα πίσω και περνάμε λίγο έξτρα χρόνο με μια από τις εμβληματικές ηρωίδες αυτού του σύμπαντος. «Η οικογενειακή ιστορία της Black Widow– αποκαλύπτεται!!!!». Γιατί, άσχημα είναι;

*To Black Widow κυκλοφορεί στις αίθουσες στις 8 Ιουλίου.