‘Bloodline’ σε μετα-Danny εποχή

“Όλο αυτό είναι ακόμα για τον Danny. Δε λέει να φύγει.” Τα λόγια της Meg συνοψίζουν την αγωνία των Rayburn στη δεύτερη σεζόν του ‘Bloodline’, αλλά μοιάζουν να είναι εκεί για να καθησυχάσουν και όσους δε μπορούσαν να φανταστούν τη σειρά χωρίς τον Ben Mendelsohn.

Η περσινή πρώτη σεζόν του ‘Bloodline’ είχε κρατήσει χαμηλό προφίλ. Απασχόλησε τα ξένα Μέσα μεν, αλλά δεν έγινε το πανηγύρι που γίνεται με το ‘House of Cards’ ή το ‘Orange is the New Black’.

Ο βασικότερος λόγος γι’ αυτό, είχε φανεί πως ήταν η αργή ανάπτυξη της πλοκής που προσωπικά είχα ευχαριστηθεί φοβερά. Και ο Αναστασιάδης, επίσης.

Το ‘Bloοdline’ άργησε πολύ να μιλήσει γι’ αυτά που γίνονταν στο παρόν των χαρακτήρων. Ήταν πιο απασχολημένο με όσα θα γίνονταν ή θα μπορούσαν να γίνουν στο μέλλον. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να περάσει το μεγαλύτερο μέρος των 13 του επεισοδίων στήνοντας τη σχέση των Rayburn και βάζοντάς μας στο πολύ ζωντανό περιβάλλον του ηλιόλουστου και ανεμοδαρμένου Florida Keys, που ήταν κι αυτό με τον δικό του τρόπο ένας χαρακτήρας στη σειρά.

Παρ’ όλα αυτά ήξερες από το πρώτο κιόλας επεισόδιο, πως είχες κάτι να περιμένεις. Η σπασμένη σε κομμάτια χρονολογική σειρά των γεγονότων, σου είχε δείξει πως το μέλλον του μαύρου πρόβατου των Rayburn, Danny, δε θα είχε αίσιο τέλος.

Ταυτόχρονα τα voiceover του καλού Σαμαρείτη, John, σου έλεγαν ότι το κακό έρχεται. “Δεν είμαστε κακοί άνθρωποι, αλλά κάναμε κάτι κακό”, έλεγε χαρακτηριστικά, δανείζοντας την ατάκα του για σλόγκαν της σειράς.

Μέχρι όμως να μάθεις πώς πεθαίνει ο Danny, είχες δεθεί μαζί του. Αν όχι με την πολύπλοκη προσωπικότητά του,  που ομολογουμένως μόνο μπελάδες έφερνε στο σόι, τότε με το ταλέντο του Ben Mendelsohn και τη μαγνητική παρουσία του στην οθόνη.

Ο Danny με τον χαρακτηριστικό τρόπο ομιλίας και το μόνιμα αναμμένο του τσιγάρο, ήταν από τους λίγους εκείνους ανταγωνιστικούς ρόλους που δεν κάνουν πολλή φασαρία. Αντίθετα, ήταν τόσο αθόρυβος που και μόνο η παρουσία του ηλέκτριζε την ατμόσφαιρα. Τα υπόλοιπα αδέρφια Rayburn ήξεραν ότι Danny σήμαινε μπλεξίματα, αλλά δεν ήξεραν ποτέ από πού θα τους έρθει.

Η σπάνια περίπτωση του σκάρτου μεγαλύτερου αδερφού στη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη επηρέαζε όλους τους χαρακτήρες της σειράς και κινούσε σχεδόν εξ ολοκλήρου τις δραματικές εξελίξεις της. Δεν είναι, λοιπόν, παράξενο που οι δημιουργοί δεν ήθελαν να τον αποχωριστούν μετά θάνατον.

Ο Mendelsohn είναι παρών καθ΄όλη τη διάρκεια της δεύτερης σεζόν, λοιπόν, και η παρουσία του έρχεται σε δύο μορφές. Ένοχη συνείδηση και φλάσμπακ.

Τα φλάσμπακ θεωρητικά είναι εκεί για να μας δείξουν τη σχέση του με τον μυστήριο γιο που εμφανίστηκε στο περασμένο φινάλε και δε γνώριζε κανείς ότι υπήρχε.

Ο νεαρός Owen Teague που υποδύεται τον Nolan έχει όσες ομοιότητες χρειάζεται με τον Mendelsohn για να πείσει για γιος του κι έχει, κιόλας, ξεπατικώσει κάποιους μορφασμούς και κινήσεις του. Ο σωστότερος τρόπος για να κάνει και τους Rayburn και εμάς να ψαχνόμαστε.

Ευτυχώς δε λειτουργεί ως αντικαταστάτης του πατέρα του – κάτι τέτοιο θα ήταν παρατραβηγμένο – αλλά, εκτός των φλάσμπακ, ο ρόλος του είναι τελείως περιφερειακός. Γεγονός που με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι τα φλάσμπακ ήταν πρακτικά εκεί, απλά γιατί καμία σειρά – που δε λέγεται ‘Game of Thrones’ – δε θέλει να χάνει το γερό της χαρτί από την πρώτη σεζόν.

Αυτό δε σημαίνει, φυσικά, ότι η παρουσία του Mendelsohn δεν είναι πάντοτε ευχάριστη, αλλά οι παρεμβολές του μες στα επεισόδια με εξαίρεση τα δύο τελευταία, είναι επιτηδευμένες και δεν εξυπηρετούν κάποιον σκοπό πέρα από τ’ ότι διαφορετικά θα μας έλειπε. Αντίθετα, η εμφάνισή του ως προσωποποιημένη ενοχή του John γίνεται με φειδώ και σε σημεία που είχε νόημα να υπάρχει.

Δεν είμαι πολύ φίλη με τη μέθοδο της συνείδησης που σου μιλάει δυνατά – για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, όταν έγινε γνωστή η συγκεκριμένη πληροφορία για τη δεύτερη σεζόν προετοιμάστηκα για τα χειρότερα – αλλά οι σκηνές του John τη σήκωναν. Ως δολοφόνος του Danny και πρώην “καλό παιδί”, ήταν λογικό να αρχίσει να αμφισβητεί για την ποιότητα του χαρακτήρα του.

Πέρσι μας έλεγε ότι δεν είναι κακός άνθρωπος, αλλά έκανε μια κακή πράξη. Φέτος αναρωτιέται αν η κακή του πράξη σημαίνει ότι είναι και κακός άνθρωπος.

Οι εσωτερικές του αυτές αναζητήσεις βρίσκουν τη φωνή τους στη μορφή του νεκρού αδερφού του και το γεγονός ότι δε γίνεται ποτέ διάλογος μεταξύ τους ήταν η καλύτερη απόφαση που θα μπορούσαν να πάρουν οι δημιουργοί.

Αν κάτι αποδυναμώνει αυτές τις λίγες συνευρέσεις του με τον John, είναι η παρουσία του στα φλάσμπακ που τους στερούν τη μοναδικότητα της παρουσίας του Danny. Χωρίς αυτά θα ήταν ακόμη εντονότερη, κυρίως γιατί οι συνέπειες των πράξεων και των δικών του και των αδερφών του είναι αρκετές για να την κρατούν ζωντανή. Συνέχεια.

Ο John προσπαθεί να κρατήσει την ψυχραιμία του με αμφίβολα αποτελέσματα που έρχονται σε κορύφωση στο φινάλε. Η Meg προσπαθεί να φτιάξει τη νέα της ζωή στη Νέα Υόρκη, αλλά ο Danny βρίσκει κι από τον τάφο τρόπο να την κρατήσει πίσω. Ο Kevin έχει κουρελιαστεί από τις ενοχές και την αγωνία ότι κάπου, κάποιος, κάποτε θα τους ανακαλύψει. Η μαμά Sally έχει χάσει ακόμα ένα παιδί κι αυτή τη φορά αναρωτιέται αν έχει κι εκείνη μερίδιο ευθύνης σ’ έναν θάνατο που, όπως πιστεύει, οφείλεται σε μπλεξίματα που επήλθαν λόγω δικών της κακών χειρισμών. Η έρευνα της αστυνομίας είναι από μόνη της η επίπτωση του εγκλήματος που κρατά τον Danny στο στόμα όλων.

Είσαι παντού κι ας έφυγες, με λίγα λόγια.

Σ’ αυτή την αίσθηση έπρεπε να ποντάρει η σειρά με τον δεύτερό της κύκλο και λιγότερο στα φλάσμπακ.

Ναι, ο Mendelsohn ήταν το καλύτερο κομμάτι της περσινής σεζόν. Ναι, ενδεχομένως η περσινή κατακλείδα να ήταν η μεγαλύτερη αδυναμία της σειράς, γιατί έδωσε τέλος στην ιστορία του. Ναι, η απουσία του δε θα περνούσε με τίποτα απαρατήρητη. Ίσως να ήταν κι ανοιχτή πληγή. Αλλά καμιά φορά, ακόμα κι αν ξέρεις ότι θα πονέσεις, είναι καλύτερα να τραβήξεις το τσιρότο.

Γιατί το ‘Bloodline’ δεν ήταν καλό μονάχα εξαιτίας του. Έχει ένα ικανότατο, αξιοζήλευτο καστ. Στο κάτω-κάτω η ηχηρή του απουσία θα μπορούσε από μόνη της να λειτουργήσει ευρηματικά ως όπλο στα χέρια των σεναριογράφων. Ούτως ή άλλως, πάλι σ’ εκείνον και την αλυσιδωτή αντίδραση που προκάλεσε θα κατέληγαν – και θα καταλήξουν – όλα.

Πέρυσι η σειρά είχε δεχτεί κριτική για τη δυσνόητη χρονολογική σειρά των γεγονότων της, ενώ φέτος δημιουργοί και κριτικοί δέχτηκαν με χαρά τη νέα πραγματικότητα της ευθείας γραμμής.

Η δική μου λιγότερο δημοφιλής γνώμη είναι πως αυτή η ακαταστασία ήταν που, σε συνδυασμό με την παράλληλη εξέλιξη των γεγονότων, κέντριζε την περιέργεια, ακόμα κι όταν γνώριζες πως στο τέλος ο John θα προσπαθεί να μεταφέρει το πτώμα του Danny υπό καταρρακτώδη βροχή. Μέχρι να βάλει μπροστά για τα καλά η πλοκή στα τελευταία επεισόδια της σεζόν, κάπως έτσι κρατήθηκε το ενδιαφέρον για τη συμπλήρωση του παζλ.

Φέτος εκ των πραγμάτων δε θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, αλλά όπως έδειξαν τα τελευταία δύο επεισόδια που έκρυβαν εκπλήξεις και κινδύνους, υπήρχε τρόπος η πλοκή να κινηθεί γρηγορότερα και νωρίτερα, αντί να παρακολουθούμε τον Danny σε μια άλλη ζωή και τους χαρακτήρες να γυρίζουν συνεχώς γύρω από το ίδιο σημείο.

Παρά τα παράπονά μου όμως, το ‘Bloodline’ δε με χάνει από θεατή.

Δε μπορώ να φανταστώ πως θα μπορέσουν να κρατήσουν ίδια τη συνταγή όταν έχουν έρθει τα πάνω κάτω, αλλά το ίδιο θα είχα πει και πέρυσι τέτοια εποχή αν είχα γράψει για τη σειρά, και τώρα θα είχα πέσει έξω.

Θα αρκεστώ απλά να πω πως όπως και πέρυσι, έτσι και φέτος, τα τελευταία επεισόδια ήταν συναρπαστικά και ειδικά μετά το τελευταίο δεκάλεπτο, δε διανοούμαι να μην ανανεώσω το ραντεβού μου με τους Rayburn.

Τα λέμε ξανά του χρόνου την άνοιξη στο Rayburn Inn λοιπόν, ευελπιστώ με την προσοχή μας στραμμένη στα μέλη της οικογένειας που μας έχουν απομείνει αυτή τη φορά.