Boiling Point: Ένα ωμό θρίλερ για τις κουζίνες του fine dining

Μπορεί να είναι ποτέ αόρατη η σκηνοθεσία στο μονοπλάνο (ναι, ο Steven Spielberg έχει κάνει μερικά από τα πιο διακριτικά oners στο σινεμά) και μπορεί να είναι καν ποτέ αυτός ο σκοπός τους; Το Boiling Point (Σημείο Βρασμού στα ελληνικά) είναι ένα καθαρό μονοπλάνο 80 και κάτι λεπτών, χωρίς κανένα cut, και εμπνέει ακριβώς αυτό στο οποίο στοχεύει: την αδυσώπητη ένταση.

Ο Philip Barantini αναπτύσσει το αναγνωρισμένο, μικρού μήκους του Boiling Point από το 2019, σε ένα απρόσμενο θρίλερ όπου τα μαχαίρια κόβουν αρνί και ραπανάκια αντί για ανθρώπινη σάρκα, αλλά μπορούν να είναι εξίσου θανατηφόρα. Ακολουθεί ξανά εδώ τον Stephen Graham σε ρόλο ενός σεφ σε οριακό προσωπικό και επαγγελματικό σημείο, κατασκευάζοντας ένα δράμα που μοιάζει περισσότερο με κούρσα επιταχυμένου sportscar, από αυτές που κατευθύνονται σίγουρα πάνω σε τοίχο.

Η δράση τοποθετείται σε εστιατόριο του ανατολικού Λονδίνου όπου είναι υπεύθυνος ο Andy (Graham), αλλά θα χωρούσε άνετα στο φρενήρες, ιδρωμένο σύμπαν των αδελφών Safdie.

Τι βλέπουμε στο Boiling Point

Ο Andy είναι στο κέντρο ενός χάους που ξεκινά υπογείως πριν ακόμα αναλάβει βάρδια, όταν απολογείται στο τηλέφωνο γιατί δεν κατάφερε ξανά να παραστεί στον αγώνα κολύμβησης του γιου του.

Μπαίνοντας στο εστιατόριο, έναν trendy αλλά μη επιτηδευμένο χώρο που υπονοεί ότι εκεί το fine dining γίνεται χωρίς να ανακοινώνεται με φιοριτούρες, βρίσκει μεταξύ άλλων έναν υγειονομικό επιθεωρητή που ψειρίζει τα πάντα, μία sous chef πνιγμένη μέχρι τον λαιμό γιατί πρέπει να καλύπτει μονίμως τις ανεπάρκειές του, έναν ψήστη έτοιμο να εκραγεί γιατί βρίσκεται εκτεθειμένος όταν ο ουσιοεξαρτώμενος Andy δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του, έναν λαντζέρη που έχει ήδη στήσει για δύο ώρες την κουζίνα, και μία μάνατζερ που δεν έχει ιδέα τι να κάνει όταν δεν παίρνει φωτογραφίες για το Instagram.

Υπό αυτές τις συνθήκες θα είναι θαύμα αν τα πιάτα φτάσουν καν στα τραπέζια τους, αλλά τα παρατράγουδα ούτως ή άλλως δεν έχουν τελειώσει.

Το εστιατόριο ανοίγει τις πόρτες του, οι πελάτες κάθονται στις θέσεις τους και το κάθε τραπέζι μετατρέπεται σε ωρολογιακή βόμβα. Ένας ρατσιστής οικογενειάρχης προσβάλλει τη μαύρη σερβιτόρα που τον εξυπηρετεί. Μία κοπέλα έχει αλλεργία στους ξηρούς καρπούς αλλά αυτό δεν έχει περαστεί στο σύστημα. Ένας ανταγωνιστικός με τον Andy σεφ που τυχαίνει να έχει και οικονομική σχέση μαζί του έχει έρθει να φάει στο εστιατόριο, αλλά θέλει να αιφνιδιάσει την κουζίνα φέρνοντας μαζί μία διάσημη, πολύ αυστηρή food critic.

 

Ό,τι θα μπορούσε να πάει στραβά σε μία τέτοια βραδιά θα πάει, και ο Barantini με τη βοήθεια του διευθυντή φωτογραφίας του, Matthew Lewis, χορογραφεί επιδέξια ένα κλειστοφοβικό μονοπλάνο ανεβάζοντας τον υδράργυρο μέχρι το σημείο βρασμού (το take που παρακολουθούμε ήταν μόλις το τρίτο της παραγωγής από τα οκτώ προγραμματισμένα, μετά το τέταρτο χρειάστηκε να σταματήσουν λόγω Covid-19).

Δε θέλει να δώσει κάποιο μήνυμα απαραίτητα, δεν έχει τέτοια στράτευση το Boiling Point, αλλά επιδρά τόσο έντονα πάνω σου που πρέπει να αναρωτηθείς: Εάν είναι αυτές οι συνθήκες που επικρατούν στο fine dining -ο Barantini τις έχει δραματικοποιήσει αλλά ταυτόχρονα εμπνέεται από τις δικές του εμπειρίες στο catering- αξίζει τον κόπο; Συμβάλλουμε και εμείς στην πίεση; Ταινίες όπως το Boiling Point, αν και μυθοπλασίας, αγγίζουν μία αλήθεια που μόλις γίνει γνωστή είναι δύσκολο να αγνοηθεί.

Το Boiling Point είναι υποψήφιο για τέσσερα βραβεία BAFTA, ανάμεσά τους και αυτό του Α΄Ανδρικού για τον Graham που βίωσε εδώ «το πιο συναρπαστικό γύρισμα» της καριέρας του (παίζει κανείς καλύτερα τον ταραγμένο everyman τελευταία;), αλλά αξίζει ειδική αναφορά στη Vinette Robinson που υποδύεται την αλματώδη κατάρρευση του χαρακτήρα της με ανησυχητική δεξιοτεχνία.

Το Boiling Point (Σημείο Βρασμού) κυκλοφορεί από το Cinobo.