Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με το ‘Act of Killing’, ο Γιώργος Μυλωνάς

To 1965 γίνεται πραξικόπημα στην Ινδονησία. Οποιοσδήποτε είναι αντίθετος στο νέο καθεστός, θεωρείται κομμουνιστής και θανατώνεται. Μέσα σ’ ένα χρόνο και με τη βοήθεια των Δυτικών, δολοφονούνται πάνω από 1.000.000 ΄κομμουνιστές’. Τη βρώμικη δουλειά κάνουν παρακρατικές οργανώσεις και γκάνγκστερς. Ακόμα και σήμερα, περίπου 50 χρόνια μετά, η εξουσία βρίσκεται στα χέρια των ίδιων ανθρώπων. Το ντοκιμαντέρ του Joshua Oppenheimer ξεκινά από τη στιγμή που βρίσκει μερικούς παρακρατικούς και γκάνγκστερς από τους οποίους ζητά να κάνουν αναπαραστάσεις των τρόπων με τους οποίους βασάνιζαν και σκότωναν τους ‘κομμουνιστές’. Εκείνοι υποδύονται με περίσσια χαρά και χωρίς κανένα ενδοιασμό τους εαυτούς τους, τους οποίους θεωρούν πλέον χολιγουντιανούς αστέρες. Ένα ντοκιμαντέρ που θα δοκιμάσει τα όρια σου και θα σε κάνει να νιώσεις συναισθήματα που (ίσως) δεν έχεις νιώσει ξανά για άνθρωπο.

ΥΓ: Ενδεικτικό της εξουσίας των παρακρατικών ακόμα και σήμερα στην Ινδονησία, είναι το γεγονός πως το ‘όνομα’ των περισσότερων συντελεστών του ντοκιμαντέρ, στους τίλτους τέλους, είναι ‘anonymous’.

Με μία σκηνή από το ‘Leftovers’, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Ναι, συνεχίζω να λιώνω στο Leftovers, για την ακρίβεια τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο μου μένει μόνο ένα επεισόδιο για να το τελειώσω. Αλλά η μέχρι στιγμής αγαπημένη μου σκηνή, ανήκει στο δεύτερο κύκλο. Ο Kevin έχει πεθάνει ξανά (αν δεν το έχεις δει σόρι, καταλαβαίνω το μπέρδεμά σου) και έχει πάει για δεύτερη φορά στον άλλο κόσμο. Για να γυρίσει στα επίγεια, πρέπει να πει ένα τραγούδι, και αυτό είναι το ‘Homeward Bound’ των Simon & Garfunkel. Πέρα απ’ το ότι το λέει εξαιρετικά, η σκηνή είναι τόσο δυνατή και συγκινητική, που ακόμα κι εμένα μου έλειψε το σπίτι μου, ενώ το επεισόδιο το έβλεπα στον καναπέ μου. Από τότε, έχω γίνει τόσο γραφικός που βάζω ξανά τη σκηνή και τη βλέπω στο YouTube και ξανασυγκινούμαι και με βλέπει ο Θοδωρής και συμφωνεί και στο γραφείο μυρίζει 2015.

Με τον ήχο της βροχής (μέσω Youtube), ο Ευθύμιος Σαββάκης

Ακούγεται spooky. Το ξέρω. Αλλά διαβάζοντας για το διδακτορικό μου έψαχνα πάντα κάτι να ακούω (χωρίς λόγια για να μην μπερδεύομαι) που θα με κρατάει συγκεντρωμένο και θα με χαλαρώνει. ΤΟ ΒΡΗΚΑ. Είναι 10 ώρες ήχος από βροχή, κεραυνούς κτλ. Έχει ευεργετικά αποτελέσματα. Δοκιμάστε το!

Με την 4η σεζόν του ‘Bojack Horseman’, η Ναστάζια Καπέλλα

Αυτό είναι το μόνο κόλλημα στην ιστορία των κολλημάτων μου από τη στήλη που ήμουν σίγουρη από την προηγούμενη εβδομάδα ότι θα κολλήσω. Το ‘Bojack’ είναι μία σειρά που δεν με απογοητεύει ποτέ αν και το κόνσεπτ της βασίζεται σε ακριβώς αυτό. Ο Bojack Horseman είναι ένας ήρωας, που απογοητεύει συνέχεια τους πάντες και τον εαυτό του. Η φετινή σεζόν επικεντρώθηκε πιο πολύ στους χαρακτήρες που περιβάλλουν τον Bojack παρά στον ίδιο. Με έκανε να δω πόσα ακόμη storylines υπάρχουν που δεν έχουν αναπτυχθεί και να ελπίσω ότι θα συνεχιστεί για πολλά χρόνια ακόμη.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Ο πιο αληθινός ήρωας που είδα ποτέ στην τηλεόραση

Με το Βερολίνο, ο Γιάννης Σαχανίδης

Αν μπορούσα να ζήσω οπουδήποτε ήθελα, θα ζούσα στο Βερολίνο. Μετά και την 6η επίσκεψη μου στην πόλη έχω αποφασίσει πως θέλω να ακούω “now let’s move on” στον αυτόματο audio guide που προσφέρεται στο θόλο του Reichstag και “ausstieg rechts” στο U-bahn που περνάει από το Mendelssohn-Bartholdy-Park, να βλέπω τον κόσμο να κάθεται με ένα μπουκάλι μπύρας στο χέρι στα χορτάρια με τον ήλιο, ή να ξεκουράζεται κάπου ανάμεσα στα μουσεία του Museuminsel, να τρώω γλυκά με μάρτζιπαν και γλυκά με μήλο, να επιστρέφω τα μπουκάλια μου για να πάρω το pfand, να κάνω καμιά βόλτα στο Markthalle Neun τις Πέμπτες ή να γυρίζω όλα τα Weihnachtsmarkt τον Δεκέμβριο, να πάρω κασκόλ της Χέρτα, να ζω την πολυπολιτισμικότητα και την ευγένεια των κατοίκων της, να βλέπω την πρόοδο μιας πόλης που είναι ουσιαστικά μόλις 27 χρονών. Ετοιμάζομαι ήδη για το επόμενο ταξίδι μου εκεί και μια από αυτές τις φορές απλά δε θα γυρίσω πίσω.