Breaking Bad, Επεισόδιο 5×05: “Dead Freight”

Στη διάρκεια του φετινού καλοκαιριού θα αφιερώνουμε αυτό το χώρο κάθε βδομάδα για να μιλάμε για τα καινούρια επεισόδια της καλύτερης σειράς του καλοκαιριού. Ακολουθούν spoilers για το πέμπτο επεισόδιο της 5ης και τελευταίας σεζόν.

“Υπάρχουν δύο ειδών επιχειρήσεις”, λέει ο σοφός, πεπειραμένος Μάικ στη διάρκεια του σοκαριστικού 5ου επεισοδίου, την ώρα που η Ομάδα Γουώλτ ολοκληρώνει το σχεδιασμό της μεγάλης ληστείας του τρένου. “Εκείνες που πάνε τέλεια, κι εκείνες που αφήνουν μάρτυρες”.

Σε εκείνο το σημείο ήξερες ακριβώς σε ποια κατηγορία θα ανήκε η επιχείρηση που επρόκειτο να δούμε. Και ήξερες ότι δε θα είναι όμορφο αυτό που θα ακολουθούσε τη στραβή. Αλλά αυτό που κανείς μας δεν ήξερε ήταν τόσο πόσο άμεσο θα ήταν το σοκ της συνέπειας – και αυτή η μικρή λεπτομέρεια ήταν που έκανε όλη τη διαφορά στο επεισόδιο.

Το “Dead Freight” ήταν ουσιαστικά χωρισμένο σε δύο μέρη – ένα, το πρώτο, όπου η συναισθηματική και ηθική ξεγύμνωση του Γουώλτ συνεχίστηκε από εκεί που την είχαμε αφήσει την περασμένη βδομάδα. Με την Σκάιλαρ να αισθάνεται “όμηρος στο ίδιο μου το σπίτι”, όπως λέει σε ένα σημείο, έχοντας τουλάχιστον καταφέρει να διαπραγματευτεί την απελευθέρωση των παιδιών της, όπως κάνουν οι κακοποιοί κι οι αστυνομικοί στις ταινίες. Με τέτοιους όρους μιλάμε πλέον: Ομηρίας.

Τα παιδιά πήγαν στον Χανκ και τη Μαρί, αλλα όχι πως ο Γουόλτερ Τζούνιορ είναι ευχαριστημένος με την κατάσταση. Δεν γνωρίζει βέβαια όλη την κατάσταση, αλλά σίγουρα είχε αρχίσει να μην τον χαλάει η καλομεταχείριση του ξαφνικά άνετου με το χρήμα πατέρα του.

Την ίδια ώρα ο Χανκ δέχεται στο νέο του γραφείο επίσκεψη από τον Γουώλτ, όπου το ξεγύμνωμα που λέγαμε συνεχίζεται. Έχουμε δάκρυα, έχουμε ομολογίες, έχουμε κατάθεση ψυχής – όλα φυσικά στα ψέματα, και ούτε για μια στιγμή δε μας περνάει από το μυαλό πως οτιδήποτε από αυτά είναι αλήθεια. Ο Γουώλτ έχει πάψει καιρό τώρα να είναι ικανός να αισθανθεί σαν άνθρωπος. Στην προκειμένη περίπτωση, τα κάνει όλα απλώς για να καλωδιώσει το γραφείο του Χανκ.

Κι ενώ η κατάσταση στα του οίκου είναι εν βρασμώ, και νιώθεις πως ανά πάσα στιγμή (σε 3 επεισόδια ίσως; Λέμε τώρα εμείς) η Σκάιλαρ θα εκραγεί, το δεύτερο μέρος του επεισοδίου, έρχεται να μας ξετινάξει πλήρως.

Το λέω εξαρχής: Έχω τεράστιο πρόβλημα με τις ιστορίες που χρησιμοποιούν την ευκολία του συναισθηματικού εκβιασμού που εμπλέκει παιδιά σε ιστορίες ηθικής. Είναι ό,τι πιο εύκολο. Έχεις τον χαρακτήρα που χάνεται στον ωκεανό της αμαρτίας, κι έχεις ένα παιδί, το σύμβολο της αθωότητας, να πέφτει θύμα του. Είναι τρομερή ευκολία, ο πιο σίγουρος τρόπος για να σοκάρεις και για να μιλήσεις περί ανηθικότητας. Δεν χωράει συζήτηση: Έκανε κακό σε ένα παιδί. Δεν υπάρχει καμία διαπραγμάτευση σε μια τέτοια περίπτωση.

Στην περίπτωση του “Breaking Bad” και του συγκεκριμένου επεισοδίου (σκηνοθετημένου από τον σεναριογράφο της σειράς Τζορτζ Μάστρας στο ντεμπούτο του πίσω από την κάμερα) η κατάσταση είναι λίγο διαφορετική όμως, λόγω της σχέσης του Γουώλτ με τα παιδιά καθόλη τη διάρκεια της σειράς. Είναι σαν μια σταθερά στην οποία διαρκώς επανερχόμαστε. Για το παιδί του (εν μέρει) έκανε εξαρχής αυτά που έκανε. Έναν άνθρωπο που ήξερε ως παιδί (τον Τζέσι) επέλεξε να διαφθείρει κάνοντάς τον συνεργό. Ένα παιδί δεν δίαστασε να δηλητηριάσει στο τέλος της περασμένης σεζόν ώστε να εκπληρώσει τους σκοπούς του. Ένα παιδί θα ήταν ο μάρτυρας μιας επιχείρησης που (άσχετο) πέραν της αγωνίας ήταν μάλλον αρκετά απλή για να μετρήσει ως αγωνιώδες heist.

Οπότε όλα καταλήγουν στα τελευταία δευτερόλεπτα: Το φοβερό σε αυτή τη σκηνή ήταν η ταχύτητά της. Τη στιγμή που βλέπεις το παιδί να χαιρετά, επιστρέφεις κατευθείαν στην αρχή του επεισοδίου, όταν τον βλέπαμε στην έρημο να κυνηγά την ταραντούλα, και μέχρι να κάνουμε τη σύνδεση, και να προλάβουμε να αναρωτηθούμε αν πρόκειται όντως να συμβεί αυτό που φοβόμαστε ότι πρόκειται να συμβεί — συμβαίνει.

Ούτε συζητήσεις περί σωστού και λάθους (ο Τζέσι αναμφίβολα θα ήταν αντίθετος με τη δολοφονία, κι αυτό είναι που στα μάτια της σειράς τον κάνει “λιγότερο ένοχο” από τον Γουώλτ, αν και αυτή είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση), ούτε ποιος θα το κάνει (σε ευθεία αντίθεση με τα επεισόδια 2-3 της πρώτης σεζόν, όταν μια αντίστοιχη κουβέντα κράτησε 80 βασανιστικά λεπτά), ούτε πώς, ούτε τίποτα. Ο Λάντρι από το “Friday Night Lights” (κάτι που έκανε τη σκηνή ακόμα πιο άβολη, δηλαδή είναι o Λάντρι) έβγαλε όπλο και καθάρισε τον πιτσιρικά εν ψυχρώ.

Είναι συζητήσιμη η τακτική της σειράς να επιστρέφει διαρκώς στην παιδική αθωότητα ως βαρόμετρο ηθικής, όμως μπορεί να γίνει ένα καλό επιχείρημα υπέρ της θεματικής συνέπειάς της: Ο Γουώλτ είναι πατέρας και είναι και καθηγητής. Και με τις δύο του αυτές υποστάσεις, έχει αναλάβει τον κοινωνικό ρόλο του εκπαιδευτή και του προστάτη των νέων. Αντ’αυτού, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να τους καταστρέφει με κάθε πιθανό τρόπο.

Ναι, δεν ήταν αυτός που τράβηξε τη σκανδάλη, και ίσως να μη χρειαζόταν και ποτέ (αν μη τι άλλο θα έκανε τη βρωμοδουλειά ο Μάικ αν ήταν απαραίτητο). Όμως δεν έχουμε καμιά αμφιβολία για το αν θα ήταν ικανός να το κάνει, κι αυτή η έλλειψη αμφιβολίας είναι ό,τι πιο καταδικαστικό.