Breaking Bad, Επεισόδιο 5×11: “Confessions”

Κάθε βδομάδα τέτοια μέρα θα μιλάμε για τα καινούρια επεισόδια της καλύτερης σειράς του καλοκαιριού. Ακολουθούν spoilers για το ενδέκατο επεισόδιο της 5ης και τελευταίας σεζόν.

Είναι πολύ συχνές οι υπερβολές που περιτριγυρίζουν τις εκφράσεις γύρω από αυτή τη σειρά, και είναι κατανοητό. Δε συμβαίνουν πολλά σε κάθε επεισόδιο, οι ρυθμοί και η δομή του κάθε επεισοδίου οδηγούν περισσότερο σε συγκεντρωμένης έντασης ξεσπάσματα παρά σε διαρκείς εκπλήξεις. Σε αντίθεση με κάτι πυκνό όπως πχ το “Game of Thrones”, μετά από ένα τυπικό επεισόδιο “Breaking Bad” είναι συγκεκριμένα τα πράγματα που έχεις να σχολιάσεις. Οπότε, αν ένα επεισόδιο είναι καλό (και συνήθως είναι πολύ καλό), με ευκολία οι σχολιαστές και οι θεατές επιδίδονται σε ένα παιχνίδι του ποιος θα έχει την πιο εντυπωσιακή αντίδραση για το ίδιο πράγμα.

Με όλα αυτά θέλω να πω ότι οι υπερβολικές αντιδράσεις είναι πολύ συχνά μέρος του παιχνιδιού.

Και τα λέω όλα αυτά τώρα επειδή αυτή τη στιγμή δεν γίνεται να έχω άλλη αντίδραση εκτός από μία υπερβολική: Αυτό το επεισόδιο ήταν ένα από τα καλύτερα της σειράς. Αυτό το επεισόδιο το έβλεπα κι ένιωθα πως κάποιος παίζει άρπα με το νευρικό μου σύστημα.

Ήταν ένα απίστευτα έντονο 45λεπτο και πάμε να εξηγήσουμε σε σημεία το γιατί.

***

Αν υπήρχε κάποια ελπίδα ή κάποιος τρόπος να μη σκοτωθούν όλοι μεταξύ τους ως το τέλος της σειράς, πιστεύω πως αυτό το επεισόδιο ουσιαστικά τις αφαίρεσε χειρουργικά.

Η σκηνή που ο Χανκ και η Μαρί στέκονται ακίνητοι, ανήμποροι να εκφραστούν, κοιτάζοντας την κασέτα όχι ομολογίας αλλά ξεδιάντροπου εκβιασμού του Γουώλτ, εκτός από το να δημιουργήσει άμεσα, ένα νέο meme άπειρων δυνατοτήτων και χρήσεων (είναι ένα πιθανο νέο ‘ο Χίτλερ αντιδρά σε…’ ιντερνετικό αστείο), στέκει και ως μια καθηλωτική σκηνή που αλλάζει τα δεδομένα.

Νωρίτερα, έχει προηγηθεί μια σκηνή-θρίλερ στο εστιατόριο, όπου τέσσερα πρόσωπα ανταλάσσουν δηλητήριο αναμεταξύ τους ακόμα και δίχως να μιλάνε. Κάθε μικρή διακοπή από τον σερβιτόρο είναι ισάξια με το να σπάει ένα ακόμα μικρό σου νεύρο. Όταν η Μαρί ευθέως, καθαρά και ξάστερα λέει στον Γουώλτ να αυτοκτονήσει, δεν πιστεύεις πια τι βλέπεις. Κι είμαστε ακόμα στη μέση του επεισοδίου!

Επιστρέφουμε στο μέλλον.

Ο Γουώλτ ουσιαστικά ανατρέπει τα δεδομένα εις βάρος του Χανκ, απειλώντας τον πως αν κάνει οτιδήποτε για να τον κυνηγήσει ή τον κατηγορήσει, μπορεί να τουμπάρει την ιστορία και να ισχυριστεί πως δρούσε υπό την απειλή του μπατζανάκη του. Η απόδειξη με την ιατρική κάλυψη του Χανκ με τα λεφτά του Γουώλτ, θα είναι όλη η εξασφάλιση που χρειάζεται αυτή η τρελή κατηγορία, αν όχι για να ευσταθήσει, σίγουρα για να υποσκέψει κάθε είδους υπόθεση που θα προσπαθήσει να στηρίξει ο Χανκ κατά του Γουώλτ.

Άρα τι έχει συμβεί εδώ; Όπως συνειδητοποιεί ο Χανκ αργά, δύσπιστα, σοκαρισμένα, παρακολουθώντας το βίντεο, έτσι το διαπιστώνουμε κι εμείς: Ο Βινς Γκίλιγκαν έχει αφαιρέσει από την ιστορία του την δυνατότητα ασφαλούς κατάληξης. Γιατί να το έκανε αυτό αν δε σκόπευε να αφήσει τον Χανκ με μία μόνο λύση; Τη βία; Το να πάρει την κατάσταση στα ίδια του τα χέρια;

Ό,τι είναι πάντως να κάνει, θα πρέπει να βιαστεί. Γιατί περισσότερο από τον Χανκ που μοιάζει παγιδευμένος και αφοπλισμένος σε μια γωνία, και περισσότερο από το όποιο πιθανό ξέσπασμα της Σκάιλερ που το περιμένουμε σεζόν τώρα αλλά δε λέει να έρθει, ο Γουώλτ έχει αυτή τη στιγμή να ανησυχεί για τον Τζέσι.

***

Μια μικρή παρένθεση. Πόσο ταιριαστό που ο Τοντ, ό,τι δηλαδή ο Γουώλτ ήλπιζε πως θα μπορούσε να είναι ο Τζέσι αλλά ποτέ δεν έγινε, έμεινε πλέον φαινομενικά μόνος στο Παιχνίδι τώρα που όλοι έχουν αποχωρίσει από αυτό. Για το πως αλλιώς, και για τους φανατικούς του “Wire” (επειδή όλο το “Shield” αναφέρω), είναι ο Τοντ ο Μάρλο Στάνφιλντ του “Breaking Bad”;

Οι θείοι του τον αφήνουν να φτιάξει μόνος του meth. Η αποφασιστικότητά του, το πόσο δε νοιάζεται επί πόσων (και τι) πτωμάτων θα πατήσει, τον κάνουν αδιαφιλονίκητη φαβορί για μεγάλο διάδοχο. Δες πώς λέει την ιστορία του τρένου στην αρχή του επεισοδίου. Τρόμος.

***

Ο Τζέσι ποτέ δεν ήταν Τοντ, αυτό έχει περάσει 5 σεζόν να λέει ο Γκίλιγκαν, και εδώ, σε 2 απίστευτες σκηνές, έχει την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί όσα τόσα χρόνια έστηνε.

Αρχικά, αφότου τον έχει απελευθερώσει από την κράτηση του Χανκ μέσω του Σολ Γκούντμαν, ο Γουώλτ πηγαίνει τον Τζέσι στη μέση του πουθενά για να του ‘προτείνει’ ένα σχέδιο διαφυγής.

Ξέρεις, για το καλό του.

Ο Τζέσι δεν έχει άλλες ορέξεις για παιχνιδιάκια βέβαια, και του λέει κατάμουτρα όσα ο Γουώλτ δε θα ομολογούσε ποτέ. Του ζητάει να του το πει ευθέως: Ή φεύγει με νέα ταυτότητα, ή τον καθαρίζει.

Εξάλλου ο Τζέσι δεν είναι οικογένεια, όπως ο Χανκ, έτσι Γουώλτ;

Η αγκαλιά που ακολουθεί είναι το λιγότερο ψυχοφθόρα, πιο άβολη κι από σκαμπό με τρία πόδια. Ο Γουώλτ αγκαλιάζει τον Τζέσι μέχρι εκείνος να αρχίσει να κλαίει, αλλά δεν υπάρχει καμία αγάπη, καμία έγνοια σε αυτή την αγκαλιά. Και οι δύο γνωρίζουν πού στέκονται τα πράγματα.

Χωρίς περιττά λόγια, ο Τζέσι είναι έτοιμος να κάνει αυτό που πρέπει (ή δεν έχει άλλη επιλογή από το να κάνει) μέχρι που ψάχνοντας τη μαριχουάνα του, ενώνει τις τελείες και -με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που συνέβη με τον Χανκ λίγα επεισόδια πριν- όλα γίνονται ξεκάθαρα. Το δηλητήριο, ο Γκας Φρινγκ, ο Μπροκ, ο Σολ Γκούντμαν, ο Χιούελ. Πίσω από όλα είναι ο Γουώλτ.

(Πρέπει είναι ιδιαίτερα στενάχωρο για τον τρανό Χάιζενμπεργκ να βιώνει μια τέτοια εξέλιξη. Μέσα σε λίγες μέρες, τα δύο μεγαλύτερα μυστικά του κατέρρευσαν με τον ίδιο μη-τρόπο. Δεν πρόκειται φυσικά περί σεναριακή τεμπελιάς. Ο Γκίλιγκαν έχει ένα φανταστικά μαύρο χιούμορ, και αυτού του είδος το αρρωστημένο καρμικό payback είναι σαν μια πιο καλογραμμένη εκδοχή του κοσμικού ελέγχου του οποίου γίναμε μάρτυρες στο φινάλε της 2ης σεζόν.)

Ο Τζέσι μαινόμενος επιτίθεται στον Σολ (απίστευτη σκηνή), ο οποίος του επιβεβαιώνει την αλήθεια.

Καθώς βλέπουμε έναν Γουώλτ να ακροβατεί στα όρια ελέγχου και πανικού όταν επιστρέφει στο πλυντήριο αυτοκινήτων για να πάρει το παγωμένο όπλο του, μπορούμε μόνο να υποθέτουμε τι κάνει ο Τζέσι.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, το μαθαίνουμε. Σε ένα φρενήρες πρώτο πλάνο, τον βλέπουμε να λούζει το σπίτι του Γουώλτ με βενζίνη σε ένα από αυτά τα πράγματα που δεν ξέρεις αν είναι φτιαγμένα για cliffhanger ή για να σε αφήσουν να ενώσεις τις τελείες μόνος σου (το ρημαγμένο σπίτι από τα flash-forwards).

(Σε αυτό το δεύτερο υποθετικό, ας ελπίσουμε πως ο γιος του Γουώλτ δε θα είναι ακόμα μες στο σπίτι, από νωρίτερα όταν ο πατέρας του τον απέτρεψε από το να πάει στης Μαρί.)

Σε κάθε περίπτωση, το επεισόδιο ρίχνει τους τίτλους τέλους πάνω στο αποκορύφωμα ενός νευρώδους κρεσέντου όπου κάθε σκηνή είναι φτιαγμένη για να σε σοκάρει περισσότερο, βασισμένη στην προηγούμενη. Στο τέλος, η δράση κόβεται στη μέση, σε μια τακτική όχι τόσο συχνή για τη σειρά, εξ ου και καθ’ όλα αποτελεσματική.

Όλα αυτή τη στιγμή απέχουν μια φιτιλιά από το να παραδοθούν στις φλόγες. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.