Ήταν το ‘Bridesmaids’ η πιο αστεία χολιγουντιανή κωμωδία των ‘10s;

Η ταινία

Προς απόλυτο σοκ των πάντων, το να βάζεις μερικούς από τους πιο αστείους ανθρώπους του κόσμου στην ίδια ταινία έχει ως αποτέλεσμα μια πάρα πολύ αστεία ταινία; Ποιος να το έλεγε. Η ιδέα ξεκίνησε από την Κρίστεν Γουίγκ και την δημιουργική παρτενέρ της Άνι Μούμολο λίγο αφού η Γουίγκ εξασφάλισε ένα ρόλο στο “Knocked Up” του Τζαντ Άπατοου (ίσως την πιο επιδραστική κωμωδία των ‘00s, με τη σειρά της) και ο παραγωγός και σκηνοθέτης βρίσκοντάς την χαρισματικά ξεκαρδιστική, της πρότεινε να του φέρει ιδέες να δουλέψουν πάνω σε αυτές.

Η Γουίγκ δούλευε στο “Saturday Night Live” ως day job και ανέπτυσσε το σενάριο τις υπόλοιπες ώρες και τα weekends μαζί με την Μούμολο, από το 2006 και για κάμποσα χρόνια. Η σκετς επιρροή είναι εμφανής στο πώς είναι δομημένη η ταινία, που μέσα στην κατά τα άλλα ορμητική της διάθεση παίρνει τον χρόνο να αφήσει κάθε μα κάθε κωμικό set-up να δουλέψει μέχρι τις φυσικής του εξάντλησης- ή για την ακρίβεια, κορύφωσης.

Το φιλμ εστιάζει στις περιπέτειες της Άνι, που της πάνε τα πάντα στραβά όταν η κολλητή της αποφασίζει να παντρευτεί και της ζητά, ουσιαστικά, να γίνει κουμπάρα της. Η κολλητή είναι η Μάγια Ρούντολφ ως Λίλιαν, μια κωμικός με ένα εντελώς αβίαστα ξεκαρδιστικό χιουμοριστικό brand, που αντιπαραθέτει μπλαζέ απάθεια στην γουρλομάτικη απελπισία της Γουίγκ, ένα σαρωτικό κωμικό δίπολο που ταυτόχρονα πουλάει και την συναισθηματική καρδιά του φιλμ. Εκεί μπαίνει κι η Έλεν της Ρόουζ Μπερν (που εξελίχθηκε σε μια από τις αστείες ηθοποιούς του αμερικάνικου σινεμά), η πλούσια σύζυγος του αφεντικού του γαμπρού, που έχει αναπτύξει μια φιλία πάνω σε εντελώς διαφορετικούς όρους με τη Λίλιαν.

Η ταινία αγκαλιάζει σε αυτό το σημείο εξίσου πολύ το gross χιούμορ που έχει φτάσει να συνδέεται περισσότερο με “αχ αυτοί οι άντρες μένουν πάντα αγόρια!” τύπο ταινιών, όσο και έναν απρόσμενο πόνο και αγωνία πάνω στις γυναικείες σχέσεις χωρίς να αγνοεί καθόλου ούτε την ταξική ματιά, ούτε την κοινωνική πίεση που έρχεται μαζί. Είναι μια ταινία έξυπνη, ευαίσθητη και αναπολογητικά ανώριμη την ίδια στιγμή, ένας τέλειος συνδυασμός που κατά τα φαινόμενα σόκαρε τους πάντες στη βιομηχανία, κερδίζοντας κριτική, κοινό και ταμεία.

«Ήταν μόνο αφότου η ταινία ολοκληρώθηκε που ειπώθηκε πως ήταν κάποιας σημασίας. Δεν νομίζαμε πως ήταν καθόλου διαφορετικό από κάτι σαν το “House Bunny”, δεν πιστεύαμε πως κάναμε κάτι πρωτοποριακό, απλά πιστεύαμε πως ήταν ένα διασκεδαστικό πράγμα που μπορούσαμε να κάνουμε», λέει ο Άπατοου, αναφερόμενος στο πώς το Χόλιγουντ έμοιαζε να συνειδητοποιούσε, για πρώτη φορά! το καλοκαίρι του 2011 πως οι γυναίκες μπορούσαν να είναι αστείες. Αν ρωτάτε εμένα, και το “House Bunny” αριστούργημα είναι πάντως. Άννα Φάρις θρύλος! (Μία στο τόσο το Χόλιγουντ σοκαρισμένο μαθαίνει διάφορα μαθήματα: Οι γυναίκες θέλουν να πηγαίνουν σινεμά. Οι γυναίκες έχουν επιθυμίες. Οι γυναίκες έχουν χιούμορ. Ανυπομονώ για την επόμενη μεγάλη φώτιση.) Σε κάθε πάντως περίπτωση, για τους όποιους λόγους και συγκυρίες, το “Bridesmaids” πράγματι σήκωσε ένα κάποιο κύμα.

Εκτόξευσε την καριέρα της Μελίσα ΜακΚάρθι που, έχοντας τον αβανταδόρικο “Άλαν” ρόλο έφτασε μέχρι την οσκαρική υποψηφιότητα(!), αλλά και του σκηνοθέτη Πολ Φιγκ. Ο οποίος λειτουργεί εδώ με κάποιες από τις αισθητικές ευαισθησίες της εμβληματικής παλιότερης δουλειάς του με τον Άπατοου, το “Freaks and Geeks”, συνδέοντας ένα αμήχανα προσωπικό χιούμορ με μια ιστορία απρόσμενα ανθρώπινη κάτω από όλες τις κωμικές κορώνες. Και αποτέλεσε, τελικά, θρίαμβο και για την ίδια την Γουίγκ, φέρνοντάς την στην πρώτη γραμμή της χολιγουντιανής κωμωδίας. Δε θα μπορούσε να έχει συμβεί σε αστειότερο άνθρωπο.

Το ταμείο

Τα στούντιο όλο και περισσότερο στοχεύουν στο να φέρουν στο σινεμά αγόρια κάτω των 30 οπότε και μόνο με την ύπαρξή του το “Bridesmaids” είναι μια μικρή πράξη επανάστασης. Ένα αγνό εμπορικό μπλοκμπάστερ με 67% κοινό γυναικών και 63% κοινό άνω των 30. Η ταινία άνοιξε στη 2η θέση με το ήδη πολύ δυνατό ξεκίνημα των 26 εκατομμυρίων και με τη φόρα του word of mouth τα πολλαπλασίασε εντυπωσιακά σε σχεδόν 170 συνολικά στις ΗΠΑ και άλλα 120 διεθνώς, νούμερο επίσης πολύ δυνατό για μια ταινία βασισμένη σε ονόματα όχι ευρέως γνωστά εκτός Αμερικής ειδικά σε εκείνο το διάστημα.

Λίγους μήνες μετά, το φιλμ θα έφτανε σε μια σειρά από διακρίσεις, καθώς θα προταθεί από τα σωματεία παραγωγών και σεναριογράφων, θα βρεθεί στις Χρυσές Σφαίρες υποψήφιο για Καλύτερη Κωμωδία και για Α’ Γυναικείο Ρόλο για τη Γουίγκ, και τελικά στα Όσκαρ με υποψηφιότητες Σεναρίου (της Γουίγκ και της Μούμολο) και Β’ Γυναικείου Ρόλου για την ΜακΚάρθι.

Η κριτική

Δε θα ταξιδέψουμε μακριά για απόσπασμα από κριτική αυτή τη φορά. Επί PopCode είχαμε μια guest λίστα από την κριτικό κινηματογράφου της popaganda.gr και #1 φαν της Κρίστεν Γουίγκ στην Ελλάδα, Μάρα Θεοδωροπούλου, η οποία μας είχε γράψει για τις 10 καλύτερες κωμωδίες του 21ου αιώνα. Στο #3 ήταν το “Bridesmaids”:

«Το επίτευγμα του ‘Bridesmaids’ δεν είναι ότι απέδειξε ότι οι γυναίκες μπορούν να είναι αστείες (οι γυναίκες είναι αστείες στο σινεμά από τότε που η Κάθριν Χέπμπορν τραβολογούσε μαζί της μια λεοπάρδαλη). Ούτε ότι σύστησε στο κοινό ένα νέο κωμικό ταλέντο όπως η υποψήφια για Όσκαρ Μελίσα ΜακΚάρθι (η ΜακΚάρθι ήταν θησαυρός από την εποχή του ‘Gilmore Girls’). Ούτε όποιο angle προσπάθησαν να βρουν τα media για να πείσουν τον κόσμο να πάει να δει μια ταινία στην οποία 5 γυναίκες βιώνουν μικρές ή μεγάλες προσωπικές κρίσεις εν όψει του γάμου της μίας από αυτές – και πάνε τουαλέτα στη μέση του δρόμου. Το επίτευγμα του ‘Bridesmaids’ είναι ότι κυριολεκτικά κάθε σκηνή του είναι αστεία. Ξαναδείτε το, μετρήστε τις και come at me, bros».

Η σκηνή

Υπάρχει ένα τοπ-10 αστειότερων στιγμών μέσα μόνο σε αυτή την σκηνή.

Look away. LOOK AWAY.

Το trivia

Δεν έχω trivia αλλά επειδή θα είχαμε και τελικό Eurovision αυτή τη βδομάδα θέλω να θυμηθούμε αυτή τη σκηνή από το (εξίσου αστείο;; ΑΚΟΜΑ πιο αστείο;;;) “Spy” που επανένωσε τον –φίλο του σάιτ!– Φιγκ με τη Μελίσα ΜακΚάρθι λίγα χρόνια αργότερα.

Ο χαρακτήρας

Η Άνι της σπουδαίας Κρίστεν Γουίγκ, ταξικά καταπιεσμένη, φοβισμένη, έχοντας κατεβάσει ό,τι κρασάκι υπήρχε στο αεροπλάνο, είναι READY TO PARTAY. Ένα αληθινό σύμβολο.

Η καριέρα

Η ταινία έφτιαξε ή ενίσχυσε πολλές καριέρες αλλά αναμφίβολα η πιο σημαντική περίπτωση είναι της Μελίσα ΜακΚάρθι, η οποία όσο συνέβαινε η επιτυχία του “Bridesmaids” έπαιζε σε ένα σίτκομ του CBS το οποίο συνέχισε ατάραχη να γυρίζει σε όλη τη διάρκεια της επόμενης 5ετίας, καθώς στα multiplex πρωταγωνιστούσε στη μία επιτυχία μετά την άλλη. Τη γνωρίσαμε ως Σούκι στο “Gilmore Girls” αλλά στο “Bridesmaids” ήταν τέτοιος τυφώνας που έφτασε μέχρι την Οσκαρική υποψηφιότητα και, δεν ξέρω, εικάζω πως είναι μια από τις κορυφαίες οσκαρικές υποψηφιότητες για ρόλο όπου ένας χαρακτήρας χέζει σε νεροχύτη στη διάρκεια προβαρίσματος νυφικού. Θρύλος.

Από εκεί η ΜακΚάρθι εξελίχθηκε στα επόμενα χρόνια ως μια από τις λιγοστές ηθοποιούς που άνοιγε κωμωδίες μόνο με το όνομά της, με επιτυχίες σαν το “The Heat” και το “Spy”. Κέρδισε Έμμυ το 2011 για το “Mike & Molly” και το 2017 για το “Saturday Night Live”, προτάθηκε για Χρυσές Σφαίρες και SAG και Όσκαρ και, ακόμα κι όταν η εμπορική επιστροφή των ταινιών της άρχισε να μικραίνει, γύρισε με επιτυχία στο δράμα, πρωταγωνιστώντας στο αναπάντεχα θαυμάσιο “Can You Ever Forgive Me?” αντικαθιστώντας τελευταία στιγμή τη Τζούλιαν Μουρ. Έφτασε έτσι πέρυσι στη δεύτερη υποψηφιότητά της για Όσκαρ, αυτή τη φορά για δραματικό ρόλο, αυτή τη φορά για Α’ Ρόλο. Είναι φανταστική και πια, το ξέρουν οι πάντες.