Haneke, Λάνθιμος, Coppola: Πώς ήταν το υπόλοιπο Διαγωνιστικό των Καννών;

Tο φετινό Φεστιβάλ Καννών μας κράταγε την καλύτερη έκπληξη για το τέλος. Τo ‘You Were Never Really Here’ της Lynne Ramsay ήρθε στην Κρουαζέτ σχεδόν ανέτοιμο (το να βλέπεις μια ταινία στην παγκόσμια πρεμιέρα της να προβάλλεται χωρίς καν τίτλους τέλους είναι πολύ παράξενο θέαμα), με τις φήμες να λένε πως η Ramsay εργαζόταν πυρετωδώς πάνω στην ταινία μέχρι και νωρίτερα την ίδια βδομάδα ώστε να την τελειώσει πάνω στην ώρα για την πρεμιέρα.

Η ιστορία ενός μοναχικού εκτελεστή που υποδύεται ο Joaquin Phoenix, ο νέος Καλύτερος Ηθοποιός Του Κόσμου τώρα που ο DDL έχει ημι-αποσυρθεί, έρχεται στα μόλις 95 λεπτά της διάρκειάς της να κλείσει το Φεστιβάλ με κρότο, ακριβώς τη στιγμή που όλοι πιστεύαμε πως τα είχαμε μοιράσει όλα στο μυαλό μας. Δικαιώθηκε τόσο η ίδια, όσο και το Φεστιβάλ που την ήθελε τόσο- η ταινία κέρδισε δύο βραβεία, για Καλύτερο Σενάριο και Καλύτερο Ηθοποιό. Και λίγα ήταν.

Κατά τα άλλα οι βραβεύσεις κινήθηκαν αναμενόμενα, με τα ‘120 beats’ του Campillo, ‘Loveless’ του Zvyagintsev και ‘The Square’ του Ostlund να μοιράζονται τα μεγάλα βραβεία, έστω κι αν ο Χρυσός Φοίνικας για το ‘Square’ ήταν μια κάποια έκπληξη. Στο PopCode πάντως θα διαβάσετε συνεντεύξεις με τον σκηνοθέτη και τους πρωταγωνιστές της ταινίας.

Με αυτά στο νου, πάμε να μιλήσουμε για τις ταινίες του β’ μισού του Φεστιβάλ. Είχαμε νέους Haneke και Λάνθιμο, ένα όμορφο ριμέικ Clint Eastwood από Sofia Coppola, τον Joaquin Phoenix, και μια παντελώς παλαβή νέα ταινία από τον ασταμάτητο, ‘κάθε Φεστιβάλ και μία ταινία’ Francois Ozon.

Εδώ μπορείς να διαβάσεις τις εντυπώσεις μας από το πρώτο μισό του Διαγωνιστικού.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Πώς είναι το Διαγωνιστικό των Καννών; Reviews για τις 6 πρώτες ταινίες

Happy End

Η προηγούμενη ταινία του: To σπουδαίο ‘Amour’, μια ταινία που έκανε κόσμο να απορήσει σοκαρισμένος για το αν ο Haneke έγινε αισθηματίας μεγαλώνοντας. LOL.

H φετινή: Το ‘Happy End’ ήταν ίσως το μεγαλύτερο αίνιγμα του φετινού Φεστιβάλ. Από αυτές τις ταινίες που εξαναγκάζουν το θεατή σε βουβαμάρα και απορία, το νέο φιλμ του Haneke πήρε όλο το hype και τη συζήτηση που προηγήθηκε της προβολής του και τα εξαϋλωσε σε ένα μεγάλο τίποτα, καθώς κανείς δεν έμοιαζε να θέλει ή να μπορεί να μιλήσει για αυτή την ταινία μετά την προβολή της.

Πλήρως αυτοαναφορική, η ταινία μοιάζει φτιαγμένη από παραπεταμένα κομμάτια της φιλμογραφίας του Haneke, με τα μέλη μιας ευκατάστατης δυσλειτουργικής οικογένειας στα πρόθυρα της αλληλοεξουδετέρωσης, με την Isabelle Huppert και τον Jean-Louis Trintignant να παίζουν χανεκικά αρχέτυπα που νιώθεις πως έχεις δει ξανά χωρίς αυτή τη φορά να χρειάζεται καν να γεμίσει τα κενά, και με την εικόνα φυσικά να παίζει όπως πάντα τεράστιο ρόλο ως απόλυτη έκφραση της κάθε καταπιεσμένης αλήθειας. Τα παντελώς στεγνά ερωτικά facebook chats, οι κυνικές ματιές μέσα από τα φίλτρα του Snapchat- τα social media πάντα ανήκαν στον κόσμο του Heneke, απλώς αργήσαμε να τα δημιουργήσουμε.

H αστική διάβρωση περνάει από γενιά σε γενιά σε αυτό το ασαφές οικογενειακό δράμα, όπου όλοι είναι ένοχοι κάποιας αόριστης αμαρτίας, καθώς το φιλμ καταλήγει σε ένα φινάλε που μπορεί κάποτε να θεωρείται από τις κορυφαίες σκηνές της φιλμογραφίας του Haneke. Χωρίς πληροφορία, χωρίς εξήγηση, χωρίς λόγο, η απόγνωση και ο κυνισμός συναντώνται σε μερικά ψηφιακά δευτερόλεπτα βροντερού γέλιου και απορίας. Αυτό το τελευταίο βλέμμα μπορεί και να συνοψίζει τα πάντα. Τα εντελώς πάντα όμως.

Μια σκηνή που μου έμεινε στο μυαλό: Το φινάλε φυσικά, όπως και μια νωρίτερη υπερηρωική στιγμή της Huppert, αλλά θα πρέπει να ξεχωρίσουμε και την instant classic σκηνή του καραόκε, με το ‘Chandelier’ της Sia να εμπνέει μία ακόμα στιγμή όπου η κωμωδία συναντά αβίαστα το δράμα.

Πόσο πολύ θα θέλει να το κάνει ριμέικ ο Will Smith;

Νομίζω ο Will Smith θα ήταν πολύ μπερδεμένος, αλλιώς θα τον περίμενε τον Haneke έχοντας διαβάσει το twitter του.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Michael Haneke είναι η Μπαρτσελόνα του σινεμά

The Killing of a Sacred Deer

Η προηγούμενη ταινία του: Το ‘Lobster’ που αρχικά δίχασε αλλά εν τέλει αγαπήθηκε. Είχαμε γράψει όταν το είδαμε,

Η ταινία […] επιχειρεί να μιλήσει για το τι σημαίνει ευρύτερα η ιδέα της κοινωνικότητας και της αγάπης σε έναν κόσμο που έχει μάθει να λειτουργεί με κανόνες- ακόμα κι όταν θεωρητικά τους αγνοεί. Είναι μια φοβερή πρόταση, και κάπου εκεί μέσα κρύβεται η αίσθηση πως για να μπορέσεις να νιώσεις ειλικρινά, είναι αναγκαίο να παραβείς κανόνες και συμβάσεις.

H φετινή: Γράψαμε αναλυτικά για την απρόσμενη νέα ταινία του Λάνθιμου, που νομίζω έτσι κι αλλιώς θα δίχαζε όπως κι όλες οι ταινίες του:

Μπορεί ο Λάνθιμος να συνεργάζεται με όλο και μεγαλύτερης εμβέλειας σταρ καθώς οι μετοχές του ανεβαίνουν, όμως έχει ενδιαφέρον πως μετά το άνοιγμα του αφηγηματικού εύρους που πραγματοποίησαν με το ‘Lobster’ οι Λάνθιμος/Φιλίππου, η νέα τους ταινία φέρνει μια επιστροφή στις ασφυκτικές οικογενειακές δυναμικές του κλασικού τους breakout αριστουργήματος.

Μια σκηνή που μου έμεινε στο μυαλό: Παραμένοντας στο πνεύμα του κομματιού για τον Haneke παραπάνω, παρόλο που κι εδώ υπάρχει μια φοβερή σκηνή προς το φινάλε, κι υπάρχουν και ένα σωρό σεκάνς με τα παιδιά μετά το μισό της ταινίας που είναι όλες φανταστικές, δε μπορώ παρά επίσης να ξεχωρίσω την ποπ στιγμή, με το ‘Burn’ της Ellie Goulding να στάζει μελαγχολία.

Πόσο πολύ θα θέλει να το κάνει ριμέικ ο Will Smith; Παιδιά πιστεύω ΠΑΡΑ πολύ σε μελλοντική συνεργασία του Will Smith με τον Γιώργο Λάνθιμο. Θέλω να συμβεί.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Γιώργος Λάνθιμος είναι έτοιμος για κάτι πιο horror

The Beguiled

Η προηγούμενη ταινία της: To ‘Bling Ring’, που αποτέλεσε μέρος της μεγάλης τάσης του αμερικάνικου σινεμά του ‘13 προς μια ποπ αποδόμηση του Ονείρου (‘Spring Breakers’, ‘The Wolf of Wall Street’, ‘Pain and Gain’), λέγοντας φανταχτερές, πικρές, αδιέξοδες ιστορίες με χαρακτήρες που δεν καταλαβαίνουν πως βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού. Τι χρονιά για το αμερικάνικο σινεμά όμως. Επίσης έκτοτε η Coppola γύρισε και το γλυκόπικρο ‘A Very Murray Christmas’ για το Netflix.

H φετινή: Ωραίο σινεμά παιδιά. O Philippe Le Sourd (που γύρισε το ‘Grandmaster’ του Wong Kar-Wai) αποτυπώνει με πανέμορφες, απαλές αποχρώσεις και μεγάλα κάδρα, τη Βιρτζίνια του Αμερικάνικου Εμφυλίου μέσα από τα μάτια των κοριτσιών μιας σχολής θηλέων που βρίσκεται προστατευμένη από τον υπόλοιπο βίαιο κόσμο. Η Nicole Kidman ως διευθύντρια ηγείται ενός φανταστικού ensemble (η Kirsten Dunst συνεχίζει το πολύ δυνατό σερί της, η Elle Fanning επίσης), μιας ομάδας γυναικών που παίρνουν υπό την προστασία τους έναν πληγωμένο στρατιώτη (Colin Farrell, σταθερά καλός στα πάντα) καθώς η σεξουαλική ένταση αργά αλλά σταθερά κυριαρχεί στη σχολή.

Η Coppola κάνει πιστότατο ριμέικ της παλιότερης ταινίας του Don Siegel με τον Clint Eastwood στο ρόλο του στρατιώτη όμως αντιστρέφει την οπτική γωνία, κοιτώντας την ιστορία μέσα από τα μάτια των γυναικών, φτιάχνοντας ένα γλυκό, όμορφο, αστείο θρίλερ πάνω στον πόλεμο των φύλων. Δεν φτάνει φυσικά το απόλυτο αριστούργημά της, το ‘Marie Antoinette’, αλλά είναι η καλύτερη ταινία εμφυλίου για αυτό το καλοκαίρι, κάτι είναι κι αυτό.

Μια σκηνή που μου έμεινε στο μυαλό: Το ξέσπασμα του Colin Farrell όταν ο στρατιώτης νιώθει τον ανδρισμό του να δέχεται επίθεση. Ο Farrell πραγματικά παίζει όλες τις νότες τέλεια.

Πόσο πολύ θα θέλει να το κάνει ριμέικ ο Will Smith; Will: “Λοιπόν ωραία ήταν η ταινία αλλά σκεφτείτε το λίγο, να το γυρίζαμε ριμέικ αλλά από την οπτική του στρατιώτη!” Pedro: “… jaja wiiiill”

Krotkaya (A Gentle Creature)

Η προηγούμενη ταινία του: Από τους πιο δουλευταράδες ντοκιμαντερίστες του σινεμά αυτή τη στιγμή, έκανε πέρσι το ‘Austerlitz’ (που επικεντρώνεται στους επισκέπτες μνημείων που είναι χτισμένα στη θέση στρατόπεδων συγκέντρωησης), ενώ η ταινία μυθοπλασίας του είναι το φανταστικό ‘In the Fog’ του 2012, για το ηθικό δίλημμα ενός άντρα που κατηγορείται για προδοσία στη Σοβιετική Ένωση του 1942.

H φετινή: Ένα ακόμα ανάλαφρο θέμα, για μια γυναίκα στη ρωσική επαρχία, που μια μέρα λαμβάνει πίσω ένα δέμα που έστειλε στον άντρα της ο οποίος εκτίει ποινή φυλάκισης. Η γυναίκα ξεκινά ένα ταξίδι αναζήτησης, αρχικά ψάχνοντας να μάθει γιατί το δέμα της επιστράφηκε, και εν τέλει αναζητώντας τον ίδιο τον άντρα της. Κάπου ανάμεσα στον Κάφκα και τον ‘Κύριο Λαζαρέσκου’, το ταξίδι της γυναίκας σε μια παρηκμασμένη Ρωσία τη φέρνει αντιμέτωπη με συνεχή αδιέξοδα που ακροβατούν ανάμεσα στο ονειρικό και το ρεαλιστικό, καθώς κάθε επεισόδιο αποκαλύπτει ένα νέο στάδιο παράνοιας δίχως να τη φέρνει πιο κοντά στην αλήθεια. Σινεμά που ‘ζητά πολλά από το θεατή’ και εντάξει, καλά κάνει κιόλας.

Μια σκηνή που μου έμεινε στο μυαλό: Well, υπάρχει εκτεταμένη σκηνή ονείρου προς το τέλος της ταινίας που συμβαίνουν τα πάντα.

Πόσο πολύ θα θέλει να το κάνει ριμέικ ο Will Smith; Ο Will Smith δεν πιστεύω πως θα έχει υποφέρει περισσότερο στη ζωή του από όσο τις 2μιση ώρες που έβλεπε τον Loznitsa.

Good Time

Η προηγούμενη ταινία τους: To σκληρό ναρκωτικοδράμα ‘Heaven Knows What’.

H φετινή: Γράψαμε αναλυτικότερα για το μελλοντικό καλτ της ταινίας.

Μια σκηνή που μου έμεινε στο μυαλό: Ο Pattinson και ο αδερφός του στην ταινία προσπαθούν να διαφύγουν, κυριολεκτικά βαμμένοι μες στο κόκκινο.

Πόσο πολύ θα θέλει να το κάνει ριμέικ ο Will Smith; Ριμέικ δε θα το έκανε, αλλά τα τηλέφωνα των Safdie πιστεύω θα τα κράτησε να υπάρχουν.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Στο ‘Good Time’ o Robert Pattinson ζει το δικό του ‘Drive’

L’Amant Double

Η προηγούμενη ταινία του: Το θαυμάσιο σινεμά-πέρλα του ‘Frantz’, που είχαμε δει στο Φεστιβάλ Βενετίας.

H φετινή: Ο Ozon βρίσκεται σε πολύ δυνατό σερί, επιστρέφοντας λιγότερο από ένα χρόνο μετά το απρόσμενα διασκεδαστικό φιλμ εποχής του, με έναν camp Hitchcock για διαβολικά δίδυμα, σεξουαλική απόγνωση και αβέβαιες αναγνώσεις της πραγματικότητας. Στην μακράν διασκεδαστικότερη ταινία του 70ού Φεστιβάλ Καννών, μια γυναίκα ερωτεύεται τον ψυχολόγο της όμως αυτό αφενός δεν γιατρεύει το μεγάλο κενό που νιώθει βαθιά μες στην ψυχή της, κι αφετέρου την οδηγεί σε μια εμμονική αναζήτηση αλήθειας και ψέμματος για εκείνον.

Η ταινία σε παραδίδει από την πρώτη στιγμή στην γλυκιά αγκαλιά ενός απολαυστικού εφιάλτη όπου καμία ανάγνωση δεν είναι βέβαιη, κάθε σκηνή καταλήγει σε ξέσπασμα, σε ανατροπή ή σε σεξ (ή σε συνδυασμό όλων αυτών), μπλέκοντας περίτεχνα το ψυχολογικό θρίλερ με το high camp δράμα. Ειλικρινά, πάντα τέτοια.

Μια σκηνή που μου έμεινε στο μυαλό: Μία; ΜΙΑ; Όλη η ταινία είναι η μία παλαβομάρα μετά την άλλη, τι να πρωτοδιαλέξω ο άνθρωπος; Έχει ανατροπές, έχει camp, έχει τζάμια που ραγίζουν, έχει twin action, τελοσπάντων θα διαλέξω τη στιγμή που ένα δακρυσμένο μάτι μετατρέπεται σε αιδείο γιατί ναι, ο Ozon έχει κάνει αυτή ακριβώς την ταινία φίλες και φίλοι μου.

Πόσο πολύ θα θέλει να το κάνει ριμέικ ο Will Smith; Camp χιτσκοκικό ψυχολογικό θρίλερ με πιθανό διπλό ρόλο, ανατροπές, σεξ και παραισθήσεις; Ο Will Smith ρωτάει για τον Francois Ozon ακριβώς τη στιγμή που μιλάμε.

You Were Never Really Here

https://www.youtube.com/watch?v=fBVTgmzwsBY

Η προηγούμενη ταινία της: Το ‘We Need to Talk About Kevin’ που μας σύστησε τον Ezra Miller και έδωσε στην Tilda Swinton έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας της, κάτι που λέει πραγματικά πάρα πολλά για το τι εστί Lynne Ramsay. Η σκοτσέζα συνεργάζεται κατ’επανάληψη με τους κορυφαίους ηθοποιούς ανά πάσα στιγμή (Tilda Swinton, Samantha Morton, Joaquin Phoenix) και τους χαρίζει εμβληματικούς ρόλους σα να ήταν τίποτα πρωτοεμφανιζόμενοι. Ενιγουέι, τον ‘Kevin’ δεν τον είχα παντελώς λατρέψει αλλά ήταν έναν ανατριχιαστικό θρίλερ από αυτά που τα βλέπεις και μετά δεν τα ξεχνάς ποτέ.

H φετινή: Είναι η καλύτερη ταινία του Διαγωνιστικού. Επαγγελματίας εκτελεστής, πρώην FBI, αναλαμβάνει να σώσει κορίτσι από σοκαριστικό (και σοκαριστικά δημόσιο) κύκλωμα παιδεραστείας. Περισσότερο Antonioni και ‘Taxi Driver’ παρά ‘Taken’, το φιλμ εστιάζει στην υπαρξιακή τραγωδία του ήρωα, ένα απίστευτα σκληρό και βίαιο ταξίδι στην κόλαση πρακτικά δίχως δράση. Τα πάντα είναι το βλέμμα του Phoenix (που δίνει ρέστα όπως πάντα), και ο τρόπος που κινείται σε διαδρομές σχεδόν προαποφασισμένες, σε μια κοινωνία της οποίας η διαφθορά κάνει τα πάντα βουβά, ακίνητα.

Ο Jonny Greenwood γράφει την καλύτερη μουσική του ντύνοντας ένα έργο-σεμινάριο ρυθμού, με τη Ramsay να κάνει την ιστορία της αραιή και σφιχτοδεμένη την ίδια στιγμή, αναζητώντας έννοιες σαν την ηθική, τη δικαιοσύνη, την εκδίκηση, σε έναν κόσμο παραλυμένο. Όλο το Φεστιβάλ περίμενα να δω μια ταινία που θα με κλωτσήσει τόσο άγρια, τελικά ήταν η τελευταία που είδα. Αληθινό buzzer beater.

Μια σκηνή που μου έμεινε στο μυαλό:

Εκτελεστής και θύμα πιάνουν χέρια και τραγουδούν μαζί Charlene. Υπαρξιακό ξεφύσημα σπαρακτικής ποπ μελωδικότητας.

Πόσο πολύ θα θέλει να το κάνει ριμέικ ο Will Smith; Δε θα το παραδεχόταν ποτέ, αλλά πάρα πολύ. Αυτό είναι το είδος της ταινίας που κάποιος σαν τον Will Smith θέλει απεγνωσμένα να γυρίσει σε όλη του την καριέρα αλλά ποτέ δε θα βρει το θάρρος να το κάνει.

***

Η κάλυψη του Φεστιβάλ συνεχίζεται και τις επόμενες μέρες με παραλειπόμενα, πρόσωπα, και ό,τι άλλο ξεχωρίσαμε στο Φεστιβάλ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Το PopCode στο 70ό Φεστιβάλ Καννών