Carnival Row: φτερωτές νεράιδες, o Καζαντζίδης και στη μέση ο Orlando Bloom

Η προσφυγιά είναι κακό πράγμα. Το σεξ με τις νεράιδες, ειδικά αν μοιάζουν με την Cara Delevingne, καλό. Και το να έχεις απεριόριστο budget (δια χειρός Jeff Bezos) για να χτίσεις ένα ολάκερο κόσμο, ακόμη καλύτερο.

Αυτό είναι το ‘ρεζουμέ’ από το binge watching της 1ης σεζόν του Carnival Row, του μεγάλου, τεράστιου στοιχήματος του Amazon για να δημιουργήσει μια σειρά για την οποία οι πάντες θα μιλούν την επόμενη μέρα στο γραφείο.

Δεν τα κατάφερε (ακριβώς), τουλάχιστον όχι αυτή τη σεζόν. Αλλά είμαστε αισιόδοξοι, τόσο εμείς όσο και ο δημιουργός της (o Travis Beacham, σε ένα σενάριο του οποίου από το 2005 βασίστηκε) ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα την επόμενη σεζόν. Ή την μεθεπόμενη. Ή την αμέσως επόμενη μετά την μεθεπόμενη. Ναι, φαίνεται ότι θα πάει πολύ μακριά η βαλίτσα.

Η αλήθεια είναι ότι το στόρι είναι αρκούντως συναρπαστικό, με κεντρικό ήρωα τον ‘τσαμπουκαλεμένο’ Σέρλοκ Χόλμς ντετέκτιβ Philo του Orlando Bloom -τύπου Guy Ritchie- να προσπαθεί να ανακαλύψει ποιος (ή τι) βρίσκεται πίσω από τις σοκαριστικές δολοφονίες μιας σειράς από φτερωτών νεράιδων (fae το είδος) που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στην -βικτωριανής εποχής- πόλη των ανθρώπων (Burgue) όταν η χώρα τους βρέθηκε υπό κατάληψη από το μισητό Pact.

Και όταν λέμε μισητό, εννοούμε μισητό καθώς το Pact, οι μυστηριώδεις στρατιώτες του οποίου φοράνε στολές που θυμίζουν τις ρώσικες από τον πόλεμο της Κριμαίας, δεν διστάζει να πυροβολήσει ότι βρει μπροστά του, να απλώσει συρματοπλέγματα πάνω από την κατεχόμενη χώρα των νεράιδων για να μην μπορούν να αποδράσουν πετώντας ή να δώσει ένα ορό στους ίδιους τους φαντάρους του που τους (SPOILER) μετατρέπει σε λυκάνθρωπους.

Όχι ότι τα πράγματα είναι καλύτερα για τις νεράιδες, μεταξύ των οποίων και η θαραλλέα Vignette Stonemoss της Cara Delevingne (πρώην του ντετέκτιβ -τύπου δολοφονική Tinker Bell) στο ‘προοδευτικό’ Burgue, καθώς οι αρχές τους επιβάλλουν να κρύβουν τα φτερά τους, ζουν σε γκέτο και οι δουλειές που έχουν είναι τύπου καμαριέρας ή πόρνης.

Για την ακρίβεια κανείς μετανάστης, όπως π.χ οι τραγοπόδαροι, τραγοκέφαλοι και κακομούτσουνοι Puck, που κάνουν όλες τις χειρωνακτικές εργασίες για ένα κομμάτι ψωμί, δεν περνάει και πολύ καλά στο Burgue. Οι κάτοικοι διαμαρτύρονται ότι τους κλέβουν τις δουλειές και τους φέρονται σαν πολίτες δευτερότριτης κατηγορίας. Και οι αρχές αδιαφορούν για ότι τους συμβαίνει. To μόνο που πραγματικά λείπει, για να δέσει το γλυκό, είναι ένα βαρβάτο soundtrack από τον Στελλάρα που να μιλάει για τον πόνο της ξενιτιάς.

Φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεται να σου πω οτιδήποτε παραπάνω για να συνειδητοποιήσεις ότι αυτό ακριβώς το στοιχείο είναι που καθιστά (ή έτσι θα ήθελαν οι δημιουργοί του) το Carnival Row επίκαιρο. Ένα ‘φανταστικό’ καθρέφτη μέσα από τον οποίο καλούμαστε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στα μάτια όσον αφορά για το πως αντιμετωπίζουμε εμείς οτιδήποτε διαφορετικό.

Αν και εκείνη η σχέση που κλέβει, τελικά, απρόσμενα την παράσταση είναι εκείνη που διαμορφώνεται ανάμεσα στον πλούσιο Puck του David Gyasi και την ψηλομύτα γόνο πλουσίας οικογένειας δίπλα στην οποία μετακομίζει. Spoiler Alert. Φυσικά και βλέπουμε στην πορεία και σεξ μεταξύ τραγοπόδαρου και ανθρώπου. Είπαμε, εδώ το location μπορεί να είναι βικτωριανό, αλλά οι φιλοδοξίες είναι τύπου Game of Thrones. Εκεί που, στην 1η σεζόν ειδικά, η σάρκα και το αίμα ήταν πάντοτε πιασμένα χεράκι χεράκι.

Ένα ακόμη στοιχείο που μας αναγκάζει να συγκρίνουμε το Carnival Row με το Game of Thrones είναι ακριβώς οι πολιτικές δολοπλοκίες (μεταξύ των δυο αντίπαλων κομμάτων, των ηγετών τους και των οικογενειών τους) που βρίσκονται πάντοτε ταυτόχρονα στο προσκήνιο και το παρασκήνιο.

Ενώ ενδιαφέρον έχει ότι, όπως κυλάει η σειρά, βλέπουμε ως cameo διάφορα άλλα φανταστικά πλάσματα, όπως π.χ κένταυρους και μικροσκοπικά διαβολάκια που έρχονται -μαζί με την μαγεία που επίσης παίζει τον ρόλο της στην ιστορία- να μας θυμίζουν ότι αυτό δεν είναι (παρότι το θυμίζει) το Λονδίνο της εποχής του Τζακ του Αντεροβγάλτη.

Στο τέλος της ημέρας το Carnival Row είναι τόσο φιλόδοξο και φανταχτερό που δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Είσαι καταδικασμένος ή να το αγαπήσεις ή να το μισήσεις. Όπως ακριβώς και τις φτερωτές νεράιδες που ζουν σε αυτό.

(Φωτό: AP Images)