Casa de Papel: Γιατί η τέταρτη σεζόν εξελίχθηκε σε μέγα φιάσκο

Περιμέναμε όλοι μας, λοιπόν, μια σεζόν γεμάτη αδρεναλίνη, σασπένς, θανάτους, ηρωισμούς, δικαιοσύνη και ένα ωραιότατο φινάλε για να κλείσει μια για πάντα όμορφα και ωραία το κεφάλαιο Casa de Papel. Να το θυμόμαστε ως μια σούπερ σειρά, η οποία μας έκανε να περάσουμε εξαιρετικά παρακολουθώντας την. Όμως, όχι.

Αν και δεν είχε επιβεβαιωθεί επίσημα, ήταν κοινό μυστικό πως θα υπήρχε κι άλλη σεζόν. Αυτή η ληστεία στην Τράπεζα της Ισπανίας δεν λέει με τίποτα να τελειώσει, ο τέταρτος κύκλος έμοιαζε πιο αργός από οποιονδήποτε άλλο και τελικά ήταν περισσότερα αυτά που δεν μας άρεσαν, από εκείνα που μας άρεσαν. Κρίμα, αλλά έτσι ήταν.

Το θέμα τώρα είναι να τελειώσει ΕΣΤΩ στην πέμπτη σεζόν και να μην πάει και για έκτη, όπως ακούγεται, γιατί (εκτός συγκλονιστικού απροόπτου) μετά θα χάσει ακόμα και το πιστό κοινό της. Δεν της αξίζει. Ας περάσουμε, όμως, στο κυρίως θέμα και ας ξεκινήσουμε από τα όσα μας άρεσαν, μιας και είναι και λιγότερα.

Προφανώς και ακολουθούν SPOILERS, επομένως συνεχίζεις να διαβάσεις μόνο εφόσον έχεις ολοκληρώσει και την τέταρτη σεζόν.

Τι μας άρεσε

Η αδρεναλίνη στα τελευταία επεισόδια

Πραγματικά προσπάθησα αρκετά να φτιάξω μια λίστα πραγμάτων που μου άρεσε πολύ σε αυτόν τον κύκλο. Δεν ήταν πολλά και μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ένα από αυτά είναι η αδρεναλίνη, η οποία βέβαια κορυφώθηκε από το τέλος του πέμπτου επεισοδίου και μετά. Ξέρεις, εκεί που άρχισε να κάνει ο Gandia το κομμάτι του και ξεκίνησε το πάρτι πυροβολισμών. Το απόλυτο χάος.

Από αυτό το σημείο και μετά ναι, η σειρά θύμιζε κάπως το Casa de Papel που αγαπήσαμε στην πρώτη και τη δεύτερη σεζόν του. Σε κράταγε κολλημένο στην οθόνη και ήθελες να δεις το ένα επεισόδιο μετά το άλλο, χωρίς καν να διανοηθείς να πας για ύπνο. Όπως ακριβώς όταν την πρωτογνωρίσαμε, έτσι;

Είχε συναισθηματικές εντάσεις, ανησυχούσες μήπως πεθάνει κάποιος στο επόμενο δευτερόλεπτο (κάτι που έγινε), σε έκανε να χαρείς, να κλάψεις, να πανηγυρίσεις, να θυμώσεις. Τα είχε όλα αυτά. Κι αυτό ήταν ίσως το καλύτερο πράγμα που μας χάρισε αυτή η σεζόν. Αδρεναλίνη και συναισθήματα. Στο τέλος της, μεν, αλλά τα είχε. Και επιτέλους μπήκαν λίγο περισσότερο στο παιχνίδι ο Bogota και ο Marseille που στον προηγούμενο κύκλο ήταν σχεδόν αδιάφοροι. Ειδικά ο δεύτερος.

Η Manila

Ήταν ίσως η πιο ευχάριστη έκπληξη της σεζόν. Ένας χαρακτήρας που ήρθε από το πουθενά και κατάφερε να μας ενθουσιάσει και φυσικά άγγιξε και την LGBTQ κοινότητα, που τόσο πολύ λατρεύει το Casa de Papel. Ο Juanito, ο πρώην κολλητός του Denver, άλλαξε φύλο, έγινε Julia και πήρε μέρος στη ληστεία ως μυστικός πράκτορας της συμμορίας ανάμεσα στους ομήρους.

Η Manila, όπως είναι το όνομά της στη συμμορία του Profesor, μπορεί να είχε μικρό ρόλο, αλλά ήταν αυτή που πυροβόλησε στο πόδι τον Arturito όταν χρειάστηκε και πήρε τον έλεγχο της κατάστασης (και στο κεφάλι να του έριχνε εδώ που τα λέμε δε θα μας πείραζε καθόλου). Μου φάνηκε σαν ένα κράμα από Tokio και Nairobi. Είναι δυναμική, δεν φοβάται, έχει ηγετικές ικανότητες και μου φαίνεται πως μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στην πέμπτη σεζόν. Άλλωστε η συμμορία της χρειάζεται, όσο βλέπει τα μέλη της να μειώνονται. Δεν γίνεται να την αφήσουν απ’ έξω αυτή τη στιγμή.

Το Plan Paris

Δεν με νοιάζει αν είχε κενά, αν στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσε με τίποτα να υλοποιηθεί ένα τέτοιο σχέδιο. Το Plan Paris του Profesor για να σώσει την αγαπημένη του Lisboa είχε ενδιαφέρον. Τουλάχιστον κινηματογραφικά ήταν εξαιρετικό, σε κράταγε και ήταν πολύ καλά οργανωμένο. Σαν να έβλεπες τον καθηγητή της πρώτης σεζόν να επιστρέφει. Και επιτέλους να δικαιώνεται.

Η μουσική ΚΑΙ αυτής της σεζόν

Το έχουμε ξαναπεί ότι το Casa de Papel βασίζει μεγάλο μέρος της επιτυχίας του και στα τραγούδια που επιλέγονται κάθε φορά. Μπορεί να μην είχαμε ‘Bella Ciao’ σε αυτή τη σεζόν, όμως, είχαμε μια εξαιρετική εκτέλεση του ‘Ti amo’ από τον Berlin, που το άκουσα ξανά και ξανά και ξανά αφού τελείωσα τα επεισόδια της σεζόν. Επίσης, φοβερό ήταν και το κομμάτι που επέλεξαν για την κηδεία της Nairobi, το ‘Cuando Suba La Marea’ των Amaral.

Τι δεν μας άρεσε

Τα βαρετά flashbacks

Και πάμε τώρα στα αρνητικά, γιατί πραγματικά ήταν πολλά περισσότερα αυτά που με έκαναν να θεωρώ πως αυτή η σεζόν μετατράπηκε σε φιάσκο. Και το γράφει ένας πιστός οπαδός της σειράς, που την ακολουθεί από το πρώτο επεισόδιο και θα συνεχίσει να την ακολουθεί μέχρι το τελευταίο. Το Casa de Papel είναι μια φανταστική ιστορία ληστείας σε ένα Νομισματοκοπείο. Δεν είναι σειρά που θα πρέπει να έχει έξι σεζόν, γιατί χάνεται απολύτως το νόημα. Και αυτό άρχισε να φαίνεται έντονα σε αυτή τη σεζόν.

Οι δημιουργοί του ήθελαν να τραβήξει όσο περισσότερο γίνεται. Δυστυχώς αυτό είναι αδύνατο σε τέτοιου είδους σειρά, γιατί θα κάνει το κοινό να βαρεθεί. Όπως και έγινε για πάνω από πεντέμιση επεισόδια. Αρκετά αργό, απελπιστικά πολλά flashbacks που ακόμα κι αν δεν υπήρχαν δεν θα άλλαζε σχεδόν τίποτα, δεν μας έδιναν κάποια σπουδαία πληροφορία και απλά μπήκαν για να γεμίσει ο χρόνος. Για να κρατήσει κι άλλο η σειρά. Θέλουμε δράση, δεν θέλουμε μια νέα σειρά του Νίκου Φώσκολου. Για όποιους αναζητούν αυτό, υπάρχει η Λάμψη και η Καλημέρα Ζωή.

Οι τόσοι πολλοί έρωτες

Ένας από τους βασικούς κανόνες του Profesor όταν πρωτομάζεψε την συμμορία ήταν πως δεν θέλει ερωτικές σχέσεις μεταξύ τους. Καλά εδώ γελάμε. Τον κανόνα του όχι μόνο τον έσπασε η Tokio με τον Rio σχεδόν αμέσως, αλλά πλέον το πράγμα έχει εκτροχιαστεί. Καταλαβαίνω πως οι δημιουργοί της, ήθελαν να κάνουν το κοινό να ταυτιστεί και να δεθεί ακόμα περισσότερο με τους χαρακτήρες, αλλά εδώ το γύρισαν σε σαπουνόπερα.

Χωρίζει ο Rio με την Tokio, πάει να μπει στη μέση ο Denver που τη θεωρεί ‘Maserati’. Τελικά δεν μπαίνει. Μετά πάει να γίνει παιχνίδι μεταξύ Rio και Estocolmo ή τουλάχιστον έτσι καταλαβαίνει ο Denver. Έρχονται κοντά ο Helsinki με τον Palermo. H Nairobi ερωτεύεται με τον Bogota. Λοιπόν, παιδιά, κάπου ώπα με τους έρωτες. Ας βγούμε πρώτα από την Τράπεζα και έχουμε καιρό για όλα αυτά, δεν νομίζετε;

O θάνατος της Nairobi

Το μεγάλο event της σεζόν. Έχουμε γράψει πολλάκις σε κείμενα στο Oneman ότι Casa de Papel χωρίς Nairobi δεν γίνεται. Έλα όμως που θα γίνει. Να δούμε πώς. Ομολογώ ότι ήθελα πάρα πολύ να δω ένα θάνατο βασικού ήρωα της συμμορίας σε αυτή τη σεζόν. Έπρεπε, προκειμένου να κρατηθεί το ενδιαφέρον στα ύψη και κυρίως να είναι ρεαλιστικό. Δεν γίνεται όλα απλώς να πηγαίνουν καλά.

Δεν θα με πείραζε, λοιπόν, να δω ακόμα και τη Nairobi να πεθαίνει. Αλλά να πεθαίνει σωστά ρε γαμώτο. Ηρωικά, όχι έτσι. Εν ψυχρώ, άοπλη, τρυπημένη στα πλευρά, στο χέρι, δηλαδή πραγματικά αυτός ο κύκλος έπρεπε να είχε τίτλο ‘πώς θα ισοπεδώσουμε τη Nairobi με κάθε τρόπο’. Εντάξει το καταφέρατε, αλλά έλεος. Ας είχε έναν θάνατο όπως αυτόν του Berlin. Να ωφελούσε κάπου. Τώρα έφυγε ο καλύτερος χαρακτήρας της σειράς μετά τον Berlin, έτσι, για το τίποτα. Ωστόσο μας σόκαρε αρκετά. Μας λύγισε. Επίσης, η στιγμή που η σορός της βγαίνει εκτός τράπεζας ήταν ίσως από τις καλύτερες του κύκλου.

Οι δημιουργοί τράβηξαν από την τράπουλα τη δεύτερη καλύτερη κάρτα τους, την έκαψαν και τώρα μένει μόνο ένας ακόμα θάνατος που μπορεί να σοκάρει το κοινό. Κι αυτός είναι του Profesor.

Ο άτρωτος Gandia

Πραγματικά, ο τύπος με εκνευρίζει πάρα πολύ. Δεν λέει να πεθάνει με τίποτα. Είναι σαν κάτι cheats χαρακτήρες που υπάρχουν σε video games. Λες και οι δημιουργοί της σειράς έφτιαξαν τον Punisher και τον έβαλαν μέσα στην Τράπεζα να τα κάνει όλα άνω κάτω.

O Gandia είναι ένα ψέμα, θα έπρεπε να έχει πεθάνει με κάποιο τρόπο σε αυτή τη σεζόν. Με σφαίρα, με χειροβομβίδα, με κάτι. Απλά δεν υπάρχει το να τα νικάει όλα. Κι αυτό από μόνο του, λοιπόν, είναι μεγάλο μείον. Κάπως όμως έπρεπε να μας εκνευρίσουν και να μας κρατήσουν σε αγωνία.

Ο επικίνδυνα εκνευριστικός Arturito

Ήθελες να πεθάνει στις πρώτες δύο σεζόν. Πλέον θες να τον δεις να πεθαίνει βασανιστικά. Έχει πάει την αντιπάθειά μας προς το πρόσωπό του σε τρελά επίπεδα. Όχι μόνο προκαλεί συνεχώς προβλήματα, αλλά έδωσε και χάπια στην αθώα γραμματέα για να ασελγήσει πάνω της.

Sorry Arturito μας, αλλά κάπου εδώ ξεπέρασες κάθε όριο. Η σφαίρα της Manila έπρεπε να βρει κεφάλι και όχι στο πόδι. Ο επόμενος κύκλος ΠΡΕΠΕΙ και ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να τον βρει να υποφέρει.

Η αλάνθαστη Tokio

Στα cheats που λέγαμε προηγουμένως δεν ανήκει μόνο ο Gandia, αλλά και η Tokio αυτής της σεζόν. Ξαφνικά η τύπισσα που ήταν στον κόσμο της και μεθούσε, προκαλώντας προβλήματα στην ομάδα, συνήλθε και ανέλαβε (για λίγο) την αρχηγεία.

Πρώτα ξυπνάει τον Profesor όσον αφορά τον υποτιθέμενο θάνατο της Lisboa, στην ίσως πιο έξυπνη διατύπωση που έχει κάνει σε όλη τη σειρά και μετά κάνει ένα ολόκληρο χειρουργείο αφαίρεσης σφαίρας να φαίνεται παιχνιδάκι. Ακόμα και χωρίς τη βοήθεια του γιατρού μέσω κάμερας, η Tokio τα κάνει όλα σωστά, αφαιρεί τη σφαίρα, ένα κομμάτι από τον πνεύμονα της Nairobi και τη σώζει. Οκ, δεν έπεισε κανέναν.

Το τέλος

Ανήκω σε αυτούς που δεν έμειναν καθόλου ικανοποιημένοι με το πώς τελείωσε η τέταρτη σεζόν του Casa de Papel. Αφενός μεν γιατί όπως έγραψα και προηγουμένως ήθελα αυτή να είναι η τελευταία σεζόν της σειράς. Αφετέρου δε γιατί είδαμε πάλι μια Inspectora (τη Sierra) να ανακαλύπτει μόνη της την τοποθεσία του Profesor.

Κάτι αντίστοιχο δεν είχε κάνει και η Raquel στην πρώτη ληστεία; Η μόνη διαφορά πλέον είναι πως ο καθηγητής δεν μπορεί να αποπλανήσει ερωτικά την Alicia, όπως έκανε στην πρώτη περίπτωση. Αλλά επιμένω, το τέλος με άφησε σε μια μέτρια κατάσταση, σε μια παγωμάρα. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Από τη μία μου άρεσε η σκηνή στην Τράπεζα με τους ληστές να θέλουν να πετύχουν πλέον την αποστολή τους για χάρη της Nairobi κι από την άλλη όμως έχεις τους δημιουργούς να επαναλαμβάνονται στο ίδιο ακριβώς μοτίβο. Που ΟΚ κιόλας, τι άλλο να σκαρφιστούν;

Ίσως, βέβαια εδώ που τα λέμε η εγκυμοσύνη της Alicia παίξει κάποιο ρόλο σε αυτή την περίπτωση. Να σωθεί για παράδειγμα ο Profesor από αυτή την κατάσταση, επειδή θα ‘σπάσουν τα νερά της Sierra’, η οποία ΠΡΕΠΕΙ κάποια στιγμή να γεννήσει.

Όλα αυτά θα απαντηθούν στην επόμενη σεζόν που ελπίζω και πάλι να είναι η τελευταία και να μας τα δώσει όλα στο maximum. Τώρα όσον αφορά το πότε θα την περιμένουμε, λογικά αυτό θα γίνει κάποια στιγμή μέσα στο 2021. Αναλόγως και το πότε θα μπορέσουν να ξεκινήσουν και πάλι τα γυρίσματα μετά την πανδημία του κορονοϊού. Μέχρι τότε boom, boom, ciao.

***

Δέκα χρόνια μετά το τέλος του ‘Lost’, η ομάδα του POP για τις Δύσκολες Ώρες επιστρέφει στο Νησί. Με καλεσμένο τον υπερφανατικό Lostάκια και υπάλληλο της Dharma Initiative, Θέμη Καίσαρη, αναλύουμε τα κυριότερα σημεία της 5ης σεζόν και εξετάζουμε τη σοβαρή πιθανότητα να είναι κρυφά η καλύτερη σεζόν της σειράς-φαινόμενο.