O Clint Eastwood συνεχίζει να αναζητά μοντέρνους ήρωες στη ‘Μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζουέλ’

Στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα το ‘96, τρομοκράτης τοποθετεί βόμβες που απειλούν χιλιάδες ζωές σε συναυλία, όμως ο φρουρός Ρίτσαρντ Τζουέλ ενεργώντας γρήγορα, καταφέρνει να περιορίσει τον κίνδυνο. Τις ημέρες όμως που ακολουθούν, θα γίνει στόχος όχι μόνο μιας πρόχειρης έρευνας του FBI σε αναζήτηση υπόπτων, αλλά και των αδηφάγων μίντια σε αναζήτηση τροφής και σοκαριστικών πρωτοσέλιδων τίτλων. Ύποπτος επίθεσης λοιπόν ο ηρωικός φρουρός; Το σύστημα λέει ναι!

Το νεότερο κεφάλαιο στην κινηματογραφική εξερεύνηση του τι συνθέτει τον μοντέρνο αμερικάνο ήρωα δια χειρός του γερασμένου Κλιντ Ίστγουντ, ο οποίος συνεχίζει όλα αυτά τα πιο πρόσφατα χρόνια της καριέρας του να παράγει συναρπαστικά άνισο αλλά πάντα ενδιαφέρον έργο- μέσα από πορτρέτα σαν του “Sully” ή του “American Sniper”, από ενδοσκοπικές διαδρομές σαν του “Mule”, και μέχρι οριακά μεταμοντέρνους πειραματισμούς όπως στο “15:17 Paris”, την πιο ενδιαφέρουσα δουλειά του εδώ και χρόνια.

Όλα αυτά τα έργα μοιράζονται μια σχεδόν απεγνωσμένη ανάγκη αναζήτησης ενός παλιομοδίτικου ηρωισμού που φλερτάρει σχεδόν εξίσου με τον ιδεαλισμό αλλά και με τον ιδεολογικό συντηρητισμό. Η πολιτική κατεύθυνση του Ίστγουντ είναι γνωστή τοις πάσοι, όμως αυτό κάνει το έργο του, και τις πτυχές του, ακόμα πιο ανοιχτό σε αναγνώσεις. Το σινεμά του δεν είναι, περιέργως, ποτέ μονοσήμαντο.

Συνεχίζοντας αυτό το πιο πρόσφατο κεφάλαιο της καριέρας του, εμπνέεται από την περίπτωση του Ρίτσαρντ Τζούελ, του φύλακα στην Ατλάντα το ‘96 που έσωζε ζωές εντοπίζοντας εγκαίρως τον κίνδυνο βομβιστικής επίθεσης. Ο στόχος του εδώ είναι το κοινωνικό σύστημα που επιτίθεται και ξεσκίζει ένα ήρωα που, πολύ απλά, δεν μοιάζει καθόλου με αγνό αμερικάνο ήρωα της συλλογικής φαντασίωσης του έθνους. Είναι αργόστροφος, είναι απλοϊκός, είναι τροφαντός, δεν έχει έπαρση, δεν έχει βλέψεις. Είναι ένας ήρωας που η αμερικάνικη μυθολογία απορρίπτει, στοχοποιώντας τον είτε συστημικά, είτε κλικοθηρικά.

Στην καρδιά της η ταινία διαθέτει έναν σατιρικό ιστό, κι έχει ενδιαφέρον η στέλεχωση του φιλμ: ο Πολ Γουόλτερ Χάουζερ στον κεντρικό ρόλο είναι εξαιρετικός, αλλά προέρχεται από ένα background περισσότερο κωμικό. Αν κλείσεις αρκετά τα μάτια, το φιλμ θα μπορούσε να παίζει ως μια υπερβολική σάτιρα, εξάλλου. Απλώς παιγμένη στα σοβαρά. Τονικά αυτό αποτελεί πάντα μια ενδιαφέρουσα ιδέα, με καλύτερο παράδειγμα το “Informant!” του Στίβεν Σόντερμπεργκ (όπου όλοι οι ηθοποιοί γύρω από τον Ματ Ντέιμον είναι κωμικοί χωρίς ποτέ η οδηγία να είναι να παίξουν αυστηρά κωμικά), κι εδώ αλλού λειτουργεί κι αλλού όχι.

Η Κάθι Μπέιτς είναι μελοδραματικότατη (και υποψήφια από το πουθενά για Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου!), ο Τζον Χαμ έτσι κι αλλιώς μοιάζει πάντα να παίζει σε κωμωδία, όμως η Ολίβια Γουάιλντ, στην πιο ξέφρενη ίσως ερμηνεία της καριέρας της, προδίδεται θεματικά από το πόσο κακογραμμένος είναι ο χαρακτήρας της, μια ρεπόρτερ έτοιμη, πραγματικά, για όλα.

Αφήνοντας κατά μέρους τα πρακτικά της επίθεσης και τι λέει ΑΥΤΗ για την Αμερική, ο Ίστγουντ ενδιαφέρεται αποκλειστικά για τον κεντρικό του ήρωα και το πώς τον βλέπει η σύγχρονη κοινωνία του. Οπωσδήποτε μια σεβαστή επιλογή, έστω και μέσα από αρκετές ασυνέπειες και συζητήσιμες υπερβάσεις της αλήθειας. Ο συντηρητισμός του Ίστγουντ σε συνδυασμό με την πλήρη του καχυποψία απέναντι σε οποιαδήποτε μοντέρνα δομή έχουν αποτέλεσμα ένα πορτρέτο γεμάτο θυμό και απογοήτευση. Για ένα σερί ταινιών τώρα, αναρωτιέται τι σημαίνει το να είσαι ήρωας σήμερα κι εδώ παραδέχεται πως ίσως αυτό να είναι πλέον κάτι ανέφικτο.

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΣΤΟ NEWS247

***

Παρέα με έναν απολαυστικά απολογητικό Μάκη Παπασημακόπουλο, αναλύουμε τη φιλμογραφία του Rian Johnson. Τι άλλαξε το ‘Rise of Skywalker’ ως προς την αντιμετώπισή μας στο ‘Last Jedi’; Σε τι φάση βρίσκεται η τριλογία Star Wars που έχει συμφωνήσει να κάνει και, τελικά, θέλουμε να τη δούμε ή όχι;