Colin Trevorrow: Ο σκηνοθέτης του Jurassic World: Dominion μας μιλά για το blockbuster της χρονιάς

Ο Trevorrow έφτιαξε πρώτα το όνομά του γυρίζοντας την εξαιρετικά πετυχημένη (για το μέγεθός της) ανεξάρτητη ταινία Safety Not Guaranteed πριν 10 χρόνια και τη στιγμή που όλοι περίμεναν ποιο θα ήταν το επόμενό του βήμα, το άλμα που έκανε αποδείχθηκε τεράστιο. Από την low budget ταινία των λιγοστών ηθοποιών και των πρακτικών ευρημάτων, ο σκηνοθέτης μεταπήδησε κατευθείαν στα μεγάλα (στα γιγάντια!) σαλόνια, αναλαμβάνοντας να σκηνοθετήσει το νέο Jurassic World, την ταινία που θα τολμούσε να επιστρέψει στον κόσμο των δεινοσαύρων του σπιλμπεργκικού Jurassic Park.

Η ταινία σάρωσε στα ταμεία, όμως ο Trevorrow έδωσε τα σκηνοθετικά ηνία του αναπόφευκτου σίκουελ στον JA Bayona (Το Ορφανοτροφείο) επειδή εκτός από μια νέα σκηνοθετική του απόπειρα (το Book of Henry, ένα φιλμ που κατακρεουργήθηκε από την παγκόσμια κριτική), επρόκειτο παράλληλα να σκηνοθετήσει το τρίτο μέρος μιας άλλης legacy τριλογίας: Το 9ο επεισόδιο Star Wars, ή αλλιώς το τελευταίο φιλμ αυτής της νέας τριλογίας. Ή αλλιώς, το φιλμ που εν τέλει θα εξελισσόταν στο Rise of Skywalker, αφού ο ίδιος αποχώρησε, με τον JJ Abrams να επιστρέφει εκτάκτως για ένα πετσοκομμένο σίκουελ-καταστροφή.

Ίσως να μη μάθουμε ποτέ με απόλυτη βεβαιότητα τις συνέβη εκεί, σε αυτό το παράξενο διάστημα της καριέρας του, όμως αυτό που διαπιστώσαμε με χαρά είναι πως ο Trevorrow δεν διστάζει να αναφερθεί σε εκείνη την περίοδο. Ούτε και να ρίξει το φαρμάκι του εκεί που νιώθει πως αξίζει, αναλογιζόμενος την ίδια στιγμή τον τρόπο που κι ο ίδιος έχει αλλάξει μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία.

Μια διαδικασία που τον φέρνει πίσω στην καρέκλα του σκηνοθέτη για το νέο δεινοσαυρο-σίκουελ. Κλείνοντας λοιπόν την τριλογία που ο ίδιος άνοιξε πριν λίγα χρόνια, επιστρέφει ως σκηνοθέτης για το Jurassic World: Dominion (Jurassic World: Κυριαρχία, όπως κυκλοφορεί στην Ελλάδα από την Tulip, ήδη στις αίθουσες). Και μαζί του φέρνει διάφορους παλιούς γνώριμους. Από τους animatronics δεινοσαύρους, μέχρι τα αγαπημένα πρόσωπα της ορίτζιναλ ταινίας του Spielberg, δηλαδή την Laura Dern, τον Sam Neill και φυσικά τον Jeff Goldblum.

Κάπου ανάμεσα στον κυνισμό ενός ανθρώπου που έχει δεχθεί τις ήττες του από το μοντέρνο χολιγουντιανό σύστημα αλλά και την ψυχική ηρεμία ενός σκηνοθέτη που ξέρει πως έχει πετύχει και τις δικές του νίκες, ο Trevorrow μίλησε αποκλειστικά στο OneMan για το νέο του Jurassic World (αλλά και για το παλιό), για τη συμβουλή του Spielberg, για τη σημασία της επιστροφής των κλασικών ηρώων του φιλμ του ‘93, αλλά και για τα όσα έμαθε –και συνεχίζει να μαθαίνει– μέσα από όλη του αυτή την αξιοσημείωτη δεκαετή διαδρομή.

Ο σκηνοθέτης Colin Trevorrow στην πρεμιέρα του Jurassic World: Dominion στο Λος Άντζελες.

***

Ποιο ήταν για σένα το δημιουργικό ενδιαφέρον φτάνοντας πια στο επεισόδιο 6 της ιστορίας;

Ένα πράγμα που εκτιμώ είναι το πώς η Universal φέρεται σε αυτό το franchise. Έκαναν 6 ταινίες σε 30 χρόνια, σε αντίθεση με άλλα franchise που κάνουν 3 ταινίες τον χρόνο συν 2-3 σειρές. Νομίζω έχει αναγνωριστεί με κάποιο τρόπο ο περιορισμός του franchise, θα μπορούσες κιόλας να πεις ότι έπρεπε να υπάρχει μόνο μία ταινία και μετά τέλος.

Το να κάνεις ένα μάτσο σίκουελ σε μια ταινία που πιθανώς να μην χρειαζόταν σίκουελ ή που δεν ήταν φτιαγμένη για να γίνει franchise, είναι ιδιαίτερη δημιουργική πρόκληση. Δεν έχεις 50 χρόνια ιστορίας για τον κάθε χαρακτήρα που άλλοι δημιούργησαν, από όπου μπορείς να αντλήσεις. Ή ένα ολόκληρο σύμπαν ιστοριών. Κάθε μία από αυτές τις ταινίες είναι κάπως η ίδια ιστορία. Πάμε σε ένα νησί που μπορεί να είναι ή να μην είναι ασφαλές, και φυσικά δεν είναι ασφαλές. [γελάμε]

Αλλά η νέα ταινία δεν είναι για αυτό, κι είναι η πρώτη φορά που δεν είναι για αυτό. Ξέρω πόσο φιλόδοξο είναι κάτι τέτοιο αλλά ήταν απαραίτητο βήμα ώστε να μπορέσουμε να τιμήσουμε την κληρονομιά του Spielberg και του Michael Crichton. Είναι απαραίτητο δημιουργικό ρίσκο.

Έδειξες την ταινία στον Spielberg;

Αυτή; Φυσικά! Δε μπορείς να μην το κάνεις!

Το είδε πριν ένα χρόνο σε ένα πρώιμο μοντάζ. Το πιο δύσκολο για μένα ήταν να βρω τρόπο να μπαλαντζάρω τις δύο αφηγήσεις μέχρι που συγκρούονται μεταξύ τους. Είναι κάπως πιο περίπλοκη απόπειρα, και το είχε κι εκείνος υπόψην του όταν διάβασε το σενάριο. Μου λέει τότε, «είσαι σίγουρος;! Δεν είσαι αναγκασμένος να το κάνεις αυτό! Μπορείς να πεις μια νορμάλ ιστορία». Κι η απάντησή μου ήταν πως πρέπει να το κάνω! Αν κάνω μια κόπια του Jurassic Park κάθε φορά, αυτό δεν θα ήταν τίποτα σημαντικό για μένα. Πρέπει να πάρω τα ίδια ρίσκα που πήρε κι εκείνος, να πετύχω ή να αποτύχω.

Και τι απάντησε;

«Καλή τύχη μικρέ!» [γελάμε]. Έχει ισχυρή γνώμη, κι αν δει κάτι που νιώθει ότι είναι επικίνδυνο, θα το πει.

Ποιες είναι λοιπόν οι θεματικές που ένιωσες πως έπρεπε να εξερευνήσεις αυτή τη φορά;

Αυτά τα μεγάλα μπλοκμπάστερ είναι πάντα ένας δούρειος ίππος ιδεών. Ιδεών που είναι και πιο παγκόσμιες από όσο πιστεύουμε. Ειδικά στην Αμερική, είναι ορισμένα πράγματα που θεωρούνται πολιτικές ιδέες, πχ η ιδέα ότι πρέπει να προστατέψουμε τον πλανήτη μας. Δεν είναι πολιτική ιδέα αυτό, είναι κάτι που μοιράζονται οι περισσότεροι άνθρωποι που είναι ξύπνιοι και ζωντανοί. Που κοιτάζουν τριγύρω και συνειδητοποιούν ότι αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες των επιλογών που έγιναν τα περασμένα 50, 60, 100 χρόνια. Πάνω σε αυτή την ιδέα είναι η ταινία, κατά κάποιο τρόπο.

Έχουμε χαρακτήρες που αντιμετωπίζουν τις συνέπειες των επιλογών που έκαναν κι οι ίδιοι. Ο Owen κι η Claire ας πούμε μετανιώνουν για πράγματα και νιώθουν την ανάγκη να κάνουν κάτι για αυτό. Υπάρχουν στιγμές ηθικής καθαρότητας στην ταινία από πολλούς χαρακτήρες, που βασίζεται στην ηθική καθαρότητα που πολλοί άνθρωποι στον πλανήτη μοιράζονται.

Εκτός από τον Owen και την Claire έχουμε φυσικά και τους παλιούς ηθοποιούς που επιστρέφουν στους ρόλους τους. Με ένα αρκετά μεγάλο ensemble, πώς δουλέψατε στην διάρκεια της πανδημίας, με τις καραντίνες;

Είναι μια ταινία για το πώς νιώθαμε όταν την κάναμε, αν αυτό βγάζει νόημα. Σε κάθε καρέ υπάρχει μια αίσθηση, ένα προαίσθημα, ότι μπορεί απλά να μην επιβιώσουμε. Όλες οι Jurassic ταινίες έχουν να κάνουν με την επιβίωση φυσικά, αλλά σε εμάς κάπως συνέβαινε ενώ την φτιάχναμε κιόλας. Ο τρόπος που συνεργαστήκαμε νομίζω φαίνεται και στο αποτέλεσμα. Ας πούμε εγώ θεραπευτής δεν είμαι, αλλά έπρεπε πάντα να ακούω πώς νιώθουν οι ηθοποιοί, οι πάντες έπρεπε να νιώθουν άνετα σε αυτό που κάνουμε και να μην βυθιστούν στην απόγνωση που πολλοί από εμάς νιώθαμε κλεισμένοι στα σπίτια μας. Οπότε αυτή η πραγματική συνθήκη οδήγησε πολλές από τις επιλογές που κάναμε.

Ο σκηνοθέτης Colin Trevorrow μαζί με τους ηθοποιούς Bryce Dallas Howard, DeWanda Wise και Jeff Goldblum. στην πρεμιέρα της ταινίας στο Μέξικο Σίτι.

Ποια είναι η γνώμη σου για την τάση των legacy σίκουελ που είναι τόσο καυτά αυτή τη στιγμή στο Χόλιγουντ; Σε πολλές από αυτές τις ταινίες, χαρακτήρες κάνουν ένα πέρασμα απλά για να χειροκροτηθούν από το κοινό. Εδώ η επιστροφή των παλιών ηρώων είναι κάπως πιο ουσιώδης, με την έννοια ότι έχουν όλοι την ιστορία τους, τις σκηνές δράσης τους, όλοι μοιάζουν εξίσου βασικό κομμάτι του ensemble.

Ευχαριστώ πολύ. Είναι σημαντικό για μένα. Υπάρχουν πολλά legacy σίκουελ τώρα, και νιώθω ότι… εμείς το ξεκινήσαμε; Ίσως είναι δικό μας φταίξιμο! [γελάει] Γιατί το Jurassic World είναι και σίκουελ και ριμέικ και reboot την ίδια στιγμή κι αυτό έγινε μοντέλο επειδή ήταν μια πολύ πετυχημένη απόπειρα πάνω στο πώς μπορείς να φέρεις πίσω όλα αυτά τα franchise που έχουν τόσο μεγάλη αξία για αυτές τις μεγάλες πολυεθνικές… Δεν το αντιμετωπίζω καθόλου κυνικά όπως βλέπεις. [γελάμε]

Κι όμως… Έχοντας δει όλα αυτά τα σίκουελ, έχοντας μάλιστα δοκιμάσει την τύχη μου με ένα ακόμα τρίτο μέρος τριλογίας που ήταν και πάλι μια νέα εκδοχή για κάτι που αγαπούσαμε ως παιδιά [σσ. αναφέρεται στο Star Wars – Episode 9, το οποίο είχε ξεκινήσει να αναπτύσσει ως σκηνοθέτης προτού απολυθεί και αντικατασταθεί από τον JJ Abrams], νομίζω είχα μια αληθινή ευκαιρία εδώ πραγματικά να πω, πώς νομίζω ότι πρέπει να αντιμετωπίζεται αυτή η ιδέα.

Που σημαίνει πως, αν φέρουμε πίσω αυτούς τους legacy χαρακτήρες, πρέπει να τους σεβαστούμε αρκετά ώστε να τους βάλουμε να έχουν μια περιπέτεια, και να κάνουμε τους ρόλους τους σημαντικούς στην ευρύτερη αφήγηση, όσοι είναι οι νεότεροι. Ο λόγος που δεν το έκανα στην πρώτη ταινία είναι ότι ένιωθα πως οι παλιοί θα ρουφούσαν όλο το οξυγόνο στο δωμάτιο. Θα μάχονταν οι νέο χαρακτήρες για κυριαρχία με… την Laura Dern; [γελάει] Περιμένοντας όμως ως το τρίτο φιλμ, έχουμε χτίσει πια μια εικονογραφία, γνωρίζουμε καλά τον Owen και την Claire, κι όταν είναι όλοι μαζί στην σκηνή τους αποδέχεσαι όλους. Αντί απλώς να ψάχνεις με το μάτι να βρεις πού είναι ο Jeff Goldblum.

Κάτι ακόμα που επιστρέφει σε σχέση με το πρώτο Jurassic World είναι κάποιοι animatronics δεινόσαυροι δίπλα στο CGI. Πώς ισορροπήσατε τις τεχνοτροπίες; Το πρώτο Jurassic Park έχει γεράσει απίστευτα καλά και μέρος αυτού είναι ότι τα πάντα έχουν μια υφή αληθινού.

Ναι, μου άρεσε πολύ να το κάνω, επειδή είχαμε πολύ μεγάλο μπάτζετ σε αυτό το φιλμ, και ξέρεις αυτά τα πράγματα είναι ακριβά. Υπήρχε επίσης κι ένα επίπεδο εμπιστοσύνης του στούντιο προς εμένα, ότι θα μπορώ να πάρω όλες τις αποφάσεις από πριν. Γιατί με τα CGI μπορείς να τα αλλάζεις όλη την ώρα κι απλώς αλλάζεις το animation. Ενώ εδώ, απαιτείται μια σιγουριά για το τι θα συμβεί στην κάθε σκηνή. Οπότε με εμπιστεύτηκαν.

Αλλά το ήθελα, επειδή εκτός των άλλων ήθελα να δώσω στους ηθοποιούς κάτι που μπορούσαν όντως να δουν και να αγγίξουν, και που να αντιδρά κι εκείνο σε αυτούς. Είχαμε ας πούμε έναν μαριονετίστα, όταν κουνάει το δάχτυλό της η Laura Dern την ακολουθεί με τα μάτια του το πλάσμα, κι ο μαριονετίστας το έκανε να την ακολουθεί.

Επίσης ήταν πολύ συγκεκριμένη επιλογή το να αρχίζουμε την ταινία δείχνοντας ένα animatronic πλάσμα, όταν το φέρνουν στο βανάκι τους. Η σκηνή αφηγηματικά ήταν εκεί για να θεμελιώσει το τι δουλειά κάνει η Claire και πού στέκεται ηθικά, αλλά επίσης με έναν υπόγειο τρόπο βάζει τον θεατή στο κλίμα, ότι οι δεινόσαυροι είναι αληθινοί σε αυτή την ταινία. Όταν εμφανίζονται οι ψηφιακοί αργότερα, τους αποδέχεσαι περισσότερο ως αληθινούς επειδή ο πρώτος που είδες ήταν αληθινός.

Μιας κι αναφερόμαστε πολύ στη σύγκριση με το Jurassic World. Πριν χρόνια, ξεκινώντας την καριέρα σου, γύρισες ένα πετυχημένο εντελώς indie φιλμ και μετά όρμηξες κατευθείαν και ανέλαβες αυτό το τεράστιο μπλοκμπάστερ. Τώρα μετά από μια απόσταση χρόνων επιστρέφεις σε αυτό το σίκουελ, αναρωτιέμαι πώς διαφέρει η εμπειρία αλλά και αν υπάρχει κάτι που θα ήθελες να γνωρίζει τότε ο νεότερός σου εαυτός.

Το ένα πράγμα που άνθρωποι υποθέτουν είναι ότι άφησα το franchise, αλλά στην πραγματικότητα ήμουν εκεί όλο το διάστημα που ο Bayona γύριζε [σσ. το μεσαίο σίκουελ Fallen Kingdom], το έγραψα, έκανα και την παραγωγή. Είναι βέβαια άλλου είδους συνεργασία αλλά ποτέ δεν ένιωσα ότι έφυγα. Έμαθα πολλά από αυτόν, είναι φοβερός σκηνοθέτης. Γενικά το να βλέπω έναν άλλον σκηνοθέτη να δουλεύει σε καθημερινή βάση για μια ολόκληρη ταινία, είναι σπάνιο προνόμιο.

Έβλεπα τα dailies κάθε μέρα στο σετ, ενώ παράλληλα τότε έβλεπα και κάθε μέρα το κάθε daily του Rian Johnson για το Last Jedi, όσο γυρνούσε εκείνος το μεσαίο μέρος εκείνης της τριλογίας. Οπότε είδα αυτούς τους δύο φοβερούς σκηνοθέτες όσο έβαζαν τα κάθε κομμάτι του μωσαϊκού τους, και ξέρω πώς αυτή η διαδικασία βελτίωσε πολύ και τις δικές μου δεξιότητες.

Κι όταν βλέπω αυτή τη νέα ταινία, βλέπω υπό μία έννοια έναν σκηνοθέτη λιγότερο σίγουρο για τον εαυτό του. Γιατί αναγνώρισα τη δική μου ανάγκη να ρωτάω πράγματα τους άλλους και να αποκτήσω νέα προοπτική για τα πράγματα χάρη σε άλλους. Σε αντίθεση με την πρώτη ταινία που μου έδωσαν αυτή την παρανοϊκή αποστολή κι εγώ ήμουν τόοοοσο σίγουρος πως κάθε μία επιλογή που έκανα ήταν η σωστή. Το έκανα τότε έτσι, με αυτό τον τρόπο, και το αποτέλεσμα ήταν εκείνο το φιλμ. Τώρα, αυτή τη φορά, ένιωσα πως το αποτέλεσμα προέρχεται πολύ περισσότερο από τη δουλειά που κάναμε όλοι μαζί, ως συνεργάτες.

*Η ταινία Jurassic World: Κυριαρχία (Jurassic World: Dominion) κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tulip.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ENTERTAINMENT

20 χρόνια μετά: Το Jurassic Park είναι ακόμα τέλειο