To ‘Collateral’ του Netflix είναι μυστήριο με πολιτική συνείδηση
Η αστυνομική σειρά του Netflix παραβλέπει τη φόρμουλα του κλασικού αστυνομικού μυστηρίου για κάτι περισσότερο.
- 18 ΜΑΡ 2018
Όταν ο πρωταγωνιστικός ρόλος της Kip Glaspie στο ‘Collateral’ προτάθηκε στην Carey Mulligan, η ηθοποιός γέλασε. Δεν θα μπορούσε να παίξει ποτέ την αστυνόμο. «Σκέφτηκα ότι κανένας δεν θα με πίστευε ως αστυνομικό», δήλωσε, «θα φαινόταν αστείο».
Όποιος έχει παρακολουθήσει την εκτόξευση της καριέρας της από το 2009, από το ‘An Education’ που της χάρισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Α΄ Γυναικείου για τον ρόλο μιας μαθήτριας που αποπλανάται από έναν μεγαλύτερο άνδρα, μέχρι το ‘Drive’ όπου σύμφωνα με τον σκηνοθέτη Νίκολας Ρεφν επιλέχθηκε να ενσαρκώσει μια ευαίσθητη μητέρα μπλεγμένη σε έναν κόσμο παρανομίας γιατί απέπνεε μια ανάγκη προστασίας, καταλαβαίνει εύκολα γιατί η ηθοποιός θεωρούσε πως το να υποδυθεί ένα επιβλητικό όργανο της τάξης θα ήταν πολύ κόντρα στην ιδιοσυγκρασία της για να πείσει τους θεατές. Και αν στη δεκαπενταετή σχεδόν πια καριέρα της οι δυναμικοί γυναικείοι χαρακτήρες δεν της είναι πλέον ξένοι, η Mulligan θα μοιάζει πάντα εύθραυστη.
Μοιάζει όμως και να κουβαλά το βάρος του κόσμου στα μάτια της, αποδίδοντας μια αυθόρμητη ωριμότητα στις κινήσεις των ανθρώπων που παίζει πολύ μεγαλύτερη από την ηλικία τους. Αυτό ακριβώς την κάνει ιδανική τελικά στον ρόλο της Glaspie, την ψυχή της νέας αστυνομικής σειράς που κυκλοφόρησε το Netflix σε συμπαραγωγή με το BBC. Όταν σέρνει τα πόδια της μετά από ένα τηλέφωνο που τη στέλνει ξημερώματα να εξερευνήσει τον φόνο ενός Σύρου ντελιβερά, την πιστεύεις ήδη. Και αυτήν, και την κούραση, και την αφοσίωσή της.
Η υπόθεση φαίνεται ύποπτη από την αρχή, μιας που διαπιστώθηκε αμέσως ότι ο τραυματισμός του θύματος είχε εμφανή τα σημάδια του επαγγελματικού χτυπήματος. Ποιος όμως θα ήθελε να σκοτώσει κάποιον που παραδίδει πίτσες για τα προς το ζην; Ήταν ο Abdullah ο στόχος εξαρχής ή κάποιος συνάδελφός του; Και τι ρόλο παίζει το στάτους του ως μετανάστης την ώρα που η ρητορική μίσους εναντίον των προσφύγων, ειδικά σε μια Αγγλία εν καιρώ Brexit όπου και τοποθετείται η πλοκή, δεν φαίνεται να κοπάζει;
Ο υποψήφιος για δύο Όσκαρ (The Hours, The Reader) και διάσημος θεατρικός συγγραφέας David Hare που έγραψε τα τέσσερα επεισόδια της σειράς απαντά στις ερωτήσεις αυτές, μπλέκοντας πολιτικούς, στρατιωτικούς, πράκτορες, σωματέμπορους, ακόμα και την εκκλησία σε ένα δίχτυ συνωμοσίας που εμπνέεται από δουλειές όπως το σκεπτόμενο ‘State of Play’ ή το εμβληματικό ‘The Wire’. Ο Χερ έχει μεγάλες ιδέες για τα ζητήματα που θέλει να θίξει, τις αδικίες του μεταναστευτικού συστήματος δηλαδή, τις ταξικές διαφορές, το μετατραυματικό σοκ που αφήνει ένας πόλεμος, αλλά μονάχα τέσσερις ώρες για να τις αναπτύξει. Αυτό πρακτικά τον αναγκάζει να χρησιμοποιεί τους χαρακτήρες του για εύκολες παρακάμψεις που απλουστεύουν το νόημα για να εκφράσουν τα προσωπικά του πιστεύω, αντί να τους δώσει δικές τους φωνές. Το μυστήριο όμως παραμένει ζωντανό και ολοκληρώνεται σε ένα εκρηκτικό συναισθηματικά φινάλε.
Όσο για τις απόψεις του, κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για γκρίζες ζώνες. Όταν το ‘Collateral’ μιλά για την αφιλόξενη μεταναστευτική πολιτική της βρετανικής κυβέρνησης, η θέση του είναι ξεκάθαρη. Όπως δηλώνει εμφατικά ένα από τα φερέφωνά του, «έχουμε γίνει πραγματικά μια σιχαμένη, μικρή χώρα».
* Τα 4 επεισόδια του ‘Collateral’ είναι διαθέσιμα στο Netflix.
|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του Popcode.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:
