‘Coming Home’: Το συγκινητικό reunion του Zhang Yimou με τη μούσα του

Ακόμα κι αν δεν έχουν δουλέψει μαζί παρά μία φορά τα τελευταία 20 χρόνια – ακριβώς γι’ αυτό μάλλον – η επανένωση του Zhang Yimou με τη Gong Li είναι από μόνη της τεράστιος λόγος για να δει κανείς το ‘Coming Home’. Από το ‘Red Sorghum’ και το ‘Raise the Red Lantern’ μέχρι το ‘Story of Qiu Ju’ και το ‘Shanghai Triad’, έφτιαξαν μαζί ταινίες που τους έκαναν σταρ και έφεραν στα πράγματα τον κινέζικο κινηματογράφο σε παγκόσμιο επίπεδο.

Οι δυο τους έγιναν ένα ντουέτο που έδινε συνήθως ζωή σε γυναικείους χαρακτήρες που ενσωμάτωναν τις δυσκολίες, τη στωικότητα, την αντοχή και την αντίσταση της Κίνας σε διάφορες στιγμές της ιστορίας της. Εδώ η ιστορική πραγματικότητα βρίσκει τη χώρα στην Πολιτιστική Επανάσταση και τη Gong Li να υποδύεται μία γυναίκα που έχει να δει τον άντρα της, Lu (Chen Daoming), από τότε που, όπως συνέβη με πολλούς καθηγητές την περίοδο 1966-’76, τον έβαλε φυλακή το καθεστώς του Mao. Όταν εκείνος δραπετεύει και κανονίζει να τη συναντήσει, η κόρη τους που έχει να τον δει απ’ όταν ήταν 3 ετών και έχασε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στο μπαλέτο εξαιτίας της δραπέτευσής του, τον καταδίδει στις αρχές. Μετά τη λήξη της Πολιτιστικής Επανάστασης και της αποφυλάκισής του, ο Lu ελπίζει πως θα μπορέσει να έχει πίσω τη ζωή του, μέχρι που διαπιστώνει ότι η Feng δεν τον θυμάται πια.

Η αμνησία σαν plot device έχει απογίνει και είναι πολύ δύσκολο να τη χρησιμοποιήσεις χωρίς να πέσεις σε παγίδες, αλλά εδώ ο Yimou φτιάχνει ένα χορταστικό μελόδραμα με κοινωνικοπολιτική ραχοκοκκαλιά και δύο διαστάσεις. Μπορείς αν θες να το δεις σαν ένα δεξιοτέχνημα για δύο ανθρώπους που δεν μπορούν να φέρουν τον χρόνο πίσω (και άρα πάρε χαρτομάντιλα) και μπορείς να το δεις και ως τον σχολιασμό για την κοινωνική κατασκευή μια ιστορικής περιόδου που άφησε την Κίνα να προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της (και άρα πάρε χαρτομάντιλα).

Ο Yimou δε συμπεριέλαβε το πρώτο μέρος του βιβλίου που μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη στην ταινία – και μάλιστα κατηγορήθηκε γι’ αυτό γιατί μαζί του έφυγε και η απεικόνιση της ζωής σε στρατόπεδο συγκέντρωσης – αλλά προσωπικά νομίζω πως αυτή ακριβώς η πιο βουβή μεταχείριση του ζητήματος μαζί με την απουσία των σαρωτικών καρέ που έχουμε συνηθίσει από τον σκηνοθέτη, κάνουν την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου όπως τη βιώνει η Feng, τον κατάλληλο τρόπο για να μιλήσεις για κάτι αρκετά συγκεκριμένο με τρόπο καθολικό.

Εάν αυτός είναι ο λιγότερο οπερατικός συνδυασμός Yimou-Li, θέλουμε να δούμε περισσότερα πριν περάσουν άλλα 10 χρόνια.