‘Creed’: Rocky: The Next Generation

Εκείνο όπου ο Ρόκι Μπαλμπόα γίνεται προπονητής του γιου του Απόλο Κριντ.

Αυτή η ταινία είναι αυτό που συμβαίνει όταν το Χόλιγουντ λειτουργεί ιδανικά. Υπάρχει μια τρομερή γοητεία σε ένα mainstream σοτυντιακό δράμα συνταγής όπου τα πάντα εκτελούνται τόσο σωστά και αποτελεσματικά. Το “Creed” κάνει ‘άντρες να κλαίνε’ (αυτή η κουρασμένη έκφραση, ναι) αλλά ακόμα συναρπαστικότερα, μπορεί να κάνει ανθρώπους δίχως το παραμικρό ενδιαφέρον ή σχέση με το franchise να κλαίνε, το οποίο είναι φυσικά απείρως πιο δύσκολο.

Έχουν όλα να κάνουν με το προσωπικό πάθος με το οποίο ο σκηνοθέτης και συν-σεναριογράφος Ράιαν Κούγκλερ κέντησε μια απόλυτα προσωπική ιστορία μέσα στο DNA ενός κινηματογραφικού μύθου, ανανεώνοντάς το όχι επειδή ένα στούντιο σκέφτηκε “χμ τι franchise μας έχει απομείνει” αλλά επειδή ήταν μια ιστορία που ήθελε να πει. Αυτή η μικρή λεπτομέρεια κάνει όλη τη διαφορά στο σημερινό Χόλιγουντ.

Ο Κούγκλερ κυνήγησε τον Σταλόνε μετά μανίας μέχρι να συμφωνήσει να συνεχιστεί μια ιστορία που είχε ολοκληρωθεί, ικανοποιητικά, πριν μια δεκαετία. Κι εδώ είναι που γίνεται ακόμα πιο περίεργο το θέμα: Το “Creed” δεν είναι μια ιστορία για τον Ρόκι Μπαλμπόα. Είναι σίγουρα μια ιστορία με τον Ρόκι Μπαλμπόα, αλλά όχι για αυτόν. Είναι μια ιστορία για το βάρος και την απελευθέρωση της κληρονομιάς. Είναι μια ιστορία για ένα γιο που θέλει να ξεπεράσει (αλλά και να φανεί αντάξιος) του πατέρα του. Είναι μια ιστορία για ένα νεαρό ζευγάρι που θέλει πράγματα και τα θέλει τώρα και τα θέλει όλα, σε μια σύγχρονη πόλη, στο σήμερα. Είναι μια ιστορία για έναν πατέρα που αρρώστησε, είναι μια ιστορία για μια μητέρα που έβλεπε το χρόνο να κυλάει αντίστροφα. Και για τον χρόνο, ναι, είναι πάντα εκεί, αυτή η σειρά ταινιών μιλάει όλο και πιο πολύ για τον χρόνο.

Και είναι, ναι και για τον Ρόκι Μπαλμπόα που βρίσκει μια νέα κατεύθυνση εκεί που είχε νιώσει ξοφλημένος, κάνοντας παρέα μόνο με τα φαντάσματα στο νεκροταφείο. Ταιριαστά, αυτές οι ιδέες περνούν μέσα από σκηνές-κλειδιά που δίνουν στον Σταλόνε το καλύτερο υλικό της ζωής του. Ένα ανεπαίσθητο βλέμμα σε μια σκηνή όπου ‘συνομιλεί’ με τους αγαπημένους από το παρελθόν του και ξαφνικά συνειδητοποιεί πως… είναι ακόμα ζωντανός ίσως; Κάτι τέτοιο. Ένα χαμήλωμα του προσώπου καθώς ένα νέο προσγειώνεται αποφασιστικά. Μια αληθινή φωτογραφία ενός γιου που βρίσκεται μακριά (στην οθόνη αλλά και έξω από αυτήν.) Ένα σπάσιμο της φωνής καθώς μιλάει για τη ζωή του που είναι πια στο παρελθόν, τον έχει προσπεράσει, “and I’m still here”.

Ο Σταλόνε είναι εκπληκτικός- δεν ξέρω πώς ήταν δυνατόν ο Ρόκι να γίνει για αυτόν ακόμα πιο ρόλος ζωής από ό,τι ήταν, αλλά χάρη στο “Creed” έγινε. Και χωρίς να ρίξει έστω μία γροθιά.

Ήταν σημαντικό όλες αυτές οι ιδέες να περάσουν μέσα από το γερασμένο του πρόσωπο γιατί είναι, φυσικά, σύμβολο, δεν είναι απλά ένας ηθοποιός που παίζει απλώς έναν χαρακτήρα. Τα πάντα γύρω του αυτή τη φορά είναι νέα. Άλλη οπτική, άλλοι ήρωες. Ο Ντόνι φοβάται να πάρει το όνομα του πατέρα του, αλλά ταυτόχρονα θέλει να ακολουθήσει την πορεία του, παρατώντας μια υποσχόμενη καριέρα (που θυμίζει λίγο εκείνη του Ρόκι Τζούνιορ από το “Rocky Balboa”). Η Μπιάνκα, η ταλαντούχα γειτόνισα που προσπαθεί να κάνει καριέρα στη μουσική ενώ χάνει σταδιακά την ακοή της, ουσιαστικά προσπαθεί να ζήσει όσο πιο πολύ προλάβει πριν χάσει αυτό που αγαπά. Όλοι στο “Creed” βρίσκονται σε μια συνεχή μάχη με το χρόνο και προσπαθούν να ξεπεράσουν τις αδυναμίες της σάρκας τους.

Σαν το πρώτο “Rocky”, το “Creed” πετυχαίνει επειδή είναι ένα κοινωνικό δράμα που μιλάει για κάτι, που εξερευνά και ψάχνει, και ακολουθεί ήρωες με κενά μέσα σε ένα εντελώς urban σκηνικό. Και το κάνει, φυσικά, μέσα από την επίμονη αλληγορία του μποξ-ως-ζωή. Έχεις τις προπονήσεις, έχεις το shadowboxing του Ντόνι που αγωνίζεται ως αντίπαλος του πατέρα του, έχεις τις φοβερές σκηνές των αγώνων (στο τέλος ένιωθα άσχημα για τον φοβερό Μάικλ Μπ. Τζόρνταν, ιδανικό πρωταγωνιστή), έχεις τα Συμβολικά Σκαλιά της Φιλαδέλφεια, έχεις τα γεμάτα κόκκο πλάνα του Απόλο Κριντ που βρίσκεται διαρκώς εκεί, σε φωτογραφίες, σε στιγμιότυπα, σε οράματα, σε κουβέντες. Το “Creed” είναι γεμάτο αναφορές στο σύμπαν και στην πλούσια ιστορία του franchise δίχως ποτέ να ξεπέφτει στο fan service, αλλά ταυτόχρονα είναι απολύτως αποφασισμένο να πει την ιστορία του νέου του ήρωα κι όχι απλά να γίνει όχημα για τον παλιό.

Δεν θα σε εκπλήξει σε κανένα σημείο, γιατί είναι αποφασισμένο να ακολουθήσει τα βήματα των προκατόχων, όμως είναι ικανοποιητικό από την αρχή ως το τέλος.

Ο μεγάλος αγώνας

Ο πρώτος αγώνας έρχεται σε κομβικό σημείο του φιλμ και εξελίσσεται όλος σε ένα αγχωτικό μονοπλάνο. Η ιδέα του μονοπλάνου είναι γενικότερα εξοργιστικά πασέ πλέον αλλά εδώ ο Κούγκλερ χρησιμοποιεί το τέχνασμα για να μεταδώσει ιδανικά το σχεδόν υπνωτικό feel μιας ‘τώρα αυτό το ζω στα αλήθεια ή όχι’ στιγμής του ήρωα. Η χορογραφία είναι εκπληκτική, οι γροθιές μοιάζουν αληθινές, η ταινία απογειώνεται.

Το σχόλιο του Στέφανου Τριαντάφυλλου για τους πρωταθλητές του ΝΒΑ

2015, Warriors (4-2 τους Cavaliers)

“Οι “Πολεμιστές” πήραν το βιβλίο της ιστορίας και το έγραψαν ξανά. Με rookie προπονητή. Χωρίς πολύκροτες ανταλλαγές παικτών, ή υψηλά ντραφτ-πικ. Απλά με ένα μπάσκετ που κανείς δεν μπορεί να σταματήσει. Και έναν Steph Curry στο ρόλο του σταρ της διπλανής πόρτας.”

Ο μη-Ρόκι MVP της ταινίας

Άδωνις Κριντ. Το τεράστιο πουλέν του σάιτ, Μάικλ Μπ. Τζόρνταν, ερμηνεύει με πάθος και με αβεβαιότητα έναν φανταστικό ρόλο. Ο Άδωνις αναζητά την ταυτότητά του κρύβοντας το όνομα του πατέρα του αλλά αδυνατώντας να ξεφύγει από την βαρυτική έλξη του ίδιου του του θρύλου, σε αυτό που καταλήγει να είναι μια θεαματική εξερεύνηση του βάρους και της έμπνευσης της κληρονομιάς.

Η μέρα σε αθλητικά νέα της Φιλαδέλφεια

Από τις μέρες δόξας του Ρόκι Μπαλμπόα έχει να δει χαρά αυτή η πόλη. Να, πάρε ας πούμε τις 25 Νοεμβρίου του 2015, μέρα κυκλοφορίας του “Creed” στην Αμερική. Οι Flyers έχασαν 3-1 από τους Islanders χάρη στις 17 αποκρούσεις του Σλοβάκου Γιάροσλαβ Χάλακ, ενώ για τη ντροπή της πόλης, τους tanking 76ers, όσα λιγότερα πούμε, τόσο καλύτερα. (Έχασαν 84-80 από τους Celtics πέφτοντας στο 0-16.) Μια μέρα μετά, στο NFL, οι Eagles διασύρθηκαν από τους κακούς Lions, 45-14. Φιλαδέλφεια, σύνελθε.

Τι κάνει η Άντριαν

Ο Ρόκι ανασύρει τη μνήμη της σε μία πολύ συγκεκριμένη, αξέχαστη σκηνή, όπου μια ατάκα, μια ανάμνηση, μια ανεπαίσθητη κίνηση των ματιών, αρκεί για να κάνει τους πάντες να κλάψουν και την Ακαδημία να δώσει στον Σταλόνε ερμηνευτικό Όσκαρ. Στηρίζω πανηγυρικά.

Ο άλλος ρόλος του Σταλόνε

Το franchise του Ράμπο είχε μια εν γένει παρεμφερή πορεία με του Ρόκι: το στιβαρό ξεκίνημα, η μετέπειτα υπερβολή, η νηφάλια τελευταία πράξη. Κανείς δε θα κάνει “Creed” για αυτές τις ταινίες πάντως, να τα λέμε αυτά.

Μια τυχαία λίστα: Οι 7 καλύτεροι θεοί του Ολύμπου

7. Αφροδίτη. Η προστάτιδα των instagram selfies, ξεκάθαρα.

6. Άρτεμις. Ο Λέγκολας της μυθολογίας.

5. Ερμής. Ο εφευρέτης του e-mail.

4. Ποσειδώνας. Cool as water.

3. Ήφαιστος. Στηρίζουμε εργατιά, κάτω οι προνομιούχοι Δίες του 1%.

2. Αθηνά. Παιδιά η τύπισα γεννήθηκε πάνοπλη μέσα από το κεφάλι του Δία ύστερα από σφυριά του Ηφαίστου κι εμείς έχουμε δει εκατό φορές στο σινεμά το origin story του Σπάιντερμαν.

1. Απόλλων. Για την τέχνη ρε γαμώτο. Και για τον Απόλο Κριντ. Και για τον Απόλλωνα Αθηνών. Εν ολίγοις για την τέχνη.

Rocky legacy

Η επιτυχία του “Creed” με κοινό και κριτική βάζει σε νέο context όλη την ιστορία του Ρόκι, και ταυτόχρονα ήταν φανταστικό ως πέρασμα της σκυτάλης. Θα περιμένουμε το “Creed 2”, αλλά ως τότε έχουμε μπόλικο υλικό για επαναλήψεις.

*Το “Κριντ: Η Γέννηση Ενός Θρύλου” (“Creed”) βγαίνει στις αίθουσες την Πέμπτη 28 Ιανουαρίου από την Tanweer.