Ο ‘Απόστρατος’ είναι μια ταινία για την Κρίση- όσο και για την ενηλικίωση
Κέρδισε το βραβείο κοινού στο Διεθνές Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και τώρα η ταινία με τον Μιχάλη Σαράντη έρχεται να μιλήσει απευθείας στον κόσμο.
- 20 ΦΕΒ 2020
Το στόρι, επίπονα γνώριμο για ένα σωρό ανθρώπους της μεγάλης Χαμένης Γενιάς της κρίσης. Ο Άρης, 30-κάτι εργένης, συνηθισμένος στην γλυφαδιώτικη ζωή, αναγκάζεται να μετακομίσει στο άδειο πια σπίτι του παππού του Αριστείδη, στην περιοχή του Παπάγου. «Γύρισα προσωρινά», είναι το ρεφρέν που επαναλαμβάνει σε όσους τον ρωτάνε πώς και βρέθηκε πίσω στα παλιά του λημέρια, προσπαθώντας πρώτα απ’όλα να πείσει τον εαυτό του και μετά τους άλλους, τις παλιές γνώριμες ή νέες φάτσες που συναντά καθώς μαραζώνει σε μια περιοχή στην οποία δε θέλει να βρίσκεται, προσπαθώντας να στήσει μια επιχείρηση εισαγωγής μηχανών εσπρέσο (“Εεε-λόοο-βο!”) που δε λέει να πάρει μπροστά.
Ο Μιχάλης Σαράντης πρωταγωνιστεί και δίνει στον ήρωά του το κατάλληλο κοινωνικό μούδιασμα ενός ανθρώπου που μοιάζει διαρκώς να ανακαλύπτει αδιανόητες αλήθειες- για την κατάστασή του, αλλά και για το περίπλοκο οικογενειακό του ιστορικό. Μένοντας στο σπίτι του παππού του έρχεται σταδιακά αντιμέτωπος με το φάντασμά του, με κρυμμένες αλήθειες και ενοχές μιας περιόδου γεμάτης μυστικά και ενοχές και ανοιχτές πληγές για τη σύγχρονη Ελλάδα. (Μια φοβερή ατάκα δια στόματος Άκη Σακελλαρίου αξίζει να γίνει μελλοντικό καλτ viral απόσπασμα για το ιντερνετικό κοινό.)
Ο Ζαχαρίας Μαυροειδής μέσα από, στην ουσία, μια αναγνωρίσιμων διαδρομών ιστορία ενηλικίωσης (για μια γενιά που έτσι κι αλλιώς βίωσε ένα συλλογικό, βίαιο arrested development) επιχειρεί να φέρει σε διάλογο τις δύο πιο σκληρές περιόδους της σύγχρονης Ελλάδα, που οριοθετούν τη μεταπολίτευση: το εμφυλιακό παρελθόν συνομιλεί, συνυπάρχει με τη βουβαμάρα της Κρίσης.
Οι αλήθειες που σταδιακά μαθαίνει ο Άρης για τον παππού σχηματίζουν την ταινία με τρόπο που δεν υπηρετεί απαραιτήτως τις αρχικές της αναζητήσεις, και υπάρχουν ζητήματα εσωτερικού ρυθμού σε κάποιες από τις σκηνές (κυρίως τις πιο επεξηγηματικές). Από τη μία έχει ενδιαφέρον ο παραλληλισμός του θεατή με τον ήρωα που σταδιακά μαθαίνει, κατανοεί και αποδέχεται, από την άλλη η ταινία λειτουργεί πολύ περισσότερο ως προφίλ παρά ως αίνιγμα.
Σε κάθε όμως περίπτωση, είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ψυχογράφημα μιας (ή παραπάνω από μίας, τελικά) γενιάς. Όμορφα φωτογραφημένο και παιγμένο μεστά και δίχως την παραμικρή κορώνα από ένα πολύ δυνατό καστ τριών γενεών, το φιλμ του Μαυροειδή δεν χάνει το ενδιαφέρον του σε κανένα απολύτως σημείο, σκιαγραφώντας με αυτοπεποίθηση την αβέβαιη ακινησία της χαμένης γενιάς της Κρίσης.
ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ: Αναλυτικά οι κριτικές για όλες τις ταινίες της εβδομάδας
***
Στον απόηχο των Όσκαρ, μιλάμε με τον Μιχάλη Σαράντη για το ‘Parasite’, τη διαχρονικότητα του Joker και, για κάποιον λόγο, το βραβευμένο Ηχητικό Μοντάζ του RoboCop.
