Δείξε μου τι βλέπεις να σου πω τι σνακ θα φας

Οι φυσιολογικοί άνθρωποι στο ρεπό τους βλέπουν τους φίλους τους, βγαίνουν τις βόλτες τους, κάνουν τα ψώνια τους. Το δικό μου ρεπό σημαίνει ταινίες, ταινίες και ταινίες, με όλα τα υπόλοιπα να στριμώχνονται στις ώρες που απομένουν.

Αυτό έχει συνήθως το μενού, μόνο που την τελευταία φορά αποφάσισα να κάνω πρώτα μια στάση από το σουπερμάρκετ για να το εμπλουτίσω με τα σνακ που θα μου κρατούσαν παρέα. Φεύγοντας το καλάθι είχε γεμίσει με προϊόντα Κρητών ARTος και λίγη μπύρα για το μεσημεράκι.

Η άλλη μου απόφαση ήταν να μη συνδυάσω τυχαία σνακ με ταινία, αλλά να τα ταιριάξω βάσει θέματος, προέλευσης και ύφους. Η αποστολή πέτυχε, αν και όπως θα δεις παρακάτω, σε κάποιες περιπτώσεις τον πρώτο λόγο είχε ποιο κριτσινάκι προτιμούσα να δοκιμάσω και μετά η ταινία.

Έχουμε και λέμε:

ΓΙΑ ΤΟ ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΟ

Είχα πολλά χρόνια να δω τον ‘Νονό’, πιο πολλά απ’ όσα θα παραδεχόμουν δημοσίως ως σινεφίλ. Φέτος όμως που έκλεισαν 45 χρόνια από την κυκλοφορία του αποφάσισα πως έπρεπε να γίνει το απαραίτητο rewatch. Θα πω το εξής για τις συγκεκριμένες ταινίες πάντως. Όσα χρόνια και να κάνεις να τις δεις, η απεικόνιση της ιταλικής μαφιόζικης οικογένειας με τις δικές της αξίες, με τους όρκους που την ενώνουν όσο τη χωρίζουν, έγινε τόσο αρχετυπικά τέλεια στη διάρκειά τους, που είναι σαν να τις βλέπεις ξανά και ξανά σε όσες σύγχρονες δουλειές διαλέγουν το ίδιο δράμα για κέντρο τους.

Από όλες τις γεύσεις Μικιό, διάλεξα τον συνδυασμό ντομάτας με ελιές. Για μένα η ντομάτα είναι η περίληψη της ιταλικής κουζίνας που ζωντανεύει στην ταινία όταν η Clemenza μαθαίνει στον Michael πώς να μαγειρεύει γιατί “κάποια στιγμή μπορεί να χρειαστεί να ταΐσει 20 άτομα”  – απλή, αλλά απολαυστική. Αν τραβάει η όρεξή σου αλκοόλ, το συνοδεύεις με στιβαρό κόκκινο κρασί.

ΓΙΑ ΤΟ ΒΕΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ

Όταν σου κράζουν τον ελληνικό κινηματογράφο των ‘80s, να τους δείχνεις το ‘Ρεμπέτικο’. Όταν σου κράζουν τα μιούζικαλ, να τους δείχνεις το ‘Ρεμπέτικο’. Η ιστορία της νεότερης Ελλάδας μέσα από τραγούδια που γνωρίζεις ακόμη κι αν δεν έχεις δει δευτερόλεπτο του φιλμ που έκανε καριέρα και εκτός συνόρων, μέσα από το μουσικό φαινόμενο που έφερε κοντά τους πρόσφυγες με τη “μάγκα του Περαία” για να αλλάξουν μαζί για πάντα το ελληνικό τραγούδι και την κουλτούρα των αστικών κέντρων.

Μικιό με ελαιόλαδο και ρίγανη η επιλογή μου εδώ, γιατί η αναδρομή στο παρελθόν είναι η αναδρομή στα βασικά συστατικά μας.

ΓΙΑ ΤΟ COUNTRY

Δε θα σου πω ψέματα, εδώ πήγε ανάποδα το πράγμα. Ήθελα οπωσδήποτε να δοκιμάσω το Μικιό με τη γραβιέρα και τη φέτα παρέα με μια κόλα, και ο ψυχαναγκασμός μου δε με άφηνε να προδώσω το κόνσεπτ της ημέρας μου. Ομολογώ, λοιπόν, ότι το τυρί με παραπέμπει σε φάρμες, οι φάρμες σε καουμπόικα καπέλα, τα καουμπόικα καπέλα σε σπιρούνια, τα σπιρούνια σε μπαρούτι, το μπαρούτι σε φόνο, ο φόνος στην τιμωρία, και η τιμωρία στον Johnny Cash που τραγουδά γι’ αυτήν σαν αναπόφευκτο προορισμό για θεούς και δαίμονες εξίσου. Μετά από τον παράλογο συνειρμό μου, το ‘Walk the Line’ ήταν μονόδρομος.

Ο θρύλος του Cash έγινε ανθρώπινος στην οσκαρική ταινία αλλά δεν έχασε την υπόστασή του. Απέφυγε να γίνει θύμα του τυποποιημένου βιογραφικού φιλμ με τη βοήθεια της μουσικής του και μιας ιστορίας αγάπης που σαγηνεύει τον θεατή τόσο όσο βασανίζει τους πρωταγωνιστές που τη βιώνουν. Ο Joaquin Phoenix δεν κατάφερε να κερδίσει το χρυσό αγαλματίδιο απέναντι στον Philip Seymour Hoffman εκείνη τη χρονιά, αλλά η Reese Witherspoon ως June Carter έδωσε στην ταινία το μοναδικό της Όσκαρ.

ΓΙΑ ΤΟ ΜΟΝΤΕΡΝΟ ΚΛΑΣΙΚΟ

“You complete me”. “Help me help you”. “You had me at hello”. “Show me the money”. Αν το μοντέρνο κλασικό μπορεί να οριστεί – ανάμεσα σε άλλες μετρήσεις – και με ατάκες που άντεξαν στον χρόνο, το ‘Jerry Maguire’ έχει αφήσει άπειρες σύγχρονές του ταινίες πίσω του. Είκοσι χρόνια μετά, είναι αυτό και η φιλμογραφία του Cameron Crowe μέχρι την αυγή του 21ου αιώνα που μας κάνει να συγχωρούμε τα στραβοπατήματα που ακολούθησαν. Α, και ότι μας έδωσε το καλύτερο Oscar speech που έχει γίνει ποτέ στην ιστορία του θεσμού.

Μοντέρνο κλασικό πήγα να φτιάξω κι εγώ, συνδυάζοντας τις κουλουρίτσες με λιναπόσπορους που είναι σταθερή αξία, με κρεμώδες τυρί και αβοκάντο για το σύγχρονο twist. Το date για μεξικάνικο είχε αποδειχθεί φιάσκο για τον Jerry και τη Dorothy στην ταινία, ίσως ένα πιο ασφαλές σνακ σαν το δικό μου να είχε αφήσει τον έρωτα να περάσει πιο αποτελεσματικά από το στομάχι. Για να μη ρισκάρεις κι εσύ, το συνοδεύεις με αρωματικό ξηρό λευκό κρασί.

ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟ

Το γλυκό το άφησα για το τέλος, μαζί με την πιο πομπώδη, επικολυρική, μελοδραματική επιλογή στη λίστα μου. Μικιό με σύκο, σταφίδα και θυμαρίσιο μέλι που δένει τις γεύσεις για να πάνε τα φαρμάκια κάτω όταν η Satine θα σβήσει στα χέρια του Christian, και εσύ θα μείνεις με τα χαρτομάντιλα και το ευρηματικό σάουντρακ στο χέρι. Ένα φρουτώδες κόκκινο ποτήρι κρασί θα βοηθήσει ακόμη παραπάνω.

Μιλώντας για ευρηματικό σάουντρακ, το ‘Moulin Rouge’ είναι μάλλον η μόνη επιλογή για όσους σιχαίνονται τα μιούζικαλ. Θα μπορούσε να είναι και το ‘La La Land’ γιατί κρατάει τα μουσικά νούμερα στο μίνιμουμ, αλλά όχι. Στο ‘Moulin Rouge’ θα σιγοτραγουδάς τα κομμάτια μαζί με τους ήρωες γιατί τα γνωρίζεις, αυτό ήταν το κολπάκι που έπεισε και τους άπιστους να δοκιμάσουν την τύχη τους με ένα είδος που έχει λάτρεις όσους έχει και haters. Από τις 9 του υποψηφιότητες για Όσκαρ κέρδισε τις 2, αλλά στην καρδιά μας τα σάρωσε όλα όπως ο Baz Luhrmann σαρώνει τα πάντα με το σπάταλο, ξέφρενο στιλ του. Να μην αλλάξει ποτέ.

***

H ημέρα συνεχίστηκε σαν αυτήν των φυσιολογικών ανθρώπων που έλεγα πιο πάνω, αλλά οι κατάλληλες προμήθειες είναι ήδη στο ντουλάπι για τον επόμενο γύρο.

Photo Credits: Νικόλας Μάστορας