Δεν έχεις ξαναδεί ταινία ακριβώς σαν το ‘Moonlight’
Το καλλιτέχνημα του Barry Jenkins είναι το οσκαρικό φαβορί των 8 υποψηφιοτήτων που ήρθε από το πουθενά.
- 26 ΙΑΝ 2017
Θα μπορούσες να πεις ότι το ‘Moonlight’ είναι μία coming of age ιστορία για το πώς είναι να μεγαλώνεις μαύρος, φτωχός και γκέι στην Αμερική. Θα μπορούσες επίσης να πεις ότι αφορά το bullying, τον τρόπο που τα ναρκωτικά μπορούν να εισχωρήσουν σε μια οικογένεια και να την καταστρέψουν, τη μαζική φυλάκιση που χτυπάει σε ασύλληπτα δυσανάλογο βαθμό τη μαύρη κοινότητα, και το πώς επηρεάζουν την τελευταία και όλα τα προηγούμενα μαζί. Σίγουρα μπορείς να πεις ότι στον πυρήνα του καταδικάζεται η τοξική αρρενωπότητα και η δύναμη που έχει πάνω σε όσους μεγαλώνουν στη σκιά της. Και κάπου εκεί χωράει και μία τρυφερή ιστορία αγάπης, λίγο διαφορετικά ειπωμένη από παρόμοιές της.
Οι περιγραφές αυτές ισχύουν, αλλά αν εστιάσεις σε αυτές κατηγοριοποιείται μία ταινία που αυτή τη στιγμή δε χωράει σε κανένα καλούπι. Όλα τα παραπάνω συνυπάρχουν με ένα πατρικό πρότυπο που μαθαίνει σε ένα παιδί κολύμπι, μια φίλη που σου στρώνει το κρεβάτι για να κοιμηθείς, ένα reunion παρέα με ένα μπουκάλι κρασί και ένα Μαϊάμι τόσο χειροπιαστό μέσα από την κάμερα του Barry Jenkins, που νιώθεις την υγρασία του και αφού βγεις από την αίθουσα.
Ο Jenkins λέει την ιστορία του Chiron μέσα από τρία κεφάλαια (‘Little’, ‘Chiron’, ‘Black’) που κλέβουν στιγμές από μια διαφορετική κάθε φορά ηλικιακή περίοδο της ζωής του – μάλλον θα μπορούσαν να σταθούν και σαν ταινίες μικρού μήκους – και κατορθώνει να φτιάξει ένα κοινωνικό ντοκουμέντο που όσο και να σε προετοιμάσουμε για τον ξεχωριστό τρόπο αφήγησής του, στο τέλος κάτι θα νιώσεις ότι αφήσαμε απ’ έξω.
Επίπονο έως ανυπόφορο κατά τόπους, επιβλητικό και ταυτόχρονα ήπιο, συγκρουσιακό όσο και συγκρατημένο, το ‘Moonlight’ είναι ένα λυρικό καλλιτέχνημα που ζωντανεύει τη μοναξιά, την αναζήτηση ταυτότητας και τελικά την ελπίδα, βρίσκοντας την ομορφιά και στις πιο βαθιά αποκρουστικές καταστάσεις. Το πετυχαίνει μέσα από τις λέξεις που κρύβονται στις μεγάλες παύσεις, τη μουσική, τους χαρακτήρες που σπάνε τα στερεότυπα χωρίς να χάνουν ποτέ την ανθρωπιά τους μήπως και γίνουν με τη σειρά τους νέα σύμβολα, και τα συγκλονιστικά χρώματα του Jenkins και του διευθυντή φωτογραφίας James Laxton, που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με την πιο κατηφή, μουντή παλέτα που συνοδεύει συνήθως τέτοιες θεματολογίες.
Αν ονομάσεις τα μηνύματα της ταινίας καθολικά, κινδυνεύεις να ακυρώσεις τις ιδιαιτερότητες και τις ειδικές συνθήκες των ζωών που θέλει να απεικονίσει ο Jenkins. Αντ’ αυτού θα ονομάσουμε το ‘Moonlight’ τόσο προσωπικό, που μοιάζει λιγότερο με ταινία και περισσότερο με 1 ώρα και 50 λεπτά στις αναμνήσεις κάποιου άλλου. Και ίσως έτσι τελικά, αντί για ένα μήνυμα, γίνεται καθολική μια εμπειρία που μπορεί να ζήσει έστω και για λίγο ένα κοινό. Όταν πέσουν απότομα οι τίτλοι τέλους, θα έχεις ανάγκη ένα τέταρτο κεφάλαιο.
* Το ‘Moonlight’ κυκλοφορεί από τις 26/1, από τη Seven.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:
