Δεν ήμασταν έτοιμοι για αυτή τη συναυλία των Foo Fighters

Από την ημέρα που ανακοινώθηκε η συναυλία των Foo Fighters στο Ηρώδειο, το μόνο που γνωρίζαμε με απόλυτη σιγουριά ήταν το εξής ένα: Εκείνη η Δευτέρα, η δέκατη ημέρα του φετινού Ιουλίου, δεν θα έμοιαζε καθόλου με τις υπόλοιπες, θα ήταν πολύ διαφορετική, πολύ ιδιαίτερη, θα έκανε όλες τις υπόλοιπες Δευτέρες να την κοιτάνε με φθόνο, ίσως και με λίγο αγνό μίσος.

Κατά τα άλλα, η φράση ‘Foo Fighters live στο Ηρώδειο’ στα πλαίσια της σειράς Landmarks Live in Concert καλυπτόταν από ένα έντονο μυστήριο. Ξεκίνησε ως φήμη, επιβεβαιώθηκε με την υποσημείωση ότι παρόντες θα είναι μόνο μερικοί κάτοχοι προσκλήσεων, τελικά άνοιξε στο κοινό, όμως μέχρι και τη στιγμή που μπήκαμε στο Ηρώδειο δεν ξέραμε τι ακριβώς θα δούμε.

Θα είναι ακουστικό set; Θα παίξουν όλα τους τα κομμάτια; Θα κρατήσει λίγο; Θα φαίνεται στημένο, όπως συχνά μοιάζουν όλα τα τηλεοπτικά προϊόντα; Θα είναι και σ’ αυτό το γεγονός floor manager ο Ασημινάκης;

Λίγα λεπτά μετά τις 7 το απόγευμα, βρέθηκα να στέκομαι σε μια τεράστια ουρά, η οποία ξεκινούσε από το μουσείο της Ακρόπολης, απλωνόταν κατά μήκος της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και κατέληγε στην είσοδο του αρχαίου θεάτρου.

Κανένας δεν έμοιαζε να αγχώνεται ιδιαίτερα, ούτε από τις άγνωστες απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, ούτε από τον ήλιο, ούτε από τα -υπερβολικά- αυστηρά μέτρα, ούτε από την γκρίνια των -γκρινιάζω-για-τα-πάντα-και-τα-σχολιάζω-όλα-χωρίς-κανείς-να-με-ρωτήσει- για τους Foo Fighters και όσους επέλεξαν να βρεθούν σε ένα από τα πιο ιστορικά live που έχει ζήσει αυτή η πόλη.

Η Δευτέρα αυτή ήταν διαφορετική πριν καν πατήσουμε το πόδι μας μέσα στο θέατρο. Το καταλάβαινες από τα φωτισμένα πρόσωπα στην ουρά. Εκτός από φίλους και γνωστούς, μαζί μας, προσκεκλημένοι στο ίδιο πάρτι, βρίσκονταν και οι νεότερες, σαφώς πιο ρομαντικές βερσιόν του εαυτού μας, που έμαθαν να τραγουδάνε τα κομμάτια των Foo Fighters δυνατά στα διαλείμματα του σχολείου και ήξεραν απ’ έξω κάθε στίχο του ‘Learn to Fly’.

Η πρώτη ανατριχίλα ήρθε με το που κάτσαμε στα σκαλάκια του Ηρωδείου και ρίξαμε ένα βλέμμα στην άδεια σκηνή. Και μόνο η σκέψη ότι σε λίγη ώρα, στο χώρο θα βρίσκεται ο Dave Grohl, ήταν αρκετή για ένα πρώιμο μούδιασμα του στομαχιού.

Ένα μούδιασμα που έγινε ωστικό κύμα και παραλίγο να διαλύσει τα σωθικά μας όταν στη σκηνή βγήκε ο Chad Smith, ντράμερ των Red Hot Chili Peppers και παρουσιαστής του ντοκιμαντέρ, για να προλογίσει και να φωνάξει στη σκηνή τους Foo Fighters.

Πρώτος, όπως αναμενόταν, βγήκε ο frontman και αρχηγός με όλες τις έννοιες της μπάντας, Dave Grohl. Ο κύριος στον οποίο κάποιοι αναφέρονται ως ‘ο ντράμερ των Nirvana’ και το λένε υποτιμητικά(!), λες και το να έχεις παίξει τύμπανα και να έχεις υπάρξει μέλος ενός εκ των σπουδαιότερων συγκροτημάτων στην ιστορία, είναι λόγος για να ντρέπεσαι ή για να σταματήσεις να ασχολείσαι με τη μουσική απ’ τα 24.

Με την κιθάρα του, μας καλωσόρισε σε αυτό που αποκάλεσε ως ‘το πιο τρελό live που έχει δώσει ποτέ το συγκρότημα’ στα 22 χρόνια της ιστορίας του, εντυπωσιασμένος κι ο ίδιος από το σκηνικό που είχε στηθεί. Όλος ο κόσμος είχε σηκωθεί και χειροκροτούσε κι εγώ ομολογώ ότι δυσκολευόμουν να συλλάβω αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου.

Ο Grohl, με σάρκα, οστά και την κιθάρα του, στη σκηνή του Ηρωδείου μια Δευτέρα βράδυ, να παίζει τις πρώτες νότες του ‘Times Like These’ και να προκαλεί πανικό και ακόμη μεγαλύτερη ανατριχίλα. Όρθιος, σιγοτραγουδούσα και κοιτούσα δεξιά κι αριστερά, για να βεβαιωθώ ότι όλο αυτό συμβαίνει στ’ αλήθεια. Όχι απλά συνέβαινε, αλλά κανείς δεν μας είχε προετοιμάσει επαρκώς για το πόσο γαμάτα θα ήταν.

Στη μέση του ‘Times Like These’, βγήκε στη σκηνή και η υπόλοιπη μπάντα, για να γνωρίσει κι αυτή τη δική της -απόλυτα δίκαιη- αποθέωση. Οι μουσικοί των Foo Fighters δεν είναι όποιοι κι όποιοι άλλωστε. Στην κιθάρα βρίσκεται ολόκληρος Pat Smear, μέλος των Germs αλλά και των Nirvana σε αρκετές συναυλίες τους, μεταξύ των οποίων και το θρυλικό Unplugged στη Νέα Υόρκη.

Στα τύμπανα, ο αγαπητός στο κοινό και επίσης showman, Taylor Hawkins, ο οποίος τραγούδησε κιόλας 2 κομμάτια, με το ένα εξ αυτών να είναι το καινούριο ‘Sunday Rain’

Αλλά ο μεγάλος showman της μπάντας, ένας αληθινός ροκ σταρ, είναι ο Dave Grohl. Ο οποίος μιλούσε στον κόσμο, έκανε αστεία, κοπανιόταν, δήλωσε πολλές φορές αληθινά εντυπωσιασμένος από την εικόνα που αντίκριζε και μιμήθηκε τις άναρθρες κραυγές των Ελλήνων δηλώνοντας ότι προσπαθεί να μάθει τη γλώσσα. Μέχρι και ένα ρέψιμο μας χάρισε, αλλά αυτό καλύτερα να το προσπεράσουμε.

Γιατί ο Grohl ξέρει να κάνει τη δουλειά του τέλεια. Ξέρει να οδηγεί τη συναυλία εκεί που πρέπει, γνωρίζει πώς να κάνει τον κόσμο να ουρλιάξει και να χοροπηδήσει και μπορεί να το καταφέρει άκοπα μέχρι και στο Ηρώδειο, όπου η εικόνα του όρθιου κοινού που κοπανιόταν, ήταν τουλάχιστον σουρεαλιστική και ταυτόχρονα μαγική.

Έπρεπε να περάσουν μόλις 4 κομμάτια για να καταλάβουμε ότι θα είναι ένα all-star set. Ένα πάρτι όπου το συγκρότημα θα παίξει όλα του τα χιτάκια. Μετά το ‘Times Like These’, ακολούθησαν τα ‘All My Life’, ‘Learn to Fly’ και ‘Pretender’, με τον κόσμο όρθιο να τραγουδάει μαζί με τον Grohl.

Ουρλιάζοντας τον στίχο “What if I say I’m not like the others;”, κοιτάζοντας πότε τη σκηνή, πότε τους γύρω μου και πότε τον ουρανό, άρχισα σιγά-σιγά να συνειδητοποιώ τι ζω, τι ζούμε όλοι. Μια συναυλία-ορόσημο, απ’ αυτές που όσοι την έζησαν από κοντά δεν θα την ξεχάσουν ποτέ. Ένα live των Foo Fighters στη Μαλακάσα θα ήταν εξίσου δυνατό, ίσως και πιο δυνατό από πλευράς ενέργειας, αλλά αυτή τη μυσταγωγική αίσθηση δεν θα την έβγαζε ποτέ και με τίποτα.

Στις 2 ώρες και κάτι (αμέ) που κράτησε αυτή η εμπειρία, ζήσαμε πολλά. Είδαμε την μικρή κόρη του Grohl, Harper, να ανεβαίνει στη σκηνή και να παίζει στα τύμπανα το ‘We Will Rock You’, με τον μπαμπά της να την κατευθύνει και να συμβουλεύει τους γονείς που ήταν στο θέατρο να αγοράσουν μουσικά όργανα στα παιδιά τους.

Ακούσαμε αρκετά από τα καινούρια τους κομμάτια, τα οποία ο κόσμος υποδέχθηκε κάπως χλιαρά. Χορέψαμε, αγκαλιαστήκαμε και συγκινηθήκαμε με τα κλασικά ‘My Hero’, ‘These Days’ και ‘This is a Call’. Και το βασικότερο, βιώναμε έναν διαρκή σουρεαλισμό.

Γιατί μόνο ως σουρεαλισμό μπορώ να περιγράψω σκηνές όπως οι βόλτες του Chad Smith ανάμεσα στον κόσμο, βγάζοντας selfie και κάνοντας high five με το κοινό.

Σχετικά με τις απορίες που είχαμε πριν τη συναυλία, το show των Foo Fighters στο Ηρώδειο ήταν ένα κανονικότατο live, ίσως σε λίγο χαμηλότερη ένταση, την οποία πάντως δεν ένιωθες. Το μοναδικό που σε έκανε να καταλάβεις ότι επρόκειτο για τηλεοπτική παραγωγή, ήταν η παρουσία καμερών ανά λίγα μέτρα και οι παρατηρήσεις των σεκιούριτι στον κόσμο που τους έκοβε τη θέα.

Οι δύο ώρες πέρασαν μέχρι να πεις ‘There goes my hero’, και ο Grohl άρχισε να μας αποχαιρετάει, υποσχόμενος ότι δεν θα χρειαστεί να περάσουν ξανά 22 χρόνια για να επιστρέψει

Το φινάλε, ήταν εξίσου δυνατό με την αρχή της συναυλίας. ‘Best of You’, με τον Grohl να ουρλιάζει “I’ve got another confession to make” κι εμάς να τραγουδάμε ρυθμικά μέχρι να έρθει το επίσημο τραγούδι καληνύχτας της μπάντας, δηλαδή το ‘Everlong’.

Η αποθέωση που ακολούθησε ήταν απολύτως αρμοστή της εμφάνισης των Foo Fighters, οι οποίοι έμοιαζαν να είναι κι εκείνοι προσκεκλημένοι ενός μεγάλου πάρτι. Ενός πάρτι που τα είχε όλα. Τους κολλητούς μας, την κοπέλα μας, φίλους που είχαμε να δούμε μήνες, τόνους ιδρώτα, συγκίνησης και sing along και μια πρωτόγνωρη αίσθηση ότι ζούμε κάτι πρωτοφανές.

Η γενιά που μεγάλωσε με Nirvana, Pearl Jam και τα εθισμένα διαμάντια της σκηνής του Seattle, δεν γίνεται να μην αγαπάει τον Grohl. Θα βρισκόταν έτσι κι αλλιώς εκεί σε μια συναυλία του. Χθες όμως, είχε την τύχη να ζήσει την πιο ιδιαίτερη και διαφορετική συναυλία των τελευταίων ετών, μια συναυλία που θα εκτιμούσαν ακόμα κι όσοι δεν είναι φαν των κομματιών των Foo Fighters.

Εμείς πάλι που είμαστε, ένα πράγμα μπορούμε να πούμε: “it’s times like these you learn to live again, it’s times like these you give and give again”.

Υ.Γ. Δεν είμαι ενάντια, ούτε στα ονομαστικά εισιτήρια, ούτε στα αυστηρά μέτρα ασφαλείας. Όταν όμως παίρνεις μια τέτοια απόφαση, οφείλεις, πρώτον το κομμάτι της έκδοσης των εισιτηρίων να λειτουργεί άψογα και δεύτερον, η υπερβολή στα μέτρα ασφαλείας να έχει και μια λογική. Ευτυχώς, το κοινό που βρέθηκε στο Ηρώδειο ήταν τόσο αποφασισμένο να ζήσει αυτή τη μεγάλη βραδιά που δεν πτοήθηκε και έκανε υπομονή. Άξιζε.

Φωτογραφίες: AP Images