Δεν καταλάβαμε καν τι είδαμε στο Βινύλιο κι αυτό είναι καλό

Τον τελευταίο καιρό το ομολογουμένως καθόλου ανανεωμένο Ράδιο Αρβύλα έχει κερδίσει μεγάλο μέρος των προτιμήσεων των τηλεθεατών. Τα περισσότερα από όσα συμβαίνουν στην εκπομπή είναι σε γενικές γραμμές τα ίδια με εκείνα που συνέβαιναν πολύ πριν την επανέναρξή της. Αυτό που φαίνεται μόνο ότι άλλαξε είναι τελικά το γούστο του κοινού. H ίδια συνταγή για κάποιον λόγο αρέσει και πάλι. Αν τα πράγματα έχουν πάει στραβά, το να είσαι παλιός μπορεί να σημαίνει ότι έχεις γλυτώσει διάφορες νεόδμητες αγκυλώσεις. Όπως το να μιλάς σκληρά και χωρίς δημόσιες σχέσεις.

Χθες, λοιπόν, αμέσως μετά το καθιερωμένο επεισόδιο του Ράδιο Αρβύλα, είδαμε και μία ακόμα αποκριάτικη εκδοχή στην πρεμιέρα του Βινυλίου. Και η αλήθεια είναι ότι δεν το  πολυπιστεύαμε αυτό που βλέπαμε.

Μία ώρα παλιάς τηλεόρασης

Παρακολουθώντας ένα από τα πέντε επεισόδια που έχει το Ράδιο Αρβύλα τη βδομάδα θα βρεις μερικά παλαιού τύπου αστεία που διακινούνται από μεσήλικες κυρίως στα viber της ελληνικής επικράτειας. Στο περιθώριο τους, βέβαια, μπορεί να προκύψει και ένα πανέξυπνο punchline που σου έρχεται εκεί που δεν το περιμένες. «Μπούμερ αστεία που λέγονται αλλά καμιά φορά έχουν πλάκα», λέει μία σελίδα στο Facebook. Είναι ακριβώς αυτό. Μπορούμε, λοιπόν, κάπως να το κατατάξουμε στο κεφάλι μας.

Αντιθέτως, αυτό που είδαμε χθες μεταξύ 21:00 και 22:15, στο πλαίσιο της εκπομπής Βινύλιο (των ίδιων ανθρώπων) ήταν ένα περίεργο κράμα. Ταυτόχρονα παλιό αλλά μαζί και καινοφανές. Θύμιζε σίγουρα πολύ περισσότερο βίντεο που χαζεύεις στο YouTube από μία εορταστική εκπομπή που έγινε το 1999. Οι τρεις παρουσιαστές είχαν ντυθεί αποκριάτικα και ο σκελετός της εκπομπής ήταν ένα TOP-10 τραγουδιών που είχε επιλέξει ο Κανάκης. Στο πλάνο ήταν να βγουν από το skype διάφοροι τηλεθεατές από το σπίτι τους.

Το μόνο πράγμα που θα θύμιζε για λίγο ότι είμαστε στην εποχή μας απέτυχε. Οι κλήσεις ήταν αμέτρητες όποτε εμφανίστηκε ουσιαστικά μόνο μία τηλεθεάτρια. Τελικά, το κενό καλύφθηκε. Μέσα σε έναν πανικό εναλλασσόμενων εικόνων, μουσικών και φορτωμένων εφέ είδαμε την ομάδα του Ράδιο Αρβύλα να κάνει ουσιαστικά ένα σπιτικό party ξεσαλώματος που ποτέ κανείς δε θα μπορούσε να προγραμματίσει.

Είναι απαραίτητα κακό;

Η σύντομη απάντηση είναι πως όχι. Αν κρίνω από τις αντιδράσεις στο Twitter, όσοι το είδαν πέρασαν καλά. Με όλη την έννοια του «περνάω καλά». Ξέρω ότι έχουμε όλοι αυτή την εμμονή με τη φρεσκάδα, να μένουμε relevant, να μη μοιάσουμε ούτε για μία στιγμή παλιοί. Αυτή η τάση υπάρχει πρώτα από όλα στην τηλεόραση και μετά σε πολλούς ακόμα χώρους του δημόσιου βίου. Συνήθως όχι λανθασμένα. Συλλογικά δεν είναι κακό να βλέπεις το παρελθόν σου ενοχικά ιδίως μάλιστα αν το έχεις υπερβεί.

Στην προκειμένη περίπτωση όμως το «παλιά τηλεόραση» δεν είναι απαραίτητα αρνητικός αξιολογικός χαρακτηρισμός. Πολλοί από εμάς μπορεί να στραβώσαμε στην αρχή τη μουτσούνα μας με αυτό που βλέπαμε. Το μίνιμαλ είναι το κύριο αισθητικό στίγμα της εποχής μας και οι παραφορτωμένες εικόνες μηδενικής προετοιμασίας θα μπορούσαν να αποτελέσουν αφορμή για να γραφτούν εκατοντάδες λέξεις αρνητική κριτικής. Ποτέ όμως η χθεσινή εκπομπή δε διεκδίκησε Χρυσή Σφαίρα.

Όλα αυτά που έβλεπα χθες ήταν στο ανώτατο επίπεδο κακόγουστα (αυτό είναι βέβαια και το νόημα της Αποκριάς), ήταν σαν να φτιάχτηκαν στο πόδι και τελικά δεν άφηναν κανέναν αέρα επαγγελματισμού. Και αυτά ήταν τα τρία βασικότερα στοιχεία που μου έφτιαξαν τη διάθεση. Αυτά και που το εκτόξευσαν στα trends του Twitter και, τελικά, εξασφάλισαν μία αξιοπρεπέστατη τηλεθέαση. Οι φορές που περνάς καλά στην τηλεόραση χωρίς να εμπεριέχονται τσακωμοί, αυτοεξευτελισμοί και ουρλιαχτά είναι πρακτικά ελάχιστες.

Η ειλικρίνεια που έδωσε το Βινύλιο

Ο μόνος συνεκτικός ιστός όλου αυτού του χάους που παρακολουθήσαμε πρώτα αποσβολωμένοι και μετά γελαστοί είναι η ειλικρίνεια. Η τελευταία έχει γίνει για τη βιομηχανία του θεάματος ένα πολύ σημαντικό στρατηγικό πλεονέκτημα και ένα ακόμα κρισιμότερο εμπορικό ατού. Τις περισσότερες φορές όμως έχουμε να κάνουμε με μία επιτηδευμένη μορφή ειλικρίνειας. Εδώ η κατάσταση ήταν διαφορετική. Σε κάθε σημείο της εκπομπής καταλάβαινες ότι όσοι συμμετείχαν σε αυτό το πανελλήνιας εμβέλειας σπιτικό πάρτι πέρναγαν στα αλήθεια καλά. Ευτυχώς, η καλή διάθεση μεταδίδεται πολύ περισσότερο όταν είναι αληθινή. Τελικά, πράγματι μεταδόθηκε.

Το συμπέρασμα; Αν ζητούσε κανείς να κρίνω αυτό που είδα με όρους τηλεκριτικής, ο βαθμός θα ήταν σίγουρα πολύ χαμηλός. Αν μου ζητούσε κανείς να το κρίνω ως άνθρωπος στη μέση ενός τετράμηνου lockdown που έχει ξεχάσει τι πάει να πει «διασκεδάζω», θα του έβαζα 10. Βινύλιο είναι αυτό, έχει πάντα και τη συλλεκτική του αξία.