«Δεν μάχομαι τον χρόνο»: Η Monica Bellucci για το μυστικό της ευτυχίας

Η Bellucci βρίσκεται στο φεστιβάλ για να παραλάβει τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο για το σύνολο της καριέρας της, και για να παρευρεθεί σε δύο ειδικές προβολές. Η μία αφορά το υβριδικό φιλμ Maria Callas: Letters and Memoirs που παρουσιάστηκε ήδη την Τετάρτη 8 Νοεμβρίου, όπου η βραβευμένη ηθοποιός ερμηνεύει σε μονόλογο αποσπάσματα από επιστολές της Μαρίας Κάλλας σε σκηνοθεσία Τομ Βολφ και Γιάννη Δημολίτσα. Η προβολή εντάσσεται στο πλαίσιο των εορτασμών για το Έτος Μαρία Κάλλας, με αφορμή τη συμπλήρωση εκατό χρόνων από τη γέννηση της κορυφαίας σοπράνο.

Η δεύτερη προβολή οπότε και θα βραβευτεί με τον Χρυσό Αλέξανδρο είναι η αξέχαστη Μαλένα του Τζουζέπε Τορνατόρε, μία συγκινητική ιστορία ενηλικίωσης και συγχρόνως τοιχογραφία μιας οδυνηρής ιστορικής περιόδου, όπου η Monica Bellucci είχε ερμηνεύσει υποδειγματικά έναν πολυσύνθετο γυναικείο χαρακτήρα.

Εμείς βρεθήκαμε στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης που φιλοξένησε τη σταρ και κρατήσαμε τα highlights των απαντήσεών της:

Για τη Μαρία Κάλλας:

Η Μόνικα Μπελούτσι σε photocall πριν την συνέντευξη τύπου του 64ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης / Konstantinos Tsakalidis/SOOC

Η Ελλάδα είναι πολύ κοντά στην καρδιά μου, είναι γνωστό. Ήταν σημαντικό για μένα να έρθω εδώ, γιατί η Κάλλας ήταν Ελληνίδα. Ήθελα να με αποδεχτεί το ελληνικό κοινό.

Η Μαρία Κάλλας είναι ακόμα πανίσχυρη φιγούρα. Εμπνέει ακόμα. Λέμε ότι είχε μία τραγική ζωή, όμως ίσως θα έπρεπε να λέμε ότι είχε μία γενναία ζωή. Οι άνθρωποι που ήθελαν να δουν ή να ακούσουν την Κάλλας, δεν το έκαναν μόνο για την καλλιτέχνιδα αλλά και για τη γυναίκα. Κάποια στιγμή θα είναι άλλη ηθοποιός εδώ να μιλάει για το πώς υποδύθηκε την Κάλλας γιατί δεν θα πεθάνει ποτέ.

Για τη γυναίκα στο σινεμά:

Γυναίκα είμαι. Γι’ αυτό και μπορώ να καταλάβω τις άλλες γυναίκες. Οι ηθοποιοί κυριευόμαστε από άλλες ψυχές. Όταν είσαι ηθοποιός χρειάζεται να έχεις συμπόνια και σεβασμό για τον ρόλο που έχεις επιλέξει να παίξεις. Η Isabelle Huppert έχει πει πως μέσα σε κάθε ηθοποιό υπάρχουν πριγκίπισσες που κοιμούνται. Κάθε φορά που παίζεις κάποιον χαρακτήρα, ξυπνάει η αντίστοιχη πριγκίπισσα. Λατρεύω αυτή την περιγραφή. Όταν παίζω τη Μαλένα ή τη Μαρία Κάλλας, ξυπνούν οι πριγκίπισσές μου.

Έχω συνεργαστεί με αρκετές γυναίκες τελευταία και έχει ενδιαφέρον γιατί καμιά φορά οι γυναίκες μπορούμε να συνδεθούμε απλώς κοιτώντας η μία την άλλη, οπότε τα πράγματα μπορούν να κινηθούν πιο γρήγορα. Μάλιστα μόλις τελείωσα μία ταινία με τη Marjane Satrapi, είναι Ιρανή σκηνοθέτρια και ζει στο Παρίσι. Με τη Satrapi έχουμε κάνει μία μαύρη κωμωδία – είναι τόσο εκλεκτική, τόσο έξυπνη. Ξέρει τι θέλει αλλά την ίδια στιγμή σου αφήνει την ελευθερία να εκφραστείς και να βρεις τον δικό σου δρόμο για να φτιάξεις τον χαρακτήρα. Αγάπησα πολύ τη συνεργασία μας. Ορισμένες φορές οι γυναίκες περιγράφουν άλλες γυναίκες με διαφορετικό τρόπο.

Τα πράγματα αλλάζουν. Παλαιότερα, όταν έφτανες τα 40, όσο ταλαντούχα και όμορφη κι αν ήσουν, δεν έβρισκες δουλειές. Αυτό αλλάζει σήμερα, αλλά θα πάρει χρόνο. Σιγά-σιγά. Θα τα αλλάξουμε εμείς. Η εξέλιξη είναι μία μακρά διαδικασία. Ζω στο Παρίσι και βλέπω όλες αυτές τις ηθοποιούς να εργάζονται – τη Fanny Ardant, την Isabelle Huppert, τη Charlotte Rampling. Έχουν όλες τόσο ωραία καριέρα. Θέλω να σκέφτομαι θετικά. Μα αλλάζουμε και εμείς ως γυναίκες. Διεκδικούμε άλλη θέση στην κοινωνία. Απαιτούμε περισσότερο σεβασμό και σεβόμαστε και εμείς περισσότερο τον εαυτό μας. Μιλάμε πιο ανοιχτά και αυτό κάνει μεγάλη διαφορά.

Για το μέλλον του σινεμά:

Παλαιότερα είχαμε μόνο το σινεμά. Μετά συνέβη η τηλεόραση και τώρα βλέπω τα παιδιά μου να βλέπουν σινεμά στο κινητό τους. Είναι μία άλλη εποχή. Κάποιες φορές ωστόσο, αντί να μαχόμαστε κάτι, χρειάζεται να προσπαθήσουμε να το κατανοήσουμε. Ακόμα και ο εγκέφαλος των παιδιών αλλάζει. Βλέπω τη μικρή μου, κάποιες φορές μελετάει ή γράφει, ενώ ταυτόχρονα παρακολουθεί ταινία ή ακούει κάτι. Τα παιδιά αλλάζουν και ανησυχούμε, όμως μπορεί να πρέπει να ανησυχήσουμε για εμάς και όχι για εκείνα. Ίσως είναι ένας κόσμος που εμείς δεν καταλαβαίνουμε πια.

Υπήρξε στιγμή πριν από μερικά χρόνια που όλοι φοβόμασταν για το μέλλον του σινεμά. Πολλοί έλεγαν ότι θα πεθάνει. Τώρα όμως δεν το φοβάμαι. Βλέπω ταινίες πλέον στο Netflix όπως το Blonde για τη Marilyn Monroe ή την ταινία του Romain Gavras και είναι τόσο δυνατές και όμορφες που σκέφτεσαι ότι είναι κρίμα που δεν βρέθηκαν στις αίθουσες. Το σινεμά στην αίθουσα όμως είναι ακόμα το σινεμά στην αίθουσα. Είναι ακόμα ονειρικό. Όταν κλείνει το φως και ανοίγει η οθόνη υπάρχει ακόμα η μαγεία. Όπως έλεγε ο Godard, όταν βλέπεις σινεμά ονειρεύεσαι κάτι υψηλότερο από σένα. Πιστεύω ακόμα σε αυτό.

Για το πέρασμα του χρόνου:

Δεν μάχομαι τον χρόνο. Απλώς μεγαλώνουμε. Όποιος τα βάζει με τον χρόνο, θα χάσει. Θα έπρεπε να αισθανόμαστε τυχεροί που μεγαλώνουμε, ιδίως αν μας περιβάλλουν άνθρωποι που μας αγαπούν και τους αγαπάμε. Όσο και να ακούγεται κοινότυπο, τα πράγματα που με κάνουν να νιώθω ζωντανή και να μη σκέφτομαι τον χρόνο που κυλά είναι η οικογένεια, οι φίλοι μου και το πάθος για τη δουλειά μου. Προσωπικά μιλώντας, νιώθω ευλογημένη που έχω την ευκαιρία μέσα από τη δουλειά μου να γνωρίσω ενδιαφέροντες νέους ανθρώπους και δημιουργούς. Την ίδια στιγμή, όσο μεγαλώνεις, αντιλαμβάνεσαι πως αυτό που μετρά είναι η αληθινή ζωή. Πιστεύω πως τα όσα περάσαμε με την πανδημία, ανάγκασαν πολλούς από εμάς να αναθεωρήσουμε τη στάση μας και να αποδεχτούμε πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ό,τι σημαντικότερο έχουμε.

Για το απαράλλαχτο πάθος της Monica Bellucci:

Βλέπω τη Μαλένα, και την Κάλλας, ή τώρα τη δουλειά μου με τη Satrapi, και μπορεί να εντοπίζω τεχνικά πράγματα σε μένα που μπορεί να έχουν αλλάξει, αλλά αυτό που νιώθω όταν προσεγγίζω έναν χαρακτήρα είναι ακριβώς το ίδιο. Αυτά που με συγκινούν σήμερα είναι τα ίδια πράγματα που με συγκινούσαν όταν ξεκινούσα. Είμαι το ίδιο άτομο που ήμουν στα 15, όταν αγόραζα βιβλία με φωτογραφίες του Helmut Newton ή όταν ονειρευόμουν να κάνω την πρώτη μου ταινία και έβλεπα τρία φιλμ την ημέρα. Έχω το ίδιο πάθος.

Για το μυστικό της ευτυχίας:

Η ομορφιά έρχεται από μέσα. Όταν τα μάτια σου αντανακλούν αυτό που νιώθεις. Η αγάπη είναι τα πάντα. Για την οικογένειά μου, για τους φίλους μου, τους δικούς μου ανθρώπους, για τη δουλειά μου. Το πάθος είναι σημαντικό. Το λέω και στα παιδιά μου, το πιο σημαντικό είναι να βρεις αυτό το πάθος στη ζωή που θα σε κρατάει ζωντανή. Αυτό είναι το μυστικό της ευτυχίας και της ομορφιάς.