Δεν με νοιάζει η μέρα του Πατέρα, αλλά οι στιγμές

Σήμερα το πρωί που ξύπνησα, δεν μου είπε ψυχή χρόνια πολλά. Ούτε η γυναίκα μου, στην οποία μόλις θύμισα ότι είναι σήμερα Father’s Day, απλά σήκωσε αδιάφορα τον ώμο και με κοίταξε με ύφος ‘ και τώρα τι θες;’. Ούτε η μάνα μου, που αντίστοιχα με παίρνει να γκρινιάξει επειδή πάλι ξέχασα να της πάρω κάτι σε λουλούδι την Μέρα της Μητέρας. Ούτε, φυσικά, η δυο χρονών κόρη μου. Γιατί το να είσαι πατέρας, μόνο η βιομηχανία γραβατών, είδη καπνιστού και λοιπών father related δώρων τελικά πραγματικά ‘εκτιμά’.

Ζητώ ταπεινά συγνώμη από την Σονόρα Σμάρτ Τοντ, την κόρη ενός βετεράνου του Εμφυλίου πολέμου που μεγάλωσε τις 6 κόρες του μόνος του, η οποία και έφαγε 30 χρόνια από την ζωή της (1910-1940) προκειμένου να καταφέρει να καταξιώσει την Μέρα του Πατέρα στην συνείδηση των καταναλωτών. Αλλά το όλο concept είναι εντελώς λάθος.

Γιατί, σε αντίθεση με την Μέρα του Αγίου Βαλεντίνου και την Μέρα της Μητέρας, ο πατροπαράδοτος ρόλος του πατέρα σε μια οικογένεια είναι να δίνει. Να παίρνει το ρόπαλο, να πηγαίνει στην δουλειά και να γυρίζει με παιχνίδια, κοσμήματα, ομόλογα ή ψώνια από το super market.

Για αυτό και δεν υπάρχει πιο σπαραξικάρδιο πλάσμα στην φύση από ένα άνεργο πατέρα, από κάποιον δηλαδή που του τα έχει φέρει η μοίρα έτσι (ελπίζω προσωρινά) ώστε νοιώθει ότι δεν τον αφορούν καν οι διαφημίσεις του Jumbo. 

Όσο παλαιομοδίτικο, αναχρονιστικό, καταναλωτικό και σεξιστικό και αν ακούγεται (γιατί έτσι ακριβώς και ακούγεται και είναι), ένας άντρας μαθαίνει από μικρός ότι πρέπει να δίνει τα πάντα στις γυναίκες της ζωής του. Ακόμη και αν, και εδώ είναι η ειρωνεία, για να το κατορθώσει αυτό, τις στερεί από το σημαντικότερο αγαθό, δηλαδή το χρόνο του, την φυσική του παρουσία.

Η ουσία είναι ότι, στο τέλος της ημέρας, το να είσαι καλός πατέρας σημαίνει να μην είσαι εγωιστής, να βάζεις τον εαυτό σου και τις ανάγκες σου σε τρίτη μοίρα (μετά του παιδιού και της γυναίκας σου). Κάτι που, αν θέλουμε να είμαστε εντελώς ειλικρινής, δεν είναι το πιο διαδεδομένο γνώρισμα του αντρικού φύλου. Τύπου πετάω μια πέτρα και πετυχαίνω ένα μη εγωιστή άντρα.

Όσον αφορά την ανταμοιβή του πατέρα, αυτή μετριέται σε στιγμές. Γιατί το να μου φέρει -σε πέντε ή δέκα χρόνια από τώρα- η κόρη μου δώρο μια γραβάτα την Μέρα του Πατέρα ή το να μπει καν στον κόπο να θυμηθεί ότι είναι Μέρα του Πατέρα και να αισθανθεί ότι κάτι πρέπει να βρει να μου φέρει είναι σαν να μου λέει κατάμουτρα πόσο κακός πατέρας έχω υπάρξει.

Εγώ προτιμώ να συνεχίσει να μου χαρίζει στιγμές κάθε μέρα του χρόνου. Όπως

*Το να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και να μου λέει ‘μπαμπούλης, γλυκούλης’  όταν βρίσκω ένα μισάωρο χρόνο να κάτσω να παίξω μαζί της.

* Το να μου φέρνει ένα παιχνίδι στο οποίο έχει τελειώσει η μπαταρία για να το ‘φτιάξω’, λέγοντας σε όλο τον κόσμο με περηφάνια ‘Ο μπαμπάς μόνο το φτιάχνει αυτό’. Αν και, ως γνωστόν, εγώ ούτε λάδι στο αυτοκίνητο δεν ξέρω να αλλάζω.

* Το να έρχεται φοβισμένη στην δική μου αγκαλιά (ενώ 9 στις δέκα φορές προτιμάει αυτή της μητέρας της) όταν πάει κάποιος ξένος να της χαϊδέψει τα μαλλιά (ειδικά όταν είναι τόσο ψηλός και αγέλαστος όσο ο Μίχαλος πριν τις μια το μεσημέρι), ακουστεί ένας δυνατός κρότος ή γενικά αισθανθεί φόβο.

* Το να κάθεται πάνω στην αγκαλιά μου και να με ταΐζει (π.χ. κινέζικο, όπως χθες το βράδυ) με το δικό της κουτάλι ότι έχω στο πιάτο μου. Ακόμη και αν το κάνει τόσο γρήγορα που πάω να πνιγώ και το καθιστικό μετά θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο.

* Το να μου ζητάει και το δικό μου χεράκι όταν περπατάει στο δρόμο μαζί με την μητέρα της. Έστω και αν αυτό γίνεται μια φορά στις δέκα.

* Το να με κοιτάζει στα μάτια και να μου λέει ‘Θέλω την τσοκολάτα μου. Ο μπαμπάς ΠΡΕΠΕΙ να μου φέρει την τσοκολάτα μου’.

* Το να ξυπνάει και να ρωτάει που είμαι. Αυτό που είναι το πιο σημαντικό από όλα. Το να ξέρεις δηλαδή ότι το δεύτερο (μετά την μητέρα της) πράγμα που έχει στο μυαλό του αυτό το πλασματάκι, όταν ξυπνάει, είσαι εσύ.

Τέλος, έχοντας μιλήσει με φίλους και γνωστούς που έχουν παιδιά στην εφηβεία ή και στο πανεπιστήμιο, το να μην αισθανθεί ποτέ την ανάγκη να μου πει ‘άντε και πηδήξου’ ή ‘τι ξέρεις εσύ’ όταν περάσει από την όποια περίεργη φάση της κληρώσει στην εφηβεία.

Πάντως, γραβάτα, δεν θέλω ποτέ να μου φέρει.