“Δεν βγαίνουν πια Πατσίνο και Ντε Νίρο”

(Το άρθρο αναδημοσιεύεται μετά τον θάνατο του Philip Seymour Hoffman).

H νοοτροπία του “δεν είναι πια όπως τότε” δεν είναι τρομερά κουραστική; Ας συμφωνήσουμε σε αυτό. Διότι δε βασίζεται σε τίποτα εκτός από ελλειπή συλλογή τυχαίων παρατηρήσεων, άσε που κλείνει πάντοτε την πόρτα σε οτιδήποτε νέο. Πας να εκτιμήσεις κάτι φανταστικό και συναρπαστικό και φρέσκο που συμβαίνει, και έρχεται ο άλλος και σου λέει “δεν είναι πια οι ταινίες όπως στην εποχή μου”. Μπα, τι μας λες!

Πόσες φορές ας πούμε δεν έχεις ακούσει μεγαλύτερους να απαξιώνουν νέες φουρνιές ηθοποιών επειδή έχουν ωραία πρόσωπα ή επειδή παίζουν σε περιπέτειες ή απλά επειδή δεν είναι αυτό που έχουν μάθει να θεωρούν σπουδαίο;

Ας το γυρίσουμε τούμπα λοιπόν. Άσε τον Pacino και τον De Niro στην ησυχία τους και ας πάμε ένα βήμα παρακάτω για να αναρωτηθούμε. Ποιοι σημερινοί ηθοποιοί είναι (εν δυνάμει) σπουδαίοι; Για ποιους θα μπορούμε εμείς σε 20 χρόνια να λέμε ότι “δε βγαίνουν πια ηθοποιοί σαν τον Τάδε”;

Προσπερνώντας λοιπόν εγνωσμένες αξίες σαν τους ογκόλιθους των ‘70s ή κάποιον σαν τον Daniel Day Lewis (γιατί κανείς δε θα σε κοιτάξει περίεργα αν του πεις “πιστεύω πως ο DDL είναι ο σπουδαιότερος ηθοποιός όλων των εποχών”), διαλέξαμε 10 άκρως ενεργούς ηθοποιούς (διαφόρων ηλικιών αλλά όλους σε περίοδο ακμής για την καριέρα τους) που αξίζουν (ή πιστεύουμε πως θα αξίζουν στο μέλλον) να μπουν στο πάνθεον.

Joaquin Phoenix

Για τον Phoenix τα έχουμε πει και αναλυτικότερα στο παρελθόν, μπορεί να είναι τρελός ή μπορεί και όχι (αλλά μάλλον είναι λίγο), φέρνοντας στους σπάνιους ρόλους του μια ένταση και μια εμμονή που πολύ σπάνια θα βρεις σε άλλον σύγχρονό του. Η προσωρινή απόσυρσή του από την ενεργό δράση, μέρος τελικά ενός περίπλοκου σχεδίου συμμετοχής σε ένα mockumentary (σαφέστατη περαιτέρω ένδειξη καλλιτεχνική παράνοιας) τον κάνει ακόμα πιο πολύ να μοιάζει στα μάτια μας ως ο πιθανότερος κάποτε να αναφέρεται σαν σύγχρονος Daniel Day Lewis.

Τελευταία μεγάλη ερμηνεία: “The Master”

Bryan Cranston

Εδώ είναι που εισέρχονται οι ιδιαιτερότητες της εποχής, διότι την εποχή του De Niro η τηλεόραση ήταν υποσημείωση, τώρα είναι βασιλιάς. Οπότε πώς αγνοείς έναν τεράστιο τηλεοπτικό ρόλο όταν μιλάς για ιστορικές ερμηνείες. Εξάλλου ήταν ποτέ η απεικόνιση ενός ανθρώπινης διάστασης villain τόσο ανατριχιαστικά πολυεπίπεδη όσο του Γουώλτερ Γουάιτ; Βοηθάει που ο Cranston έχει αναγνωριστεί σε κωμωδία και σε δράμα (δύσκολο να τον σκεφτείς πλέον ως κάποιον που έγινε γνωστός για τη συμμετοχή του σε κωμωδία), και σίγουρα η υστεροφημία του ενισχύεται από τους μικρούς, διακριτικούς, αλλά πάντα αξέχαστους ρόλους που παίρνει σε πάντα σημαντικές ταινίες κάθε χρονιάς, όπως το “Drive” ή το “Argo”. Φαντάσου όταν τελειώσει το “Breaking Bad” τι έχουμε να δούμε από αυτόν.

Τελευταία μεγάλη ερμηνεία: “Breaking Bad”

Leonardo DiCaprio

Το πάλαι ποτέ babyface που τόσοι και τόσοι αρνούντο να πάρουν στα σοβαρά, σήκωσε πάνω του την εμπορικότερη ταινία όλων των εποχών ως άγνωστος ακόμα, εξελίχθηκε σε δραματικός ηθοποιός αξιώσεων, έγινε ο νέος De Niro για τον κατεξοχήν άνθρωπο που έχει δικαίωμα να πει ποιος θα είναι ο νέος De Niro (δηλαδή ο Martin Scorsese), βυθίστηκε σε μια περίοδο κακόκεφων ονείρων, σε λιγότερο ή περισσότερο συναρπαστικές ταινίες που στηρίζοντας στο υποσυνείδητο του εκάστοτε χαρακτήρα του, και τελικά βγήκε σώος στην απέναντι πλευρά, όντας θριαμβευτικά και απολαυστικά διασκεδαστικός-και-ανατριχιαστικός-ταυτόχρονα στο ρόλο του κακομαθημένο villain της πιο πρόσφατης Ταραντινειάδας. Υπάρχει οτιδήποτε που να μη μπορεί να κάνει ο DiCaprio;

Τελευταία μεγάλη ερμηνεία: “Django Unchained”

Brad Pitt

O άλλος Ωραίος Που Δυσκολευτήκαμε Να Πάρουμε Στα Σοβαρά, θα σημαδεύεται επίσης από τις μεγάλες συνεργασίες του με τον μεγαλύτερο των σύγχρονων σκηνοθετών (David Fincher, “Fight Club”, “Seven” και ειρωνικά την υποψηφιότητα Όσκαρ την πήρε για το “Curious Case of Benjamin Button”). Έχουμε επίσης αναλύσει γιατί θεωρούμε πως εξακολουθεί να υποτιμάται σφόδρα από μια βιομηχανία που επιμένει να τον βλέπει περισσότερο σαν σταρ και λιγότερο σαν ηθοποιός, όμως από την ξεκαρδιστικά ηγετική του εμφάνιση στο “Inglourious Basterds” μέχρι βαθύτατα προσωπικές και ανθρώπινες στιγμές του σαν το υπέροχο “Moneyball”, ο Pitt δε σταματάει να μας θυμίζει πως εκτός από όνομα που μπορεί να σηκώσει κάτι σαν το “World War Z” σε μποξοφισική επιτυχία, παραμένει πάνω απ’όλα ένας φανταστικός δημιουργός ξεχωριστών χαρακτήρων.

Τελευταία μεγάλη ερμηνεία: “Moneyball”

Michael Fassbender

Απλά πληροφοριακά, το μεγάλο ‘Panico ή De Niro’ δίλημμα σε 20 χρόνια από τώρα ξέρουμε ποιο θα είναι, έτσι; Fassbender ή Gosling θα είναι. Πολύ απλά, δεν υπάρχει κανένα άλλο δίπολο ηθοποιών (και πρέπει πάντα να είναι δίπολο) αυτή τη στιγμή, νέων, που να τους μάθαμε όλοι την τελευταία διετία και ξαφνικά να τους βλέπουμε παντού, που να κυριεύουν με τέτοιο εμφατικό τρόπο την οθόνη, να μη σε αφήνουν να κοιτάξεις οτιδήποτε άλλο συμβαίνει έξω από το κάδρο τους. Ο Fassbender δεν έχει κάνει μέτρια ερμηνεία ακόμα, το σερί του είναι εντυπωσιακό, και είτε παίζει έναν ψυχολογικά διάτρητο ρόλο σε αναζήτηση νοήματος στο “Shame”, είτε παίζει ένα κακογραμμένο ανδροειδές στον “Προμηθέα”, είτε παίζει τον Μαγκνέτο στους “X-Men”, σμιλεύει πάντοτε χαρακτήρα σα να μην έχει τίποτα άλλο σημασία. Δηλαδή πώς να το πούμε αλλιώς. Είδαμε όλοι το πιο πρόσφατο X-Men, ξεχάσαμε οτιδήποτε άλλο, και παρακαλούσαμε όλοι να ήταν κατασκοπική σειρά στα ‘60s με πρωταγωνιστή τον Μαγκνέτο. Ο άνθρωπος είναι μεγάλος. Και με αυτό εννοούμε το ταλέντο του και ναι, αυτό ήταν ένα ακόμα αστείο για το “Shame”. Shame!

Τελευταία μεγάλη ερμηνεία: “Shame”

Idris Elba

Από όλους όσους βρίσκονται σε αυτή τη λίστα, ίσως ο μόνος που δεν έχει ακόμα τόσα να επιδείξει σε επίπεδο μεγάλων πρωταγωνιστικών ρόλων, εξ ου και μάλλον αποτελεί στοίχημα. Όμως από όσους μαγεύτηκαν από την villain περσόνα του στο “Wire” (περισσότερο πρωταγωνιστής από οποιονδήποτε μπάτσο, ίσως και λόγω της διάθεσης της σειράς που αψηφούσε παραδοσιακές δομές ηρώων και β’ ρόλων) μέχρι όσους τον ακολουθούν στο βρετανικό “Luther” κι από όσους νιώθουν πως κλέβει την παράσταση ακόμα και με ισχνούς β’ ρόλους σε μεγάλες παραγωγές (ήταν το καλύτερο πράγμα στον “Προμηθέα” και δεν ακούω τίποτα) μέχρι όσους χτυπιόμαστε και επιμένουμε πως θα μπορούσε να γίνει ο καλύτερος Τζέιμς Μποντ όλων των εποχών, ο Elba είναι απλά ένας τρομερός ηθοποιός που απλά βρίσκεται στο όριο του να Συμβεί. Απλά περιμένετε.

Τελευταία μεγάλη ερμηνεία: Απλά περιμένετε!

Liam Neeson

O κορυφαίος κινηματογραφικός action star μιας εποχής αξίζει ντε φάκτο θέση σε μια οποιαδήποτε δεκάδα σπουδαιότερων ηθοποιών. Αναλυτικότερα ο θαυμασμός μας εδώ.

Τελευταία μεγάλη ερμηνεία: “The Grey”

Javier Bardem

Εδώ είναι που θα έπρεπε κανονικά να αρχίσουμε να μιλάμε για τις ‘συγκλονιστικές ερμηνείες κλπ’ του Bardem, όπως το “Mar Adentro” του Amenabar, αλλά ας μη γελιόμαστε, με τόσο αβανταδόρικα και συναισθηματικά εκβιαστικά πράγματα ο οποιοσδήποτε μπορεί να βγάλει ‘συγκλονιστική ερμηνεία κλπ’ δηλαδή θέλω να πω η Hillary Swank έχει δύο Όσκαρ, σωστά; Οπότε ας μιλήσουμε για τον Bardem που όλοι θέλουμε να μιλήσουμε, δηλαδή για τον Bardem που έξαφνα μας προέκυψε ως ο #1 ερμηνευτής ανατριχιαστικών, αξέχαστων, απίστευτων villains. Υπάρχει εξάλλου μια ξεχωριστή θέση στον κινηματογραφικό Παράδεισο για όσους κατάφεραν να πάρουν Όσκαρ παίζοντας κακούς (βλέπε Anthony Hopkins ή Kathy Bates), αλλά για τον Άντον Σιγκούρ αυτή θα είναι ακόμα ψηλότερη από τον άλλον. Ίσως να είναι που ο Bardem κατάφερε να γίνει τόσο διαβολεμένα τρομακτικός στο “No Country for Old Men” φορώντας αυτό το αστείο περουκίνι. Ή ίσως να είναι που απέδειξε με το φανταστικό περσινό “Skyfall” πως δεν το έκανε τυχαία, παίζοντας εκεί τον πιο απολαυστικό Bond villain εδώ και ούτε-που-θυμάμαι-πόσες ταινίες, αλλά ας πούμε “από τον Χρυσοδάκτυλο και μετά” έτσι για να έχει κέφι και υπερβολή η συζήτηση. Κέφι και υπερβολή. Σαν τον Bardem στα καλύτερά του δηλαδή. Ακόμα κι όταν σε βυθίζει σε υπαρξιακό σκοτάδι με τον εμβληματικότερο των ρόλων του. Ευχαριστούμε, αδερφοί Κοέν, που μας κάνετε να μην πιστεύουμε όσα μας λένε.

Τελευταία μεγάλη ερμηνεία: “Skyfall”

Ryan Gosling

Ο άνθρωπος είναι ροκ σταρ. Τέλος. Μπορεί να έχει τις ίδιες εκφράσεις στους μισούς του ρόλους, αλλά ξέρετε τι; Κι ο Pacino το ίδιο. Αρκεί μόνο να δεις το “Place Beyond the Pines” για να καταλάβεις τι εννοούμε. Η ταινία παίρνει ένα πολύ ενδιαφέρον δομικό ρίσκο, μοιάζει σαν 3 ταινίες κολλημένες μεταξύ τους, αλλά λίγους μήνες αφότου το έχουμε δει, είναι δύσκολο να θυμηθούμε ότιδήποτε από το (τεράστιο) μέρος της ταινίας που δεν αφορά τον χαρακτήρα του Gosling. Όταν κινείται, ακόμα και χωρίς (συνήθως) να βγάζει λέξη από το στόμα του, επιβάλλεται στο πλάνο με έναν τρόπο μοναδικό. Θες να ακολουθήσεις τους ήρωές του ως το τέλος. Κι όπου σε βγάλει. Ο Οδηγός του “Drive” είναι ένας από εκείνους τους χαρακτήρες που χαρακτηρίζουν ολόκληρες καριέρες, κι ο Gosling δε μοιάζει να έχει πατήσει φρένο από τότε

Τελευταία μεγάλη ερμηνεία: “The Place Beyond the Pines”

Philip Seymour Hoffman

Αυτό ακροβατεί ανάμεσα στο “έι, μας είπες πως δε θα βάλεις εγνωσμένους τιτάνες” και στο “χμμ, για το πόσο ηθοποιάρα είναι, ο Hoffman σίγουρα δεν είναι όσο αναγνωρισμένος θα του άξιζε”. Δύσκολο, αλλά κλίνω προς το δεύτερο. Το να θεωρείται καρατερίστας ένας τέτοιος ηθοποιός είναι αστείο, ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τα πάντα σε μια ταινία. Από το να παίξει με τιμή και ευθύνη έναν από τους άπειρους β’ ρόλους ενός σπονδυλωτού δράματος και να θυμάσαι εκείνον (όπως στη “Μανόλια”) μέχρι το να σταθεί δίπλα σε μια δύναμη της φύσης όπως ο Joaquin Phoenix στο “Master” και να δίνει την καλύτερη από τις δύο ερμηνείες του φιλμ, κι από το να παίρνει άκοπα Όσκαρ για μια αβίαστη Οσκαρική Ερμηνεία (στο “Καπότε”, που δεν είναι καν από τις μεγαλειώδεις στιγμές του) μέχρι το να αναλαμβάνει να παίξει τον καρτουνίστικο villain μιας μπλοκμπαστεριάς και να σου ρίχνει το σαγόνι στο πάτωμα από την ένταση της ερμηνείας του (το “Mission: Impossible 3” δεν είναι τίποτα χωρίς αυτόν), ο PSH μπορεί, είπαμε, να κάνει εντελώς τα πάντα σε μια ταινία. Μπόνους πόντοι ότι έχει πρωταγωνιστήσει σε έναν αδιανόητα απαιτητικό, σουρεάλ πολυ-ρόλο στην αγαπημένη μου ταινία των ‘00s, το “Synecdoche, New York” του Charlie Kaufman. Ο Hoffman είναι ένας αληθινός θρύλος που η βιομηχανία ακόμα δεν έχει ακριβώς ανακηρύξει σε θρύλο.

Τελευταία μεγάλη ερμηνεία: “The Master”

Ξέχνα όσα σου λένε. Βγαίνουν ακόμα σπουδαίοι ηθοποιοί.