Όταν το δίδυμο των σεναριογράφων Ρικ Τζάφα και Αμάντα Σίλβερ έγραφαν πριν λίγα χρόνια αυτό που στο χαρτί ακουγόταν ως το αστειότερο και πιο αχρείαστο (από τα πολλά) πρίκουελ που έχει δει το σύγχρονο Χόλιγουντ, ήταν δύσκολο να προβλέψεις πως αυτό που τελικά θα παρέδιδαν, θα εξελισσόταν στο υπόδειγμα του πώς ανανενώνεις μια ιδέα ώστε από αυτή να γεννηθεί μια νέα, υποσχόμενη σειρά ταινιών.

Ακόμα θυμάμαι την έκπληξή μου τότε, προ τριετίας, παρακολουθώντας το “Rise of the Planet of the Apes” στη δημοσιογραφική, προετοιμασμένος για άπειρα γέλια, παρά μόνο για να αρχίσω να αναρωτιέμαι, κάπου στα μισά της ταινίας: “Τι γίνεται; Είναι όντως καλό αυτό που βλέπω;”

Ήταν.

Ο τίτλος παρέμενε αστείος και ο Τζέιμς Φράνκο εξακολουθούσε να είναι πιο αταίριαστος με το καλοκαιρινό μπλοκμπάστερ από ό,τι ήταν ακόμα και με την απονομή των Όσκαρ, όμως σαν νέας γενιάς creature feature, το “Rise” ήταν υποδειγματικό. Ακολούθησε τη γένεση και την εξελικτική πορεία ενός συναρπαστικού τερατοχαρακτήρα, του Σίζαρ, στο ρόλο του οποίου ο Άντι Σέρκις έδωσε την ερμηνεία της χρονιάς τότε. (Αλλά εντάξει, δεν έπαιζε αληθινό ιστορικό πρόσωπο ή κάποιον άρρωστο ή κάποιον που πέθαινε για να αναγνωριστεί. Τι έκανε εξάλλου; Μόνο να δώσει υπόσταση και τραγικότητα σε έναν ψηφιακό πίθηκο που δεν μιλάει* κατάφερε.)

(*Η σκηνή που ο Σίζαρ όντως μιλάει για πρώτη φορά, παραμένει μια από τις πιο ανατριχιαστικές μπλοκμπαστεροσκηνές του πρόσφατου σινεμά.)

Εκτός από συναρπαστική ιστορία για τον περίεργο αυτό πίθηκο που αποκτά συναίσθηση και IQ και αρχίζει να νιώθει πως η θέση του είναι κάπου αλλού στον κόσμο, η ταινία κατάφερε να πάρει τη βασική ιδέα του κλασικού φιλμ “Ο Πλανήτης των Πιθήκων” και βάσει αυτής να φανταστεί μια εντελώς καινούρια, ανεξάρτητη σειρά ταινιών. Κάτι σαν αυτό που προσπάθησε να κάνει και το “Prometheus” δηλαδή.

Ο νέος “Πλανήτης” λειτούργησε επειδή δεν στηρίχτηκε εν τέλει στην ιδέα και στο σημείο που ξέρουμε πως αργά ή γρήγορα θα καταλήξει, παρά το παίρνει περισσότερο σαν έμπνευση, και από εκεί αφήνεται να σχεδιάσει μια νέα πορεία μέσα από ταινίες ειδών. Το “Rise” ήταν creature feature που μας άφηνε σε ένα σημείο γεμάτο δυνατότητες ως προς το πού θα κινηθεί. Πώς θα είναι ο κόσμος που σχηματίζεται μετά τη στιγμή που ο Σίζαρ αποσχίζεται από την ανθρωπότητα που τον γέννησε;

***

Στο “Ο Πλανήτης των Πιθήκων: Η Αυγή”, μαθαίνουμε την απάντηση. Η βασική ιδέα μοιάζει να ξεπετάγεται μέσα από κάποιο λατρεμένο θρίλερ μετάδοσης ιού ή ίσως την αρχή κάποιας ταινίας με ζόμπι: Έχουμε έναν ιό, και η ανθρωπότητα αποδεκατίζεται.

Τι μπορεί να συμβεί μετά; Ένα γκρουπ από ανθρώπους που έχουν επιβιώσει, συναντά τον Σίζαρ και, όπως υποθέτει κανείς, η συνύπαρξή τους δε θα είναι ακριβώς ειρηνική.

Γιατί μας συναρπάζει αυτή η ιδέα; Διότι ο Σίζαρ είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας, όχι καλός, όχι κακός, αλλά κάτι άλλο, διαφορετικό, κάτι που σίγουρα δεν έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε σε μπλοκμπάστερ σκηνικά. Και διότι το γκρουπ των ανθρώπων αποτελείται από ηθοποιούς σα τον Γκάρι Όλντμαν, τον Τζέισον Κλαρκ και την Κέρι Ράσελ, που πάντα είναι φανταστικοί.

Η ταινία, για την οποία τα σκηνοθετικά ηνία έχει πάρει ο Ματ Ριβς των “Cloverfield” και “Let Me In”, υποψιαζόμαστε πως θα έχει μπόλικη αγωνία και μπόλικες στιγμές που θα κοιτάξεις τον Σίζαρ σοκαρισμένος. Και, κυρίως, θα έχει μπόλικα στοιχήματα ανάμεσα στους θεατές για το ποιος από τους ανθρώπους θα επιβιώσει περισσότερο επειδή, ας το παραδεχτούμε, η φάση μυρίζει ξεπάστρεμα ένας-μετά-τον-άλλον.

Ή ίσως και όχι, ποιος ξέρει. Το κλειδί της επιτυχίας της πρώτης ταινίας ήταν πως επρόκειτο για κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που περιμέναμε.

Για την ώρα, το μόνο σίγουρο είναι πως η ανθρωπότητα έχει υποφέρει. Η αυγή των πιθήκων είναι εδώ.

*O “Πλανήτης των Πιθήκων: Η Αυγή” βγαίνει στις αίθουσες στις 17 Ιουλίου από την Odeon.