Δηλαδή ο Channing Tatum δεν είναι ό,τι πιο βαρετό;

Τις προάλλες ήμουν στην κουζίνα και μαγείρευα μακαρόνια, αλλά ήταν μια από Εκείνες Τις Βραδιές, ξέρεις. Όπου δεν έχεις όρεξη να ανοίξεις την τηλεόραση, είσαι πολύ κουρασμένος για να κάνεις δουλειές στο σπίτι, σου έχει καρφωθεί η αίσθηση πως βαριέσαι όλες τις τελευταίες μουσικές που έχεις ακούσει και δεν έχεις τίποτα να παίζει, και φυσικά πού η όρεξη για ταινία.

Έχω σταθεί λοιπόν στην κουζίνα πάνω από το μάτι, και κοιτάω τα μακαρόνια να βράζουν.

Γενικά υπάρχουν λίγα πράγματα πιο βαρετά ή λιγότερο αποδοτικά από αυτό. Κάθεσαι στην καρέκλα, κοιτάς τα ποτήρια να στεγνώνουν περιμένοντας τις πρώτες μπουρμπουλήθρες. Μία στο τόσο σηκώνεσαι για να χαζέψεις τη θέα των μακαρονιών από ψηλά. Φυσικά δε συμβαίνει τίποτα. Είναι βαρετό.

Μόνο που πρόσεξε. Αν κοιτάξεις για αρκετή ώρα, θα αρχίσουν να σχηματίζονται μοτίβα στην κίνησή τους μες στο νερό, στο πώς κινούνται, στο πώς βυθίζονται, στην αφηρημένη τέχνη που σχηματίζουν. Και καμιά σπάνια φορά μπορεί να δεις να συμβαίνει κάτι πραγματικά εντυπωσιακό.

Αυτό ακριβώς νιώθω, 7 μήνες μες στο 2012, ύστερα από απανωτές ταινίες αναγκασμένος να κοιτάω μια μεγάλη οθόνη του σινεμά παραγεμισμένη με τα βαρετά μούσκουλα του Channing Tatum. Αδιάφορη ταινία μετά την αδιάφορη ταινία, η νέα προσθήκη στη μεγάλη των μοντέλων-που-γίναν-ηθοποιοί σχολή κατάφερνε να μη μου προξενεί το παραμικρό συναίσθημα.

Δεν ήταν αρκετά κακός σαν τον Keanu Reeves ώστε να σου προκαλεί ενδιαφέρον χαβαλέ. Δεν ήταν αρκετά ταλαντούχος σαν Ryan Gosling για να τον θαυμάζεις από ταινία σε ταινία. Δεν ήταν αρκετά bro/δεν-δίνω-μία σαν τον Matthew McConaughey για να μη νοιάζεσαι για τις ταινίες του αλλά να θες να αράξετε σε μια παραλία με μοχίτο. Δεν ήταν αρκετά τρελός σαν τον Tom Cruise ή τον Mel Gibson για να μη μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από το trainwreck. Δεν ήταν αρκετά ενδιαφέρων σαν τον Michael Fassbender για να παρακολουθείς με ενδιαφέρον κάθε νέα του επιλογή.

Δεν ήταν τίποτα. Ήταν ίσως το πιο βαρετό pretty boy που έχει δει ποτέ η μεγάλη οθόνη. Στην πραγματικότητα ακόμα και η αναλογία με μακαρόνια που βράζουν να είναι υπερβολική γι’αυτόν. Πιο σωστό θα ήταν να πεις ότι είναι βαρετός σαν αρακάς, σωστά;

Ευχαριστούμε φίλε.

Ο Tatum μέχρι πριν λίγο καιρό (ή και ακόμα, για πολλούς) ήταν αυτή η φάτσα-και-μούσκουλα που κάπου σίγουρα θα είχε πάρει το αυτί σου (και το μάτι σου) αλλά με τίποτα δε μπορούσες να το προσδιορίσεις. Έχει παίξει σε κάτι ρομαντικοσάχλες, έχει παίξει σε κάτι βλακοπεριπέτειες, υπάρχει αυτή η γενικευμένη αίσθηση πως “είναι σταρ”, αλλά γενικά βάζω στοίχημα πως μέχρι πριν ένα χρόνο αν στον έδειχναν σε line-up δε θα μπορούσες να τον ξεχωρίσεις.

Μετά όμως συνέβησαν διάφορα πράγματα.

Καταρχάς άρχισε να πιάνει. Με την έννοια πως το όνομά του έκανε αργά αλλά σταθερά όλο και μεγαλύτερο γκελ στο ευρύ κοινό. Με μέτριες ταινιούλες τύπου “Step Up”, “The Vow” και “G.I. Joe”, σύμφωνοι, αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσει ο καθένας, έτσι πάει. Και μη βιαστείς να πεις πως το Χόλιγουντ τον σπρώχνει με επιμονή, γιατί αυτό δε λέει τίποτα. Το Χόλιγουντ πάντα θα προσπαθεί μανιασμένα να δημιουργεί νέους σταρ προς κατανάλωση, αλλά για κάθε Tatum υπάρχουν δέκα Ryan Reynolds. Αν κόλλαγες το όνομα του Ryan Reynolds πάνω από μια ταινία μη αναγνωρίσιμου brand, θα έβγαζε $27m. στο αμερικάνικο box office.

O Channing Tatum μες στο 2012 έχει ανοίξει 4 ταινίες που ξεπέρασαν τα $100m. δίχως καμία από αυτές να είναι σίκουελ ή animation. Τέσσερις! Πώς στα κομμάτια έγινε αυτό;

Το κλειδί ήταν οι πολύ σωστές κινήσεις, αυτές που μάλλον είναι δύσκολο να τις σχεδιάσεις, αλλά σίγουρα υποχρεούσαι εν συνεχεία να τις μελετήσεις για να δεις τι έγινε σωστά. Πάνω ακριβώς στη στιγμή που ο Tatum είχε αρχίσει να χτίζει ένα μετρίως αναγνωρίσιμο προφίλ ακίνδυνου action star / romantic lead, πάει και πρωταγωνιστεί στην κινηματογραφική μεταφορά του “21 Jump Street”, το οποίο απέναντι σε κάθε πιθανή προσδοκία, δεν ήταν καθόλου κακό. Κι ο ίδιος ήταν, γκασπ, αστείος.

Δεν είχε δικαίωμα να μην είναι μπούρδα αυτή η ταινία! Αλλά να που.

Η κωμωδία γενικά είναι πολύ δύσκολο πράγμα, ένα σωρό μεγάλοι σταρ ή σημαντικοί δραματικοί ηθοποιοί δε θα τολμούσαν να περάσουν απέξω από τέτοιο υλικό. Ο Tatum αποδεικνύοντας πως έχει funny bone και κωμικό timing σε υποχρεώνει να σηκώσεις ένα φρύδι, να τον προσέξεις, να αναρωτηθείς αν όντως αυτά τα μακαρόνια έχουν αρχίσει να σχηματίζουν ένα pattern ή απλά τα μάτια σου κάνουν πουλάκια από την πολλή βαρεμάρα.

Μπορείς να υποθέσεις τα βασικά για τον 32χρονο σταρ. Ότι στο σχολείο το βασικό του πρόβλημα ήταν τα κορίτσια, ότι στο κολέγιο έκανε μισή ντουζίνα αθλήματα, ότι ξεκίνησε την καριέρα του ως μοντέλο, ότι την πρώτη του εμφάνιση την έκανε ως μπάρμαν για 2” σε ένα βιντεοκλίπ του Ricky Martin, ότι νεαρός στην Δυτική Βιρτζίνια δούλευε ως στρίπερ– έλα, πώς;

Να κάτι ακόμα ενδιαφέρον. Οπωσδήποτε οι μισοί από όλους τους σημερινούς διάσημους θα έχουν κάνει τη λάτζα τους με έναν τρόπο που δε θα έκανε ακριβώς τη μαμά τους περήφανοι, αλλά όχι πολλοί είναι έτοιμοι να το παραδεχτούν όπως ο Tatum. Θα μου πεις, ωραία, μπράβο του που είναι ακομπλεξάριστος, κι εγώ αν ήμουν ωραίος, πάμπλουτος, επιτυχημένος δε θα είχα το παραμικρό κόμπλεξ, αλλά τι μας νοιάζει, το US Weekly είμαστε;

Μας νοιάζει γιατί χρησιμοποιεί τις εμπειρίες ζωής του ώστε να παράγει τέχνη. Μιλάμε ακόμα για τον Channing Tatum, ναι. Αλλά άκου τι έκανε: Αποφάσισε πως στο εξής δεν τον ενδιαφέρει να γυρίζει ταινίες αν δεν είναι και παραγωγός. Θέλει να έχει λόγο σε αυτό που βγάζει στην οθόνη. Άνοιξε μια μικρή εταιρεία παραγωγής. Και έβαλε τη ζωή του στο πανί, με το -εμπνευσμένο από τις εμπειρίες του- “Magic Mike” του Steven Soderbergh.

Στο stripper drama (*) που βγαίνει σήμερα στις αίθουσες, ο Tatum πρωταγωνιστεί ως “magic” Μάικ, στρίπερ που μαζεύει λεφτά για να μπορέσει να τα επενδύσει στη δουλειά των ονείρων του, αναζητώντας τον δρόμο του μέσα από ένα περιβάλλον έτοιμο να τον διαβάλει. Η ταινία έχει αρκετά παραμυθένια στοιχεία μέσα, όμως αυτή η απεικόνιση της σύγχρονης δυτικής μας απόγνωσης σε μια κοινωνία που το χρήμα, κι όχι ο άνθρωπος, είναι Θεός, την κάνει κάτι περισσότερο από μια Απλή Ανθρώπινη Ιστορία. Την κάνει μια ιστορία για το Τώρα μας. Όχι του Tatum. Όλων μας.

(*Ναι μια φράση που δεν περίμενα ότι θα μπορούσα ποτέ να χρησιμοποιήσει ποτέ άνθρωπος σε έναν μετα-”Showgirls” δυτικό πολιτισμό.)

Περιττό να πούμε ότι ο ίδιος είναι εξαιρετικός στο ρόλο. Πάλι.

Την ίδια στιγμή που το “Magic Mike” μετατρέπεται σε αναπάντεχη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία, ένα πιο ‘έτοιμο’ μπλοκμπάστερ έχει εξαφανιστεί από τα ραντάρ. Το δεύτερο “G.I. Joe” που κανείς δε ζήτησε αλλά φυσικά το Χόλιγουντ μετά χαράς θέλησε να μας παραδώσει, αποσύρθηκε λίγες βδομάδες πριν την κυκλοφορία του στις αίθουσες, ύστερα από μήνες σπρωξίματος, μάρκετινγκ, διαφήμισης, συνεντεύξεων. Είναι μια κίνηση πολύ σπάνια, και σίγουρα κανείς δεν πίστεψε το στούντιο που ισχυρίστηκε πως η μετακίνηση της εξόδου (για του χρόνου την άνοιξη!) έγινε ώστε να μετατραπεί η ταινία σε 3D. Γελάει ο κόσμος.

Η αληθινή αιτία ήταν άλλη: Ο χαρακτήρας του Tatum, από την πρώτη ταινία, επρόκειτο να πεθάνει στα πρώτα λεπτά του σίκουελ. Η ταινία είχε γραφτεί και γυριστεί πριν την Τατούμειο Έκρηξη του 2012, βλέπεις. Πού να φαντάζονταν οι άνθρωποι. Καταλαβαίνεις πως όταν παίχτηκε το φιλμ δοκιμαστικά για τα focus groups, ξενέρωσαν με τον θάνατο ακόμα και τα ποπ κορν. Όλοι ξαφνικά ήθελαν περισσότερο Tatum. Μέσα σε μια ταινία που κανείς δεν πολυ-ήθελε, ξαφνικά υπήρχε ένα πράγματα που ενδιέφερε άπαντες. Ο νέος μεγάλος σταρ! Ο Magic Mike! Ο “21 Jump Street”!

…πεθαίνει στο πρώτο τέταρτο;

Σε μια αποκαρδιωτική ένδειξη της αληθινής λειτουργίας του Χολιγουντιανού συστήματος, το στούντιο έλαβε το μήνυμα, έσβησε το release date της ταινίας και έστειλε πακέτο, συνεργείο και ηθοποιούς, να την ξαναγυρίσουν. Για να μην πεθαίνει ο Tatum – τουλάχιστον όχι τόσο νωρίς.

Κοιτάχτε. Δεν είμαστε έτοιμοι να τον υπερεκτιμήσουμε, ούτε να προσποιηθούμε πως δεν μοιάζει απίστευτα βαρετός. Αλλά δε γίνεται παρά να αναγνωρίσεις με βεβαιότητα πως ναι, δεν είναι η υπερβολική σου βαρεμάρα που τον έχει κάνει να μοιάζει ξαφνικά ενδιαφέρων. Πράγματι, κάτι έχει αρχίσει να σχηματίζεται.

Το “Magic Mike” παίζεται ήδη στις αίθουσες από τη Seven Films.