Στο ‘The Light Fantastic’ ο Discworld απειλείται με το πρόωρο τέλος του
- 18 ΝΟΕ 2017
Κάθε μήνα διαβάζουμε κι από ένα βιβλίο της επικής σειράς ‘Discworld’ του Terry Pratchett. Όλο το αρχείο μπορείτε να βρείτε εδώ.
Ένα μεγάλο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση κάνει ο Terry Pratchett με το ‘The Light Fantastic’, το sequel του ‘The Colour of Magic’. Είναι όμως αυτό το μυθιστόρημα required Discworld reading;
Σίγουρα όχι.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως αν πέσει στα χέρια σας θα το αφήσετε να σας ξεφύγει.
Ο Pratchett είναι για ακόμη μια φορά απολύτως ψυχαγωγικός.
***
Τίτλος: ‘The Light Fantastic’
Ημερομηνία έκδοσης: Μάιος 1986
Σειρά: 2/41, Rincewind (2)
Κάτι λιγότερο από 3 χρόνια μετά το ‘The Colour of Magic’, του μακράν πιο επιτυχημένου από τα μέχρι τώρα βιβλία του Pratchett και πρώτου μυθιστορήματος του Discworld, ο συγγραφέας επιστρέφει στον κόσμο του κάπως έτσι:
The sun rose slowly, as if it wasn’t sure it was worth all the effort.
Το ΄The Light Fantastic’ συνεχίζει από εκεί ακριβώς που τελείωσε το προηγούμενο βιβλίο. Η πλοκή καταπιάνεται με την ιστορία του Rincewind και του Twoflower (και μην ξεχνάμε, και του Luggage) μερικές στιγμές αργότερα από την τελική σκηνή του ‘The Colour of Magic’, κάτι που ο Pratchett δε θα επαναλάβει στον υπόλοιπο Discworld.
Τα αρχικά ερωτήματα παραμένουν τα ίδια: Που πάει η διαστημοχελώνα Great A’Tuin και ποιο είναι πραγματικά το φύλο της; Τι θα απογίνουν οι ήρωες μας; Τι θα συμβεί με το παντοδύναμο ξόρκι που έχει καρφωθεί στο μυαλό του Rincewind; Θα χαλαρώσει ποτέ τη φάση του ο Twoflower;
Το βιβλίο ξεκινά με ένα μυστηριώδες μαγικό φαινόμενο που αλλάζει τον Discworld και επηρεάζει την πορεία των ηρώων. Μια πορεία που φαίνεται να οδηγεί σε κατεύθυνση σύγκρουσης με ένα δυσοίωνο κόκκινο αστέρι που μοιάζει να μεγαλώνει κάθε μέρα στον ουρανό. Οι χαρακτήρες του Pratchett, αλλά και ολόκληρος ο κόσμος του, μοιάζουν να βρίσκονται πολύ κοντά στην ολική καταστροφή.
Την ίδια στιγμή, το ξόρκι που έχει καρφωθεί στο μυαλό του Rincewind, μαζί με τα υπόλοιπα 7 ξόρκια του μαγικού βιβλίου Octavo προσπαθούν να κρατήσουν τον (ας πούμε) μάγο ζωντανό, ενώ οι μάγοι του Unseen University προσπαθούν να τον βρουν και να τον σκοτώσουν, ώστε να επανακτήσουν το ξόρκι. Η αφήγηση μοιράζεται μεταξύ των γεγονότων που συμβαίνουν στο Unseen University και τη πορεία των ηρώων μας μέσα στον Discworld.
(by katea)
There are of course many famous books of magic. Some may talk of the Necrotelicomnicon, with its pages made of ancient lizard skin; some may point to the Book of Going Forth Around Elevenish, written by a mysterious and rather lazy Llamaic sect; some may recall that the Bumper Fun Grimoire reputedly contains the one original joke left in the universe. But they are all mere pamphlets when compared with the Octavo, which the Creator of the Universe reputedly left behind – with characteristic absent-mindedness – shortly after completing his major work.
Ο συγγραφέας προχωρά στη σύνθεση ενός αποκαλυπτικού σκηνικού, με τον κόσμο του σιγά σιγά να ξεφτίζει. Παρόλα αυτά, το συγκεκριμένο κομμάτι της πλοκής είναι λιγάκι υποανεπτυγμένο και μοιάζει σαν ο Pratchett να προσπέρασε μια χαμένη ευκαιρία να ασχοληθεί με τον κοντά-στο-τέλος Discworld. Όχι όμως πως δεν προλαβαίνει, στο δεύτερο μισό του βιβλίου να μιλήσει για τον ανθρώπινο πανικό, τις αιρέσεις (που καίνε βιβλία) και την ψυχολογία του όχλου, το μαζικό φόβο που έρχεται παρέα με την επικείμενη καταστροφή.
Someone who spent his life living rough under the sky knew the value of a good thick book, which ought to outlast at least a season of cooking fires if you were careful how you tore the pages out. Many a life had been saved on a snowy night by a handful of sodden kindling and a really dry book. If you felt like a smoke and couldn’t find a pipe, a book was your man every time.
Cohen realised people wrote things in books. It had always seemed to him to be a frivolous waste of paper.
Η καρτουνίστικη υφή της πλοκής και τα μπόλικα κωμικά gags, αρκετές φορές πολλαπλά ανά σελίδα, είναι και πάλι εδώ. Ο συγγραφέας μοιάζει στα καλύτερα του όταν αφήνει την πλοκή να τον παρασύρει και ξεπετά με ευκολία λογοπαίγνια και αστεία από το καπέλο του. Το Luggage συνεχίζει την αδιανόητα καταστρεπτική του πορεία και παραμένει τρομερή η ικανότητα του Sir Terry Pratchett στο να παράξει έναν τόσο διασκεδαστικό και καλοσχεδιασμένο χαρακτήρα από ένα άψυχο αντικείμενο. Στο μυθιστόρημα μαθαίνουμε και λίγα περισσότερα πράγματα για την προέλευσή του.
Σε κάθε σελίδα του το ‘The Light Fantastic’ μπαίνει και πιο βαθιά στον Discworld. Από τη γεωγραφία του και τα όντα που ζουν σε αυτόν, μέχρι τη λειτουργία της εντελώς αλλόκοτης μαγείας του, ο συγγραφέας δίνει εδώ περισσότερο χρόνο στην εξερεύνηση του κόσμου που έχει στα χέρια του. Ο πηλός της φαντασίας του είναι ακόμα εύπλαστος και ο Pratchett πειραματίζεται και επεκτείνει τις βάσεις πάνω στις οποίες θα στηθούν τα υπόλοιπα 39 βιβλία της σειράς.
Ταυτόχρονα, δίνει περισσότερο χώρο στους χαρακτήρες του. Η απειρία του συγγραφέα φαίνεται και σε αυτό το βιβλίο, αλλά την ίδια στιγμή είναι ξεκάθαρη και η πρόοδος του στον τρόπο που χειρίζεται τους ήρωες του. Ο Rincewind και ο Twoflower σταματούν να είναι κινούμενα puns και αποκτούν πιο ολοκληρωμένες προσωπικότητες.
‘Rincewind?’
‘Um?’
“Why are we here?’
‘Well, some say that the Creator of the Universe made the Disc and everything in it, others say that its all a very complicated story involving the testicles of the Sky God and the milk of the Celestial Cow, and some even hold that we’re all just due to the total random accretion of probability particles. But if you mean why are we here as opposed to falling of the Disc, I haven’t the faintest idea. It’s probably all some ghastly mistake.’
Είναι σε πολλά ακόμα σημεία εμφανής η ανάπτυξη της γραφής του Pratchett. Η γνωριμία του με τα θέματα του φανταστικού γίνεται όλο και πιο στενή. Ο Pratchett καταπιάνεται αυτή τη φορά, μεταξύ άλλων, με τις προφητείες, με μια από αυτές να προβλέπει την καταστροφή του Discworld, και με μεγάλους ήρωες όπως ο Conan the Barbarian που αποκτούν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιστορία. Αν και για μένα το αστείο με τον, πια 87χρονο και φαφούτη, Cohen the Barbarian σταμάτησε να δουλεύει μετά από μερικές σελίδες.
Ο συγγραφέας εξακολουθεί να σπάει πλάκα με τις συμβάσεις του φανταστικού. Ασχολείται με τις ανθρωποθυσίες, παρουσιάζοντας μια κοπέλα απολύτως απρόθυμη να σωθεί από την τελετουργική θανάτωσή της. Περιγράφει μια γυναίκα πολεμίστρια με τρόπο που βάζει τρικλοποδιά σε κάθε παρόμοια σκηνή του είδους. Οι γυναίκες του Discworld ξεκινάνε από νωρίς να διαχωρίζουν τον εαυτό τους από την υπόλοιπη speculative λογοτεχνία.
Fun fact: Η Herrena στο αυθεντικό εξώφυλλο του Josh Kirby εμφανίζεται πολύ ελαφρά ντυμένη, σε ευθεία αντίθεση με την περιγραφή της στο κείμενο. Επίσης ο Twoflower είναι ζωγραφισμένος με 4 μάτια, μιας και ο δημιουργός παρερμήνευσε το “four eyes” αστείο του συγγραφέα, αναφορά στα γυαλιά που φοράει ο χαρακτήρας.
The sunlight poured like molten gold across the sleeping landscape. Not precisely, of course. Trees didn’t burst into flame, people didn’t suddenly become very rich and extremely dead, and the seas didn’t flash into steam. A better simile, in fact, would be “not like molten gold.”
(by Marc Simonetti)
Ο κόσμος αποκτά γνώμους, μαγικά μαγαζιά που εμφανίζονται και εξαφανίζονται αναλόγως τα κέφια του ιδιοκτήτη τους, υπάρχουν βουνά και δέντρα που μιλάνε (γέλασα με το running gag του Rincewind που δεν ήθελε να αναγνωρίσει πως όντως τα φυτά είναι αυτά που του μιλούν), ο συγγραφέας αναπτύσσει τα τρολς αρκετά περισσότερο (τα οποία δεν τρώνε ανθρώπους, παρεξήγησις), εμφανίζονται σπίτια βγαλμένα από τα παραμύθια των Αδερφών Γκριμ, φτιαγμένα από gingerbread και μαλλί της γριάς. Ο Discworld έχει 64 ζώδια στον αστρολογικό του κύκλο και ανάμεσα σε όλα χωράει και ένα μάθημα στοματικής υγιεινής περί οδοντικού εξοπλισμού.
Τη μεγαλύτερη διαφορά όμως στο ‘The Light Fantastic’, σε σχέση με το προηγούμενο μυθιστόρημα, κάνει η δομή του. Το ‘The Colour of Magic’ περιείχε κεφάλαια, που μετέφεραν τους χαρακτήρες από το ένα σημείο στο άλλο και προχωρούσαν την πλοκή με μικρά άλματα, σχεδόν σαν μια σειρά μικρών διηγημάτων που αφηγούνται μια κοινή ιστορία. Τώρα ο Pratchett μοιάζει να βρίσκει τη φόρμα που του ταιριάζει περισσότερο και που, σίγουρα, δίνει μια ξεκάθαρη αίσθηση εξέλιξης του μυθιστορήματος στον αναγνώστη. Σκεφτείτε το ‘The Colour of Magic’ σαν επεισόδια μιας τηλεοπτικής σειράς και το ‘The Light Fantastic’ σαν μια ταινία. Ο συγγραφέας ελάχιστες φορές θα επιστρέψει στη δομή με κεφάλαια μέσα στον Discworld.
‘Do you think there’s anything to eat in this forest?’
‘Yes,’ said the wizard bitterly, ‘us.’
Εδώ ξανασυναντάμε τον Death, αυτή τη φορά μαζί με την Ysabell και τους υπόλοιπους Καβαλάρηδες της Αποκάλυψης, τους War, Famine και Pestilence δηλαδή. Γνωρίζουμε επίσης τον Librarian, από τους χαρακτήρες του Pratchett με τις περισσότερες εμφανίσεις στα βιβλία του Discworld. Και ο γνώμος Buggy Swires, μαζί με τον τρολ Krysoprase που θα συναντήσουμε αργότερα κάνουν εδώ το πρώτο τους πέρασμα.
Το μυθιστόρημα κλείνει με μια γλυκόπικρη γεύση και αβέβαιο μέλλον για Terry Pratchett στον Discworld του αλλά, σε αντίθεση με το προηγούμενο βιβλίο, το τέλος του δεν είναι ανοιχτό και εδώ έχουμε την ολοκλήρωση αυτής της μεγάλης περιπέτειας των Rincewind και Twoflower που ξεκινά και ολοκληρώνεται από την Ankh-Morpork. Έχουμε λίγο δρόμο ακόμα για να ανεβούμε στα ύψη που θα βρεθεί αργότερα ο κόσμος του συγγραφέα, αλλά το ‘The Light Fantastic’ είναι ένα σκαλοπάτι πάνω από τον προκάτοχό του. Προχωράμε σωστά λοιπόν, αν και ακόμη δεν έχουμε βρει τη στιγμή που ο Discworld μεταμορφώνεται σε κάτι σπουδαίο.
‘Inside every sane person there’s a madman struggling to get out,’ said the shopkeeper. ‘That’s what I’ve always thought. No one goes mad quicker than a totally sane person.’
ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΟΥ ‘THE LIGHT FANTASTIC’:
Ganmack Treehallet
Galder Weatherwax
Herrena the Henna-Haired Harridan
Greyhald Spold
Jiglad Wert
ΚΙ ΑΛΛΑ ΕΠΗ ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΕΣ