Ο άνθρωπος που έσωσε τον Mickey Mouse

Με 180 μίλια να τον χωρίζουν από τη μητροπολιτική Salt Lake City, αποφάσισε στα 13 του να ξεκινήσει μαθήματα cartooning δια αλληλογραφίας σε μια σχολή στο Cleveland. Θα διαπίστωνε ότι η κακή φυσική κατάσταση του χεριού του τον ανάγκαζε να εικονογραφεί με τη δύναμη ολόκληρου του μπράτσου του.

Δεν το έβαλε κάτω και στα 21 του συνέχισε την εκπαίδευση από απόσταση σε μια σχολή στη Μινεάπολη. Την ίδια χρονιά θα έβλεπε τις δουλειές του να φιλοξενούνται σε περιοδικά και εφημερίδες της Utah. Όταν στα 23 του κέρδισε τη δεύτερη θέση σε έναν διαγωνισμό, αποφάσισε να μετακομίσει στην Καλιφόρνια με τη γυναίκα του πριν τους πιάσουν τα Χριστούγεννα. Αρματωμένος με τα σχέδιά του σε έναν χαρτοφύλακα, χτύπησε την πόρτα των επτά μεγαλύτερων εφημερίδων του Λος Άντζελες. Όλες οι απαντήσεις αρνητικές.

Σαν νεαρός πατέρας δεν έχασε χρόνο και έπιασε δουλειά ως μηχανικός προβολής σε αίθουσα κινηματογράφου για 65 δολάρια την εβδομάδα. Όταν όμως έμαθε ότι η Disney έψαχνε καρτουνίστες, ξανασήκωσε τον χαρτοφύλακα και ζήτησε ραντεβού. Ο Walt Disney τον προσέλαβε την ίδια μέρα. Τα δολάρια θα ήταν μόνο 18, αλλά και η υπόσχεση για το μέλλον στο στούντιο ήταν μεγάλη.

Τις μέρες εκείνες ο Disney είχε ήδη κάνει προετοιμασία έξι μηνών για το comic strip που θα ξεκινούσε στα έντυπα του King Features Syndicate. Ο Mickey είχε κάνει πρεμιέρα στο σινεμά δύο χρόνια πριν και είχε μετατραπεί αστραπιαία σε σούπερσταρ. Το επόμενο βήμα ήταν η εισβολή του στον έντυπο Τύπο, αλλά ο Disney δεν ήθελε να βάλει τον Gottfredson να ασχοληθεί με αυτό το κομμάτι. Ήταν μεγάλη ρουτίνα, του είπε, και το είχε αναλάβει ο ίδιος και ο συν-δημιουργός του Mickey, Ub Iwerks. Ας αφοσιωνόταν, λοιπόν, στο animation και αν τον χρειαζόταν σαν back-up για τα strips θα τον ενημέρωνε.

Ο Floyd δέχτηκε με βαριά καρδιά και άρχισε να δουλεύει στη σειρά κινουμένων σχεδίων Silly Symphony. Πάνω που κεραυνοβολήθηκε με το animation όμως, ο Walt του ζήτησε να βάλει πλάτη στην εφημερίδα. Βλέποντας τον Floyd διστακτικό, ο Disney του είπε ότι θα ήταν δύο εβδομάδες δουλειά μονάχα, μέχρι να βρει κανονικό αντικαταστάτη. Ήξερε όμως τι έκανε. Και κυρίως τι ήθελε πραγματικά ο νεαρός του υπάλληλος.

Ο Gottfredson θα πλάναρε, θα εικονογραφούσε και θα έγραφε τα comic strips του Mickey για τα επόμενα 45 χρόνια.

«Αυτό είναι το drawing board του… αυτά είναι τα model sheets του. Υπάρχουν 45 χρόνια από το DNA του Mickey Mouse σε αυτό το γραφείο», μας είπε ο Ken Shue, αντιπρόεδρος του Disney Creative, χαμηλόφωνα. Βρισκόμασταν στα κεντρικά γραφεία του στούντιο με αφορμή τα 90 χρόνια που κλείνει φέτος ο Mickey και στεκόμασταν μπροστά σε μια προστατευτική τζαμαρία που μας εμπόδιζε να χωρέσουμε στο ασφυκτικά μικρό γραφείο του Gottfredson. Ο Shue σχεδόν ψιθύριζε. Σα να μην ήθελε να διαταράξει το φάντασμα του δημιουργού.

«Σκεφτείτε το. Πριν την τηλεόραση και πριν το VHS, αν ήθελες να έρθεις σε επαφή με τον Mickey είχες τα ασπρόμαυρα shorts στο σινεμά και μετά τα ασπρόμαυρα comic strips. Και έφταναν σε όλο τον κόσμο. Όλα αυτά που έκανε [ο Gottfredson] κυκλοφορούσαν παγκοσμίως. Και από τη δουλειά του, το στούντιο έβγαζε κατά καιρούς δείγματα για εσωτερική και εξωτερική χρήση. Θυμηθείτε ότι μιλάμε για έναν κόσμο που είχε μόνο έντυπα – τα δείγματα αυτά λοιπόν ήταν σαν τα emojis. Παρουσίαζαν στιγμές και συναισθήματα. Είναι πραγματικά αδύνατον να περιγράψεις την αληθινή σημασία του Floyd».

Σε συνδυασμό με τις απίστευτα δημοφιλείς μικρού μήκους ταινίες του Mickey που απογειώθηκαν μετά την επιτυχία της πρώτης, τα strips έβαλαν τον ήρωα στον παγκόσμιο χάρτη. Για να συλλάβει κανείς τη δόξα του ας σημειωθεί το εξής – τρία μόλις χρόνια μετά την πρεμιέρα του Steamboat Willie και έναν χρόνο μετά το ντεμπούτο του στις εφημερίδες, ο Mickey είχε ήδη γίνει λήμμα στην Encyclopedia Britannica.

Η άφιξή του διέτρεξε την κουλτούρα μας με συνοπτικές διαδικασίες και ο Gottfredson θα επηρέαζε όλους τους μεγάλους Αμερικανούς και Ευρωπαίους δημιουργούς κόμικ που θα καταπιάνονταν στην πορεία μαζί του.

Ο δικός του Mickey είχε κότσια, μια τεράστια καρδιά και ενέργεια αρκετή για να ηλεκτροδοτήσει μια μικρή πόλη. Ήταν επίσης αναμφίβολα, όπως και οι φίλοι του, προϊόν της Μεγάλης Οικονομικής Ύφεσης. Επινοητικός, ανυπόμονος να τα φέρει βόλτα, γρήγορος στις εύκολες μηχανορραφίες. Γινόταν ρομαντικός παρτενέρ, λόγιος, αγρότης, ιππέας και αεροπόρος, αψηφώντας τους νόμους της φυσικής, του χωροχρόνου και του διαστήματος.

Από τον πατέρα του, Walt, είχε κληρονομήσει την εφευρετικότητα, την όρεξη για περιπέτεια, το θάρρος μπροστά στο ρίσκο, την έμφυτη περιέργεια. Και φυσικά, το βουκολικό χιούμορ. Μπορεί ο Disney να έγινε κολοσσός αλλά όπως δηλώνουν όσοι τον γνώρισαν καλά – ακόμη κι αυτοί που δεν τα βρήκαν ποτέ μαζί του – στο βάθος ήταν ένα εργασιομανές country boy με βαθιά αγάπη για slapstick, επαρχιώτικα αστεία. Όταν γνωστός πια θα προσπαθούσε να χωρέσει στη χολιγουντιανή ελίτ, συχνά θα τραβούσε κι από κοντά έναν άνθρωπο ντυμένο Mickey μέσα σε φράκο, με την ουρά κρυμμένη στα πόδια. Ο ήρωάς του αφόπλιζε τους πάντες και του παρείχε προσωπική ασφάλεια.

Στα ‘50s και ‘60s όμως, το χαλί θα έφευγε κάτω απ’ τα πόδια του.

Ήδη μέσα στην πρώτη πενταετία κυκλοφορίας του, ο Mickey θα έπεφτε θύμα της τεράστιας και γρήγορης δημοτικότητάς του. Στις 16 Φεβρουαρίου του ‘31, το περιοδικό TIME θα τον ανέφερε σε άρθρο του ως «ελεγχόμενο τρωκτικό του Walt». Η λογοκρισία είχε αρχίσει να τα βάζει με τις ιστορίες του. Στο short Shindig του ‘30, η φίλη του Clarabelle θα διάβαζε στο κρεβάτι της το ερωτικό Three Weeks, ένα βιβλίο της Elinor Glyn που θα σκανδάλιζε επί δύο δεκαετίες τη λίστα των best-sellers. Όπως δεν ήταν αναμενόμενο για τον Disney, οι λογοκριτές θα χτυπούσαν καμπανάκι. Είχαν χτυπήσει και νωρίτερα με αφορμή τους μαστούς της Clarabelle. Γι’ αυτό και στο ίδιο short, η αγελάδα θα φορούσε μακριά φούστα για να τους κρύψει. Κι αυτά είναι μονάχα δύο από τα πολλά παραδείγματα που περιόριζαν τους δημιουργούς.

Είκοσι χρόνια σχεδόν μετά, ο Disney θα έλεγε στο περιοδικό Collier ότι η ηρωική φύση του Mickey τον είχε πια κάνει τόσο μεγάλο θρύλο που δεν ήταν εύκολο να αστειευτείς μαζί του. Ακόμα και η δημοφιλής slapstick βία που τον πρώτο καιρό περνούσε εύκολα, στην πορεία θα γινόταν κίνδυνος για τα 5 εκατομμύρια Mickey προϊόντα που πουλούσε ημερησίως. Σταδιακά πολλές από τις ιστορίες που αρχικά ξεκινούσαν με τον Mickey για πρωταγωνιστή δίνονταν στον Donald Duck ως πιο εύκολη λύση. Η διδακτική φύση του ποντικού, ειδικά για τα πολύ νεαρά παιδιά, αλλά και η ίδια η λατρεία που του είχε ο Disney, τον εμπόδιζαν απ’ το να του βρίσκει συνεχώς νέο υλικό. Ειδικά με το χιούμορ που προτιμούσε. Από τη μία έπρεπε να προσέχει να μην τον κάνει κακεντρεχή, από την άλλη δεν του πήγαινε καρδιά να τον βλέπει και δαρμένο.

To πάλαι ποτέ ριψοκίνδυνο ποντίκι είχε εξημερωθεί.

Αυτό οδήγησε στη συγκέντρωση πολλών ανολοκλήρωτων shorts με τον Mickey – για παράδειγμα το Plight of Bumblebee τελείωσε κατά 90% από τον θρύλο Fred Moore και σύμφωνα με τον Gottfredson είναι ο καλύτερος Mickey που δεν είδαμε ποτέ – αλλά και στην πικρία του ίδιου του Disney για την κατάσταση, την οποία έστρεφε κάποιες φορές και εναντίον του αγαπημένου του ήρωα. Μετά το Simple Things του ‘53, θα έβαζε τον Mickey στα μετόπισθεν κινηματογραφικά, μέχρι τη θριαμβευτική αναβίωσή του με το υποψήφιο για Όσκαρ Mickey’s Christmas Carol του 1983.

Το πνεύμα της ντισνεϊκής μασκότ όμως έμενε ζωντανό, απλά σε άλλον όροφο. Και δεν επιβίωνε απλά. Έχτιζε κληρονομιά.

Το τμήμα των comic strips και comic books που επέβλεπε ο Gottfredson ήταν κυριολεκτικά παραχωνιασμένο σε μια γωνιά. Θα μπορούσες να το μπερδέψεις και μεπολύχρωμο λογιστήριο.

Οι σούπερσταρ του animation δεν ήξεραν καλά-καλά την ύπαρξή του. Αυτό ήταν όμως που του χάρισε και τους εντυπωσιακά ελεύθερους, δημιουργικούς ελιγμούς του. Σε εκείνο το τμήμα ο Mickey του είχε δράση, εξωτικές τοποθεσίες, ταραχώδη cliffhangers, πειρατές και τρελούς επιστήμονες. Και δεν χρειάστηκε να χάσει τον εαυτό του για να τους υποστηρίξει. Απλώς ήταν ο Indiana Jones που είχε σχεδιαστεί να είναι.

«Αν όντως κράτησα τον πραγματικό Mickey ζωντανό, είναι γιατί έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για να μείνει πιστός ως προέκταση του Walt και του ονείρου του»

Αυτή ήταν η ταπεινή εκδοχή του Gottfredson σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του.

Η ίδια που τον έκανε να βρίσκει το ταλέντο του λιγοστό. Τα σχέδια που έκανε στα ‘30s τα έβρισκε βαριά, με σοβαρά ανατομικά λάθη. Και για όσα ακολούθησαν ακόμα, είχε πει ότι θα προτιμούσε να μην ανατυπώνονταν ποτέ γιατί δεν άντεχε να βλέπει ό,τι δεν είχε φτιάξει τους τελευταίους έξι μήνες. Ευτυχώς δεν του πέρασε. Η Disney εκδίδει τακτικά collections του. Και με τους λογοκριτές δεν τα πήγε κι άσχημα. Του χτύπησαν ελάχιστες φορές την πόρτα. Όπως και ο ίδιος ο Walt άλλωστε, που του έστελνε μόνο πού και πού κάποια memos για να του θυμίζει να μην πήζει τα backgrounds. Ή για να του προτείνει κάποιες φορές και ιδέες που μαρτυρούσαν τις άτακτες προθέσεις του.

Το 1920 ο Disney, ως φαν της βαριετέ, είχε παρακολουθήσει το Haunted Spooks του Harold Loyd. Σ’ αυτό ο πρωταγωνιστής προσπαθούσε αποτυχημένα να αυτοκτονήσει, με κωμικές συνέπειες. Το 1930 ο παραγωγός είπε στον Gottfredson να δοκιμάσει το ίδιο με τον Mickey.

«Walt! Αστειεύεσαι! Τι θα πουν οι εκδότες; Οι αναγνώστες;»

Η ερώτηση του καρτουνίστα ήταν εύλογη. Αλλά ο Disney επέμεινε. Το χιούμορ περί αυτοκτονίας ήταν διαδομένο τότε και πίστευε ότι το αποτέλεσμα θα έβγαινε πολύ αστείο. Πράγματι, ο Mickey προσπαθεί με όπλο, προσπαθεί με πτώση, προσπαθεί με κρεμάλα, προσπαθεί αφήνοντας το γκάζι ανοιχτό. Τελικά, κοιτώντας τους χαρούμενους σκίουρους που τον έχουν περικυκλώσει στο φινάλε, νιώθει ντροπιασμένος από τις σκέψεις του και ξέρει πια ότι δεν θα μπορούσε να πάρει τη ζωή του όταν υπάρχει τόση καλοσύνη ακόμα στον κόσμο. Το strip πήγε καλά χωρίς να ανοίξει μύτη. Ο Disney ένιωσε δικαιωμένος. Δεν θα μπορούσε να είχε βρει καλύτερο φύλακα για τον Mickey.

Η πηγαία αισιοδοξία του Gottfredson, η διάθεσή του να υπομείνει τις πρακτικές δυσκολίες του τραύματός του, οι συχνές επευφημίες στις οποίες ξεσπούσε σύμφωνα με τους συνεργάτες του, μπόλιασαν τον Mickey με την καλή του θέληση και τον έκαναν τον τέλειο κηδεμόνα. Από όλους τους πρώτους υπαλλήλους της Disney σύμφωνα με τον Dave Smith, τον ιδρυτή των Walt Disney Archives, θυμόταν τον Gottfredson ως τον σπουδαιότερο gentleman. Και ως gentleman θα παρέδιδε μαζί με τον υπεύθυνο των κυριακάτικων τευχών, Manuel Gonzalez, αυτούσια την ουσία του Mickey και στην Ευρώπη.

«Η υποδοχή του Mickey στην Ευρώπη ήταν ασύλληπτη», μας είπε παίρνοντας τη σκυτάλη ο Gianfranco Cordara, αντιπρόεδρος του Consumer Products and Interactive Media τμήματος της εταιρείας. «Η Ιταλία ήταν η πρώτη χώρα που ξεκίνησε να βγάζει το ‘32 μια έκδοση που λεγόταν Topolino, είναι η μετάφραση του Mickey Mouse για το “μικρό ποντίκι”. Ακολούθησε το Le Journal de Mickey στη Γαλλία το ‘34, το Mickey Mouse Weekly το ‘36, και μέσα στα επόμενα 15 χρόνια σχεδόν όλες οι χώρες της Ευρώπης είχαν τη δική τους βερσιόν του Mickey. Σε μορφή κόμικ, όχι ως strip δηλαδή αλλά ως ιστορία. Τα πρώτα κόμικ που κυκλοφόρησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν strips που είχαν χρωματιστεί. Ως τότε στην Ευρώπη είχαμε ήδη αναπτύξει κάποιες πολύ σημαντικές ιστορίες για τον Mickey και εξαιρετικούς καλλιτέχνες».

«Και το τρομερό ήταν πως δεν επανατύπωναν μόνο τις ιστορίες του Gottfredson για τον Mickey, τον Donald και τους άλλους που δημιουργούνταν και κυκλοφορούσαν στην Αμερική, αλλά είχαν ξεκινήσει και τοπικές παραγωγές. Ο τρόπος που οι τοπικοί μας συνεργάτες δημιουργούσαν περιεχόμενο που έμενε πιστό στον κόσμο του Mickey ήταν να διατηρούν τον χαρακτήρα του, αλλά να τον τοποθετούν σε καταστάσεις που θα ταίριαζαν καλύτερα στο δικό τους κοινό.

Για παράδειγμα, ένα από τα αριστουργήματα που φτιάχτηκαν στην Ιταλία ήταν η Θεία Κωμωδία, ειπωμένη ξανά από τον Mickey και τον Goofy. Ή ας πούμε, ιστορίες όπως το Casablanca που ήταν απίστευτη επιτυχία και επανεκδίδεται ακόμη στην Ιταλία. Ο Mickey δεν είναι ηθοποιός στις ιστορίες του. Είναι ένα αρχέτυπο που καταλαμβάνει την όποια ιστορία λέει. Μένει πιστός στον εαυτό του και φέρνει το όραμά του στον κόσμο. Το όραμα ενός χαρακτήρα που δεν το βάζει ποτέ κάτω».

«Ο Mickey μένει πιστός στον εαυτό του και φέρνει το όραμά του στον κόσμο. Το όραμα ενός χαρακτήρα που δεν το βάζει ποτέ κάτω»

Η ώθηση που έδωσε στον Mickey – και αργότερα στους φίλους του – το φορμά των κόμικ που προτίμησε η Ευρώπη, καθώς και η πιο προσωπική, τοπική γεύση που άφηναν στις πλοκές οι artists του, έβαλαν τον δικό μας Mickey σε δική του κατηγορία.

Στην Ιταλία για παράδειγμα, ο επηρεασμένος από τον Gottfredson, τεράστιος Romano Scarpa, ήταν γνωστός ως Mickey Guy. Ο βοηθός του, Giorgio Cavazzano, θα γινόταν στην πορεία ένας από τους διασημότερους καρτουνίστες στον πλανήτη. Κάθε καλλιτέχνης κρατούσε τον Mickey αληθινό, αλλά του έδινε και τη δική του ταυτότητα. Στην πιο πρόσφατη επταετή ιστορία των κόμικ της Disney στην Κίνα, η εταιρεία είχε σκοπό αρχικά να κυκλοφορήσει τις ήδη υπάρχουσες ιστορίες, αλλά το ενδιαφέρον από τοπικούς εκδότες ήταν τέτοιο που έστειλαν artists να τους εκπαιδεύσουν και τώρα δουλεύουν επισήμως για το digital περιεχόμενο που προτιμά η χώρα.

Και στην Ελλάδα, αρχικά μέσω του περιοδικού Γέλιο και Χαρά στα ‘50s μέχρι τα ΚΟΜΙΞ, τα Κλασικά, το Αλμανάκο, και το Μίκυ Μάους έως και σήμερα, τα κόμικ της Disney είναι για πολλούς οι πρώτες τους αναμνήσεις από τις δημιουργίες του στούντιο.

«Στην Αμερική ο Mickey είναι animation, ένα έμβλημα. Στην Ευρώπη είναι αφηγητής. Είναι ο αστείος εξερευνητής που μπορεί να ταξιδέψει στον χρόνο και τον χώρο. Αυτή είναι η επιρροή του […] Σε σημείο που στις περισσότερες χώρες, όπως στην Ιταλία που μεγάλωσα εγώ ως παιδί, νόμιζες στην αρχή ότι ο Mickey είναι Ιταλός. Είναι ένας παγκόσμιος, κοσμοπολιτικός χαρακτήρας που φέρνει τη χαρά και την περιπέτεια σε ό,τι κάνει. Και τόσα χρόνια στις εκδόσεις αυτές, επειδή οι περισσότερες ήταν και είναι όπως το Topolino εβδομαδιαίες, ήταν κάτι σαν ραντεβού των γονιών με τα παιδιά τους. Θυμάμαι ότι το πρώτο μου τεύχος μου το έδωσε ο πατέρας μου στα ‘70s. Μετά το έδωσα εγώ στα παιδιά μου. Αυτός ήταν ο τρόπος που γινόταν η μετάδοση, από τη μία γενιά στην άλλη».

Μπροστά μας έχουν απλώσει ένα παμπάλαιο flip book που επιβιώνει μετά βίας. Γράφει Volume 1, #01, October 1940 και στο εξώφυλλό του και μέσα υπάρχουν stills από τις μικρού μήκους ταινίες του Mickey με τη Minnie. Εσωτερικά η αφιέρωση λέει «στην αγαπημένη μας μικρή Janet, με πάρα πολλή αγάπη από τον Θείο Frank και τη Θεία Elsie.

«Λίγοι γνωρίζουν ότι τα πιο ευπώλητα κόμικ στην ιστορία της Αμερικής είναι κόμικ της Disney. Ο Θείος Σκρουτζ του Ιουνίου του 1960 είχε πουλήσει 1,1 εκατομμύριο αντίτυπα, μόνο εκείνο το τεύχος. Κανένα άλλο κόμικ δεν το έχει πετύχει αυτό, με εξαίρεση τίτλους με εναλλακτικά εξώφυλλα που πουλήθηκαν ως συλλεκτικά. Αλλά αν σκεφτεί κανείς ότι ο Mickey Mouse το ‘98 έφτασε συνολικά το ένα δισεκατομμύριο αντίτυπα στη Γερμανία, και ακόμα και σε μέρη όπως η Φινλανδία, μία μικρή χώρα, η διείσδυση αυτών των ιστοριών είναι τόσο μεγάλη που 1 στους 5 διαβάζει Mickey, καταλαβαίνετε.

Αυτοί οι χαρακτήρες δεν είναι μόνο διάσημοι, είναι μέρος της κουλτούρας. Χρησιμοποιούνται ως μεταφορά. Ο Θείος Σκρουτζ χρησιμοποιείται όταν μιλάς για κάποιον που έχει χρήματα. Ο Mickey είναι μεταφορά για τη θετική σκέψη. Ο Donald, φυσικά, είναι άτυχος. Είναι μέρος της κοινής μας κουλτούρας και του τρόπου που μεγαλώνουμε. Όταν επανατυπώνουμε ιστορίες και εκδίδουμε νέες, τα μικρά παιδιά δεν βλέπουν διαφορά. Διαβάζουν κάτι στο Topolino και μετά διαβάζουν κάτι από τα 1960s και είναι το ίδιο γι’ αυτά».

Μαζί μας βέβαια, μεγάλωσε και ωρίμασε και ο κόσμος. Και διαμορφώνεται πολύ διαφορετικός από τον κόσμο των ‘20s που γέννησε τον Mickey. Αναρωτηθήκαμε, λοιπόν, αν θα υπάρξει ποτέ χώρος στα κόμικ για εξελίξεις όπως ο γάμος μεταξύ κάποιου ομόφυλου ζευγαριού.

Η γραμμή της εταιρείας είναι συγκεκριμένη και τη χάραξε ο ιδρυτής της. Ο Disney δεν ήθελε ποτέ να πολιτικοποιήσει τον Mickey ως φερέφωνο απόγνωσης ή σάτιρας.

«Υπάρχει ένας σημαντικός κανόνας για τον Mickey Mouse που μάθαμε όλοι από την αρχή», εξήγησε ο Shue. «Ο Mickey ζει στον δικό του κόσμο. Δεν υπάρχουν άνθρωποι, δεν υπάρχει πολιτική, δεν υπάρχει θρησκεία. Είναι όλα τους ζώα με ανθρωπομορφικό χαρακτήρα. Ξέρουμε ότι αυτά είναι σημαντικά θέματα, αλλά αυτός είναι ένας κόσμος στημένος εδώ και δεκαετίες. Γίνεται μοντέρνος, φυσικά, και πάντα προσπαθούμε να βρίσκουμε τρόπους να εξηγούμε πράγματα. Αν θέλουμε, για παράδειγμα, να μιλήσουμε στους αναγνώστες μας για διαφορετικές κουλτούρες — δεν υπάρχουν διαφορετικές κουλτούρες, είναι ποντίκια και πάπιες. Αλλά εάν μιλήσουν λόγου χάρη σε εξωγήινους, αυτός είναι ένας τρόπος να μιλήσουμε κι εμείς για διαφορετικές κουλτούρες στον κόσμο των κόμικ […] Τα πάντα είναι προϊόντα του καιρού τους. Το βλέπεις όταν προχωράς αυτό. Είναι δύσκολο να αποφύγεις παγίδες στην πορεία, οπότε προφανώς και πρέπει να προσέχουμε».

Το τελευταίο σχόλιο έδωσε αφορμή στο γκρουπ μας για την υπεράσπιση της τιμής της Minnie Mouse. H Minnie ήταν από την πρώτη στιγμή στο πλευρό του συντρόφου της ως συνεπιβάτης του στο ‘Steamboat Willie’, αλλά αντίθετα με τον Mickey που είδε το αστέρι του στο Hollywood Walk of Fame το 1978, το δικό της ήρθε φέτος – σαράντα χρόνια μετά.

Όπως και να ‘χει όμως, θα είναι ξανά κοντά του όταν στα εορταστικά ορίτζιναλ κόμικ που κυκλοφόρησαν (Mickey Mouse: The Quest for the Missing Memories), ο Mickey θα νικήσει τον Phantom Blot. Για να το πετύχει αυτό όμως θυσιάζει όλες του τις αναμνήσεις. Η Minnie, ο Pluto, ο Goofy, ο Donald, ο Uncle Scrooge και ο Hewy, o Lewy και ο Dewy, ακόμα και ο Κακός Pete, θα πρέπει ένας-ένας να του θυμίσουν ποιος είναι και τι σημαίνει γι’ αυτούς. Ξέρουν ότι εκείνος θα έκανε το ίδιο.

Γιατί μπορεί ο Mickey να κρατάει πια smartphone αντί για μολύβι και χαρτί, αλλά όπως έχει αποδείξει εδώ και 90 χρόνια, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν.

Το άρθρο είχε δημοσιευτεί στις 20 Νοεμβρίου του 2018.