Doctor Who: Χορεύοντας στον πάγο

“History is a whitewash.”

Πλάκα έχει η woke εκδοχή του μοντέρνου Who. Και δουλεύει κιόλας, γιατί μοιάζει να ενδιαφέρεται και για κοινωνικές δυναμικές αντί απλώς να πετάει προχωρημένα τσιτάτα. Στο πολύ καλό ‘Thin Ice’, ο Doctor και η Bill ταξιδεύουν στην Αγγλία των αρχών του 19ου αιώνα, κάτι που εξαρχής δημιουργεί ένα κάποιο άγχος στη Bill. “Η σκλαβιά εντελώς υπάρχει ακόμα,” σημειώνει στον Doctor ο οποίος αρχικά είναι κάπως στον κόσμο του και δε διανοείται καν πως το χρώμα της συντρόφου του μπορεί να αποτελέσει ποτέ πρόβλημα για αυτήν.

Λογικό. Κι εγώ αν ήμουν υπεραιωνόβιος θεός θα ξεχνούσα καμιά φορά πώς είναι να ζεις υπό τη δυνάστευση ανθρώπων ή συνθηκών.

Ο Doctor και η Bill προσγειώνονται σε μια παγωμένη λίμνη όπου είναι στημένη μια μεγάλη αγορά, και φυσικά κάτω από τη λίμνη υπάρχει ένα εξωγήινο τέρας a.k.a. Loch-less monster. Φυσικά βέβαια το τέρας δεν είναι το point, παρά ο Μεγάλος Συμβολισμός του επεισοδίου.

Ακολουθούν spoilers για το επεισόδιο.

Όπως μαθαίνουμε αργότερα, ο λόρδος Sutcliffe και η οικογένειά του εκμεταλλεύονται την ύπαρξη αυτού του τέρατος εδώ και γενιές, πλουτίζοντας πάνω σε αυτά που παράγει υπό συνθήκες απόλυτης σκλαβιάς. Όχι ανόμοια με τον τρόπο που η πλουτοκρατία στηρίζεται στις πλάτες παραπεταμένων ανθρώπων, πρακτικά σκλάβων, οι οποίοι εξαναγκάζονται σε τίποτα παραπάνω από ύλη προς κατανάλωση, άνθρωποι ξοδεύσιμοι.

Ο Doctor και η Bill συναντούν αυτά τα χαμίνια αφού πρώτα ένα από αυτά τα παιδιά πεθαίνει μπροστά στα μάτια τους. Η Bill σοκάρεται, κάτι που δίνει ευκαιρία στη σειρά να παραθέσει την πρώτη αληθινή ηθική αναμέτρηση ανάμεσα στον Doctor και τη νέα του companion- είναι πάντα ενδιαφέρον το πώς θα αντιδράσει σε μια τέτοια συνθήκη μια νέα ηρωίδα. Η Sarah Dollard κάνει έξοχη δουλειά στη συγγραφή εδώ, βάζοντας τον Doctor, ύστερα από ένα εκτεταμένο αρκετά ανάλαφρο διάστημα για τα δικά του δεδομένα, να μιλήσει στη Bill για την τραγική αναγκαιότητα της αποδοχής του θανάτου.

Ειρωνικό για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή η Dollard έγραψε και το πολύ καλό ‘Face the Raven’ της προηγούμενης σεζόν, με τον θάνατο της Clara. Δεύτερον, επειδή όπως ξέρουμε τελικά η Clara δεν πέθανε ακριβώς, παρά ζει μια αόριστα αιώνια τελευταία στιγμή, χάρη εν μέρει και στην επιμονή του Moffat -ακριβώς- να ΜΗΝ αποδέχεται κανέναν θάνατο.

Ωστόσο αυτή ακριβώς η βαρύτητα της κατάστασης, η σημασία ακόμα και της μίας χαραμισμένης ψυχής, οδηγεί στην αγαπημένη μου στιγμή του επεισοδίου. Όταν ο Doctor κι η Bill έχουν ανακαλύψει τι συμβαίνει ακριβώς κάτω από την παγωμένη λίμνη, και ετοιμάζονται να απελευθερώσουν το τέρας καταδικάζοντας παράλληλα τον Sutcliffe, η Bill έχει μια στιγμή μεγάλου δισταγμού. Φοβάται ενδεχομένως να απελευθερώσει το καταδικασμένο σε σκλαβιά τέρας καθώς δε γνωρίζει πώς θα φερθεί στους ανθρώπους. Αυτή ακριβώς η ψευδαίσθηση μιας κόντρας ζωής και θανάτου αναμεταξύ των μη προνομιούχων στρωμάτων διαιωνίζει την εκμετάλλευση και, σε μια υπενθύμιση αντίστοιχης ιστορίας, συμβολισμού και δραματικής λύσης με το ‘The Beast Below’ της πρώτης σεζόν του Moffat, η Bill παίρνει τη θαρραλέα απόφαση -ως εκπρόσωπος του ανθρώπινου είδους- να ελευθερώσει το πλάσμα από τα δεσμά του.

“Η ανθρώπινη πρόοδος δε μετριέται από τη βιομηχανία,” λέει ο Doctor στον πιο ισχυρό μονόλογο του επεισοδίου. “Μετριέται από την αξία που δίνεις σε μια ζωή, σε μια ασήμαντη ζωή, σε μια ζωή δίχως προνόμιο. Το αγόρι που πέθανε στο ποτάμι, αυτή είναι η δική σου αξία,” εξηγεί στην Bill.

Είναι ένας μονόλογος γεμάτος καρδιά, που καθορίζει ηθικά το δεσμό του Doctor με τη νέα του σύντροφο, η οποία συνεχίζει να είναι υπέροχη, όσο είναι κι εκείνος υπέροχος όσο την έχει απέναντί του, όσο η σειρά συνεχίζει να είναι υπέροχα απολαυστική κάνοντας τα απολύτως στοιχειώδη, με αυτούς τους δύο χαρακτήρες στο κέντρο της. Είναι πραγματικά κρίμα που θα απολαύσουμε μόνο μία σεζόν αυτής της δυναμικής.

Μερικές παρατηρήσεις ακόμα:

*O λόρδος Sutcliffe είναι φρικτός φυσικά, η συλλογική κοινωνική ενοχή για τις τερατώδεις ρατσιστικές αντιλήψεις και την κοινωνική εκμετάλλευση που θέλουμε συχνά να βλέπουμε ως κάτι που ανήκει σε μουσείο. Φυσικά βρίσκεται πανίσχυρα, ακόμα, εκεί έξω, γι’αυτό και οργισμένη γροθιά του Doctor ήταν τόσο ικανοποιητική.

*Στην αρχή του επεισοδίου, σε ένα ακόμα σετ από αυτού του τύπου τις ‘ρωτάω τα βασικά’ ερωτήσεις της Bill, καθώς εκείνη προσπαθεί να μάθει τους κανόνες του ταξιδιού στο χρόνο (λολ), ο Doctor αστειεύεται για τον φίλο της τον Pete που υπήρχε εκεί μέχρι πριν λίγο μέχρι που πάτησε μια πεταλούδα και σβήστηκε από την Ιστορία ως αποτέλεσμα. Κάνει πλάκα φυσικά, υποθέτουμε, αλλά προφανέστατα και όλοι οι θεατές της σειράς πρέπει την ίδια στιγμή να σκεφτήκαμε πως καθόλου πλάκα δεν κάνει, ξεκάθαρα ο Pete υπήρξε και σβήστηκε ως άλλος Rory από την Ιστορία. Καημένε Pete 🙁

*

“I’m 2,000 years old and I’ve never had the time for the luxury of outrage.”

*To τέλος του επεισοδίου μας πετάει ένα ακόμα ψιχουλάκι σε σχέση με το season arc καθώς ο Doctor και η Bill επιστρέφουν στο σήμερα πάνω στην ώρα για το τσάι που φέρνει ο Nardole. Έξαλλος αυτός όταν καταλαβαίνει πως ο Doctor έλειπε, άρα έσπασε τον όρκο του να μη φύγει από τη Γη και το εδώ-και-τώρα, κατεβαίνει στο μπουντρούμι για να μονολογήσει λίγο μπροστά από την κλειστή πόρτα και αυτό που, υποθέτουμε, ο Doctor έχει ορκιστεί να κρατά φυλαγμένο. Τα χτυπήματα που έρχονται από μέσα επιβεβαιώνουν αυτό που έτσι κι αλλιώς υποπτευόμασταν, πως δεν κρύβεται κάτι εκεί μέσα, αλλά κάποιος. Κάποιος για τον οποίο η πόρτα θα ανοίξει, μόνο αν το αποφασίσει ο Doctor. Ο Master συνεχίζει να είναι η προφανής απάντηση, και ειλικρινά είναι από τις φορές που δε θα ένοιαζε καθόλου μα καθόλου ο Moffat να υπάρξει προβλέψιμος.

*Γενικά έχω την υποψία πως αυτή η πρωτόγνωρη χαλαρότητα της σειράς φέτος, ίσως είναι αποτέλεσμα μιας γενικευμένης χαλάρωσης από έναν Moffat συναισθηματικά εντελώς έτοιμο να αποχωρήσει. Ακόμα και η ανάπτυξη του season arc θυμίζει περισσότερο τη λογική του RTD (που απλά πέταγε μικρές αναφορές σε κάθε επεισόδιο και τα εμφάνιζε όλα μαζί στο φινάλε) παρά τη χαρακτηριστική δική του (που άπλωνε arc σε επεισόδια-αινίγματα γεμάτα hints και απορίες καθόλη τη διάρκεια μιας σεζόν). Είναι μια αλλαγή ταχύτητας που ο καθένας φυσικά αποφασίζει αν του ταιριάζει ή όχι, πάντως προσωπικά βρίσκω πως ευνοεί την ανάπτυξη της συγκεκριμένης τουλάχιστον companion και της δυναμικής της με τον Doctor. Περνάω καλά.

*Το επόμενο επεισόδιο το γράφει ο θεατρικός συγγραφέας Mike Bartlett, λέγεται ‘Knock Knock’ και μοιάζει τίμια τρομακτικότατο. Επίσης, από ό,τι λέγεται, διαδραματίζεται στο ίδιο μέρος με το ‘Blink’.

Φασούλα.

ΚΙ ΑΛΛΟΣ DOCTOR WHO

Doctor Who, 10η σεζόν: Γνωριμία με τη νέα companion