Don’t You Forget About Her: Γιατί μετράει ακόμα η Molly Ringwald

Πέντε χρόνια πίσω, το MTV αποφάσισε να μεταφέρει τη βρετανική, εφηβική σειρά ‘Skins’ στην αμερικανική τηλεόραση. Το ορίτζιναλ, πετυχημένο σόου ήταν γνωστό για την προβοκατόρικη αντιμετώπιση της εφηβείας μέσα από πρωταγωνιστές που αγαπούσαν να δοκιμάζουν τις αντοχές τους σε μια καθημερινότητα υψηλών ταχυτήτων, με σεξ, ποτό και ναρκωτικά. Κίνησε, λοιπόν, το – πρώην – μουσικό κανάλι και, υιοθετώντας την πιο ακραία οπτική της 15-και-κάτι ηλικίας, έφτιαξε ένα promo με τους χαρακτήρες να διασκεδάζουν σε έξαλλη κατάσταση σ’ ένα πάρτι. Ποια τσιγάρα, ποια ποτά και ποια ξενύχτια. Εκεί φεύγανε μπουκάλια στον αέρα.

Γνωρίζοντας πολύ καλά τη βρετανική εκδοχή, δε μου είχε κάνει καμία εντύπωση η απασφαλισμένη τους κατάσταση – μάλλον πιο πολύ ανησυχούσα για ένα ακόμη κακό remake – αλλά δεν ίσχυσε το ίδιο και για τη φίλη μου τη Morgan, κάτοικο Αμερικής. Ότι ήμουν φαν του ορίτζιναλ το ήξερε, οπότε μου ζήτησε να της στείλω το τρέιλερ του ‘Skins USA’. Δεν είχε καταφέρει να συνδεθεί, ας το πούμε έτσι, με την πρώτη σειρά, αλλά ευελπιστούσε να έχει καλύτερη τύχη με το παπούτσι από τον τόπο της. Εκείνη τις προάλλες που μιλήσαμε δε θυμόταν ακριβώς τι σχόλια είχε κάνει όταν το είδε, αλλά εγώ συγκράτησα τη φράση της για τα ιπτάμενα μπουκάλια που λέγαμε πιο πάνω. “Πιο πιθανό είναι να μας δεις να πετάμε αεροπλανάκια στα πάρτι μας εδώ”.

Το κατά πόσο ρεαλιστική είναι η μία ή η άλλη απεικόνιση της εφηβείας ανοίγει μεγάλη συζήτηση και μάλλον ούτως ή άλλως δεν παίρνει κι απάντηση σε άσπρο ή μαύρο, αλλά η πιο ωμή εκδοχή της δεν είναι δημιούργημα του 21ου αιώνα. Στις αρχές των ‘80s συγκεκριμένα, το σινεμά είχε κατακλυστεί από τον χαρντκορίλα έφηβο με τα πολλά τα βάσανα και το συνηθώς χοντροκομμένο χιούμορ. Πολλές φορές ζούσε επικίνδυνα όπως στο ‘My Bodyguard’ ή το ‘Risky Business’, ήταν μέλος συμμορίας όπως στο ‘Outsiders’ ή το ‘Bad Boys’ και πάλευε να χάσει την παρθενιά του όπως στο ‘Class’ ή το ‘Porky’s’. Καλά όλα αυτά και προφανώς έχουν τη θέση τους. Απλά δεν ήταν οι ταινίες που ήθελε να κάνει η Molly Ringwald.

Το αερικό με τα κόκκινα μαλλιά και το παράξενο στόμα ξεκίνησε να παίζει σε θεατρικά από τα 5 της χρόνια, αλλά δεν έφτασε στη μεγάλη οθόνη μέχρι τα 13 της, οπότε και την ανακάλυψε ο Paul Mazursky για το ‘The Tempest’, μία μοντέρνα μεταφορά του ομώνυμου έργου του Shakespeare με τον John Cassavetes. Το άχαρο, μαζεμένο κοριτσάκι από τη Βόρεια Καλιφόρνια έπρεπε να μετατραπεί σε σοφιστικέ, μικρομέγαλο παιδί της Νέας Υόρκης για τις ανάγκες της ταινίας και ο Mazursky είχε βρει την κατάλληλη μέθοδο για να την ξεκλειδώσει.

Εκτός από το απαραίτητο ταξίδι στην κοσμοπολίτισσα μητρόπολη, ο σκηνοθέτης έκανε μαζί της μια συμφωνία. Εκείνη θα του έλεγε την ιστορία της ζωής της κι εκείνος θα της έδινε λεφτά κάθε φορά που θα πετούσε κάτι ηλίθιο. Στο τέλος της διαδικασίας της τα ζήτησε όλα πίσω, αλλά εκείνη αρνήθηκε να τα δώσει. Τότε ένιωσε ότι βρήκε τη Miranda του κι εκείνη τον αγαπημένο της σκηνοθέτη μέχρι και σήμερα. Αν τη ρωτήσεις όμως για τον σκηνοθέτη που έβγαλε την καλύτερη ερμηνεία από μέσα της, δε θα σου πει τον Mazursky κι ας πέτυχε μαζί του μία υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Πρωτοεμφανιζόμενης το 1982. Αυτός ήταν ο John Hughes.

Οι δικές του ταινίες έσκασαν σα βεγγαλικό μέσα στην εποχή του ‘Porky’s’ που λέγαμε πιο πριν. Το στούντιο μάλιστα τον είχε βάλει να κάνει μια ντουζίνα rewrites στο ‘Breakfast Club’ μόνο και μόνο για να το κάνει να μοιάζει περισσότερο με το χιτ του ‘80, κυρίως μέσω της προσθήκης γυμνού, γιατί δεν ήξεραν πώς να πουλήσουν μία ταινία με πέντε άτομα να αράζουν μέσα σε μία βιβλιοθήκη. Ο Hughes όμως, δεν ήθελε να κάνει slapstick και δεν ήξερε πολλά γι’ αυτού του τύπου τους εφήβους. Ή τουλάχιστον γι’ αυτήν την πλευρά τους.

Ήξερε την άλλη, την πιο ρομαντική. Με τις ανασφάλειες και την υπερβολική σιγουριά την ίδια στιγμή. Τους εφήβους που ενθουσιάζονταν με αυτό που θα τους απογοήτευε λίγο αργότερα. Που ζούσαν όλα τους τα συναισθήματα στον υπερθετικό βαθμό, γιατί ο μικρόκοσμός τους ήταν το μόνο που ήξεραν. Σ’ αυτούς τους εφήβους ανήκε και η Ringwald και αυτούς ήθελε να εκπροσωπεί στο σελιλόιντ. Άλλωστε όπως είχε πει και ο Judd Nelson σ’ ένα σπάνιο behind the scenes βίντεο από τα γυρίσματα του ‘Breakfast Club’, “το Λύκειο δεν ήταν γεμάτο με ανθρωποκυνηγητά με αυτοκίνητα και τρομερά συναρπαστικά και παράτολμα περιστατικά. Ήταν περισσότερο γεμάτο με ανθρώπους που κατάφερναν ή δεν κατάφερναν να έρθουν σ’ επαφή”.

Η ίδια δεν ήξερε τι στο καλό της βρήκε ο γνωστός σκηνοθέτης, αλλά εκείνος είχε κολλήσει τη φωτογραφία που του είχε στείλει ο ατζέντης της πάνω από το γραφείο του για έμπνευση όσο έγραφε το ‘Sixteen Candles’, χωρίς καν να την έχει κλείσει ακόμα για τον ρόλο. Όταν τελικά ξεκίνησε η συνεργασία τους που θα διαρκούσε μέχρι το 1986, ο Hughes θα ήταν τόσο αφοπλιστικά υποστηρικτικός και σίγουρος για τις ικανότητές της, που παρά τη νεαρή της ηλικία, την είχε μετατρέψει σε αναπόσπαστο μέρος της διαδικασίας παραγωγής, από το σενάριο μέχρι τις στυλιστικές επιλογές των χαρακτήρων της.

Πέρασε μαζί της τα drafts του ‘Breakfast Club’ για να βγει το τελικό αποτέλεσμα. Διάλεξαν παρέα τα ρούχα της Claire από μία μπουτίκ του Ralph Lauren γιατί οι επιλογές της στυλίστριας της φαίνονταν λάθος. Άλλαξε το όνομα της Claire που αρχικά ήταν Cathy, γιατί η μούσα του υποστήριξε ότι χρειάζονταν ένα πιο παραδοσιακό, οικογενειακό όνομα. Της έδωσε τον ρόλο της Princess ενώ ήταν η αρχική επιλογή για το Basket Case, γιατί η μικρή δεν ήθελε να κάνει παρόμοιο ρόλο με αυτόν της Samantha στο ‘Sixteen Candles’ – όλα αυτά αφού τον έβαλε να πείσει το στούντιο να μην προσλάβουν την Robin Wright για τον ρόλο. Μέτρησε τη γνώμη της όταν του είπε ότι στο ‘Pretty in Pink’ η Andie έπρεπε να μείνει με το πλουσιόπαιδο Blane και όχι με τον κολλητό της Duckie. Τη ρωτούσε για τη μουσική που της άρεσε – το ‘Pretty in Pink’ ονομάστηκε έτσι από το αγαπημένο της τραγούδι των Psychedelic Furs – και είχε μεγάλη περιέργεια για τα ενδιαφέροντά της, γιατί ήθελε να φτιάχνει χαρακτήρες αυθεντικούς και όχι αυτό που φανταζόταν ότι θα ήταν οι έφηβοι μετά τα δικά του νιάτα.

Γενικώς η σχέση τους ήταν τόσο έντονη, που όταν της προσέφερε τον ρόλο της Watts στο ‘Some Kind of Wonderful’ και εκείνη αρνήθηκε γιατί ήθελε να δοκιμάσει τις δυνάμεις της σε κάτι διαφορετικό, οι επαφές τους αραίωσαν μέχρι που έπαψαν να υπάρχουν έως το 1994. Εκείνη τότε είπε να του στείλει ένα γράμμα λέγοντάς του πόσο σημαντικός ήταν για κείνη, παρομοιάζοντας τη σχέση τους με αυτή του Jean-Pierre Léaud με τον Truffaut – ο ηθοποιός είχε τόσο κλονιστεί με τον θάνατο του σκηνοθέτη, που άρχισε να πετάει γλάστρες από ψηλά μπαλκόνια. Η απάντηση ήρθε με τη μορφή λουλουδιών που γέμισαν όλο της το σπίτι κι εκείνη ανακουφίστηκε που μπορούσε να έχει μία αίσθηση αποχαιρετισμού.

Στο άρθρο The Neverland Club που έγραψε μετά τον θάνατό του για τους New York Times, η Ringwald ανέφερε πως έπρεπε να αφήσει τον εαυτό της να μεγαλώσει κι αυτό δε θα μπορούσε να το είχε κάνει αν είχε μείνει κοντά του. Κατά κάποιον τρόπο ήταν κι ο ίδιος ο Hughes ένας από τους νεαρούς ηθοποιούς του. Δεν μπορούσε για παράδειγμα να τους ηρεμήσει στα γυρίσματα, τα οποία έπαιρναν περισσότερες μέρες εξαιτίας της απειθαρχίας τους, γιατί γελούσε μαζί τους. Όταν τελείωσε το ‘Sixteen Candles’, πήγε πίσω στο σπίτι των γυρισμάτων όταν αποσυναρμολογούσαν το δωμάτιο του χαρακτήρα της Samantha και το θέαμα τον κατατρόμαξε. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ένα μέρος κριτικών της εποχής – μειοψηφία ομολογουμένως – δεν έβρισκαν τον λόγο να ασχολούμαστε με τα εφηβικά προβλήματα, όταν πρόκειται υποτίθεται για παιδιά που έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους και αυτά που τους απασχολούν είναι μόνο παροδικά, αλλά εκείνος πίστευε ότι η δική του γενιά είχε την ευκαιρία να “ανάψει φωτιές και να σταματήσει γεγονότα” γιατί ήταν αρκετά μεγάλη σε αριθμούς ώστε να μπορεί να απαιτήσει σεβασμό. Δε χρωστούσε η κοινωνία αυτή την ευκαιρία και στην επόμενη γενιά;

Αυτά όλα ήταν κοινά σημεία και αναζητήσεις που είχε με τη Ringwald, αλλά δε συνέθεταν ένα περιβάλλον πρόσφορο για να τη βοηθήσει να ωριμάσει, όπως πίστευε η ίδια τότε. Οι δρόμοι τους, λοιπόν, έπρεπε να χωρίσουν, αλλά μέχρι την ώρα εκείνη, η Molly του Hughes είχε ήδη προλάβει να γίνει, όχι μόνο το πρόσωπο της Generation X, αλλά και το προσχέδιο για ρόλους που δεν έχεις σταματήσει να βλέπεις στη σύγχρονη ποπ κουλτούρα απ’ όταν εκείνη πέρασε στα μετόπισθεν.

Δύσκολα μπορείς να φανταστείς πώς ένα εξώφυλλο θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την άφιξη μιας ολόκληρης γενιάς στο προσκήνιο, αλλά κάποτε το TIME, το μακροβιότερο ειδησεογραφικό περιοδικό της Αμερικής, διάλεγε εξώφυλλα-σφυγμομέτρηση και η επίδρασή τους ήταν διαρκείας. Το εξώφυλλο της Ringwald ήρθε τον Μάιο του ‘86, δύο μήνες μετά το ‘Pretty in Pink’ και λίγο καιρό μετά το εξώφυλλό της στο Life, άλλο ένα σημαντικό περιοδικό που για να της δώσει τον χώρο που της έπρεπε, είχε στριμώξει τους πεσόντες του διαστημικού Challenger δίπλα από τον τίτλο του. Εκείνο την ονόμαζε “Teen Queen”. Στο TIME τη συνόδευε η φράση “Ain’t She Sweet”, με το κείμενο να ξεκινάει αποκαλώντας την “παραδειγματική Καλιφορνέζα έφηβη” και αργότερα “μοντέλο μοντέρνας έφηβης”.

Όταν η Ringwald είχε πει στον Warren Beatty, μέντορά της από τα 14, ότι της είχαν ζητήσει εξώφυλλο από το TIME, εκείνος της αράδιασε μία σωρεία “WHAT?!” στο τηλέφωνο, πριν της πει ότι ναι μεν δε μπορεί να αρνηθεί γιατί εδώ μιλάμε για το TIME, αλλά δε θα μπορέσει να το αφήσει πίσω της για τουλάχιστον πέντε χρόνια. Ό,τι και να της έλεγαν βέβαια τότε, εκείνη πάλι δεν είχε πάρει είδηση.  

Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι τα μαλλιά μου έμοιαζαν πολύ φτιασιδωμένα. Για μένα, ήταν απλά άλλο ένα εξώφυλλο. Μόλις είχα γίνει 18. Το εξώφυλλο που με είχε ενθουσιάσει ήταν το Seventeen. Ήταν σημαντικότερο για μένα από το TIME. Στο Seventeen ήθελα να είμαι

Το εξώφυλλο ήταν ένα από τα αποτελέσματα της Mollymania που είχε πιάσει την Αμερική, με τα κορίτσια να υιοθετούν το στυλ της ηθοποιού και να αποκαλούνται ‘Ringlets’ και τα αγόρια να ονειρεύονται ένα ραντεβού μαζί της. Ο σημαντικότερος όμως λόγος που αναφέρεται ως σταθμός, είναι ότι για να εξασφαλίσει μέλος της Generation X εξώφυλλο στο TIME θα έπρεπε ή να είναι η Brooke Shields ως σύμβολο ομορφιάς ή η πριγκίπισσα Diana. Η πρώτη εκπροσωπώντας το απόλυτο λουκ των ‘80s, η δεύτερη εκπροσωπώντας έναν κόσμο που το μόνο σίγουρο ήταν ότι δεν είχε καμία σχέση με τον μέσο έφηβο της Αμερικής.

Μπορεί να φαίνεται αυτονόητο ότι οι σταρ εκείνης της γενιάς θα είχαν κάλυψη και από τα πιο “σοβαρά” μίντια, αλλά οι baby boomers και πρώην hippies που είχαν προηγηθεί και κατακλύσει την ποπ κουλτούρα ως η πιο σημαντική γενιά της ιστορίας μέχρι τότε, δεν είχαν αφήσει – και για πολλούς δεν έπρεπε να αφήσουν – χώρο για τους επόμενους. Το εξώφυλλο της Ringwald είπε ότι οι Gen Xers είχαν έρθει για να μείνουν.

Για να μπει μέλος της Generation X εξώφυλλο στο TIME θα έπρεπε ή να είναι η Brooke Shields ή η πριγκίπισσα Diana. Το εξώφυλλο της Ringwald είπε ότι οι Gen Xers είχαν έρθει για να μείνουν.

Για να φτάσει μέχρι το TIME όμως, η Ringwald είχε περάσει τρία χρόνια νωρίτερα από ένα απ’ τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα little-film-that-could ταινιών, με το‘Sixteen Candles’, την πρώτη της συνεργασία με τον Hughes, να είναι το sleeper hit του box office το ‘84. Τέτοιες μικρές εκπλήξεις γίνονταν πιο συχνά τις περασμένες δεκαετίες, αλλά με το ‘Sixteen Candles’ υπήρχε μία ειδοποιός διαφορά. Δεν είχε απλά για πρωταγωνίστρια ένα έφηβο κορίτσι, αλλά τη μαρκετάρανε και με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Η Ringwald βρισκόταν στο κέντρο της προώθησης και τα τρέιλερ δεν προσπάθησαν να πουλήσουν την ταινία σαν το slapstick που δεν ήταν, απλά και μόνο για να αγγίξουν τη μόδα που διαμορφωνόταν.

Σε μια εποχή που οι αίθουσες και τα βιντεάδικα έπηζαν από τα ‘Porky’s’, τα ‘Last American Virgin’ και τα ‘Spring Break’ που λέγαμε και νωρίτερα – ταινίες που τα στούντιο είχαν στηρίξει γιατί θεωρούσαν το έφηβο αγόρι ως τον επόμενο, βασικό τους καταναλωτή – μία ταινία για τα απογοητευτικά γενέθλια ενός κοριτσιού που έκλεινε τα 16 δε φαινόταν ότι θα έκανε και κανένα σοβαρό μπαμ. Τελικά το ‘Candles’ έκανε τέσσερις φορές το budget του στα ταμεία, αποδεικνύοντας ότι υπήρχε μεγάλο κοινό και των δύο φύλων για να εκτιμήσει το παραγκωνισμένο μέχρι τότε έφηβο κορίτσι. Όσον αφορά τώρα το εξίσου παραγκωνισμένο νεαρό, γυναικείο κοινό, αυτό αναδείχθηκε ως η ανεκμετάλλευτη δύναμη των ταμείων.

Όπως συμβαίνει συνήθως όμως με τα πραγματικά επιδραστικά πράγματα, η επιρροή τους δε φαίνεται όταν γίνονται πυροδοτούν μια νέα μόδα, αλλά αργότερα, όταν βλέπεις τα παράγωγά τους.

Tο ‘Candles’ απέδειξε ότι υπήρχε μεγάλο κοινό και των δύο φύλων για να εκτιμήσει το παραγκωνισμένο μέχρι τότε έφηβο κορίτσι, με το νεαρό, γυναικείο κοινό να αναδεικνύεται ως ανεκμετάλλευτη δύναμη.

Η αρχή που έγινε με τη Ringwald μεταφράστηκε στις επόμενες ταινίες του Hughes που την περιελάμβαναν, λίγο αργότερα μες στη δεκαετία στο ‘Mystic Pizza’ και το ‘Heathers’ και τελικά στην τεράστια άνθιση που γνώρισαν οι ταινίες με κέντρο έφηβες στα ‘90s, με ταινίες όπως το κλασικό πια ‘Clueless’, το ‘The Craft’ που ετοιμάζεται να επανέλθει με reboot, το γυναικείο coming-of-age ‘Now and Then’ ή αλλιώς το ‘Stand By Me’ για κορίτσια όπως το είχαν αποκαλέσει τότε, το ‘Never Been Kissed’ που εδραίωσε τη Drew Barrymore ως πρωταγωνίστρια, και ολόκληρο σχεδόν το 1999 που είχε στο μενού μαζεμένα τα ‘Drop Dead Gorgeous’, ‘She’s All That’, ‘10 Things I Hate About You’, ‘Election’ και ‘Virgin Suicides’.

Αν συνυπολογίσουμε μέσα σ’ όλα αυτά και τον καίριο ρόλο που είχε αποκτήσει στην τηλεόραση με σειρές όπως ‘90210’, ‘Saved By The Bell’, ‘Felicity’, ‘My So-Called Life’, ‘Buffy, the Vampire Slayer’, ‘Dawson’s Creek’, ‘Freaks and Geeks’ και άλλα γνωστά, νεανικά σόου, ο χαρακτήρας της έφηβης είχε περάσει από το background, στη θέση της πρωταγωνίστριας. Δύσκολο να φανταστούμε διαφορετική τη βιομηχανία που μας μεγάλωσε, αλλά ήταν η αλυσιδωτή αντίδραση που πυροδότησε το αποτύπωμα των χαρακτήρων της Ringwald με την υπογραφή του Hughes που τη σχημάτισε.

Όσο για την Princess Claire του ‘Breakfast Club’; Αυτή έδωσε σε μας τον χαρακτήρα της δημοφιλούς, ψωνισμένης φραγκάτης με το σκληρό περίβλημα και την κρυφή, χρυσή καρδιά που μέχρι τότε μόνο αγαπούσαμε να μισούμε σε σινεμά και τηλεόραση, και σ’ αυτήν τις πιο ανθρώπινες διαστάσεις που είχε τόσο ανάγκη. Η Cher του ‘Clueless’, η Elle του ‘Legally Blonde’, η Kelly του ‘90210’, η Marissa και η Summer του ‘O.C.’, η Lydia του ‘Teen Wolf’, η Brooke Davis του ‘One Tree Hill’, η Brooke McQueen του ‘Popular’, η Serena και η Blair του ‘Gossip Girl’ και πολλές άλλες είναι παράγωγα και παραλλαγές της Claire, που μεταφράστηκαν διαφορετικά ανάλογα με το περιβάλλον, την εποχή τους και το είδος στο οποίο ανήκουν.

Η Princess Claire του ‘Breakfast Club’ έδωσε στον χαρακτήρα της δημοφιλούς, ψωνισμένης φραγκάτης  τις πιο ανθρώπινες διαστάσεις που είχε τόσο ανάγκη.

Σημαντική ως χαρακτήρας είναι και η Andie του ‘Pretty in Pink’ – εύκολα η καλύτερη ερμηνεία της Ringwald – όχι γιατί γέννησε άλλους παρόμοιους χαρακτήρες, αλλά γιατί ήταν από μόνη της μια νίκη για το κορίτσι που μπορεί να βρίσκεται έξω από τις δημοφιλείς κλίκες μιας που δεν έχει χρήματα και δεν ακολουθεί την πεπατημένη στο σχολείο της, αλλά δεν απεικονίζεται στερεοτυπικά ως φυτό ή φρικιό. Είναι οξυδερκής, δημιουργική και παρά τις ανασφάλειές της, έχει αυτοπεποίθηση σ’ αυτό που είναι και δεν κάνει εκπτώσεις για κανέναν. Τι παραπάνω θα ευχόσουν για το παιδί σου σ’ έναν κόσμο που θα του ζητάει συνέχεια να αλλάξει αυτό που είναι;

Ακριβώς κιόλας επειδή η Ringwald εκπροσωπεί αυτό που εκπροσωπεί, όταν έκανε cameo στο ‘Not Another Teen Movie’ κράζοντας τους “fucking teenagers” που της έσπαγαν τα νεύρα με τις μελούρες τους, η ατάκα είχε το γούστο που είχε, ακριβώς επειδή την είπε εκείνη. Κι ας είχαν περάσει δύο δεκαετίες απ’ όταν ήταν στα φόρτε της.

Δεν ήμουν εκεί όταν [το κοινό] έκανε το πρώτο του sleepover ή πήγε στο πρώτο του ραντεβού ή έδωσε το πρώτο του φιλί, αλλά και πάλι είμαι κατά κάποιον τρόπο συνδεδεμένη με τη ζωή τους όπως και να ‘χει

Ότι η Ringwald δεν ξεχνιέται εύκολα, το ξέρει κι η ίδια πολύ καλά. Στο bio του Twitter της κιόλας, αυτοαναφέρεται ως το “former teenage crush” μας. Αλλά είτε ως το καλό κορίτσι από την κακή πλευρά της πόλης, είτε ως η άχαρη φίλη που θέλει τον ωραίο του σχολείου, είτε ως η κακομαθημένη που δέχεται την πίεση του κοινωνικού της περίγυρου, σε άγγιξε γιατί την έβρισκες και στην πραγματική σου ζωή κι ας μην είχες ποτέ σου prom να πάτε μαζί. Κι ας έπηξες αργότερα σε χίλιες σειρές και ταινίες για τα εφηβικά βάσανα και μπορεί πια να μη θυμάσαι το όνομά της, όσο καθαρά θυμάσαι “αυτήν την κοκκινομάλλα μωρέ”.

Πριν όμως την ξεχάσεις για τα καλά όπως σε προειδοποιεί να μην κάνεις ο τίτλος, να ξέρεις πως δε θα χαθεί ποτέ πραγματικά. Γιατί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ως Claire, Kelly, Beth ή με τα εκατοντάδες ονόματα που έχει πάρει πια, θα τη βρίσκεις πάντα στην τηλεόραση ή το σινεμά που χωρίς την παραμικρή ιδέα, κατάφερε να διαμορφώσει.

Είναι μεγάλη τιμή και κοπλιμέντο το γεγονός ότι σημαίνω τόσα για τόσους ανθρώπους. Είναι μέρος μου, όπως ακριβώς είναι σε όλους μέρος τα εφηβικά τους χρόνια, αλλά δε ζουν εκεί πια κάθε μέρα και δε διαφέρω σ’ αυτό. Εκτός απ’ τ’ ότι είμαι cultural icon. Υποθέτω ότι δεν μπορούν να πουν πολλοί κάτι τέτοιο

Ε, μάλλον.