Στο νέο ‘Insidious’, οι δαίμονες γίνονται προσωπικοί

Κάθε εβδομάδα στο PopCode, θα μοιραζόμαστε μαζί σου τη γνώμη μας για τις φρέσκιες ταινίες που σε περιμένουν στις αίθουσες.

Έχουμε και λέμε:

Παγιδευμένη Ψυχή: Το Τελευταίο Κλειδί

Σκηνοθετεί: Άνταμ Ρόμπιτελ

Παίζουν: Λιν Σέι, Άνγκους Σάμπσον

Συνέχεια-πρίκουελ που αποτελεί το 4ο μέρος του γνωστού franchise, με την Ελίς να ερευνά μια ακόμα μεταφυσική υπόθεση που συνδέεται με τα δικά της παιδικά χρόνια. Η πρώτη «Παγιδευμένη Ψυχή» παραμένει μια από τις καλύτερες αμερικάνικες ταινίες τρόμου του 21ου αιώνα, όμως με την αποχώρηση του Τζέιμς Γουάν δεν έχει απομείνει τίποτα από την ιδιαίτερη αισθητική του προσέγγιση (μάστορας στην κινηματογράφηση ανοιχτών, φωτεινών χώρων ως απειλητικά κάδρα) αφήνοντας πίσω ένα μάτσο τυπικά jump scares τηλεγραφημένα από μισό λεπτό πριν το καθένα, κι ένα στόρι που πίσω από μια γενικόλογη θεώρηση της (ανα)γέννησης του κακού και της ανθρώπινης βίας. Απλώς γεμίζει κενά στο background της Ελίς, κουβαλώντας λιγοστά από τα χαρακτηριστικά του μύθου και χρησιμοποιώντας την ίδια ανατροπή δύο φορές μες στην ίδια ταινία. Οι φανς της σειράς μια χαρά θα περάσουν, αλλά το franchise έχει βρεθεί σε πολύ μεγαλύτερα ύψη.

Μικρόκοσμος (Downsizing)

Σκηνοθετεί: Αλεξάντερ Πέιν

Παίζουν: Ματ Ντέιμον, Κριστόφ Βαλτς, Κρίστεν Γουίγκ, Ούντο Κίερ

Νορβηγοί επιστήμονες ανακαλύπτουν τρόπο να σμικρύνουν τους ανθρώπους σε ύψος 10 πόντων προκειμένου να λύσει η ανθρωπότητα το το πρόβλημα του υπερπληθυσμού. Ο Πολ Σαφράνεκ (Ντέιμον) και η σύζυγός του Όντρεϊ (Γουίγκ) αποφασίζουν να τολμήσουν το μεγάλο βήμα καθώς θα λύσει πολλά προβλήματά στη ζωή τους: Μικρότεροι άνθρωποι σημαίνει μικρότερες ανάγκες και ελάχιστο κόστος ζωής.

Αυτή είναι η πρώτη από τις περίπου 17 ταινίες που θα συναντήσει κανείς συμπτυγμένες μέσα στο χαώδες, υπερφιλόδοξο νέο φιλμ του Αλεξάντερ Πέιν, που ξεκινάει από αυτό το περιβαλλοντικών ανησυχιών high concept και κάθε φορά που θα πιστέψεις πως έχεις καταλάβει τι ακριβώς ταινία βλέπεις, ο Πέιν χώνεται ακόμα πιο βαθιά στη σκουληκότρυπα και αφοσιώνεται σε μια νέα πτυχή της ιδέας του. Είναι πάντα αξιέπαινη η διάθεση για περιπέτεια, αλλά είναι εύκολο στο τέλος της ταινίας να έχεις ξεχάσει τι είχες ξεκινήσει να βλέπεις, κι εξάλλου κάθε κομμάτι αυτής της ομολογουμένως γενναίας σάτιρας δεν δένει αρμονικά τα υπόλοιπα.

Η καλλιτεχνική διεύθυνση και τα σκηνικά είναι πρώτης τάξεως πάντως ενώ κι ο Φαίδων Παπαμιχαήλ πάντως κάνει την καλύτερη δουλειά της καριέρας του στη διεύθυνση φωτογραφίας: Η εισαγωγή του Ματ Ντέιμον στον μικρόκοσμο διατηρεί μια απροσδιόριστα πλαστή αίσθηση ακόμα κι όταν ο χαρακτήρας του βρίσκεται σε χώρους της νέας του κλίμακας. Σε αυτό το κυρίως μέρος του φιλμ (αν μπορείς να πεις πως υπάρχει τέτοιο) ο Κριστόφ Βαλτς κι ο Ούντο Κίερ συνθέτουν ένα δίδυμο-απόλαυση, συστήνοντας τον Πολ σε μια ζωή γεμάτη πάρτυ και ελαφρά παράκαμψη των κανόνων, σε αυτό τον νέο κόσμο που ακόμα λειτουργεί σαν Άγρια Δύση παρά το αυστηρό, καθαρό προσωπείο. Εδώ ο Πολ, ένας σχετικά άχρωμος μεσήλικας από το μέσο της Αμερικής, αρχίζει αληθινά να απελευθερώνεται μέσα από την επαφή του με πολιτιστικά άγριους Ευρωπαίους ημι-παρανόμους και με μια ασιάτισα πρόσφυγα-ακτιβίστρια που δουλεύει εκεί σαν καθαρίστρια. (Η Χονγκ Τσάου κλέβει με άνεση την ταινία.) Υπό μία έννοια, κι όχι πάντα με συνειδητό ή ευγενικό τρόπο, είναι εμφανές πως ο Πέιν -που έχει γράψει μια ταινία, θεωρώ, πολύ πιο σκληρή και απαισιόδοξη από όσο ο ίδιος φαίνεται να πιστεύει- μιλάει εδώ για ένα δικό του άγριο ξύπνημα, απέναντι σε εφιάλτες για το τέλος του κόσμου και για τις φρικτές κοινωνικές ανισότητες που -καταλήγει πως- βρίσκονται ίσως άρρηκτα δεμένες μες στο DNA της ανθρωπότητας, και διατηρούν το ίδιο μέγεθος όσο κι αν εμείς μικρύνουμε.

Λίγο περιβαλλοντικό άγχος, λίγη λευκή ενοχή, πολλές ιδέες- ο «Μικρόκοσμος» είναι μια συγχυσμένη, συναρπαστική, προβληματική ταινία που θες περισσότεροι σκηνοθέτες να ρισκάρουν κάποια στιγμή στην καριέρα τους, ακόμα κι αν δεν καταλήγει απαραιτήτως πετυχημένη.

Molly’s Game

Σκηνοθετεί: Άαρον Σόρκιν

Παίζουν: Τζέσικα Τσαστέιν, Ίντρις Έλμπα, Μάικλ Σέρα

H αληθινή ιστορία της Μόλι Μπλουμ (Τζέσικα Τσαστέιν, αγριότατη), μιας σκιέρ που αναγκάζεται να εγκαταλείψει την ενεργό δράση και καταλήγει να διοργανώνει πανάκριβα παιχνίδια πόκερ στο Λος Άντζελες πριν βρεθεί στο στόχαστρο του FBI και της ρώσικης μαφίας.

Ένας από τους πιο σημαντικούς σεναριογράφος της εποχής μας, ο βραβευμένος με Όσκαρ και Έμμυ Άαρον Σόρκιν (‘Δυτική Πτέρυγα’, ‘The Social Network’, ‘Moneyball’, ‘Steve Jobs’) παραδίδει ένα ακόμα χαρακτηριστικό του σενάριο γεμάτο λεκτικούς κανονιοβολισμούς που σε πολύ μεγάλο βαθμό θυμίζει ανάγνωση καλογραμμένου άρθρου. Για πρώτη φορά σκηνοθέτης, ο Σόρκιν δεν διαθέτει οπτική γλώσσα αντίστοιχη της λεκτικής, αφήνοντας το σπιρτόζικο crime drama του στυλιστικά αβοήθητο καθώς απλά ακολουθεί την περιγραφική δράση από το ένα δωμάτιο (κι από τον έναν ώμο) στο άλλο. Η περιπέτεια της Μπλουμ είναι ενδιαφέρουσα βέβαια και το να αφήνονται η Τσαστέιν κι ο Έλμπα σε ερμηνευτικό και διαλογικό κρεσέντο η μία απέναντι από τον άλλον κουβαλά ένα δεδομένο βαθμό απόλαυσης. Όμως αυτή η ιστορία ισχύος, ελέγχου και ηθικής γράφεται από τον Σόρκιν περισσότερο ως ένα χιλιοειπωμένο στόρι ενδυνάμωσης που καταλήγει (ντροπιαστικά κάπως) σε ένα απλοϊκά ψυχολογημένο σύνολο πατρικών απωθημένων. Η ταινία δε σταματά ποτέ να είναι συναρπαστική χάρη στην αδιαμφισβήτητη δύναμη του κειμένου του Σόρκιν, όμως δε μπορείς παρά να αναρωτιέσαι ένας αληθινός σκηνοθέτης με ουσιαστικό έλεγχο του υλικού (από παλιούς του συνεργάτες σαν τον Φίντσερ ή τον Μπένετ Μίλερ μέχρι κάποιον που θα ταίριαζε ακραία με το θέμα, όπως ο Σκορσέζε) πόσο καλύτερη ταινία θα είχε φτιάξει.

* Οι κριτικές αναδημοσιεύονται από την εφημερίδα Έθνος.

|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του Popcode.