H Dua Lipa έβγαλε το χορευτικό σάουντρακ της καραντίνας μας

Το “Future Nostalgia” που μόλις κυκλοφόρησε, είναι μόλις το δεύτερό της άλμπουμ. Το 2019 κέρδισε Γκράμι ως Best New Artist. Ακούγονται αυτά σαν νούμερα που βγάζουν νόημα; Το φοβερό “Hotter Than Hell”, το κομμάτι που έθαψε μόνο του την tropical house, γράφτηκε πίσω στο 2013 τότε που η Dua Lipa παράτησε το κοκτέιλ μπαρ όπου δούλευε σερβιτόρα, για να γράψει μουσική.

Σε μια εντυπωσιακή άσκηση ισορροπίας από κάθε εμπλεκόμενο με την καριέρα της, και πρωτίστως την ίδια, η 24χρονη τραγουδίστρια έμοιαζε πάντα με φτασμένη σούπερ σταρ. Έχει από φυσικού της ένα ύφος κουλ αποστασιοποίησης, σα να είναι ελαφρώς πασέ το να ασχολείται να μαζί μας αλλά το κάνει γιατί το βρίσκει και λίγο διασκεδαστικό στην πραγματικότητα. Και το κάνει με πάθος και με γούστο.

«Εκεί που πολλές από τις πιο πρόσφατες σταρς της ποπ είναι εμφατικά διαθέσιμες συναισθηματικά, η Lipa ακτινοβολεί εύθυμη απάθεια», γράφει το Pitchfork στην κριτική του νέου της άλμπουμ. «Το brand της είναι στυλ, ικανότητα, γούστο και μια θερμή χαμηλή φωνή που την κάνει πρωταγωνίστρια ακόμα και μια μέτριας συνεργασίας με τον Martin Garrix». Η Dua Lipa ξέρει τι θέλει, και πάνω απ’όλα ξέρει πώς να το τραγουδήσει.

Το “Hotter Than Hell” την έβαλε στον χάρτη αλλά κυκλοφόρησε 3 χρόνια αφότου γράφτηκε, το 2016, στο πλαίσιο μιας πολύ αργής, πολύ σταθερής και πολύ πετυχημένης διαδικασίας κυκλοφοριών διάσπαρτων singles που της έχτιζαν το προφίλ ως μια σταρ που νιώθεις πως ήταν πάντα εκεί. Το ντεμπούτο της τελικά κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του ‘17(!) και τα πάντα σε αυτό έμοιαζαν ήδη πετυχημένα.

Αλλά ο άσος στο μανίκι ήταν φυσικά το ακατηγοριοποίητο και άκρως κολλητικό “New Rules” που κυκλοφόρησε ως single ένα μήνα μετά- ήταν το ΕΚΤΟ single από ένα άλμπουμ που είχε μόλις βγει στα ράφια.

Το “New Rules” ήταν άμεση επιτυχία αλλά και ακόμα μεγαλύτερο ως grower, με μια παλαβή διάρκεια ζωής που βοήθησε και το άλμπουμ να εκτιναχτεί, και τα charts να της δώσουν την κορυφή, και να την ενθρονίσει ως το νέο, φρέσκο, Πάρα Πολύ Κουλ πρόσωπο μιας μαζικής ποπ μουσικής με αδιαπραγμάτευτο χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασία. Με το άλμπουμ ακόμα να προχωράει, η Dua Lipa κάνει στο ενδιάμεσο μερικές τρομερά πετυχημένες συνεργασίας που την κρατούν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος για καθαρά μουσικούς λόγους.

Το ‘18 συνεργάζεται με τον Calvin Harris στο χιτ-earworm “One Kiss” και λίγους μήνες μετά με τους Diplo και Mark Ronson στο μετέπειτα βραβευμένο με Γκράμι “Electricity”. Τρεις από τους μεγαλύτερους και εμπορικότερους παραγωγούς-ονόματα της εποχής μας; Ναι, κι εγώ αν ήμουν οποιοσδήποτε από αυτούς τη Dua Lipa θα ήθελα να τραγουδάει ό,τι γράφω. Στο τριγύρω χρονικό διάστημα έκανε τα πάντα, από το να κερδίσει Γκράμι μέχρι να ανοίξει τον τελικό Τσάμπιονς Λιγκ του ‘18. (Και να υποστηρίξει τον Bernie Sanders στις εκλογές των Δημοκρατικών. We stan μια πολιτικά ενσυνείδητη queen!)

Τα λέω όλα αυτά γιατί θέλω να καταλήξω πως, όταν έφτασε η στιγμή να κυκλοφορήσει το “Future Nostalgia” εν μέσω καραντίνας, η Dua Lipa νιώθαμε πως ήταν το πρόσωπο της ποπ κάπως από πάντα. Και φρέσκια και γνώριμη, ακριβώς σαν το άλμπουμ που έβγαλε.

Ένα δηλαδή από τα πιο αισθητικά συνεκτικά ποπ άλμπουμ των τελευταίων χρόνων, ίσως από το “ANTI” της Rihanna ή το “Emotion” της Carly Rae Jepsen, με μια ρετροφουτουριστική φανκ ποπ να διαπερνά το σύνολο των κομματιών, ανάμεσα στα οποία σχεδόν τίποτα δεν περισσεύει και με το ένα να κάνει ιδανική παρέα στο άλλο. (Το ντεμπούτο της ήταν από τα αγαπημένα μου άλμπουμ της χρονιάς του αλλά είχε ομολογουμένως πολύ περιττό πράγμα μέσα.)

Μια συλλογή εντυπωσιακών παραγωγών δουλεύουν προς ένα συμπαγέστατο, uber-cool μουσικό όραμα, από τον Stuart Price (του “Confessions on the Dance Floor” της Madonna) μέχρι τον Jeff Bhasker (του “Uptown Funk” και του αριστουργήματος “808s & Heartbreak” του Kanye West), δίχως καν υποψία ντουέτου (η Dua Lipa δεν είναι εδώ για να αράξουμε παρεούλα, είναι εδώ γιατί μια Τέλεια Δουλειά να κάνει), και θυμίζοντας μεγαλεία Kylie Minogue, Moloko, Girls Aloud και Spice Girls ενώ σαμπλάρει INXS μουσικά και Olivia Newton-John στιχουργικά. Εγώ αυτό το λέω έναν ιδανικό συνδυασμό.

Το άλμπουμ είναι 100% σίγουρο για τον εαυτό του. 11 κομμάτια, σχεδόν όλα disco bangers και synth pop δυναμίτες. Με συγκεκομμένα παλαμάκια και κιθάρες, με ‘70s disco, με χροιές παλιομοδίτικα ‘00s αγγλικής χορευτικής ποπ, και με ένα αβίαστα ταιριαστό -με τον ήχο, με την ερμηνεία, με το mood- στιχουργικό μοτίβο σεξουαλικότητας και δύναμης: Όταν η Dua Lipa τραγουδά «I know you ain’t used to a female Alpha» στο άμεσα κλασικό εναρκτήριο track “Future Nostalgia”, όλα τα παράλληλα timelines συγκρούονται με ορμή και ντίσκο κρότους.

Είναι πολύ ταιριαστό που κυκλοφόρησε αυτή τη στιγμή. Δηλαδή πρώτα απ’όλα ήταν απαραίτητο γιατί έχουμε λαλήσει κλεισμένοι μέσα τόσες βδομάδες και ένα τέτοιο μουσικoχορευτικό ξέσπασμα το είχαμε ανάγκη. Αλλά πέρα από αυτό, είναι θεματικά ταιριαστό κιόλας. Έτσι όπως οι μέρες κυλούν η μία μες στην άλλη και το νόημα του να κυλά ο χρόνος αρχίζει να αλλοιώνεται, η μουσική του “Future Nostalgia” θυμίζει πως έτσι κι αλλιώς το παρελθόν και το μέλλον είναι ένα και είμαστε απλώς μια συλλογή στιγμών. Χορευτικών, κατά προτίμηση.