Δώσε μια ευκαιρία στο ‘Top of the Lake’

Δεν υπάρχουν σκηνές σεξ στο Top of the Lake, πρέπει να ζήσεις με αυτό. Υπάρχει αρκετό nude αλλά από τη στιγμή που η σειρά είναι στο στιλ “το χωριό έχει μετατραπεί στην πρωτεύουσα της παιδεραστίας και του speed γιατί ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί για να επιβιώσει” το μόνο που μπορείς να περιμένεις είναι μια ταλαιπωρημένη πενηντάρα που αφήνει 100 ευρώ στον πάγκο για όποιον μπορεί να της “ρίξει” ένα γρήγορο.

Ή καμιά σκηνή ελάχιστα πριν έναν ομαδικό βιασμό σε κάποια ερημιά.

Θέλω να πω δεν υπάρχει ερωτισμός τύπου “Game Of Thrones“, ούτε οι -επιστήμονες είμαστε πειράματα για το σεξ κάνουμε- σκηνές του “Masters Of Sex” που δίνουν ένα έξτρα κίνητρο να δεις το επόμενο επεισόδιο.

Η αλήθεια να λέγεται, το “Top of the Lake” είναι δύσκολο. Θέλει πολλά χιλιόμετρα σε σειρές για να προσπεράσεις το σουρεαλισμό και να κάτσεις να ακούσεις την ιστορία της Τούι, ενός 12χρονου που εξαφανίζεται στην ύπαιθρο γύρω από μια λίμνη, μέχρι τέλους.

Γιατί στην ίδια περιοχή έχει εγκατασταθεί μια ομάδα από ψυχικά τραυματισμένες γυναίκες που μένουν σε κοντέινερ και ψάχνουν ηρεμία. Γιατί η Τούι είναι έγκυος και ο καλύτερος της φίλος είναι ένα αγόρι που μαζεύει κόκκαλα στον ελεύθερο του χρόνο.

Και αυτό είναι μόνο τα πρώτα επεισόδια. Ο πατέρας της Τούι ζει σε ένα απομονωμένο σπίτι με τους γιούς του. Κατά καιρούς αυτομαστιγώνεται μπροστά στον τάφο της γυναίκας του. Η αρχηγός των γυναικών, η GJ, μιλάει με γρίφους. Τα αδέρφια της Τούι που έχουν μεγαλώσει πρακτικά στο σπίτι δεν το έχουν σε τίποτα να βασανίσουν τον κτηματομεσίτη που πούλησε το κτήμα στις γυναίκες.

Μέσα σε όλα αυτά, η Ρόμπιν, μία ντετέκτιβ που κατάγεται από την περιοχή και έχει το δικό της παρελθόν, προσπαθεί να συνδέσει τις κουκίδες και να βάλει τέλος στους βιασμούς των παιδιών.

Τελειώνοντας με αυτά, και αν αντέξεις, θα βρεις ένα άλλο “Top of the Lake” με σπάνιο ρεαλισμό. Επιτέλους, τα περιπολικά δεν σπινιάρουν, οι αναλύσεις στο εργαστήριο είναι από τεστ εγκυμοσύνης μέχρι καμιά ανάλυση αίματος, οι αστυνομικοί δεν είναι οι πρότυπα επαγγελματισμού αλλά κανονικοί μπάτσοι.

Και από τη στιγμή που επικρατεί ομερτά, το έγκλημα θα λυθεί με προσωπικό ρίσκο και μυαλό και όχι κάποιο ίχνος που βρέθηκε με μια νέα εγκληματολογική μέθοδο.

Κάτω από το σουρεαλισμό θα δεις ότι το “Top of the Lake” κλέβει Ταραντινικά το καλτ τρίπτυχο “αμερικανικός νότος, ήσυχη πόλη, διεφθαρμένος σερίφης” και το κολάει στη δουλεμένη με σταυροβελονιά πλοκή και το φορμάτ των επτά επεισοδίων.

Σκηνικό “Twin Peaks” μεν αλλά όλες οι ενέργειες πατάνε πάνω στους χαρακτήρες. Δεν υπάρχουν αυθαίρετες μεταβολές τύπου #ela_twra προκειμένου να βγει το επεισόδιο. Ακόμα και τα παραστρατήματα είναι δικαιολογημένα.

Ακόμα και η Elisabeth Moss έχει τους λόγους της όταν επιτίθεται σε έναν προκλητικό τύπο με σπασμένο μπουκάλι ή ξεμένει ένα βράδυ στο σπίτι του αφεντικού ή “δοκιμάζει” τον παιδικό της φίλο να δει αν είναι γκέι ή στρέιτ.

Ειδικότερα για τη Moss, είναι θαυμαστή η μεταμόρφωση της από μόγγολο γραμματέας του Don Draper σε μία ντετέκτιβ του επιπέδου Λουντ (από το δανέζικο Killing) με τζιν, μπλούζες και ισχυρή προσωπικότητα.

Απόλυτη, σχεδόν εμμονική, δεν εμπιστεύεται κανένα, βάζει “τα πόδια της στη φωτιά”. Ο,τι ακριβώς θες από την αγαπημένη σου ντετέκτιβ δηλαδή και ρόλος που η Moss έχει χαρακτηρίσει τους Ολυμπιακούς της ηθοποιίας εξαιτίας των πολλών διαφορετικών σκηνών σε σχέση με το “Mad Men”.

Και σε αντίθεση με το “Mad Men”, εδώ έχεις ζόρικη πλοκή και όχι ασκήσεις ίντριγκας επί χάρτου. Εκεί είναι μαγκιά του “Top of the Lake” και της Jane Campion που έχει γράψει το σενάριο (και μάλλον έχει εμπνευστεί το χαρακτήρα της GJ από τον εαυτό της). Την ώρα που σε έχει κοιμήσει με τα εκπληκτικά τοπία γύρω από τη λίμνη Moke και το χαμηλό τέμπο, η φρίκη αποκαλύπτεται σε δόσεις, επεισόδιο το επεισόδιο, και κάθε φορά σου δίνει ένα γερό σκούντημα.

Σε κοιμίζει και σε ξυπνάει. Και ξανά. Μέχρι το τέλος. Γι΄αυτό αξίζει μια ευκαιρία.