Εγώ πότε θα γίνω πατέρας;

Αν πιστεύεις ότι η ημέρα του πατέρα αφορά μόνο όσους έχουν τουλάχιστον ένα λόγο για να τους πεις «χρόνια πολλά», τότε πλανάσαι πλάνην οικτρά. Στο δρόμο που χάραξε η Δήμητρα Παπαδοπούλου (αλλά στο λιγότερο υστερικό) το ONEMAN προβληματίζεται και απαντά πότε θα γίνει πατέρας.

Και φυσικά, αναμένει τις δικές σου προβλέψεις.

H Ferrari αντέχει ακόμα, ο Μάνος Χωριανόπουλος

Να πω ότι δεν έχω ερωτηθεί ξανά ή δεν το έχω σκεφτεί; Θα ήμουν ψεύτης. Μετά τα 30 σε ρωτάνε συχνά και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να σκεφτείς αν ισχύει το αξίωμα της Ferrari.

Το παιδί είναι σαν τη Ferrari. Την παίρνεις, οδηγείς μια ώρα και μετά τη δίνεις στον ιδιοκτήτη για βενζίνη και συντήρηση και όλες τις υποχρεώσεις που έχεις όταν κατέχεις ένα σούπερ πανάκριβο αυτοκίνητο. Όπερ εστί μεθερμηνευόμενον, αγαπάω πολύ τα παιδιά. Θα παίξω μαζί τους, θα τα φροντίσω 2-3 ώρες, θα πάρω δώρα και κλόουν ή Αγ. Βασίλης θα ντυθώ αν μου ζητηθεί, αλλά όταν αρχίσουν τα ουρλιαχτά ή η πείνα, ψάχνω απεγνωσμένα τον μπαμπά και τη μαμά τους.

Τρομάζω ακόμα στην ιδέα ότι δεν θα έπρεπε να ψάξω κανέναν εκείνη τη στιγμή. Φαντάζομαι ότι η ευτυχία του να έχεις ένα ανθρωπάκι γύρω σου, που θα σου μοιάζει και θα σου λέει υπέροχα πράγματα όπως “μπρλτλγλγλγλαλρλρασσρσ φφσσσσσσσ” και άλλα τέτοια δεν μετριέται με ώρες ταλαιπωρίας. Η στιγμή της γέννησης, είναι μοναδική (είδα τη βαφτιστήρα μου να αναζητά το φαγητό της λίγες ώρες αφού ομόρφυνε τον κόσμο μας και ήταν από τα πιο συγκινητικά πράγματα μετά το Final-4 της Ρώμης), αλλά και πάλι δεν είμαι καθόλου έτοιμος.

Δεν νιώθω έτοιμος και αρκετά σοβαρός για να έχω ένα ανθρωπάκι υπ’ευθύνη μου 24 ώρες το 24ωρο. Να το κοιμίζω και να το ταΐζω και να του λέω μπράβο επειδή έφαγε (εμάς γιατί δεν μας λένε μπράβο που φάγαμε τώρα πια;) ή επειδή έσπασε το μισό σπίτι και όχι ολόκληρο. Η ιδέα του να κάνω ένα παιδί, απλά για να κάνω (και να μην πεθάνω μόνος με μια γάτα να νιαουρίζει μέρες πάνω από την ξεχασμένη σορό μου) και όχι για να του προσφέρω όσα πρέπει και να το κάνω έναν καλό και χαρούμενο άνθρωπο, εξακολουθεί να μην με ενθουσιάζει.

Οπότε δικαίωμα για 3 χρόνια και θα σας απαντήσω. Μέχρι τότε στέλνω τον σεβασμό μου σε όλους τους πατεράδες και ειδικά στους 30αρηδες, που ξέρω ότι ονειρεύονται χαμένες ώρες καβλάντας, ποτών και Videogaming. Πατέρα κουράγιο.

Μέχρι να σκάσουμε και να κολυμπήσουμε, ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Δεν είμαι πολύ καλός με τα παιδιά. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν είμαι πολύ καλός με τους ανθρώπους, οπότε από αυτό μπορούν να εξηγηθούν πολλά. Όπως και το γιατί δεν είμαι καλός με τα παιδιά. Τα φοβάμαι λίγο. Θα μου ήταν εύκολο να είμαι πατέρας στα χρόνια που μεγαλώναμε εμείς, αλλά όχι στο σήμερα που το να φωνάξεις λίγο παραπάνω στο παιδί που σου στριγγλίζει ισοδυναμεί με 2 sessions σε παιδοψυχολόγο. Ή έτσι νομίζω τουλάχιστον. Ή έτσι με έχουν πείσει, δεν ξέρω. Από την άλλη μου είχε πει κάποιος ότι “ο άνδρας δεν είναι ποτέ έτοιμος να γίνει πατέρας. Απλά συμβαίνει”.

Μάλλον έτσι θα είναι. Η φάση με τους άνδρες είναι περισσότερο σκάσε και κολύμπα. Ευχόμενος πάντα ότι δίπλα σου είναι η κατάλληλη ναυαγοσώστρια. Δεν εννοώ ως “κατάλληλη” την Πάμελα Άντερσον. Αν και δεν έβλαψε ποτέ η ναυαγοσώστρια που θα κολυμπήσει μαζί σου στην άβυσσο που ονομάζεται παιδική ψυχή, να μοιαζει με τον Πάμελα Άντερσον. Ας αφήσουμε τις προκαταλήψεις κατά μέρος. Μέχρι τότε δεν σκοπεύω να προγραμματίσω το πότε θα σκάσω και θα κολυμπήσω. Αν με ζητήσει κανείς θα ‘μαι στην παραλία και θα παίζω τάβλι.

Ξέρω ότι θέλω να γίνω πατέρας, πειράζει που δεν ξέρω το πότε; ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Την Παρασκευή, λίγο πριν φύγω από το γραφείο δέχτηκα καταιγισμό ερωτήσεων από το Χρήστο, τον Ηλία και το Θοδωρή, σχετικά με το πότε θα παντρευτώ. Μισή ώρα αργότερα, υποδέχτηκα ένα μειλ με θέμα «εγώ πότε θα γίνω πατέρας;». Μάλιστα. Πριν προλάβω να εκνευριστώ με την επιμονή του συγκεκριμένου αστείου, θυμήθηκα ότι σήμερα είναι η γιορτή του πατέρα, μια γιορτή που προς το παρόν απλά δίνω και δεν παίρνω ευχές. Πόσο θα διαρκέσει αυτό το “παρόν”; Πραγματικά, δεν ξέρω τι να απαντήσω.

Αυτό που ξέρω είναι ότι θέλω κάποια στιγμή να γίνω πατέρας. Διαβάζοντας τους κανόνες των πατεράδων του Oneman, ομολογώ ότι ζήλεψα λιγάκι με τις στιγμές που περιέγραψαν, έστω κι αν περιείχαν μεγάλη δόση γκρίνιας. Οπότε δεν θα δώσω μια διπλωματική απάντηση τύπου “Αν προκύψει καλώς, διαφορετικά δεν με πειράζει και πολύ”. Όχι, πειράζει, θέλω να έρθει στον κόσμο ένα πλάσμα το οποίο θα με φωνάζει “μπαμπά”.

Ξέφυγα όμως, καθώς το ερώτημα του θέματος είναι το “πότε”. Δυστυχώς σε αυτό το σκέλος δεν μπορώ να απαντήσω ακόμα. Θα αρκεστώ απλά στην παραδοχή πως, όσο κάθε φορά που μου συμβαίνει κάτι, ο πρώτος άνθρωπος που παίρνω τηλέφωνο είναι ο πατέρας μου, μάλλον δεν είμαι αρκετά έτοιμος να περάσω στην άλλη πλευρά. Βέβαια επειδή μπορεί ποτέ να μην νιώσω έτοιμος κι η ζωή για πολλά πράγματα δεν σε ρωτάει, καταλήγω στο απλό “μου αρκεί να γίνω πατέρας, είτε αυτό θα είναι σε ένα χρόνο, είτε σε δέκα”. Κι όποτε γίνει αυτό, απλά θα σκάσω και θα κολυμπήσω, όπως είπε κι ο Στέφανος.

Ποτέ (μην λες ποτέ) ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Η αλήθεια είναι ότι αν με ρώταγες πριν ένα χρόνο η απάντηση που θα έπαιρνες θα ήταν “εδώ δεν μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου θα βάλω στο κεφάλι μου και κουτσούβελα;”. Η απάντηση παραμένει η ίδια και σήμερα όσο κι αν αρχίζω να περικυκλώνομαι από μικρά διαβολάκια και να έχω ομολογουμένως μαλακώσει κι εγώ.

Την ημέρα που έβγαιναν οι βάσεις των σχολών την χρονιά που είχα δώσει πανελλήνιες την πέρασα μέσα σε ένα μαιευτήριο. Γεννιόταν ο ανιψιός μου βλέπεις και ο μπαγάσας πήρε τα φώτα πάνω του. Και καλά έκανε με τέτοια μάτια. Με βλέπεις τώρα να μιλάω έτσι αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να αντέξω τα παιδάκια. Μου δημιουργούσαν ένα πράγμα σαν να βγάζω καπνούς από τα αυτιά,  έναν ενδόμυχο εκνευρισμό. Δεν τον έδειχνα αλλά αυτός υποβοσκούσε πάντα. Στα κλασσικά οικογενειακά τραπέζια καθόμουν στην γωνία όσο όλοι ασχολιόντουσαν με τα ανίψια που πολλαπλασιάζονταν με εκθετικό τρόπο. Όπως και τα νεύρα μου δηλαδή.

Τον τελευταίο χρόνο έχουν αλλάξει πολλά στον περίγυρο μου. Πηγαίνουμε σε βαφτίσεις, σε γάμους, πρέπει να χαμογελάμε όταν τα κουτσούβελα κλαίνε και άλλες τέτοιες ομορφιές. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που μαλάκωσα και όταν βλέπω παιδάκι δεν ρίχνω παναγίες αλλά προσπαθώ -προσπαθώ είπα- να παίξω μαζί του. Ίσως να φταίει που ξαφνικά έμαθα ότι μια από τις κολλητές μου έμεινε έγκυος και μέσα σε ένα βράδυ από εκεί που πίναμε και ξυπνάγαμε σε κάποιο camping από τον ήλιο, θα πρέπει να παίζουμε με ένα μικρό πραγματάκι που θα έχει όλη την προσοχή της παρέας. Σίγουρα δεν είμαι, νιώθω, πιστεύω, μπορώ και όποιο άλλο ρήμα δηλώνει, υποδηλώνει και υπονοεί ικανότητα, να γίνω πατέρας. Δεν μου έχει περάσει καν από το μυαλό. Για την ακρίβεια τρέμω στην ιδέα. Αλλά αν με ρωτήσεις τώρα η απάντηση θα είναι “εδώ δεν μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου θα βάλω στο κεφάλι μου και κουτσούβελα; Αλλά ποτέ μην λες ποτέ”.

Αύριο ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Ανέκαθεν έλεγα ότι θέλω να παντρευτώ και να κάνω παιδιά πριν τα τριάντα.

Στα 31 μου, με τα δύο αυτά να μοιάζουν σενάρια επιστημονικής φαντασίας τα επόμενα χρόνια, οφείλω να αναθεωρήσω το timeline. Γιατί την τελευταία δεκαετία δεν έφτασα ποτέ ούτε κοντά σε αυτό. Όποιο από τα πρωήν κορίτσια μου κι αν ρωτήσεις, θα σου πουν ότι θα γίνω ένας εξαιρετικός πατέρας (αλλά όχι πατέρας του δικού τους παιδιού). Αν ρωτήσεις εμένα, θα σου πω ότι θα γίνω ένας πατέρας που θα αφιερωθεί στο παιδί του και τη γυναίκα του με ολη του την ψυχή. Όπως ακριβώς έκαναν πολλοί φίλοι και γνωστοί που τους βλέπω να είναι “ερωτευμένοι” με τις κόρες και τους γιους τους. Έχω δει τόσους και τόσους άνδρες να αλλάζουν το βράδυ της γέννησης του παιδιού τους. Να ωριμάζουν απότομα, να αποκτούν νόημα στη ζωή τους. Κάνας δυο βρίσκονται και στην ευρύτερη ομάδα του Oneman.

Θέλω να παντρευτώ και να κάνω παιδί τώρα; Όχι. Αλλά απαντώ “αύριο” κάθε φορά που μου κάνουν ερωτήσεις για το πότε θα παντρευτώ και το πότε θα γίνω πατέρας, γιατί και τα δύο τα θεωρώ από τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή ενός άνδρα. Και ξέρω ότι όταν οι συνισταμένες της ζωής, με οδηγήσουν εκεί, θα είμαι έτοιμος να το κάνω. Αύριο κιόλας.

Μεθαύριο ο Ηλίας Αναστασιάδης

Στα 18, αποφάσισα ότι η ενηλικίωσή μου πρέπει να γιορταστεί άμεσα με μία επίσκεψη στο καζίνο και μία στο μαιευτήριο, όπου κατά παραγγελία θα γεννιόταν το παιδί μου, που αν όλα πήγαιναν καλά θα ήτανε κορίτσι. Η ζωή έδειξε ότι το πρώτο ήταν πολύ πιο εύκολο από το δεύτερο και ότι το να λες σα χαζός δεξιά κι αριστερά ότι θες μια κόρη αφενός δεν κοστίζει τίποτα, αφετέρου κάνει τα κορίτσια σου να φαντάζονται τι κουλ χαζομπαμπάς θα ήσουν και συμβάλλει σε πολύ ρομαντικά σαββατόβραδα αγκαλιά στον καναπέ και κάποια θεατρική επιτυχία του Σεφερλή στην τηλεόραση.

(Πιο κοντά από ποτέ) στα 32, συνεχίζω να ‘θέλω μία κόρη’, αλλά ξέρω πως αν όντως την ήθελα ή ήμουν έτοιμος να την αποκτήσω/μεγαλώσω, θα το είχα κάνει ήδη. Να ‘χαμε να λέγαμε δηλαδή. Εδώ και τρεισίμιση χρόνια που ο μεγάλος γιος του αδερφού μου έχει διαλύσει τέσσερα σαλόνια, έξι παιδικά αυτοκινητάκια και είκοσι ράφια με παιχνίδια, έχω δεχτεί πως δεν είμαι έτοιμος να ασχολούμαι μέρα νύχτα με ένα πλάσμα που μπορεί να μελανιάσει από το κλάμα επειδή το αμάξι που πέρασε απέξω έχει μονή κι όχι ζυγή πινακίδα. Οι δύο ανιψιοί μου (ήρθε και δεύτερος εν τω μεταξύ, γιατί δεν έφτανε ένας demolition man) είναι οι μοναδικοί τύποι που με κάνουν ταυτόχρονα να συγκινούμαι (ΚΑΝΟΝΙΚΑ), να ξεκαρδίζομαι και να απορώ με τις αντοχές των γονιών τους.

Σε αντιστοιχία με αυτά που έγραψε και ο Μάνος, κάθε φορά που πηγαίνω στον αδερφό μου έχω στο κεφάλι μου τα πιτσιρίκια να χαζομαρίζουν, αλλά κάθε φορά που φεύγω η σκέψη μου είναι με τους γονείς τους. Όχι μπαμπάς αύριο λοιπόν. Και μεθαύριο εδώ θα ‘μαστε.

Για κανένα λόγο ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Αυτή τη φάση που τρελαίνονται όλοι και θέλουν σώνει και καλά να κάνουν παιδιά δε την καταλαβαίνω, δηλαδή είναι λες και δεν καταλαβαίνουν την ευθύνη. Εδώ δε μπορούμε να οδηγήσουμε όλοι οι άνθρωποι ποδήλατο, είναι δυνατόν να μπορούμε όλοι οι άνθρωποι να γίνουμε γονείς; Τις προάλλες είχα φύγει από το σπίτι κι είχα ξεχάσει ανοιχτό το θερμοσίφωνο, φαντάσου να ξεχάσω το παιδί νηστικό ή ξερωγώ να αφήσω ανοιχτή την πόρτα και να το ψάχνω στη λαϊκή της Καλλιδρομίου.

Καρτούν θα έκαναν! Ας γεννάνε οι μισοί να είναι θείοι οι άλλοι μισοί, κι αυτό δουλεύει. (Θα είμαι γαμάτος Κουλ Θείος ωστόσο.) Λες και δε φτάνουν οι ευθύνες που έχω ήδη, θα κάτσω να φτιάξω κι έναν ολόκληρο καινούριο άνθρωπο από το τίποτα; ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ!!! Ένα καναρίνι είχα όταν ήταν μικρός και ούτε να το ταϊζω δεν θυμόμουν! Είναι σημαντικό να ξέρει ο καθένας μας τους περιορισμούς του και νομίζω πως είμαι αρκετά αφηρημένος, αναβλητικός και γενικότερα στην κοσμάρα μου, για να κάνω κάτι τέτοιο. Μου αρέσει να ταξιδεύω όλη την ώρα, να βγαίνω όλη την υπόλοιπη ώρα, να προγραμματίζω φεστιβάλ, να πηγαίνω σε 78 συναυλίες το χρόνο, να βλέπω ταινίες το πρωί, να γράφω για αυτές μες στη μέρα και να βγαίνω για ποτό και να τις συζητάω ξανά το βράδυ. Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι για όλα τα πράγματα. Ευχαρίστως το ιερό χρέος της συνέχισης της ανθρωπότητας το παραχωρώ στους λοιπούς εθελοντές.