Είδα όλο το ‘Walking Dead’ σε 10 μέρες: Μια ιστορία επιβίωσης

Δεν μου αρέσει το “The Walking Dead”.

Αλλά περίμενε.

(Ακολουθούν μικρά και μεγάλα spoilers για όλη τη σειρά.)

Ημέρα 1η: Iconic!

“Είναι “iconic!”, μου λέει μια φίλη μη μπορώντας προφανώς να πιστέψει πόσο εκτός τόπου και πραγματικότητας είμαι όσο αφορά τη #1 σε θεαματικότητα σειρά της εποχής μας. Προσπαθεί να μου περιγράψει ένα πλάνο από το πρώτο επεισόδιο, κάτι με κάτι λέξεις γραμμένες σε μια πόρτα με λάθος σειρά…; Δεν καταλαβαίνω, αλλά τελοσπάντων το έχω πάρει απόφαση: Θα παλέψω ξανά με τη σειρά που με έχει νικήσει ξανά και ξανά στο παρελθόν, κι αυτή τη φορά θα θριαμβεύσω.

Είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων. Η σειρά δε δείχνει σημάδια κόπωσης ως προς τη δημοφιλία της οπότε θα έπρεπε να αποδεχτώ πως για ένας-θεός-ξέρει-πόσα χρόνια θα με προσπερνούσε η #1 της τηλεόρασης. Βγήκε και η ανακοίνωση για το spin-off, κάτι μεταξύ prequel και μελλοντικού sidequel, που ειλικρινά μου ακούγεται πολύ ενδιαφέρον. Ε, είμαι και στο δεύτερο Sorcerer στο Luxus οπότε όλες οι αποφάσεις έρχονται πιο εύκολα. Έχει ωραίο, γλυκό βραδάκι, πίνουμε ποτά έξω, έρχεται ξανά αυτή δηλαδή η περίοδος που θες να είσαι συνέχεια έξω, οπότε τι πιο φυσιολογικό να αποφασίσω να κλειστώ μέσα παρέα με τα ζόμπι.

Έχω προσπαθήσει ξανά. Είχα δει τα πρώτα επεισόδια της σειράς, δοκίμασα ξανά με την πρεμιέρα της 2ης σεζόν, είχα δει και 1-2 διάσπαρτα επεισόδια βάσει εκκωφαντικών αντιδράσεων σε social media και κριτική, δε μου έκατσε ποτέ, μου φαινόταν αργό, βαρετό, με κατά βάση ενοχλητικούς χαρακτήρες.

Και για μπόνους, νιχιλισμό δίχως να προσφέρει κάποια -οποιοδήποτε- αξία για αντιστάθμισμα. “Γιατί να παλέψουμε; Ποιο το νόημα, ΡΙΚ!!!!” θα έλεγαν απεγνωσμένοι οι χαρακτήρες. “Ποιο το νόημα όντως, Ρικ,” θα μονολογούσα εγώ και θα έκλεινα την τηλεόραση. Τελοσπάντων, μου είχαν υποσχεθεί πως, σύμφωνα με τα λόγια του Λούις Σι Κέι, “It gets better”.

Έσφιξα τα δόντια, ήπια και την τελευταία γουλιά του Sorcerer, απόλαυσα μια τελευταία βαθιά εισπνοή δειλής αθηναϊκής βραδιάς, και κλείστηκα το καταφύγιο.

Α, α, ναι. Τώρα το έπιασα.

• Επεισόδια: 1×01-1×04
• MVP: Ρικ Γκράιμς, παίρνει αβίαστα την αρχηγία ενός γκρουπ ανθρώπων που συναντά στην τύχη στο δρόμο. Like a boss παιδιά.
• Χαρακτήρας που πραγματικά θέλω να πεθάνει: Ο Ντέιλ και το ηλίθιο καπέλο του.
• Βαθμός απόγνωσης: Σε στιγμές παίζουν επεισόδια κι εγώ ανάσκελα στον καναπέ κοιτάω το ταβάνι.

Τοπ-5 καλές σειρές με κακές πρώτες σεζόν:

5, The Walking Dead

4, The Simpsons

3, The Daily Show, δηλαδή τι θα πει Κρεγκ Κίλμπορν

2, Seinfeld, μόλις και μετά βίας επιβίωσε

1, Parks and Recreation

Ημέρα 2η: Ρεπό

Ένας φίλος, που καιρό τώρα με πιέζει να δω τη σειρά, γράφει στο τσατ “είδα στον ύπνο μου πως ο Θοδωρής άρχισε να βλέπει TWD, πείτε πως δεν είναι πρωταπριλιάτικο”.

Α, ναι πρωταπριλιά. Είναι απλά τα πράγματα. Αν έχεις επιλογή να πάρεις ρεπό την πρωταπριλιά, πάρε ρεπό την πρωταπριλιά. Και όσο λιγότερο κόσμο συναναστραφείς γενικότερα, τόσο καλύτερο. Τουλάχιστον τα ζόμπι δε θα κάνουν αστεία!

Στο τέλος της 1ης σεζόν οι επιζήσαντες βρίσκουν τον Σταν Μπίμαν του “Americans” σε ρόλο Ντέσμοντ Χιουμ από το “Lost”. Όταν φεύγουν από εκεί βρίσκουν μια μικρή φάρμα στο δάσος ψάχνοντας την ίδια ώρα να βρουν ένα χαμένο κοριτσάκι. Και αυτό φίλοι μου είναι συναρπαστική τηλεόραση. Οι περισσότεροι χαρακτήρες σταθερά κουραστικοί. (Λαμπρές εξαιρέσεις Ντάριλ, Κάρολ και Ρικ.)

Όταν μεταφέρω στο τσατ τις ανησυχίες μου (“I’ve made a huuuge mistake”, σα να άκουγα τον Τζομπ Μπλουθ μες στο κεφάλι μου), η απάντηση ήταν ένα “πόσο καιρό δίνετε μέχρι να ζητάει συγγνώμη ο Θοδωρής; Δύο σεζόν το πολύ. Γονατιστός.”

Δε χρειάστηκε να περιμένω τόσο για να μου έρθει το πρώτο σοκ.

Ετοιμάζω ένα χορταστικό βραδυνό, μπιφτέκια, μπύρες, παγωτό για επιδόρπιο και όλα αυτά για να τρώω σα γουρούνι τη στιγμή ο Σέιν άνοιξε τον αχυρώνα κι από μέσα βγήκε η μικρή Σοφία. Η κουταλιά παγωτού που κρατούσα μου έπεσε στο πάτωμα.

Το φοβερό ήταν πως καθώς έβλεπα τη σκηνή θυμήθηκα πως είχα ξαναδεί το επεισόδιο, πιθανώς λόγω αντιδράσεων. Μου είχε εξαρχής φανεί σοκαριστική η σκηνή, αλλά πλέον εντός του context της λειτουργούσε αλλιώς. “Ποιο το νόημα, ΡΙΚ;;;” Ακόμα δεν το βρίσκω, αλλά παραδομένος στη μαυρίλα συνεχίζω να παρακολουθώ, κι ας είναι ακόμα αργό, κι ας αντιπαθώ ακόμα τους χαρακτήρες. “Είσαι για μπύρα;”, μου έρχεται μήνυμα. “Μπα μωρέ, δεν νιώθω πολύ καλά.” Παρότι θα μου συγχωρείτο το ψέμα τέτοια μέρα, ήταν αλήθεια, δεν ένιωθα πολύ καλά. Έβαλα μερικά ακόμα επεισόδια.

• Επεισόδια: 1×05-1×06, 2×01-2×09
• MVP: Ντάριλ, που συνεχίζει να ψάχνει τη Σοφία, ο χιλμπίλι με τη χρυσή καρδιά.
• Χαρακτήρας που πραγματικά θέλω να πεθάνει: Ο Σέιν, ΚΟΥΡΑΣΗ.
• Βαθμός απόγνωσης: Πλύσιμο πιάτων.

Toπ-5 πρωταπριλιάτικων αστείων που κάναμε στο δημοτικό:

5, Κανείς δεν ξέρει να πει μάθημα, το οποίο είναι σχετικά lame γιατί συχνά δεν ήταν ψέμα.

4, Όλοι έξω από την τάξη.

3, Όλοι βγάζουμε βιβλία άλλου μαθήματος.

2, Όλα τα θρανία κοιτούν προς τον πίσω τοίχο.

1, Παστέλ αντί για κιμωλίες. Αυτό ήταν τέλειο γιατί ήταν και πρακτικό τουλάχιστον, δε μπορούσε να γίνει μετά μάθημα στον πίνακα.

Ημέρα 3η: Detox

Ανάμεσα στη μέρα σεβασμού απέναντι στον The Rock και τον Βιν Ντίζελ και στο λάιβ της Σtellaς δε θα μπορούσα να κάθομαι να βλέπω ζόμπι και ανθρώπους αμπαρωμένους σε μια φάρμα για να ζουν χωρίς να ζουν, οπότε πήρα κάτι σαν ρεπό. Ο κόσμος γιορτάζει με το “Furious 7” και το “Picking Words”, δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.

Βάζω δυο επεισόδια πριν τον ύπνο, μπορώ να βγάλω τη 2η σεζόν απόψε σκέφτομαι, χωρίς να μπορώ να εντοπίσω αν αυτό οφείλεται σε συνήθεια ή στην υπόσχεση πως έρχονται καλύτερα- άρα θέλω να ξεμπερδεύω με αυτή τη σεζόν το συντομότερο. Η νύστα με κερδίζει 2 επεισόδια μετά. Στη ζόμπι αποκάλυψη θα πέθαινα στην πρώτη σεζόν, ειλικρινά. Θα ήμουν η μακρινή “λολ θυμάστε εκείνο τον τύπο” ανάμνηση.

• Επεισόδια: 2×10-2×11
• MVP: Ο Ψυχάκιας Καρλ.
• Χαρακτήρας που πραγματικά θέλω να πεθάνει: Ο T-Dog δηλαδή λέει ότι έπαιζε στο “Walking Dead” και δε ντρέπεται;
• Βαθμός απόγνωσης: Σοβαρή μάχη με τον εαυτό μου για το αν θα κοιμηθώ στον καναπέ όπως είμαι με το που πέσουν οι τίτλοι τέλους.

Toπ-5 Fast & Furious ταινιών:

5, Furious 6

4, Fast & Furious

3, The Fast and the Furious

2, Tokyo Drift

1, Fast Five

Ημέρα 4η: Zombie fever

Ξύπνησα με ένα βάρος στα μάτια και μια δυσκολία στο περπάτημα και φυσιολογικά η επόμενη σκέψη μου ήταν να φάω ένα τυχαίο φρούτο που βρήκα στην κουζίνα για να τεστάρω αν ακόμα μου αρέσει η γεύση του ή γίνομαι ζόμπι και θα θέλω αποκλειστικά εγκεφάλους.

Με τον καφέ πριν πάω γραφείο βάζω να δω τα επεισόδια που μένουν για να τελειώσω την ρημάδα την 2η σεζόν που από τότε που είδαμε τη Σοφία ως ζόμπι σέρνεται ξανά σα ζόμπι. Στην περίληψη των προηγούμενων που παίζει στην οθόνη μου βλέπω να σκοτώνεται ο Ντέιλ, κάτι για το οποίο έχω μηδενική ανάμνηση. Το είδα να συμβαίνει και το ξέχασα; Πόσο πολύ νύσταζα; Πόσο πυρετό έχω; Γίνομαι όντως ζόμπι; Και κυρίως, είναι δυνατόν ο πρώτος χαρακτήρας της σειράς που ευχήθηκα να πεθάνει, να πέθανε κι εγώ να χάζευα;

Έξαλλος είμαι.

Τελειώνω τη σεζόν θυμωμένος, οπότε το να δω τον Ρικ να σκοτώνει τον Σέιν και μια ορδή ζόμπι να συντρίβει την Φάρμα του Δάντη ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν. Νά’στε καλά.

Στη δουλειά βιώνω έναν αργό θάνατο και μην αφήσετε τα φωτογραφικά ντοκουμέντα να σας ξεγελάσουν.

Ενώ προσπαθώ να τελειώσω για να πάω σπίτι, το τσατ οι υποσχέσεις-απειλές πέφτουν βροχή: “Στα μέσα της 4ης θα έχεις ήδη πει συγγνώμη. Θα βλέπουμε όλοι παρέα τη 10η σεζόν και θα γελάμε.”

• Επεισόδια: 2×12-2×13
• MVP: Η ορδή των ζόμπι.
• Χαρακτήρας που πραγματικά θέλω να πεθάνει: Η Λόρι. Συγγνώμη.
• Βαθμός απόγνωσης: 39 κι 6 πυρετός.

Toπ-5 πραγμάτων που καταναλώνω όταν έχω πυρετό:

5, Φρυγανιές.

4, Ζεστό γάλα.

3, Γιαούρτι.

2, Τσάι. Δεκάδες τη μέρα. <— ΟΧΙ υπερβολή

1, Μέλι. Το βάζω στο γιαούρτι, στο γάλα και στο τσάι. (Περιέργως όχι στις φρυγανιές.) Κάντε τους υπολογισμούς σας.

Ημέρα 5η: All day long

Με τσαγάκι φρυγανιές και ντεπονάκια, κύλησε η μέρα καθώς η μέτρια κατάστασή μου δε μου επέπρεπε να κάνω και πολλά πέραν του να κάθομαι και να κοιτάω, δύο ενέργειες τις οποίες το να παρακολουθείς τηλεοπτικές σειρές επιβραβεύει απόλυτα.

Ξεκίνησε και τελείωσα μέσα σε μια μέρα την 3η σεζόν η οποία έτσι ταχύτατα όπως την έβλεπα μου έδινε από ένα σημείο και μετά την εντύπωση πως ήταν στημένη απλώς στο πόδι, με τους σεναριογράφους να αποφασίζουν κάθε βδομάδα ποιοι χαρακτήρες θα πηγαινοερχόντουσαν από τη φυλακή (των Καλών) στο Γούντμπερι (των Κακών). Άρχιζε να μου θυμίζει το γρίφο με τη βάρκα και με ποιο συνδυασμό πρέπει ο βαρκάρης να μεταφέρει τα ζώα για να μη φάνε το ένα το άλλο, αλλά αντί για βαρκάρη είχες τον Ρικ και τους Ρικέτς και αντί για θάλασσα είχες τα ζόμπι.

Όλοι διαρκώς χωρίζονταν, μετά χάνονταν, μετά ξαναβρίσκονταν, μετά ξέχναγαν κάποιον, εκείνος έβρισκε άλλους που είχαν χαθεί νωρίτερα, μετά ξαναβρίσκονται με κάποιους από τους προηγούμενους επειδή οι άλλοι είχαν απαχθεί, ΘΕΕ ΜΟΥ. Τόσο πήγαινε έλα, είναι θαύμα που δεν με έιπασαν ζαλάδες στην κατάσταση που ήμουν.

Μιλώντας για κούραση, έβλεπα και την Τσέλσι ενδιάμεσα στα επεισόδια, καθώς σύρθηκε σε άλλη μια αγχωτική νίκη προς το πιο ανέμπνευστο θριαμβευτικό πρωτάθλημα στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Η μέρα εξελίσσεται σε ένα τεράστιο ΜΙΕΧ.

Από την άλλη, η σεζόν μας σύστησε τον Governor με το κουλ πειρατικό του λουκ, τον Μουρίνιο του Γούντμπερι, και τέτοιοι κομιξικά over the top χαρακτήρες φυσικά λειτουργούν καλύτερα με τον πυρετό. Μαζί και η Μισόν, αν μη τι άλλο ο Αζάρ της σειράς: Αν έπρεπε να διαλέξεις έναν από όλους που θα τον ρίξεις ανάμεσα σε ένα σωρό αντιπάλους περιμένοντας πως θα καταφέρει να ξεφύγει και να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, είναι η Μισόν και ο Αζάρ.

Και όπως και η φετινή σεζόν της Τσέλσι, έτσι και η 3η σεζόν του “Walking Dead” ήταν κάτι θεωρητικά ενδιαφέρον μα πρακτικά κουραστικό, που χάρηκα που φτάνει στο τέλος του ώστε να περάσουμε στην επόμενη σεζόν. Όλη αυτή η αναλογία έβγαζε νόημα στο μυαλό μου επειδή όταν τη σκέφτηκα είχα πυρετό κι επειδή τώρα που γράφω αυτό το κείμενο έχω και πάλι πυρετό, οπότε δεν εγγυώμαι τίποτα. (Πέραν του ότι θα πάρουμε το πρωτάθλημα.)

• Επεισόδια: 3×01-3×16, 4×01-4×02
• MVP: Η Μισόν και το σπαθί της.
• Χαρακτήρας που πραγματικά θέλω να πεθάνει: Θα έλεγα την Πένι, την ζόμπι κόρη του Governor αλλά τεχνικά αυτή εξαρχής νεκρή ήταν, οπότε Άντρεα. Πραγματικά το είχαμε παραγγείλει αυτό το ρομάντζο παιδιά, μπράβο.
• Βαθμός απόγνωσης: “ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΕΙ ΤΟ ΓΟΥΝΤΜΠΕΡΙ” (ειπώθηκε στο πρώτο ακόμα μισό της σεζόν)

Toπ-5 χαρακτήρες eye patch πριν τον Governor:

5, Ελ Ντράιβερ.

4, Ο Τζεφ Μπρίτζες στο “True Grit”.

3, Τρελομάτης Μούντι επειδή ερχόταν παρέα με άξουαλ τρελό ματάκι.

2, Σνέικ Πλίσκεν, ο χαρακτήρας που έγινε μουσικό Φεστιβάλ.

1, ΝΙΚ ΜΑΔΕΡΦΑΚΙΝ ΦΙΟΥΡΙ.

Ημέρα 6η: Όταν άλλαξαν όλα

“Άλλαξε ο showrunner στην 4η σεζόν, ε; Φαίνεται από τα πρώτα 5 λεπτά,” ομολογώ την ώρα που θυμάμαι πως τα 2 πρώτα επεισόδια της 4ης σεζόν θα είχα δει και όταν πρωτοπροβλήθηκαν, όντως μου είχαν αρέσει, αλλά δε συνέχισα επειδή, υποθέτω, θα ήταν κουλό να πιάσω μια σειρά από την 4η σεζόν της. (Το έχω κάνει με το “Survivor”, με το οποίο το “Walking Dead” φέρει πολλές ομοιότητες, από τη βλάστηση μέχρι το πώς κάθε δεύτερο επεισόδιο η φυλή ξεφορτώνεται έναν χαρακτήρα που τους κρατάει πίσω.)

Είδα επιτέλους μια ανθρωπιά, τη σειρά λίγο να αναπνέει, τους χαρακτήρες να γίνονται λίγο πιο αληθινοί, μια στο τόσο κάποιος να γελάει, να στέκεται λίγο να αναλογιστεί- για πρώτη φορά μετά από 3 σεζόν στο γκάζι, νιώθω σα να θέλω να πάρω λίγο το χρόνο μου και να απολαύσω τα επεισόδια, για πρώτη φορά είναι σαν σε όλο αυτό, να υπάρχει κάποιο νόημα. “Ποιο το νόημα, ΡΙΚ;;;;”. Ε, δε θα λύσουμε και το μεγαλύτερο φιλοσοφικό ερώτημα εδώ που καθόμαστε, αλλά τουλάχιστον νιώθεις την ανάγκη να το ρωτάς με μικρότερη συχνότητα. Κάτι είναι κι αυτό.

Τελοσπάντων, δεν ξέρω. Ίσως να έφταιγε ότι μαζευτήκαμε και κλείσαμε τη διαμονή μας για το Primavera οπότε ακόμα και τα ζόμπι ευχάριστα μου φαίνονταν.

Μπόνους: Μέχρι και τον Governor είδαμε ως άνθρωπο κι όχι ως εντυπωσιακή καρικατούρα. Το story arc των γεγονότων από την πλευρά έκανε την καθηλωτική κορύφωση με τη διάλυση της φυλακής διπλά σοκαριστική. Όταν έχεις δει τα πάντα από δύο πλευρές, και ξέρεις πόσο φυσικά ασύνδετες είναι, μπορείς να καταλάβεις τον Governor όταν αποφασίζει, εκστομίζοντας ένα απλό: “Liar”. Οι αντιδράσεις μου περιορίζονται σε ξεφυσήματα και επιφωνήματα, “πωωω”, “φφφφ” και “ουφ”.

“Ζήτα συγγνώμη,” η επίμονη φωνή. Όχι ακόμα, δε θα τη δώσω τόσο εύκολα.

• Επεισόδια: 4×03-4×09
• MVP: Ο Governor και η φύση μας που μας κυνηγά και μας καθορίζει δεν πα να φέρουμε τη ζωή μας τούμπα.
• Χαρακτήρας που πραγματικά θέλω να πεθάνει: Γκλεν. Παιδιά συγγνώμη αλλά από τότε που είχε ψιλοχαζέψει ο Ρικ και άκουγε τηλεφωνήματα από τον παράδεισο, και ο Γκλεν είχε πάρει το αρχηγηλίκι πάνω του, ήμουν σε φάση ΧΑΛΑΡΩΣΕ ΘΑ ΠΑΘΕΙΣ ΚΑΝΑ ΤΡΑΒΗΓΜΑ.
• Βαθμός απόγνωσης: Μετά το 4×08: “Θα βάλω λίγο παγωτό να δω ‘iZombie’ για να χαλαρώσω.” Φυσικά έβαλα το 4×09.

Toπ-5 ονόματα που περιμένω να δω στο φετινό Primavera:

5, Caribou

4, Tyler, the Creator

3, The Black Keys

2, The Replacements. Θα έχω πιει σίγουρα 3 μπύρες και πάνω, οπότε το δάκρυσμα είναι βέβαιο.

1, The Strokes.

Ημέρα 7η: Το στοίχημα

Αυτό θα πει Μεγάλη Δευτέρα.

Να είσαι στο τρέξιμο και στο άγχος καθώς μοντάρονται οι συνεντεύξεις με Λίαμ Νίσον και το σκηνοθέτη του και να έχεις στην άρκη του μυαλού σου και το “πω τι να έχει απογίνει η Κάρολ ωστόσο.”

Και να έχεις και τα στοιχήματα. “Έχουμε ρίξει στοίχημα σε ποιο επεισόδιο θα ζητήσεις συγγνώμη,” έρχεται η φωνή της συνείδησής μου καθώς συνεχίζω να βλέπω εκδοχές του Λίαμ να μιλάει για το πώς φοβάται τα αμάξια και την ταχύτητα. Σκέφτομαι πως θα ήθελα να δω τον Λίαμ Νίσον σε ταινία με ζόμπι. Τώρα σκέφτομαι πώς θα ήταν η σειρά αν τον Ρικ έπαιζε ο Νίσον.

Μετά τη δουλειά καταβρόχθισα το δεύτερο μισό της 4ης σεζόν το οποίο είναι από τις ωραιότερες και πιο ενδιαφέρουσες (ημι-) σεζόν τηλεόρασης που έχω δει πρόσφατα. Όλοι οι χαρακτήρες είναι διάσπαρτοι μετά τη διάλυση της φυλακής και για αυτά τα τρομερά 8 επεισόδια, η σειρά αφοσιώνεται στη διαδρομή του καθενός εξ αυτών με τρόπο που δεν είμαι σίγουρος πως είναι πολύ εύκολο για ένα mainstream χιτ όπως αυτό. Το κάθε act ενός επεισοδίου πιάνει ένα χαρακτήρα. Μετά είναι ένα που οι μόνοι δύο άνθρωποι σε αυτό είναι ο Ντάριλ κι η Μπεθ. (Το λάτρεψα. Βρήκα και το παραπάνω screencap για το αναπόφευκτο τουήτ συγγνώμης. Δεν πρόλαβα να το χρησιμοποιήσω.) Και το “Alone” με τον φοβερό Μπομπ.

Τελοσπάντων μη τα πολυλογούμε, μετά ήρθε εκείνος ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ που ήταν το επεισόδιο με την Κάρολ και τα κοριτσάκια, μετά το οποίο λύγισα. Άρχισα να ξεφυσάω, να βρίζω πράγματα που δεν κάνει να βρίζουμε τη Μεγάλη Βδομάδα, και να ζυγίζω την περίπτωση να κάνω τη δεύτερη τζούρα τσιγάρου στη ζωή μου.

“Το πρωί ο Π. προέβλεψε ότι θα ζητήσεις συγγνώμη στο 4×14, κέρδισε το στοίχημα,” με ενημερώνει ο Α. Εγώ έχω τρελαθεί κι αυτοί παίζουν στοίχημα. “Πήγαν στην κατασκήνωση, έφτιαξαν τσάι, έλυσαν παζλ, ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΤΑ ΔΥΟ ΜΙΚΡΑ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙΑ, και συνέχισαν το δρόμο τους” φωνάζω αλαφιασμένος. Αυτό θα ήταν τέλεια περιγραφή του επεισοδίου για το Τηλέραμα. Όποιος το εκδίδει, αν διαβάζει, ας με ψάξει.

• Επεισόδια: 4×10-4×16
• MVP: Η Κάρολ. Η Κάρολ. Η Κάρολ.
• Χαρακτήρας που πραγματικά θέλω να πεθάνει: Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη όταν νωρίσαμε τον ‘επιστήμονα’ με τα ‘80s μαλλιά αλλά σταδιακά διαπίστωσα ότι είναι αδερφός. Τίποτα. Για πρώτη φορά δε θέλω να πεθάνει κανείς. Οπότε προετοιμάζομαι για τι πρόκειται να μου συμβεί.
• Βαθμός απόγνωσης: *βγαίνει στο μπαλκόνι και κοιτάει το λόφο του Στρέφη*

Toπ-5 αντίπαλοι του Λίαμ Νίσον:

 

5, Αυτά τα καθίκια που του την έστησαν στο “Suspect”.

4, Τα ντραμς του γιου του στο “Love Actually”.

3, Ο Εντ Χάρις.

2, Ο Μπάτμαν.

1, Οι λύκοι.

Ημέρα 8η: Νιώσιμο

“ΕΦΑΓΑΝ ΤΟΝ ΜΠΟΜΠ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ.” Ποτέ η φράση αυτή δε θα μπορούσε να είναι πιο αληθινή. “Screw your guys I’m going home”, λέω, αν και στην πραγματικότητα έφυγα από το σπίτι για να πάω στο Luxus επειδή είναι Τρίτη κι επειδή μερικές φορές θες να πιεις κάτι στην υγειά του Μπομπ. (Ένα μόνο από τα 3 μέλη του καστ του “Wire” που παίζουν ταυτόχρονα στο “Walking Dead” αυτή τη στιγμή.)

Πολύ νιώσιμο έπεσε. Προτιμούσα τη σειρά όταν σκότωνε χαρακτήρες κι εγώ πανηγύριζα. Έτσι και σκοτώσουν καμιά Κάρολ ούτε που ξέρω τι παλαβό θα κάνω.

• Επεισόδια: 5×01-5×04
• MVP: …η Κάρολ. Η Κάρολ. Η Κάρολ. Η Κάρολ.
• Χαρακτήρας που πραγματικά θέλω να πεθάνει: Αυτός ο ιερέας που είναι σε φάση “ααα χμμμμ τι είναι αυτό, ένα ‘ζόμπι’ λέτε, μάλιστα, και τι ακριβώς κάνει; Πού ξέρετε ότι δεν έχει κι αυτό θέση στην αιώνια βασιλεία του κυρίου μας; Χμμμμμμμ;;;” ΤΕΛΕΙΩΝΕ.
• Βαθμός απόγνωσης: Τσούγκρισμα στην υγειά του Μπομπ.

Toπ-5 κοκτέιλ που παίρνω πιο συχνά στο Luxus:

5, Aviator

4, Brooklyn

3, Pornstar

2, El Floridita

1, Sorcerer

Ημέρα 9η: Αδιέξοδο

Ήταν προφανές πως θα συμβεί ένα ξέσπασμα θανάτου απλώς και μόνο επειδή τόλμησα να σκεφτώ πως όσοι έμειναν μου είναι συμπαθείς. Σε κάθε περίπτωση, ύστερα από ένα λίγο άτσαλο storyline με τη Μπεθ στο νοσοκομείο, όλα βαίνουν προς μια συγκινητική επανένωση μέχρι που Η ΜΠΕΘ ΣΚΟΤΩΝΕΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΛΟΓΟ.

Α, ευτυχώς είχα εύκαιρο εκείνο το screencap.

Σκέτη θλίψη είναι η κατάστασή μου, περιφέρω τη μίρλα μου λαμβάνοντας απαντήσεις στυλ “α περίμενε να δεις και το επόμενο” και α ναι στο επόμενο δε γίνεται σχεδόν τίποτα εκτός από το να βλέπουμε τον Ταϊρίς να πεθαίνει καλλιτεχνικά για ένα ολόκληρο επεισόδιο. (Επεισοδιάρα βέβαια.) Άλλος ένας χαρακτήρας του “Wire” αποχαιρετά τη σειρά.

Εγώ φταίω ρε που ασχολούμαι ρε

• Επεισόδια: 5×05-5×09
• MVP: Η Μπεθ είχε μόλις πιει το πρώτο της αλκοόλ 🙁
• Χαρακτήρας που πραγματικά θέλω να πεθάνει: Ο Νόα (δηλαδή ο νεαρός Κρις Ροκ του “Everybody Hates Chris”), που γνωρίζει στο νοσοκομείο η Μπεθ και φταίει εμμέσως για το θάνατό της, και που μετά πάνε στο μέρος που τους υποσχέθηκε και ένα ζόμπι δαγκώνει τον Ταϊρίς και άρα φταίει εμμέσως για τον θάνατό του. Να τον πάρουμε για ποδαρικό ρε.
• Βαθμός απόγνωσης: Κάτι τέτοιο.

Toπ-5 ηθοποιοί του “Wire” που ενθουσιάζομαι περισσότερο όταν τους βλέπω σε σειρές:

 

5, Κλέι “SHEEEEEEIT” Ντέιβις

4, ΟΜΑΡ

3, Ο Μπανκ ρε παιδιά

2, Κλαρκ Πίτερς, ο σοβαρός Λέστερ Φρίμον

1, Ίντρις “ΣΤΑΚΕΡ ΠΕΝΤΕΚΟΣΤ” Έλμπα

Ημέρα 10η: Συγγνώμη, εντάξει;

Στο δεύτερο μισό της 5ης σεζόν η σειρά έχει ολκληρώσει έναν πολύ περίεργο και συναρπαστικό κύκλο, φέρνοντας τους ήρωές μας, τους Καλούς, στο ρόλο του εξωτερικού Κακού που μερικές σεζόν πριν οι ίδιοι έτρεμαν. Αυτό δε μοιάζει πια με τη σειρά που βαριόμουν.

Η εμπειρία με κατέβαλε: Στις πρώτες σεζόν που δε νοιαζόμουν, ήθελα να βγάλω τα μάτια μου και να αρχίσω να παίζω μπάλα στο σαλόνι. Στις επόμενες, τις πιο ανθρώπινες το να τα βλέπω έτσι όλα μαζεμένα ήταν ένα κάποιο είδος φορτώματος. Στο τέλος ξεφύσηξα δυνατά.

“Γράψε πώς έγινες φαν,” μου λένε.

Φαν δεν ξέρω αν έγινα, και το νόημα (ΡΙΚ!!!) ακόμα το αναζητώ, αλλά τουλάχιστον επιβίωσα.

• Επεισόδια: 5×10-5×16
• MVP: Η Σκοτεινή Τριάδα Ρικ-Κάρολ-Ντάριλ.
• Χαρακτήρας που πραγματικά θέλω να πεθάνει: Αυτός ο τύπος που δέρνει το νέο #φλερτ του Ρικ. Επειδή ναι, μες στην καταστροφή και το χάος, το “Walking Dead” βρήκε χρόνο για να κάνει storyline με domestic violence. ΕΥΓΕ, ΣΕΙΡΑ.
• Βαθμός απόγνωσης: *σωριάζεται στο έδαφος, ένα στεγνό δάκρυ ακόμα στο μάγουλο*

Toπ-5 πιθανές σειρές για τις οποίες θα κάνω κάτι τέτοιο στο μέλλον:

5, “Cheers”. Πάνε τόσα χρόνια από όταν είδα τις 3 πρώτες σεζόν που απλά θα το ξαναπιάσω από την αρχή.

4, “M*A*S*H”.

3, “Miami Vice”.

2, “Justified”.

1, “Buffy”. Ναι, την έχω δει ήδη 8 φορές. Ναι, τι.