Είδαμε την πρώτη virtual reality ταινία
Το ‘Jesus VR’ που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία σε virtual reality. Την είδαμε και μεταφέρουμε την εμπειρία.
- 7 ΣΕΠ 2016
Ξέρεις πώς πολλές φορές βλέποντας μια ταινία σε παρασύρει κάποιος κομπάρσος και αρχίζεις και παρατηρείς αυτόν αντί τη δράση και τους πρωταγωνιστές; Συνήθως παίζει πολύ υπερβολικά, κι ας μην του έχουν πει να κάνει τίποτα. Κάνει υπερβολικές κινήσεις, γουρλώνει τα μάτια, γελάει στον εαυτό του, όλα τα πράγματα που μπορείς να κάνεις όταν σου έχουν πει να μείνεις ακίνητος και να μη βγάλεις λέξη, αλλά εσύ είσαι αποφασισμένος να κάνεις το κοινό να σε προσέξει.
Οι overacting κομπάρσοι είναι από τα αγαπημένα μου χαζά λάθη σε μια ταινία. Μου αρέσει να τους ψάχνω και να τους παρατηρώ και να τους ακολουθώ για όση ώρα θα τύχει η κάμερα να βρίσκεται πάνω τους. Και να εύχομαι να είχε λίγο ακόμα, αντί ο σκηνοθέτης να αποφασίσει δηλαδή να με βάλει με το ζόρι να ακολουθήσω την κεντρική δράση, να μπορούσα εγώ να ακολουθήσω τον overacting κομπάρσο, να δω τι θα κάνει μετά, με τι άλλο τρόπο θα προσπαθήσει να τραβήξει την προσοχή της κάμερας.
Σήμερα, όπως θα έλεγε κι ο Ιησούς, η προφητεία αυτή εκπληρώνεται.
Μια από τις παράλληλες προβολές του Φεστιβάλ Βενετίας ήταν φέτος το ‘Jesus VR’, η ιστορία του Χριστού δηλαδή, αλλά σε Virtual Reality. Το είχαμε συμπεριλάβει εξαρχής στα must του φετινού προγράμματος, και πήγαμε όντως να το δούμε για να μεταφέρουμε την εμπειρία, όσο γίνεται δηλαδή να μεταφέρεις μια εμπειρία τόσο ατομική όσο αφορά τις αισθήσεις.
Η αίθουσα των virtual reality προβολών είναι απλά μια μακρόστενη αίθουσα με υπολογίζω κάπου 30-35 περιστρεφόμενες καρέκλες τοποθετημένες σε σχετική απόσταση η μία από την άλλη, ώστε όταν γυρίζεις σα σβούρα γύρω-γύρω να μην κοπανάς γόνατα με τους απέναντι. (Εννοείται κοπάνησα γόνατα με τους απέναντι.) Η κάθε θέση είχε ένα σετ ακουστικών κι ένα σετ virtual reality ‘γυαλιών’.
Αφού μας εξήγησαν λίγο το πρακτικό κομμάτι, πώς κάνουμε focus, ποιες σκηνές θα δούμε (παρακολουθήσαμε σχεδόν τη μισή ταινία- ολόκληρη κυκλοφορεί τα Χριστούγεννα), να μη βγάλουμε το σετ από το κεφάλι μας κλπ, η ταινία ξεκίνησε.
Η πρώτη σκηνή που είδαμε ακολουθεί τους μάγους με τα δώρα, μες στο σκοτάδι. Είναι μπροστά σου μεν, όμως γρήγορα θυμάσαι ότι ναι, εδώ εσύ έχεις τον έλεγχο. Η ιδέα μιας τέτοιας ταινίας είναι ότι βρίσκεται παντού γύρω σου. Μπροστά, πίσω, πλάγια, κάτω, πάνω. Εσύ επιλέγεις πού θα κοιτάξεις και για πόσο. Αφού λοιπόν πρόσεξα τους μάγους να πλησιάζουν μες στο σκοτάδι, άρχισα να στρίβω ψάχνοντας να βρω κάποια άλλη πηγή φωτός. Από πίσω μου υπήρχε μια λίμνη που λαμπύριζε με το φως του Αστεριού. Το οποίο μου θύμησε να κοιτάξω ψηλά στον ουρανό: Το Αστέρι ήταν εκεί, φωτίζοντας τoν virtual ουρανό. Το κοίταζα για ώρα, εναλλάξ με τη λίμνη. Μετά από λίγο πάνω-κάτω, θυμήθηκα να κοιτάξω ξανά πίσω μου για να δω πού βρίσκονται οι μάγοι. Τη στιγμή που έστριψα, ήταν πάνω μου- τινάχτηκα λίγο, κι η σκηνή τελείωσε.
Θα πρέπει να είναι ξεκαρδιστικό θέαμα να κοιτάς κάποιον ενώ βλέπει virtual reality.
Είδαμε πολλές ακόμα σκηνής-checkpoints της κλασικής ιστορίας. Τη φάτνη. Τη βάπτιση. Τη συνάντηση με το Νικόδημο. Στη βάπτιση για την ακρίβεια ήταν όταν μου πρωτοέσκασε η ιδέα. Όπως κοίταζα γύρω-γύρω τον ποταμό, πρόσεξα έναν τυπάκο που περίμενε να βαπτιστεί επόμενος μέχρι που από το πλήθος ξεπετάχτηκε ο Ιησούς και ήρθε να κάνει εκείνος το κλασικό “βάπτισέ με – όχι εσύ θα με βαπτίσεις” με τον Ιωάννη. Κοίταζα τον τυπάκο που του φάγαν την ουρά και, για όλη την υπόλοιπη σκηνή περίμενε υπομονετικά εκεί, στις περίπου 100 μοίρες αριστερά όπως κοιτάζεις τον Ιωάννη.
Από εκεί και μετά άρχισα να κάνω αυτό. Να κοιτάζω τους κομπάρσους. Και δη τους overacting κομπάρσους. Ήξερα οτιδήποτε γινόταν στη κεντρική δράση. Υποθέτω κομμάτι της ιδέας του να είναι αυτή η πρώτη VR ταινία, είναι η απόλυτη γνώση της ιστορίας από όλους. Αμφέβαλε κανείς ότι αυτή θα ήταν η πρώτη VR ταινία; Αμφιβάλει κανείς ότι θα είναι κι η πρώτη Ό,τι-Έρθει-Μετά; (Ισως να είναι και υπερηρωική η επόμενη, αν και η ιστορία του Ιησού υπερηρωική είναι κι αυτή στην ουσία.)
Η ουσία όμως είναι οι κομπάρσοι. Στη σκηνή του μυστικού δείπνου κοίταγα για 10 λεπτά τον ίδιο τύπο. Τι άνοιγε στόμα έκπληκτος. Τι κούναγε χέρι απαξιώτικά κάθε φορά που κάποιος έλεγε κάτι κακό. Τι γούρλωνε τα μάτια στον διπλανό του στο “θα με αρνηθείς τρεις φορές ως το ξημέρωμα”. Δεν περνούσε καλά. Ήταν σαν άνθρωπος που είχε τόσα να πει αλλά του είχαν αφαιρέσει, δεν ξέρω, την πρόσβαση στο ίντερνετ.
(Η μόνη στιγμή στη διάρκεια αυτής της σκηνής που ξε-λόκαρα από τον Σιωπηλό Απόστολο ήταν όταν κοίταξα από κάτω μου, μόνο για να δω τη φωτιά στο κέντρο του δείπνου να σιγοκαίει. Χαμπάρι δεν είχα πάρει.)
Έτσι πήγε όλο μέχρι τέλους. Χάζευα τον ξεχασμένο ρωμαίο στρατιώτη στον κήπο της Γεσθημανής που κράταγε το prop σπαθάκι του χωρίς να είναι σίγουρος τι να το κάνει επειδή τον Ιησού τον είχαν ήδη συλλάβει αλλά προφανώς κάποιος ξέχασε να του πει να χαλαρώσει. Χάζευα μια κοπέλα πάνω στα βράχια στο Γολγοθά, που ενώ προχώραγε παράλληλα με τον Ιησού εξαφανίστηκε για ένα δευτερόλεπτο και αντικαταστάθηκε άμεσα από μια κόπια του εαυτού της που, για 4-5” έκανε τις ίδιες κινήσεις με πριν. Χάζευα μια χαροκαμμένη μάνα μπροστά στο σταυρό που, την ώρα του μεγάλου σεισμού άρχισε να κινείται μόνη της γύρω-γύρω σα να χορεύει χασάπικο.
Και εκεί που νόμιζα πως το είχα ‘καταλάβει’ κιόλας, άλλαξε η σκηνή χωροταξία με αποτέλεσμα από τη μια στιγμή στην άλλη η οπτική μας να μεταφερθεί πάνω από τους ώμους του Ιησού ενώ βρισκόταν στο σταυρό. Από κάτω μας ήταν εκείνος, μπροστά μας το πλήθος, πίσω το ξύλο, ψηλά οι ανοιχτοί ουρανοί. Κουλ; Κουλ.
Μόλις τελείωσε βγάλαμε το σετ από τα μάτια μας. Είχα χάσει φυσικά προ πολλού συναίσθηση του πού βρίσκομαι σε σχέση με τους άλλους. Μόλις τα μάτια μου απελευθερώθηκαν, συνειδητοποίησα πως κοίταγα με ένταση έναν λευκό τοίχο που ήταν μπροστά μου. Είπαμε, πρέπει να ήμασταν πολύ αστείο θέαμα.
Η ταινία, μας ενημέρωσαν, θα βγει τα Χριστούγεννα σε αίθουσες, σε apps, σε κινητά, σε ό,τι σύστημα μπορεί δηλαδή να στηρίξει την virtual reality τεχνολογία. Φυσικά, όπως συμβαίνει και με το 3D, από τη νέα αυτή τεχνολογία περιμένω βασικά τα δύο μεγάλα άκρα:
Πρώτον, αυτά τα απόλυτα, basic σκουπίδια που δικαιολογούν την ύπαρξή τους καθαρά και μόνο χάρη στο gimmick. Ποιος θα ισχυριστεί πως δεν περιμένει σαν τρελός την πρώτη σαχλή slasher movie γυρισμένη σε VR; Σε μια καλύβα στο δάσος που δεν ξέρεις πού να πρωτοκοιτάξεις; Τρομάζω και χαζοχαίρομαι και μόνο που το γράφω.
Και δεύτερον, το απόγειο. Που όπως και με το 3D, είναι πιο σπάνιο, αλλά όταν έρχεται ευχαριστείς τα μάτια σου που υπάρχουν. Μετά την ταινία συζητούσαμε ποιος θα μπορούσε να είναι ο πρώτος μεγάλος σκηνοθέτης που θα κάνει αληθινά σπουδαία ταινία σε VR. Εγώ απλώς εξέφρασα τη στεναχώρια μου που δε ζει πια ο Altman, γιατί αυτός θα έκανε τρομερά πράγματα με το πλήθος σε 360 μοίρες. Αντιπροτάθηκε ο Paul Thomas Anderson, ως συνεχιστής του Altman κι ως κάποιος με τρομερό, εμμονικό έλεγχο του υλικού του.
Τελικά καταλήξαμε συμφωνώντας πως δε βλέπουμε την ώρα για το ‘Avatar 6’ του James Cameron, όπου πλέον θα ζεις μέσα στο δάσος της ταινίας. Όποιος πει ότι δε θέλει να το δει αυτό λέει ψέμματα και τον προκαλώ να το αρνηθεί τρεις φορές ως το ξημέρωμα.
Το PopCode θα γράφει καθημερινά από τη Βενετία μέχρι και το τέλος του Φεστιβάλ, στις 10 Σεπτεμβρίου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
