Είναι η Viola Davis, η Άννα Παναγιωτοπούλου της Αμερικής;

Σεζόν δεύτερη του εξαιρετικού από κάθε σκοπιά How to get away with murder. Επεισόδιο στο οποίο μία ερωτική σκηνή της Viola Davis με τον “Nate” διαδέχεται όλες εκείνες τις σκηνές στις οποίες η Davis βγάζει έναν υπεροπτικό, δυναμικό χαρακτήρα, παρουσιάζοντας ταυτόχρονα εαυτόν sexy σε επίπεδο Kerry Washington. Κι εγώ στον καναπέ να φωνάζω έξαλλος “ποια νομίζει ότι είναι”. Όσο έξαλλος δηλαδή μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που εκείνη την ώρα τρώει τραχανά με θρυμματισμένη φέτα και φορά καλτσοπαντόφλες. Απαντώ μόνος μου. Η Άννα Παναγιωτοπούλου.

Πες χαζή αυτή τη σύγκριση. Γιατί πράγματι είναι. Αλλά αν ψάξεις λίγο μες στην καρδιά σου θα δεις ότι δεν έχω και τόσο άδικο, τουλάχιστον στην επιφάνεια του πράγματος. Βαθύτερα θα σκάψω σε πολύ λίγο. Αλλά ας μείνουμε για λίγες ακόμα λέξεις σε αυτή τη σύγκριση.

Έχεις δει άλλη σταρ στην αμερικανική τηλεόραση να έχει τέτοιο ύφος στους ρόλους της; Έχεις δει άλλη να διαλέγει για τον εαυτό της ρόλους όπου είναι η μοιραία αλλά ακαταμάχητη γυναίκα; Έχεις δει άλλη να ζει τον τηλεοπτικό έρωτα πάντα με νεότερούς της και να είναι τόσο μα τόσο άβολο; Ακριβώς όσα έκανε η Άννα Παναγιωτοπούλου στην ελληνική τηλεόραση πριν από δεκαπέντε χρόνια.

Αλλά σε αυτό ακριβώς το σημείο, θα σταματήσω να ασχολούμαι με την συμπαθέστατη κατά τα άλλα Άννα Παναγιωτοπούλου και θα μείνω στην Viola Davis. Γιατί η σύγκριση αν μη τι άλλο είναι πέρα για πέρα άδικη. Η Viola Davis ξεπερνά κάθε εβδομάδα τα εμπόδια και τα όρια τα οποία θέτει η ίδια στον εαυτό της. Και σε κάνει να νιώθεις ότι είναι δεκαπέντε φορές σημαντικότερη για την τηλεοπτική βιομηχανία από κάθε άλλη ηθοποιό της φουρνιάς της. Είναι ταλέντο να το καταφέρνεις αυτό.

Δεν είμαι σίγουρος πόσο ψυχικό σθένος χρειάζεται για να λες επί σειρά ετών δύο ατάκες σε ταινίες και τίποτα παραπάνω και να μην τα παρατάς. Η Viola Davis έκανε αρκετό καιρό για να κερδίσει όχι μόνο μεγαλύτερους ρόλους αλλά και το σεβασμό του χώρου. Αν κοιτάξεις το βιογραφικό της, κινηματογραφικό και τηλεοπτικό, θα δεις ταινιάρες και σειράρες. Πέρασαν όμως πάρα πολλά χρόνια για τον πρώτο της κανονικό ρόλο. Για να νιώσει ότι μπορεί πράγματι αυτή η δουλειά να της δώσει αυτό που ζητά.

Και δεν ξέρω αν είναι και αυτό το απωθημένο που βγήκε πέρυσι στα Emmys και στην ιστορική της ομιλία την οποία θα αναλύσουμε παρακάτω. Αλλά είναι νομίζω εμφανές ότι η Viola Davis θα μπορούσε να ονομάσει την αυτοβιογραφία της “Δικαίωση” και να μιλά για τον αγώνα μέχρι την αναγνώριση και τη φήμη.

Χρειάστηκε μία μόνο σκηνή στο έργο Doubt το 2008 για να κερδίσει υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα και Όσκαρ. Κι εκεί είναι που γλυκάθηκε. Και συνειδητοποίησε ότι μπορεί να ελπίζει σε καλύτερες ημέρες. Οι οποίες δεν άργησαν να έρθουν. 3 ταινίες το 2009, 3 το 2010 και μετά μόνο κανονικοί ρόλοι. Μεγάλοι ρόλοι. Ρόλοι που της χάρισαν τη θέση που έχει τώρα. Αλλά δεν είμαι Δημητρόπουλος για να αναλύσω το κινηματογραφικό της έργο.

Μπορώ να ξέρω όμως ότι το How to Get Away with Murder είναι η δική της κεβινσπεισική στιγμή. Γιατί όπως το House of Cards ανέστησε τον Spacey, έτσι και αυτή η σειρά, έδωσε στην Davis την αναγκαία ώθηση για να έρθει ξανά στο προσκήνιο, για να αρθρώσει τον πύρινο λόγο στην περυσινή τελετή απονομής των Emmy.

Μπορεί να στέκεσαι στη μεριά εκείνων που βρίσκουν αυτόν τον λόγο υπερβολικό, όπως η Nancy Lee Grahn. Εγώ το μόνο που βρίσκω υπερβολικό σε όλη αυτή την τελετή του 2015 είναι οι αντιδράσεις της Taraji P. Henson και το μόνο που βρίσκω υπερβολικά γαμάτο είναι ο Andy Samberg. Η Viola Davis έβγαλε ψυχούλα που θα έλεγε κι ο Αναστασιάδης, για εκείνη τη γραμμή που καμία δεν είχε περάσει ως τότε. Έβγαλε απωθημένα, έβγαλε έναν δικανικό λόγο εκπροσωπώντας κάθε μαύρη τηλεοπτική ηθοποιό.

(Αν σας ενοχλεί η λέξη “μαύρος” ρωτήστε έναν μαύρο φίλο σας / γνωστό σας / άγνωστό σας αν προτιμά να τον λένε black ή colored. Spoiler alert, οι δικοί μου φίλοι προτιμούν το πρώτο και γελάνε με την ψυχή τους με το δεύτερο)

Η Viola είναι σε μία φάση που το χαίρεται. Που το ζει. Θυμάμαι να έχω πάρει τηλέφωνο μία ελληνίδα ηθοποιό τηλέφωνο για να φωτογραφηθεί για ένα περιοδικό και μου είχε ζητήσει χρήματα μόνο και μόνο για την συνέντευξη. Συμπληρώνοντας “ε τώρα είναι η χρονιά μου, κάπως πρέπει να το εκμεταλλευτώ”. Η Viola Davis είναι ακριβώς σε αυτή τη χρονιά. Που της τα δικαιολογούμε όλα και τα θέλει όλα δικά της.

Οι εμφανίσεις της στα διάφορα Κόκκινα Χαλιά (αλήθεια, αυτή η μπάντα, πού είναι;) στις οποίες είναι σαν 20χρονη παιδούλα, φωνάζουν ένα μόνο πράγμα. Ότι ζει το όνειρο, έστω λίγο καθυστερημένα. Και θα συνεχίσει να το ζει μέχρι να πάρει κάποιος τον προβολέα από πάνω της.

Συγγνώμη Viola για την σύγκριση. Συγγνώμη Άννα για την όποια όχληση. Συνεχίστε ό,τι κάνατε.