Είναι το Maestro* ήδη το μεγάλο φαβορί για τα επόμενα Όσκαρ;

Κάτι που μας οδηγεί σε δύο πιθανές εξελίξεις: Είτε θα συνεχίσουμε προς αυτή την κατεύθυνση, είτε θα ισχύσει ξανά ο κανόνας του ελατηρίου και θα επιστρέψουμε με μια έξαφνη διορθωτική προς την αντίπερα κατεύθυνση. Ξέρω, βοήθησα πολύ τώρα, γι’αυτό πληρωνόμαστε εδώ τα πολλά τα λεφτά των αναλυτών.

Η ερχόμενη χρονιά (της οποίας δεν έχουμε δει καμία ακόμα φεστιβαλική/βραβειακή ταινία) έρχεται σίγουρα με πολλές ταινίες σκηνοθετών που έχουν –πώς να το πούμε αλλιώς– βαριές φανέλες. Κι οι οποίες σίγουρα θα διεκδικήσουν θέσεις, και πολλαπλές μεγάλες υποψηφιότητες. Μπορεί όμως μια ταινία σαν τον νέο Scorsese να πατήσει ξανά πια την κορυφή στην οποία δεν έφτασε φέτος o Spielberg ή πέρυσι η Jane Campion;

Φυσικά η διαχρονικότητα κάποιων ονομάτων θα τους κάνει πάντα ισχυρούς παίχτες στα Όσκαρ (και στην ευρύτερη κινηματογραφική κουβέντα φυσικά) όμως αυτό που πρέπει να κρατήσουμε ίσως από αυτή τη φαινομενική στροφή των τελευταίων χρόνων είναι μια ακόμα χειροπιαστή υπενθύμιση για μερικές σημαντικές, διαχρονικές αλήθειες: Πως οι σημαντικές στιγμές και έργα κάθε εποχής, έρχονται σε συνάρτηση με την Στιγμή (το CODA δεν κερδίζει Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας αν οι πάντες δεν είναι μπαφιασμένοι από το ψυχολογικό βάρος της πανδημίας). Και πως κάθε γενιά θέλει να κάνει –και– τα δικά της. Να βρει –και– τους δικούς της ήρωες.

Ναι λοιπόν. Απολύτως κανείς δεν μας κάνει να πρέπει να προβλέψουμε στα εντελώς τυφλά, τα Όσκαρ που θα δοθούν έναν χρόνο από τώρα, σε ένα μάτσο ταινίες που κανείς δεν έχει δει, και τη στιγμή που το ίδιο το πρόσωπο της βιομηχανίας αλλάζει ραγδαία. Κανείς δεν μας το ζήτησε!

Εμείς θα το κάνουμε όμως, γιατί όχι.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ

H μεγάλη μάχη του καλοκαιριού (όχι στην Ελλάδα, που οι ταινίες θα βγουν σε διαφορετικές ημερομηνίες, αλλά στην Αμερική οπωσδήποτε) θα είναι το Barbie εναντίον Oppenheimer. Στα ταμεία θα κερδίσει η Barbie της Gerwig, αλλά μια μεγάλη νίκη θα σκοράρουν κι οι δύο καθώς θα βρεθούν στην δεκάδα υποψηφιοτήτων Καλύτερης Ταινίας. Όπως είδαμε φέτος με την παρουσία τριών κλασικών μπλοκμπάστερ (σίκουελ κιόλας), ένα καλό σινεμά που αγγίζει τις μάζες αλλά γυρίζεται από αληθινούς σκηνοθέτες, με εντυπωσιακή τεχνική και καλές ιδέες, και στήριξη της κριτικής, μια χαρά τη βρίσκει τη θέση του πλέον σε αυτή την κατηγορία. Μέσα λοιπόν προφανώς και το δεύτερο Dune του Denis Villeneuve.

Αντιθέτως, νομίζω πως το νέο Mission: Impossible δεν θα χωρέσει, ίσως κι επειδή η βιομηχανία νιώσει πως έπραξε τα δέοντα απέναντι στο παρεάκι Tom Cruise – Chris McQuarrie με το Top Gun: Maverick. Επίσης υπάρχει άλλη μία ταινία, που θα ολοκληρώσει τη σειρά, του χρόνου. Εκεί το ξανασυζητάμε.

Ο Martin Scorsese θα λανσάρει το Killers of the Flower Moon στις Κάννες και όλα δείχνουν πως θα έχουμε έτσι το φετινό μας Fabelmans. Ή το φετινό μας Irishman, αν προτιμάτε. Σε κάθε περίπτωση η δεκάδα είναι σίγουρη.

Άλλοι μεγάλοι σκηνοθέτες που επιστρέφουν με νέες ταινίες, ο David Fincher με το Killing – κι οι ταινίες του Fincher είναι πάντοτε οσκαρικά plays, ακόμα κι όταν κάνει τα πιο pulpy έργα του (που λατρεύω περισσότερα από τα άλλα) – όπως κι ο Steve McQueen που λογικά θα έχει έτοιμο φέτος το Blitz, ένα ιστορικό δράμα Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με την Saoirse Ronan. Η πιο πρόσφατη ταινία του McQueen ήταν το Widows, μια ταινιάρα που ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί δεν προτάθηκε για 7 Όσκαρ κερδίζοντας τα 3 από αυτά.

Στο ενδιάμεσο διάστημα, γύρισε το μνημειώδες Small Axe για τη βρετανική τηλεόραση, μια ανθολογία ταινιών πάνω στην κουλτούρα, την αντίσταση, την κληρονομιά και την ταυτότητα μέσα στα μοντέρνα συστήματα κοινωνικής καταπίεσης. Ο McQueen θα επιστρέψει, κι οι πάντες θα θυμηθούν όλα τα παραπάνω, θα αναρωτηθούν για ποιο λόγο ο άνθρωπος αυτός δεν έχει 27 Όσκαρ στο όνομά του, και το Blitz θα προταθεί ακόμα και για τα πόμολά του.

Έχουμε επίσης το Color Purple, τη διασκευή του θεατρικού μιούζικαλ, που είναι τίμιο στοίχημα για να μπει δεκάδα παρόλο που τα κλασικά μιούζικαλ πάντα κάνουν underperform στην τελική. Μεγαλύτερη επιτυχία πιθανώς να έχει το Maestro, που ίσως και να είναι το πιο φαβορένιο φαβορί αυτή τη στιγμή. («Αυτή τη στιγμή», πληκτρολόγησε στα τέλη Μαρτίου του ‘23, περίπου πεντέμιση μήνες πριν δει το Maestro στο φεστιβάλ Βενετίας.) Ο Bradley Cooper σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο βιογραφικό δράμα για τον μαέστρο Leonard Bernstein για λογαριασμό του Netflix. Η Ακαδημία πρέπει να βγει και να του ζητήσει συγγνώμη για το σνομπάρισμα που έφαγε το A Star Is Born, μια ταινία καλύτερη από όσες κέρδισαν Όσκαρ απέναντί του εκείνη τη χρονιά (κι επίσης όλες τις επόμενες έκτοτε).

Το Netflix θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς θα κινηθεί μετά την παράξενη φετινή του χρονιά, την πρώτη από το Roma και μετά όπου δεν κέρδισε ούτε ένα από τα 8 μεγάλα Όσκαρ, κι όπου το μεγάλο του οσκαρικό χαρτί βγήκε από το πουθενά μια γερμανική ταινία με την οποία κανείς δεν ασχολήθηκε μέχρι να βγει στην πλατφόρμα ήσυχα-ήσυχα. Ίσως αλλάξει τακτική, αλλά ίσως από την άλλη σκεφτεί πως έχει Bradley Cooper και David Fincher φέτος, οπότε τα πειράματα ας αναβληθούν για άλλη χρονιά.

Ενδιαφέρον έχει και τι θα δούμε από την Α24 μετά τον φετινό της θρίαμβο. Η ανεξάρτητη εταιρεία που κέρδισε τα 7 από τα 8 μεγάλα Όσκαρ (με το Τα Πάντα Όλα και τη Φάλαινα), έχει ήδη ένα πρώτο μεγάλο χαρτί: Το αριστούργημα Past Lives που παίχτηκε στο Σάντανς και που είδαμε στο Βερολίνο προσπαθώντας να συμμαζέψουμε τους εαυτούς μας με το κουταλάκι μετά την προβολή. Ένα εκπληκτικό, στοιχειωτικό αισθηματικό δράμα που δεν κάνει απολύτως την παραμικρή προφανή επιλογή στην αφήγηση, στις ερμηνείες και στην αισθητική του.

Η τελευταία θέση θα πάει στο Saltburn, που είναι το νέο φιλμ της Emerald Fennel, της σκηνοθέτη του Promising Young Woman που επιστρέφει. Το πιθανότερο είναι πως δεν θα τα πάει καλύτερα από εκείνη την ταινία, όμως καθότι η Fennel μοιάζει να αποτελεί ένα από τα στοιχήματα αυτής της νέας γενιάς ακαδημαϊκών ψηφοφόρων, θα είναι και πάλι εκεί με μια στιβαρή follow-up παρουσία.

Η δεκάδα που προβλέπουμε:

• Barbie
• Dune: Part 2
• Oppenheimer
• Maestro (το Όσκαρ)
• The Killing
• Past Lives
• The Color Purple
• Killers of the Flower Moon
• Saltburn
• Blitz

Α’ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΡΟΛΟΣ

H Margot Robbie μοιάζει να είναι συνέχεια εκεί, και αν το Barbie είναι όσο ανατρεπτικό, φαν και επιτυχημένο μπορεί, τότε κλειδώνει θέση στην πεντάδα. Η Greta Lee είναι απίστευτη στο Past Lives, η Fantasia θα γίνει η επόμενη (μετά τη Jennifer Hudson) διαγωνιζόμενη του American Idol που θα διεκδικήσει Όσκαρ για μιούζικαλ, κι η Emma Stone που την αγαπά η Ακαδημία μπορεί να χωθεί στην πεντάδα ως λίγο αντισυμβατική επιλογή για το Poor Things του Λάνθιμου (που ίσως να παραείναι παράξενο για οσκαρικό play, αλλά είπαμε, ποτέ δεν ξέρεις). Σχετικοάσχετο, ο Willem Dafoe μπορεί αντιστοίχως να προταθεί για το Β’ Ανδρικό Ρόλο για την ίδια ταινία – για κάποιο λόγο νιώθω πως ο κλάδος των ηθοποιών θα στηρίξει πολύ Λάνθιμο, κι αν αυτό ισχύσει τότε μπορεί κάλλιστα να μπει και στην δεκάδα της Ταινίας.

Τελικά όμως, η Carey Mulligan ύστερα από μια σειρά ερμηνειών που την έφεραν είτε πάρα πολύ κοντά στο Όσκαρ (Promising Young Woman) είτε στην υποψηφιότητα (She Said), φέτος ίσως δει την ώρα της επιτέλους να φτάνει με το Maestro. Ειδικά αν επιβεβαιωθεί η αίσθηση πως η ταινία εστιάζει πού στη σχέση του με την γυναίκα του – ένα πιθανό τύπου Walk the Line βραβείο. (H Saoirse Ronan θα έχει την Amy-Adams-στο-Arrival στιγμή της και θα μείνει απέξω για μια ταινία με 9 υποψηφιότητες κι ενώ προηγουμένως την έχουν προτείνει για Όσκαρ ακόμα και για τις διαφημίσεις της.)

Η πεντάδα που προβλέπουμε:

• Fantasia, The Color Purple
• Greta Lee, Past Lives
• Carey Mulligan, Maestro (το Όσκαρ)
• Emma Stone, Poor Things
• Margot Robbie, Barbie

Α’ ΑΝΔΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ

Ο Colman Domingo φέτος θα πετύχει διπλή υποψηφιότητα στα Όσκαρ, και θα κερδίσει και το ένα κιόλας. Τελευταία ευκαιρία να μάθετε ποιος είναι ώστε να μπορείτε να λέτε ότι τον ξέρατε πριν μάθουν όλοι ποιος είναι. Ένας από τους αγνότερα συμπαθείς και χαρισματικούς ανθρώπους του γνωστού σύμπαντος, τον είδαμε στο If Beale Street Could Talk, στο Fear the Walking Dead(!), κέρδισε Έμμυ για το Euphoria, κέρδισε ΟΛΕΣ τις εντυπώσεις για το Zola, και φέτος παίζει και στο Color Purple (πιθανή υποψηφιότητα Β’ Ρόλου εκεί;) και στο βιογραφικό δράμα Rustin, για τον γκέι ακτιβιστή Μπαγιάρντ Ράστιν που οργάνωσε την πορεία του ‘63 στην Ουάσινγκτον. Ο λόγος που ο Domingo δεν είχε κερδίσει όλα (και τα 23) Όσκαρ κάθε χρόνο ήταν επειδή δεν προσπαθούσε. Αν αρχίσει να τα κυνηγάει, αντίο σε όλους τους υπόλοιπους.

Οι εν λόγω υπόλοιποι θα είναι ο DiCaprio (σταρ, νικητής, πρωταγωνιστής ταινίας του Scorsese), o Joaquin Phoenix για τον Ναπολέοντα του Ridley Scott, ο Bradley Cooper για το Maestro (στη διάρκεια της τελετής θα του απονεμηθεί και το Όσκαρ που κατά λάθος κέρδισε ο Rami Malek τη χρονιά του A Star is Born), και ο Jonathan Majors για το διχαστικό δράμα Magazine Dreams–  η ταινία μάλλον δε θα αρέσει, αλλά ο Majors (που ήδη κάνει εμπορικό χαμό με Creed III και Quantomania) μπορεί να γίνει η φετινή τύπου Ana de Armas υποψηφιότητα για το Blonde: «εμάς ΑΥΤΗ μας άρεσε, δεν πα να χτυπιέστε για την ταινία». 

Η πεντάδα που προβλέπουμε:

• Jonathan Majors, Magazine Dreams
• Colman Domingo, Rustin (το Όσκαρ)
• Bradley Cooper, Maestro
• Joaquin Phoenix, Napoleon
• Leonardo DiCaprio, Killers of the Flower Moon

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ

Ο Steve McQueen κι ο Brad Pitt κρατούν τα Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας τους ως παραγωγοί του ’12 Years a Slave’ τον Μάρτιο του ’14.

Η Fennell θα μπει ξανά μετά το Promising Young Woman, ο Scorsese θα είναι εκεί για να λένε όλοι οι νικητές ότι του αφιερώνουν το Όσκαρ του και ότι δεν το πιστεύουν πως είναι εκεί δίπλα στον Martin Scorsese, η Greta Lee θα είναι το ντεμπούτο-αποκάλυψη της χρονιάς. Στάνταρ τριπλέτα. Μετά όμως;

Το Όσκαρ θα το πάρει ο Steve McQueen για το εντυπωσιακό Blitz, κλείνοντας συμμετρικά τα χρωστούμενα από την προηγούμενη οσκαρική εμφάνισή του. Τότε που το 12 Χρόνια Σκλάβος κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας όμως η σκηνοθεσία (όπως και τα περισσότερα βραβεία) είχαν πάει στο Gravity. Φέτος το Blitz θα είναι το Gravity!

Όσο για την πέμπτη θέση, έχω προβληματιστεί. Η κρυστάλλινη μπάλα εδώ δεν δείχνει καθαρά. (Σε αντίθεση με όλες τις υπόλοιπες προβλέψεις που είναι απολύτως σοβαρές και 100% σωστές.) Ο Nolan διαχρονικά τρώει ένα ελαφρύ σνομπάρισμα σε σχέση με το πώς πάνε οι ταινίες του σε άλλες κατηγορίες, και πιστεύω δε θα χωρέσει στην πεντάδα. Μια θέση ψιλο-κλασικά πλέον πάει σε κάποιο απρόσμενο φιλμ εκτός χολιγουντιανού συστήματος, σε κάποιον μη αγγλόφωνο, πιο παραδοσιακά φεστιβαλικό auteur. ΤΡΕΜΩ στη σκέψη ότι φέτος αυτός θα είναι ο μεξικάνος Michel Franco που επιστρέφει σαν Terminator για άλλη μια ταινία-απειλή: Το φετινό του Memory αποτελεί ένα από τα γερά στοιχήματα των Καννών, ειδικά από τη στιγμή που ανεξήγητα όλες οι ταινίες του βρίσκουν θέση σε κάθε μεγάλο φεστιβάλ του πλανήτη.

Αλλά ας μην αφήνουμε ακόμα και τα όνειρα να ποτίζονται με κυνισμό και δυστυχία. Γι’αυτό προβλέπω ως πέμπτο υποψήφιο τον Bradley Cooper για το Maestro, ο οποίος αφενός έχει rights, κι ο οποίος αφετέρου μετά το σνομπάρισμά του σε αυτή την κατηγορία για το A Star Is Born θα επιστρέψει εντυπωσιακά, κερδίζοντας τον θαυμασμό ακόμα κι εκείνων που ήταν εναντίον του, σαν άλλος Stallone στο Rocky IV.

Η πεντάδα που προβλέπουμε:

• Celine Song, Past Lives
• Martin Scorsese, Killers of the Flower Moon
• Emerald Fennell, Saltburn
• Steve McQueen, Blitz (το Όσκαρ)
• Bradley Cooper, Maestro

Ορίστε λοιπόν. Λίγες μέρες μετά τα Όσκαρ του ‘23, τώρα ξέρετε τι θα γίνει ΚΑΙ στα Όσκαρ του ‘24. Για να μη ζείτε με την αγωνία.