Μίλα μου: Είναι όντως η καλύτερη ταινία τρόμου της χρονιάς;

Οι YouTubers που κάνουν το σκηνοθετικό τους ντεμπούτο με το Μίλα μου (Talk to Me), μας ρίχνουν καταμεσής ενός λυκειακού πάρτι. Ηλεκτρονική μουσική σφυροκοπάει, έφηβοι σκοντάφτουν μεθυσμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, και η κάμερα εστιάζει στην πλάτη ενός νεαρού άνδρα που αναζητά τον αδερφό του. Θα καταλήξουμε σε μία κλειδωμένη πόρτα. Ο άνδρας τη χτυπάει χωείς να παίρνει απάντηση. Αρχίζει να πέφτει πάνω της με τον ώμο του, αλλά ούτε τότε έχει τύχη. Τι κρύβεται μέσα στο δωμάτιο; Είμαστε έτοιμοι να το δούμε;

Αυτή η στιγμή προμηνύει τη σκοτεινή ουσία της ταινίας: Πώς προσεγγίζουμε τα χαμένα αγαπημένα μας πρόσωπα όταν δεν μας ανοίγονται; Όταν έχουν κλειδώσει την πόρτα και έχουν πετάξει το κλειδί; Το Μίλα μου αρχίζει να περνάει άμεσα, από μία απλή ιστορία δαιμονισμού σε μία ιστορία για τη μοναξιά του πένθους.

Σύντομα μαθαίνουμε για την οικογενειακή τραγωδία που θα μας απασχολήσει περισσότερο – αυτήν της Mia (Sophie Wilde), ενός νεαρού κοριτσιού που παλεύει να αντιμετωπίσει τον ξαφνικό θάνατο της μητέρας της και την επακόλουθη κατάθλιψη του πατέρα της. Η Mia ζωντανεύει μόνο όταν περνά χρόνο με τους φίλους της, την Jade (Alexandra Jensen) και τον Riley (Joe Bird). Οι τρεις τους πάνε σε ένα πάρτι, όπου όλοι παίζουν ένα παιχνίδι: πιάνεις ένα ταριχευμένο χέρι, λες «μίλα μου» και έτσι καλωσορίζεις στο σώμα σου πνεύματα. Η κατοχή από τα πνεύματα αυτά ωστόσο δεν πρέπει ποτέ να ξεπερνούν τα 90 δευτερόλεπτα. Το χέρι – που φημολογείται ότι είναι το διαμελισμένο μέλος ενός ισχυρού μέντιουμ – δεν είναι το πιο τρομακτικό πράγμα στο Μίλα μου.

Όταν έρχεται η σειρά της Mia να το αρπάξει βλέπει οράματα πτωμάτων σε αποσύνθεση, όμως η εμπειρία της γίνεται γρήγορα σωματική. Παραμορφώνουν το πρόσωπό της και διογκώνουν τις κόρες της ώσπου τα μάτια της μαυρίζουν τελείως. Μετά τη μεταφυσική της συνάντηση όμως, μοιάζει ειλικρινά χαρούμενη. Η Wilde απεικονίζει επιδέξια τη στροφή της Mia, από εύθραυστη και ταλαιπωρημένη, σε ζαλισμένη και συνεπαρμένη από αυτή τη σκοτεινή συγκίνηση. Βρήκε επιτέλους τη διαφυγή της.

Ένα σημαντικό επίτευγμα της ταινίας είναι το πώς καταφέρνει να γειώσει τον δαιμονισμό στην πραγματικότητα της σύγχρονης εφηβικής ζωής. Η αποσύνδεση που περιγράφουν οι χαρακτήρες ενώ κατέχονται – την οποία απολαμβάνουν – μοιάζει με αυτή που αναζητά κανείς από τη χρήση ναρκωτικών ή ακόμα και από τα social media.

Οι έφηβοι της ταινίας δεν μοιάζουν με τα hot εικοσάχρονα που βρίσκουμε σε μία μέση ταινία τρόμου, δεν αντιμετωπίζονται υπερβολικά συναισθηματικά, και δεν κοσμούνται με μία χούφτα ιδιόμορφα χαρακτηριστικά με σκοπό να αποκτήσουν επιτηδευμένη νοστιμιά. Είναι ενοχλητικοί και αστείοι και περιστασιακά μισθοφόροι, και περιστασιακά ιδιοτελείς στην ανάγκη τους να ταιριάξουν και να ορίσουν τον εαυτό τους.

Οι Philippou είναι ωμοί πραγματιστές σχετικά με το πώς οι τραυματισμένοι άνθρωποι μπορούν να μεταφέρουν τη ζημιά σε άλλους, με τα προσωπικά τους βαρίδια να επηρεάζουν τις δεξιότητες ενσυναίσθησης και επιβίωσής τους. Η μεταφορική διάσταση των δαιμόνων εξελίσσεται καθώς εξελίσσεται και το Μίλα μου – αρχικά υποδηλώνουν ναρκωτικά και τις επιρροές των social media, αργότερα μοιάζουν με τους εσωτερικούς δαίμονες που κουβαλάμε μαζί μας και που μπορούν να μας οδηγήσουν σε απροσδόκητα σημεία θραύσης.

Αυτή η αίσθηση ψυχικής αναταραχής, όπως σωματοποιείται ως δαιμονική πανούκλα, θυμίζει το Smile και τις ταινίες που το επηρέασαν – το It Follows, τις διάφορες εκδοχές του The Ring, το αυθεντικό Ringu. Το Smile καταπιάστηκε με την αποξένωση του πένθους, μία σημαντική θεματική στον αμερικανικό κινηματογράφο τρόμου αυτή τη στιγμή, όμως ενώ εκείνο πρόσθετε διαρκώς στην πλοκή, το Μίλα μου λειτουργεί με συνέπεια ως ένα υποβλητικό mood piece για τον αγώνα της Mia να διατηρήσει τη σύνδεσή της με τον κόσμο. Η Wilde δίνει μια στοχαστική, στοιχειωμένη ερμηνεία, ενώ οι Philippou δημιουργούν μία σκιώδη, γοτθική ατμόσφαιρα που είναι, πάνω απ ‘όλα, εκπληκτικά μελαγχολική.

Το Μίλα μου έχει μία ορμητική ενέργεια που είναι συχνά βίαιη, αλλά ποτέ σκόπιμα σκληρή. Οι ιδέες της ταινίας δεν είναι πρωτότυπες, ούτε καν πλήρως διαμορφωμένες. Η αφήγηση έχει περισσότερες τρύπες και από ένα κομμάτι έμενταλ. Ωστόσο, η ενσυναίσθηση των δημιουργών για τη Mia είναι απροσδόκητα συγκινητική. Aρνούνται να δουν τον εθισμό των παιδιών στο μαγικό χέρι και στη διαδικτυακή προσοχή που προσελκύει με σατιρική απόσταση. Ακόμη και τα αστεία εις βάρος τους στην ταινία είναι παράξενα τρυφερά.

Όλα βασίζονται στο πολύ ικανό καστ. Οι ένθερμες προσπάθειές τους καταφέρνουν να δώσουν συναισθηματική βαρύτητα στο Μίλα μου παρότι, ενώ η ισορροπία μελοδράματος, ζοφερής διάθεσης και φαντασίας είναι σχετικά ομαλή στη σκηνοθετική εκτέλεση, είναι μετέωρη σε σεναριακούς όρους.

Από πού προήλθε το χέρι όμως, θα ρωτήσετε. Ποια είναι αυτά τα πνεύματα; Πώς ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά ο κανόνας των 90 δευτερολέπτων και τι απέγινε η αρχική, άτυχη παρέα που δεν γνώριζε αυτό το χρονικό όριο; Ας πούμε απλώς ότι τα αδέρφια Philippou δεν τα έχουν σκεφτεί όλα καλά και πιθανότατα ελπίζουν ότι δεν θα ρωτήσεις και εσύ πάρα πολλά.

Αυτή η τυφλή αποδοχή απαιτεί υπερβολικά πολλά από το κοινό, όμως η διαδρομή είναι διασκεδαστική χάρη στην επιμονή του ντουέτου των κινηματογραφιστών να κάνουν μία ειλικρινή ταινία τρόμου, σε αντίθεση με άλλες καλοπροαίρετες μεν, αλλά ανεπαρκείς απόπειρες που θέλησαν να ασχοληθούν με το τραύμα τα τελευταία χρόνια.

Το Μίλα μου τελειώνει ακριβώς όταν πρέπει. Είναι απλώς εδώ για να σε διασκεδάσει με ταραχή, χωρίς να κάνει κατάχρηση της φιλοξενίας σου. Είναι η καλύτερη ταινία τρόμου της χρονιάς; Έχει σκληρό ανταγωνισμό από το Scream VI, το Skinamarink και το No One Will Save You, αλλά δίνει επάξια τη μάχη του.