Είναι το ‘Ραντεβού’ το βαρέλι που έπιασε πάτο;

Τον τελευταίο καιρό δεν προλαβαίνω να βλέπω μπαγιάτικες και ξεπερασμένες ιδέες στην τηλεόραση. Ωστόσο υπάρχει μια εκπομπή που τα ξεπέρασε όλα. Ακόμα και το Bravo Ρούλα.

Κανονικά αυτό που θα πω δε με συμφέρει, γιατί θα βγουν τα κομπιουτεράκια να υπολογίσουν την ηλικία μου, αλλά θα το πω. Έχω προλάβει το «Ραντεβού στα τυφλά» με τη Βάσια Τριφύλλη. Θολά βέβαια, να το τονίσω αυτό, σαν σε όνειρο το θυμάμαι, ωστόσο θυμάμαι εκείνες τις αθώες εποχές της ελληνικής τηλεόρασης, το συγκεκριμένο παιχνίδι να έχει λίγο πλάκα.

Δεν ξέρω τι μπορεί να οδήγησε μετά από τριάντα χρόνια στην φαεινή ιδέα της επιστροφής, ενός κόνσεπτ που είχε κάνει ούτως η άλλως την προσπάθειά του να κερδίσει το τηλεοπτικό κοινό εκ νέου, με την Ναταλία Γερμανού στο πιο πρόσφατο παρελθόν στον Alpha. Παρεμπιπτόντως, πόσο θεοί αυτοί που δεν πήγαιναν ποτέ στο ταξίδι, απογοητευμένοι από το ταίρι που τους έλαχε!

Ποιο μυαλό κρύβεται πίσω από την σατανική ιδέα να επιστρέψει το «Ραντεβού στα Τυφλά» στις οθόνες μας; Ποιο ήταν αυτό το μυαλό που σκέφτηκε ότι αυτή η εκπομπή έλειψε και έχει κάτι νέο να δώσει;

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι πάνω σε μια προσπάθεια να βρεθεί κόνσεπτ να κουμπώσει πάνω στον Μάρκο Σεφερλή, κάποιος πρότεινε αυτό. Γιατί μπορώ να σκεφτώ δέκα άλλα τηλεπαιχνίδια που θα έδεναν τέλεια με τον Μάρκο. Κι όμως, στο τραπέζι των συσκέψεων, όταν προτάθηκε το «Ραντεβού», κάποιοι θεώρησαν ότι ήταν μια εξαιρετική ιδέα, εφάμιλλη της επιλογής του Σαρμπέλ στον τελικό Κυπέλλου.

Έχω υπάρξει μεγάλη φαν του Σεφερλή. Ακόμα λέω σε παρέες το επικό «Του Κίτσου η μάνα κάθουνταν» από την ενότητα «Ταινίες» στο «Κατά Μάρκον Ευαγέλιον» κι ας εισπράττω ειρωνεία και χλευασμό. Και δεν το λέω για να δικαιολογηθώ ότι κατά βάθος συμπαθώ τον Σεφερλή. Καθόλου βάθος, ίσα ίσα θεωρώ ότι ο Σεφερλής είναι μια όαση μπροστά σε όλο το αυτό που στήνεται τα σαββατοκύριακα στις οθόνες μας.

Να πω όμως πρώτα πώς έτυχε να το δω, και μάλιστα ολόκληρο. Ήταν ένα από αυτά τα Σάββατα που άργησα να γυρίσω σπίτι, να μαγειρέψω και συνεπώς να φάω. Έφαγα γύρω στις 6 και ως γνωστόν, όταν τρώω τα πάντα θολώνουν γύρω μου και είμαι ανίκανη να αντιδράσω. Η μόνη κίνηση που μπορώ να κάνω είναι να μετακινηθώ στον καναπέ και να ανοίξω την τηλεόραση, ελπίζοντας ότι έχω προλάβει τα Φιλαράκια, αλλά όχι, έχει περάσει η ώρα. Δεν πειράζει όμως, γιατί παίζει Two and a Half Men, οπότε ξαπλώνω και μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας κοιτώ αλλά δεν βλέπω. Η σειρά τελειώνει και αρχίζει το «Ραντεβού».

Υπό φυσιολογικές συνθήκες η κίνηση αλλαγής καναλιού θα ήταν αυτόματη, όμως η ζάλη της πέψης, δεν με αφήνει να κάνω το οτιδήποτε. Και το Ραντεβού ξεκινά.

Τα ερωτήματα που γεννήθηκαν πολλά. Όπως τι γυρεύει μία κοπέλα που σπουδάζει Χημεία, και μάλιστα είναι όμορφη στο «Ραντεβού»; Προφανώς και δεν ψάχνει αγόρι, αφού από την εμφάνισή της μπορώ να υποθέσω ότι δεν έχει πρόβλημα με τις κατακτήσεις. Προφανώς και δεν λαχτάρισε το ταξίδι, καθώς τα μεγαλεία με τα Παρίσια και τα Λονδίνα που θυμόμαστε όλοι τις παλιές καλές εποχές, δεν υπάρχουν πια. Το ταξίδι είναι στην Λίμνη Πλαστήρα. Και τι κακό έχει η λίμνη; Κανένα. Απλώς δεν χρειάζεται να μπεις σε όλη αυτή τη διαδικασία, να φορτωθείς και ένα αγόρι που πιθανόν δεν θα σου αρέσει και να πας. Ποια ύπουλη σκοτεινή δύναμη οδήγησε την κοπέλα αυτή να πάρει αυτήν την απόφαση; Μήπως η ματαιοδοξία; Μήπως τα 60 λεπτά δημοσιότητας; Μήπως η ελπίδα μια πιθανή καριέρα στην τηλεόραση;

Μετά είναι οι υποψήφιοι «γαμπροί». Οι διεκδικητές του κοριτσιού και της λίμνης.  Ο πρώτος θέλει τη γυναίκα αδύνατη και να γυμνάζεται, αλλιώς δεν του κάνει. Είχε τον αέρα του νικητή, καθώς είχε δει ότι οι συμπαίκτες του δεν ήταν όσο τρέντι ήταν αυτός. Ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι θα βάλει αυτογκόλ και η κοπέλα θα τον απορρίψει. Ο δεύτερος, ήταν ένας συμπαθητικός πυροσβέστης, λίγο ευτραφούλης, με γαλανά μάτια, το απόλυτο αουτσάιντερ αυτής της αναμέτρησης, που συμπάθησα όμως  πολύ και ευχόμουν να κερδίσει αυτός το κορίτσι από το Χημικό, μόνο και μόνο για να δω την φάτσα της την ώρα των αποκαλυπτηρίων. Ο τρίτος, ήταν ένας τύπος, από αυτούς που πιστεύουν ότι είναι ωραίοι, χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο και γενικά δεν μου άρεσαν οι απαντήσεις του καθόλου, με απογοήτευσε πλήρως.

Σιγά σιγά, άρχισε να φεύγει η θολούρα της πέψης και μπορούσα πλέον άνετα να αλλάξω κανάλι, ωστόσο δεν το έκανα. Έπαθα το ίδιο με την ταινία «Μαριονέτες» στο σινεμά. Πάνω στο μισάωρο συνειδητοποίησα ότι ήθελα να φύγω τρέχοντας, αλλά είπα, « ήρθα που ήρθα, πλήρωσα που πλήρωσα, ας το δω».

Έτσι έκανα και τώρα. Αφού έφαγα την πρώτη ψυχρολουσία, είπα να το δω όλο, να δω που θα καταλήξει όλο αυτό. Να δω και τον πυροσβέστη να κερδίζει.

Το παιχνίδι σαν δράση δεν κρατάει πάνω από 15 λεπτά. Όμως με μερικά αστειάκια, με πολλά τραγουδάκια από την μπάντα, φτάνει να κρατάει μία ολόκληρη ώρα. Κάποια στιγμή, η παίχτρια τραγούδησε, γιατί είχε γράψει στο βιογραφικό της ότι της αρέσει να τραγουδά. Ακόμα μία μεγάλη στιγμή για την ελληνική τηλεόραση. Τελικά διάλεξε τον τρίτο. Τι κρίμα για τον πυροσβέστη, τι κρίμα για μένα που περίμενα να δω την ανατροπή στο 90.

Μόλις τελείωσε το παιχνίδι, άρχισε η αναζήτηση στο YouTube και άλλων ταλέντων που πέρασαν από την εκπομπή. Μετά λύπης μου διαπίστωσα, ότι δεν είδα το καλύτερο επεισόδιο. Υπήρξε ένα άλλο που το ξεπέρασε. Εκεί που θεωρείς, ότι τα τελευταία «ταλέντα» χάθηκαν μαζί με τον Παρασκευά και τον Κατέλη, έρχεται το χαστούκι της ζωής, να σου πει:”Όχι κουκλίτσα μου, έχει κι άλλη φουρνιά από πίσω που έρχεται, ακόμα πιο αναβαθμισμένη, ακόμα πιο βελτιωμένη, ακόμα πιο συνειδητοποιημένη”.

Τα καλά νέα είναι ότι η κοπέλα απέρριψε το παραπάνω παλικάρι. Τα κακά νέα είναι ότι μόλις τον είδε, το μετάνιωσε.