Ejekt 2017: Γιατί οι Killers ήταν και παραμένουν η τέλεια live μπάντα
- 27 ΙΟΥΝ 2017
Η Ιστορία έχει πολλούς λόγους να θυμάται το 2008. Ο Obama εξελέγη Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο θάνατος του Heath Ledger μας σόκαρε βαθιά, o Desmond βρήκε το ‘Constant’ του, μα πάνω από όλα, το 2008 ήταν το ιστορικό έτος όπου οι Killers έθεσαν το μεγαλύτερο ερώτημα όλων. Are we human, or are we dancer?
Το αγαπημένο μου πράγμα σε αυτό το ερώτημα είναι το πώς η μετατροπή της περιγραφής ‘χορευτής’ σε είδος (κατά το άνθρωπος) παρουσιάζεται ως απολαυστικά εξόφθαλμο γραμματικό λάθος. Αυτό κάνει τη φράση ακόμα πιο δυνατή, την απελευθερώνει από κανόνες και την αφήνει να αιωρείται ως αφηρημένο υπαρξιακό ερώτημα πάνω από τα κεφάλια μας. Όχι το πιο αποτελεσματικό πράγμα όταν κάθεσαι και ακούς ή όταν συζητάς, αλλά ιδανικό για όταν -ναι- χορεύεις.
Είναι επίσης τεράστια douchebag κίνηση να θέτεις ένα ερώτημα όπου ο ‘χορευτής’ αποκτά αρνητική χροιά (της μαριονέτας, εκείνου που χορεύει στο ρυθμό των άλλων) στο πιο μεταδοτικά χορευτικό κομμάτι όλων, αλλά αυτή είναι η δύναμη του χορού. Και των Killers δηλαδή, μιας μπάντας που εδώ και πολύ καιρό, από όταν άρχισαν να βγάζουν αδιάφορα άλμπουμ, με έχουν κάνει να απορώ γιατί καν κουράζονται με το να μπαίνουν στο στούντιο:
Από τότε που είχαμε ξεβιδωθεί χορεύοντας ως dancer (το είδος) σε αυτό το λάιβ έχει περάσει κοντά μια δεκαετία. Πολλά συγκροτήματα που αναδείχθηκαν στα μέσα των ‘00s έχουν αρχίσει να φλερτάρουν με ένα status has-been και στη θεωρία οι Killers θα έπρεπε να είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα, όμως όποιοι βρέθηκαν στην Πλατεία Νερού, για την πρώτη μέρα του Ejekt καταλαβαίνουν γιατί η μπάντα του Brandon Flowers θα είναι (πάντα) μια διαφορετική περίπτωση. Εκεί που οι άλλες μπάντες φθίνουν, τα τραγούδια τους παλιώνουν, οι ίδιοι βαριούνται και η όλη διαδικασία δίσκου και συναυλιακού τουρ γίνεται όλο και πιο μηχανική, η μπάντα από το Λας Βέγκας ξέρει πώς να στήνει ένα live πανηγύρι με την αίσθηση του διαχρονικού.
Φωτογραφίες: Nikos Libertas / sooc.photos
Το ‘Human’, ένα διφορούμενο προ δεκαετίας χιτάκι μετατρέπεται έξαφνα σε ύμνο, και τα κομμάτια από το ‘Hot Fuss’ απέχουν από τα κομμάτια του ‘Battle Born’ όχι πια 8 χρόνια, αλλά 8 λεπτά, μέρος του ίδιου αισθητικού σίφουνα κεφιού, με τον Flowers και την παγέτα του να οδηγεί μια περφόρμανς που θα μπορούσες εξίσου να την πετύχεις για 2μιση ώρες έπους στο Γκλάστο ή για μια ολονύχτια ηδονή σε κάποιο μαγαζί της εθνικής, με γαρύφαλλα στα πόδια του.
KI ΑΛΛΟΙ KILLERS
Ακούγοντας ξανά το ‘Hot Fuss’
Ο Flowers, δίχως καμία διάθεση υπερβολής, είναι από τους κορυφαίους περφόρμερ frontmen στον κόσμο, και δεν αναφέρομαι καν σε απαρχαιωμένες ιδέες περί ‘επικοινωνίας με το κοινό’. Η διαρκής του ενέργεια, το χαμόγελό του, το πάθος του, η αισθητική της κίνησής του, τα πάντα σε αυτόν τον κάνουν ένα τέλειο δοχείο μετάδοσης μουσικής ενέργειας σε πλήθος αρένας. Η φωνή του διαθέτει μια απίστευτα ιδιαίτερη χροιά που κάνει οτιδήποτε τραγουδά να ακούγεται ελπιδοφόρο και τραγικό την ίδια στιγμή. Άκου το, ξέχνα όλα τα άλλα, και άκου απλά έναν τυχαίο στίχο ενός τυχαίου τραγουδιού τους. Νιώθεις πως αυτός ο άνθρωπος χορεύει για να ζήσει.
Όλα τα άλλα είναι παιχνιδάκι. Όταν μια μπάντα ανοίγει live με 3 από τα 5 πιο δυνατά κομμάτια της δισκογραφίας της (‘Mr. Brightside’, ‘Spaceman’, ‘Somebody Told Me’) έχεις κάθε λόγο να είσαι καχύποπτος για τη συνέχεια, όμως το μόνο που χρειάζεται ο Flowers είναι απογείωση, μετά δε σε παρατά ποτέ. (Στιγμή-λεπτομέρεια που με διασκέδασε: Στο ‘Spaceman’, δεύτερο κομμάτι του live, o Flowers παρέδωσε το ρεφρέν στο κοινό, το κοινό δεν πολυήταν έτοιμο, ο Flowers πήρε το ρεφρέν πίσω με ένα χαμόγελο και συνέχισε να τραγουδά από όλες τις γωνιές του stage.) Από τα κυματιστά “ω-ω-ω-ωωωωω!” του ‘Spaceman’ ως τα χοροπηδητά στο παθιασμένα απεγνωσμένο “He! Doesn’t! Look! A thing! Like! Jeeeesus!” του ‘When You Were Young’ που έκλεισε τη συναυλία, ένιωθα σαν ο Flowers να ήταν ο μαέστρος κι εμείς, το κοινό, τα όργανα της ορχήστρας του- μας έκανε ό,τι ήθελε.
Φυσικά ακούστηκαν τα διάφορα αναμενόμενα “δεν το πιστεύω πως μας πήρε τόσο καιρό να παίξουμε εδώ, η επόμενη φορά δε θα αργήσει τόσο”, τα οποία κάθε μπάντα λέει. Δε με νοιάζει ποτέ να εξακριβώσω την ειλικρίνεια τέτοιων δηλώσεων. Είμαστε εκεί για τη μουσική, εξάλλου. Κι η μουσική αυτό το βράδυ Σαββάτου έλεγε το εξής. Οι Killers εμφανίστηκαν στο stage υπό των ήχο της εμβληματικής εισαγωγής του ‘Mr. Brightside’, μάλλον του κορυφαίου τους κομματιού. Είναι ένα κομμάτι που σπανίως (στη φετινή τους περιοδεία τουλάχιστον) παίζουν πρώτο στις συναυλίες, αλλά είναι το πιο διάσημό τους, οι μεταδοτικές του πρώτες νότες ένα ορόσημο της ύπαρξής τους, της indie rock των ‘00s εν γένει. Στο Ejekt 2017, οι Killers βγήκαν στο stage με το ‘Mr. Brightside’, που για μένα είναι ο απόλυτος τρόπος να πεις, “καλησπέρα, είμαστε οι Killers, μια μπάντα που περιμένατε καιρό και που απόψε ήρθαμε να σας κάνουμε να χορέψετε”.
***
Στην 1η μέρα Ejekt Festival πριν το headline των Killers εμφανίστηκαν κατά σειρά: Οι τιμιότατοι Deaf Radio που είχαν το δύσκολο έργο του να βάλουν μπροστά ένα λιγοστό ακόμα κοινό υπό τον αδιανόητα καυτό ήλιο του καλοκαιρινού αυτού απογεύματος (και ήταν ωραιότατοι), οι #κιθαρούλες Circa Waves που έπαιξαν Γκλάστο, μπήκαν σε ένα αεροπλάνο και ήρθαν δίπλα στη θάλασσα την αμέσως επόμενη μέρα, και τέλος φυσικά οι Kills των οποίων η τραγουδίστρια Alison Mosshart έκανε επίσης κόσμο να παραμιλά στη διάρκεια του live. Τo combo της με τον Brandon Flowers ήταν το συναυλιακό 1-2 που κερδίζει το φετινό καλοκαίρι.
H 2η μέρα του Ejekt γίνεται στις 14 Ιουλίου, με Kasabian, The Jesus and Mary Chain, Of Montreal, Peter Hook και Black Hat Bones. Εισιτήρια εδώ.
ΚΙ ΑΛΛΗ ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ