Οι καλύτερες ταινίες του 2016 (ως τώρα)

Μαζί με τον Ιούλιο μπήκαμε και στο δεύτερο μισό του 2016. Τέλεια αφορμή δηλαδή για να ρίξουμε μια ματιά στο πρώτο εξάμηνο της χρονιάς, και στα αγαπημένα μας κομμάτια ποπ κουλτούρας από αυτό. Σειρές, ταινίες, τραγούδια, βιντεοπαιχνίδια, κόμικς, και ό,τι άλλη κατηγορία εκπροσωπείται στο PopCode θα έχει την τιμητική της, κάθε μέρα κι ένα διαφορετικό top-5.

***

Το τοπ-5 της Ιωσηφίνας Γριβέα

Δύσκολα τα πράγματα με τις λίστες, γιατί πάντα νιώθω ότι κάποιο απ’ όλα που αφήνω στην απ’ έξω θα μου κρατήσει κακία που δεν το συμπεριέλαβα. Για τις ταινίες του πρώτου μισού του ’16 κάναμε λίγο χώρο για την 6η και καθόλου καταϊδρωμένη, αλλά δεν έγινε το ίδιο και για το υπέροχο ‘Jungle Book’, κλαψ. Ευελπιστώ τα ‘Loving’, “Love & Friendship’, ‘The Birth of a Nation’, ‘Morris from America’ και ‘The Fits’ να έχουν μπει σε μεγαλύτερη λίστα μου μετά το τέλος του ’16. Καλές ταινίες να βλέπουμε κι ας νιώθω άσχημα μετά.

‘STAR WARS: THE FORCE AWAKENS’

Ξέρω, κλέβω λιγάκι γιατί βγήκε τέλη Δεκεμβρίου, αλλά ‘Star Wars’ είναι, ζητώ την κατανόησή σας. Η ταινία είναι βήμα προς βήμα το ‘A New Hope’, αλλά μ’ ένοιαξε; Όχι. Ήμουν πολύ απασχολημένη με τον έρωτά μου για την Rey και την ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ-ΤΑ-STAR-WARS-ΠΑΙΔΙΑ λογική μου για να σταθώ σ’ αυτή την (τιτανομέγιστη) λεπτομέρεια.

Μου άρεσαν σχεδόν τα πάντα (το ατέλειωτο exposition στον πρώτο διάλογο μεταξύ Han και Leia πόνεσε λίγο ομολογουμένως), από τα πρακτικά εφέ και το σωστά τοποθετημένο χιούμορ, μέχρι τη νέα απειλή που γεννήθηκε από τις στάχτες της Galactic Empire – κάτι έχουμε μάθει πια στον κόσμο μας για τα τρομοκρατικά κεφάλια της Λερναίας Ύδρας – και την τελευταίας στιγμής επιστροφή του σκυλιού που λέγεται Luke Skywalker. Όσοι τον λέτε φλώρο (Αμπατζή, εσένα κοιτάω), τώρα θα παρακαλάτε. Άπλωσε το χέρι, Luke, γύρνα κοντά μας.

‘ZOOTOPIA’

Μόνη της μάλλον θα παίξει η Disney στα φετινά Όσκαρ αν συνυπολογίσουμε και τα επερχόμενα ‘Moana’ και ‘Finding Dory’ – η Pixar ανήκει στη Disney – με το ‘Zootopia’ να έχει κάνει την καλύτερη αρχή για το animation του ‘16. Το δυνατό χαρτί της ταινίας είναι ο κοινωνικός σχολιασμός που κάνει για το πάντοτε επίκαιρο θέμα των διακρίσεων και της μισαλλοδοξίας, χωρίς να χάνει όμως καθόλου από το χιούμορ και την αισιοδοξία της.

Μπόνους οι μοντέρνες πινελιές της τεχνολογίας και της γλώσσας του σεναρίου. Δεν υπάρχει παιδί της εποχής μας που δε θα νιώσει ότι θα μπορούσε να είναι κάτοικος του πολύχρωμου κόσμου της ταινίας. Εμείς οι ενήλικες πάλι, θα παρατηρήσουμε τις φοβερές ομοιότητες της Zootopia με τον δικό μας κόσμο και ίσως νιώσουμε και λίγο καλύτερα γι’ αυτόν μετά τους τίτλους τέλους.

‘ANOMALISA’

Ονομάστηκε “η πιο ανθρώπινη ταινία της χρονιάς” και όχι άδικα. Ο Charlie Kaufman έχει δείξει άλλωστε πόσο αιθέρια προσεγγίζει τον ανθρώπινο ψυχισμό, με φιλμ όπως το ‘Being John Malkovich’ και το ‘Eternal Sunshine of a Spotless Mind’, οπότε πήρε την ευαισθησία αυτή και τη συνδύασε με stop-motion animation για να μας αποτελειώσει. Με κάποιο μαγικό τρόπο, τα πάντα μοιάζουν πιο αληθινά και πιο μάταια όταν την αφήγηση την κάνουν μαριονέτες. Θέλω να πιστεύω πως το επερχόμενο ‘Kubo and the Two Strings’ της Laika, θα είναι ακόμα ένα stop-motion αριστούργημα που θα σας προτείνω να δείτε τον Αύγουστο.

‘THE WITCH’

Είναι δυνατόν να ήταν το ‘The Witch’ ταινία-ντεμπούτο για τον σκηνοθέτη του; Είναι. Robert Eggers το όνομα, σημειώστε το, #ΕΡΧΕΤΑΙ. Ήρθε δηλαδή κι έκανε και σαματά. Δεν είχε για όπλο του μεγάλο budget, αλλά είχε τη φοβερή προσοχή του στην αυθεντικότητα της ιστορικής περιόδου που έστησε, ένα soundtrack διαφορετικό από τα άλλα και τη ματιά του στραμμένη σε μία ατμόσφαιρα που στοιχειώνει γι’ αυτά που υπονοοεί παρά γι’ αυτά που δείχνει. Το είδος του τρόμου ζει καλές στιγμές τελευταία.

‘THE NICE GUYS’

Και noir και action και buddy comedy. Μου είχε λείψει μία από τις τελευταίες, αλλά καλή ρε παιδί μου, γιατί έχω ξεμείνει με τις παλιές. Τι να σου κάνει ένα ‘Heat’ μόνο του κι αυτό μέτριο; Να ‘ναι καλά ο Shane Black που σκάρωσε το ‘Nice Guys’ και διάλεξε τον McGosling και τον Crowe να παίξουν. Λογικά δεν είναι τα πρώτα ονόματα που θα σου έρχονταν στο μυαλό να βάλεις μαζί σε κωμωδία, αλλά χτυπήσαμε χρυσό. Αντικειμενικά δεν είναι όσο δεμένο θα έπρεπε, αλλά δε σε πολυνοιάζει. Η χημεία των πρωταγωνιστών είναι άψογη και η ταινία τόσο σερί διασκεδαστική που ξεχνάς πανεύκολα τον παραλογισμό του πράγματος.

***

Το τοπ-5 του Θοδωρή Δημητρόπουλου

Το ‘Witch’ είναι μεγαλείο, είναι σπουδαία ταινία, και στο ‘Anomalisa’ έβαλα και λεφτά για να γίνει, οπότε χαίρομαι που η Ιωσηφίνα τα έβαλε στη λίστα της και μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου που τα προσπέρασα. Επίσης πρέπει να πω ότι το μπλοκμπάστερ καλοκαίρι ως τώρα είναι μια σκέτη κατάθλιψη οπότε είναι τουλάχιστον δίκαιο που η #1 ταινία μου για φέτος δεν είναι ταινία.

’10 CLOVERFIELD LANE’

Πολλά χρόνια και μερικές πολιτείες των ΗΠΑ μετά το ‘Cloverfield’ του Matt Reeves, μια νέα ομάδα δημιουργών και ηθοποιών αφηγείται μια ολότελα ανεξάρτητη ιστορία στο σύμπαν της εξωγήινης εκείνης εισβολής, κάνοντας αυτό που ελάχιστα franchise φιλμ τολμούν στα αλήθεια: Να γίνει όσο πιο εσωτερικό και υπόγειο είναι δυνατόν.

O Damien Chazelle του ‘Whiplash’ βάζει το χεράκι του σε ένα θαυμάσιο σενάριο που ξεκινά ως ιστορία απαγωγής και επιβολής ελέγχου και φτάνει να εξερευνά την ψυχολογία του θύματος και των abusive δυναμικών, χωρίς ποτέ να χάνει την θαυμάσια κλειστοφοβική του ένταση. Βασιζόμενο στις εξαιρετικές ερμηνείες ενός ολιγάριθμου καστ (Mary Elizabeth Winstead και John Goodman για βραβεία) και καταλήγοντας σε μια εντελώς yolo αλλά αριστοτεχνικής θεματικής συνέπειας τρίτη πράξη, αυτό είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ που ποτέ δεν ξεχνά πως ρόλος του είναι εξίσου να σε καθηλώσει, όσο και να σου συστήσει ένα ουσιαστικό character arc που έχει κάτι να πει.

‘RAMS’

Δυο αδέρφια που έχουν δεκαετίες να μιλήσουν βλέπουν μια σπάνια νόσο να εξολοθρεύει τη ράτσα προβάτων τους, σε μια από τις πιο ιδιόμορφες αδελφικού δεσμού ιστορίες που έχουμε δει στο σινεμά. Ο σκηνοθέτης Grímur Hákonarson (της γνωστής #ΙΣΛΑΝΔΙΑΡΑ φάσης) διατηρεί σε όλη την ταινία μια υπέροχη ισορροπία χαριτωμένα αστείου τόνου και αληθινού συναισθηματικού βάθους, δένοντας την ταραχώδη σχέση των δύο αδερφών με τα πολύτιμα κοπάδια τους.

Η ταινία ξεκινά σε ένα καλλιστείο τράγων (όντως τώρα) και φτάνει μέχρι τα πιο αφιλόξενα μέρη (μέσα και έξω από την μικρή τοπική κοινότητα) διαγράφοντας με θαυμαστά μινιμαλιστικό τρόπο τις διακυμάνσεις στη σχέση των δύο ιδιότροπων και ξεροκέφαλων αδερφών. Αστεία, παράξενο, συναισθηματικό, και με το ωραιότερο φινάλε του φετινού σινεμά ως τώρα.

‘BATMAN V SUPERMAN: DAWN OF JUSTICE’

Εκπληκτικά παραγνωρισμένο high art / low trash, μεγαλειώδες ανοσιούργημα γυρισμένο από έναν άνθρωπο που δεν έχει την παραμικρή ιδέα πώς να αφηγηθεί μια ιστορία ή να γράψει χαρακτήρες, μα που ξέρει ενστικτωδώς τι να κάνει την εικόνα και τα σύμβολα σε αυτήν. Το ‘BvS’ είναι μια συγχυσμένη, πανικόβλητη ιστορία για έναν Οργισμένο Πολίτη που τα βάζει με τους θεούς και οι θεοί κοιτάζουν ασυγκίνητοι, γυρισμένη σαν εξπρεσιονιστικός πίνακας από την κόλαση, που απεικονίζει την αδράνεια, το χάος και την απόγνωση της σύγχρονης Δυτικής Κρίσης και του αποπνικτικού 21ου αιώνα.

Αυτή η ταινία δεν είχε καμία δουλειά να είναι franchise movie στην εποχή της Disney. Δεν είναι καν ‘καλή ταινία’, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Αλλά είναι μια απίστευτα ενδιαφέρουσα ταινία που δεν έχω καταφέρει να ξεκολλήσω από το κεφάλι μου από τότε που την είδα, έχοντας στο ενδιάμεσο καταναλώσει και ανακυκλώσει ένα σωρό αρτιότερες, σαφέστερες, αλλά συγκλονιστικά πιο αδιάφορες δημιουργίες. Και είναι επίσης μια ταινία που, παρόλα τα πολλά της προβλήματα, παρότι συχνά ξεπερνά τα όρια του unwatchable, είναι από τα πιο πολιτικά relevant και στυλιστικά ακραία πράγματα που έχει τολμήσει να παραδώσει στουντιακό κατασκεύασμα την τρέχουσα δεκαετία.

‘THE MERMAID’

Συνέβησαν πολλά υπέροχα πράγματα στο ταξίδι μου στην Ασία φέτος αλλά ένα από αυτά που θα θυμάμαι για πάντα είναι το ότι βρεθήκαμε θεατές στο ιστορικό άνοιγμα της νέας ταινίας του Stephen Chow (‘Kung Fu Hustle’, ‘Shaolin Soccer’), που έκανε το μεγαλύτερο άνοιγμα στην ιστορία του Κινέζικου box-office και λίγες μέρες αργότερα έγινε η εμπορικότερη ταινία στην ιστορία της χώρας.

Ευφάνταστη επαναφήγηση της ‘Little Mermaid’ του Hans Christian Andersen με τη γνωστή πρόσμιξη ειδών που χαρακτήρίζει το καλύτερο mainstream ασιατικό σινεμά: Η ταινία είναι παραμύθι, ρομάντζο, οικολογικό θρίλερ, σλάπστικ κωμωδία, δράμα, και κάτι ελαφρύ από μιούζικαλ. Η σκηνή στο αστυνομικό τμήμα είναι από τις αστειότερες της χρονιάς και θα μπορούσε να έχει βγει από σκετσάκι του ‘Family Guy’. Ο κορμός του φιλμ είναι σαν ανθρώπινα καρτουνίστικη εκδοχή ντισνεϊκού ρομάντζου. Το φινάλε είναι βαρύ με έναν ‘περίμενε-κωμικό-ρομάντζο-δε-βλέπαμε-μέχρι-τώρα;’ τρόπο. Λαϊκό σινεμά στα καλύτερά του.

‘LEMONADE’

Όχι ακριβώς άλμπουμ, όχι ακριβώς ταινία, το ‘Lemonade’ είναι περισσότερο audiovisual art που δεν πολυκοιτάει τα όρια ανάμεσα σε όσα το συνθέτουν. Η Beyonce μαζεύει μισή ντουζίνα σκηνοθέτες, από ανερχόμενα ταλέντα μέχρι παλιοσειρές του βιντεοκλιπ και με βάση το πολιτικά φορτισμένο άλμπουμ της χρησιμοποιεί ποιήματα, μουσικές, εικόνες, τοποθεσίες, αναμνήσεις, home video και πολιτικούς λόγους για να ολοκληρώσει μια καθηλωτική κατάθεση για τη διαχρονική διαδρομή και την καταπιεσμένη ψυχή της μαύρης γυναίκας.

Στη διάρκεια του ‘Lemonade’ μπορείς να διακρίνεις διαφορετικές επιρροές, διαφορετικές ματιές σε διαφορετικές περιόδους, μα η συνισταμένη είναι πάντα αυτή: ‘Το πιο καταπιεσμένο άτομο της αμερικάνικης κοινωνίας’, με πρόσωπα διαφορετικών ηλικιών, προελεύσεων και κατευθύνσεων, και το πώς σταδιακά μα αποφασιστικά έφτασε να διεκδικεί τη δική της θέση στο stage. Θα είναι σημείο αναφοράς για πάρα πολλά χρόνια.

***

Η ταινία που είχαν 6η κι οι δύο

‘MIDNIGHT SPECIAL’

Πώς την πάτησε έτσι το ‘Midnight Special’; Ας πούμε κάτι και για αυτό.

Ιωσηφίνα: Μου αρέσει ο Jeff Nichols και μου αρέσει το πόσο απροκάλυπτα δηλώνει ότι θέλει να πετύχει ένα blockbuster. Είχε βάλει στόχο να το κάνει με το ‘Midnight Special’, την πρώτη του συνεργασία με μεγάλο χολιγουντιανό στούντιο, για να αποτύχει τελικά αφού οι εισπράξεις δεν ήταν οι αναμενόμενες. Πόσο μας νοιάζει εμάς όμως; Καθόλου.

Πρόκειται για ένα sci-fi b-movie στην πραγματικότητα, αλλά τα υλικά του είναι πρώτης ποιότητας. Σκηνοθετική ματιά με γερή δόση δραματουργίας σε genre movie, ατμοσφαιρική φωτογραφία από τον Adam Stone, μουσική-γάντι από τον David Wingo, ένα καστ που θέλει να είναι εκεί και μία ιστορία που στην καρδιά της έχει τους δεσμούς της οικογένειας. Μπήκε 6η γιατί οι υπόλοιπες 5 κερδίζουν στα σημεία και επειδή δεν έγιναν όσα θα μπορούσαν να έχουν γίνει με την τρίτη πράξη. 6η είναι όμως, όχι 50η, αγαπάμε.

Θοδωρής: Δεν είχα ιδέα τι να περιμένω από την ταινία πριν τη δω κι όσο προχωρούσε και φαινόταν πόσο λεπτό θα ήταν τελικά όλο αυτό, χωρίς πλοκές, χωρίς τεράστιες εξελίξεις, ένα απλό, σαφές, συναισθηματικό κομμάτι βασισμένο σε μία απλή ιδέα, ενθουσιάστηκα και το αγαπούσα περισσότερο κάθε λεπτό που πέρναγε. Κάποιες φορές θες απλά να δεις έναν σκηνοθέτη να παίρνει ένα συναίσθημα και να το κάνει ταινία χωρίς να επιχειρήσει να τυλίξει απολύτως τίποτα τριγύρω του. Όχι; Εγώ ναι.

‘Starman’ φτιαγμένο σαν το ‘Super 8’ αν το γύριζε ο Jonathan Glazer. Και με υπέροχη κορύφωση. Η πρώτη φορά που πραγματικά απόλαυσα μια ταινία του Jeff Nichols.

Ποιες είναι οι αγαπημένες σας ταινίες της χρονιάς ως τώρα;