Τα καλύτερα videogames του 2016 (ως τώρα)

Με τον καυτό Ιούνιο να μας αφήνει (στάξαμε, ίδρωσε μέχρι και το εσωτερικό των αυτιών μας), ολοκληρώθηκε το πρώτο μισό του έτους 2016. Είναι μια καλή στιγμή να προβούμε σε μια πρώτη αποτίμηση της gaming χρονιάς, πριν έρθει ο Σεπτέμβρης και φέρει μαζί του την λαίλαπα του δεύτερου μισού (ειδικά Οκτώβριος, Νοέμβριος).

Ως αρχική τοποθέτηση, συνεχίζεται η παράδοση της τελευταίας διετίας-τριετίας. Η τρέχουσα γενιά έφερε μεγαλύτερους χρόνους ανάπτυξης, οι οποίοι αφενός επηρεάζουν την ποσότητα των προσφερόμενων τίτλων, αφετέρου το αναβαθμισμένο hardware δεν θα έλεγα ότι εκτίναξε ποιοτικά τα games. Είχαμε μισοτελειωμένα παιχνίδια (‘Street Fighter V’), άνευ λόγου κόψιμο σε επεισόδια (‘Hitman’), καλά έως πολύ καλά games που κάτι έλειπε για να φτάσουν σε κορυφαίο επίπεδο (π.χ. ‘Division’, ‘Overwatch’, ‘XCOM 2’, ‘Far Cry Primal’, ‘Quantum Break’).

Αλλά ήταν 5 που ξεχώρισαν, κατά την άποψή μου πάντα. Δεν εννοώ εξαιρετικές re-imagine ή remaster εκδόσεις (‘Ratchet & Clank’, ‘Day of the Tentacle’), ούτε επικά expansions (‘The Witcher 3 – Blood and Wine’). Ας μιλήσουμε λοιπόν για «νέες κυκλοφορίες».

‘DOOM’

Ή αλλιώς, ο ορισμός του σωστού reboot. Κι επειδή το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουν γίνει μόδα, καλό θα είναι οι υπόλοιποι να παραδειγματιστούν από το ‘Doom‘. Προφανώς, κανείς δεν θέλει ένα παιχνίδι να μένει πεισματικά προσκολλημένο στις δόξες του μετά από τόσα χρόνια και να μην προσφέρει κάτι καινούριο αλλά, συνάμα, δεν χρειάζεται να σκαρφαλώνει στην άλλη πλευρά του βουνού.  

Το ‘Doom’ του 2016 βρήκε την απόλυτη ισορροπία. Εξαιρετικό single player (multi όχι και τόσο αλλά δεν θα κλάψω κιόλας), ωμό, γρήγορο, ποικιλία σε όπλα και έχθρους, φοβερά levels και, κυρίως, έξυπνο. Αν μη τι άλλο, σημείο κλειδί καθώς ξεχνάμε (ή τώρα μαθαίνουν τα νέα τα παιδιά) μέρα με τη μέρα πόσο εγκεφαλικό μπορεί να γίνει ένα shooter πρώτου προσώπου. Σεβάστηκε τις ρίζες του, του 1 και του 2 κυρίως, έβαλε δύο-τρία πραγματάκια για να το διανθίσει (για παράδειγμα glory kills), ανέβηκε στον αφρό. Απλά πράματα.

‘DIRT RALLY’

Τούτο δω, τυπικά και αυστηρά, δεν θα έπρεπε να βρίσκεται στο άρθρο. Βλέπεις, ως πρώτη ημερομηνία κυκλοφορίας θεωρείται η 7 Δεκεμβρίου 2015, όταν και κυκλοφόρησε ψηφιακά στα PC. Βέβαια, στις κονσόλες, PS4 και Xbox One, μας ήρθε τον Απρίλιο του 2016, τότε που εμφανίστηκε στα ράφια και η PC retail έκδοση.

Ας αφήσουμε όμως τις τυπικούρες κατά μέρος, πρόκειται για παιχνιδάρα. Το ‘DiRT Rally’ βρίσκεται εξαιρετικά κοντά σε αυτό που ονειρεύεται κάθε ραλάκιας, αν διέθετε και λίγες πίστες παραπάνω θα ήταν το απόλυτο. Μετά από δεκάδες ώρες ενασχόλησης, δεν μπορώ να θυμηθώ πιο ρεαλιστική, αγωνιώδη και δυνατή εμπειρία στα off-road racing games, ακόμα φτύνω χώμα και χαλίκια. Σοβαρά σου μιλάω, μην το χάσεις, αν το κάνεις είναι έγκλημα κατά της αγωνιστικής οδήγησης

‘THE WITNESS’

Παλιά adventures, puzzle games, χαμένα, εξαφανισμένα, αφανισμένα σαν τους δεινόσαυρους. Δεν ξέρω αν ειδικά τα παιχνίδια γρίφων ζουν πλέον μέσω των indie δημιουργών, πάντως κι έτσι να είναι (που μάλλον είναι), ο Jonathan Blow δεν μάσησε ούτε στιγμή με το υπέροχο ‘The Witness’, ούτε με budget, με το πόσοι απαρτίζουν μια ομάδα ανάπτυξης, χρόνους, τίποτα.

Απίστευτος σχεδιασμός του νησιού, ιδιοφυή puzzles που πηγαίνουν το είδος ένα βήμα παραπέρα, κάτι να πλανάται στον αέρα ως «κεντρική ιστορία», ειλικρινά δεν ξέρω τι να προσθέσω εδώ σε σχέση με το review. Μαγικό και ανεπανάληπτο.

Παρεμπιπτόντως, να πούμε κάπου εδώ ότι τέλος Ιουνίου κυκλοφόρησε το ‘Inside’ της Playdead (‘Limbo’ κύριοι, ‘Limbo’) στο Xbox One (7 Ιουλίου σε PC). Δεν πρόλαβα να το δω, αλλά άκουσα εξαιρετικά λόγια. Για σημείωσέ το.

‘DARK SOULS III’

Προσωπικά, έχω θέμα με το ‘Dark Souls’ (από εποχή ‘Demon’s Souls’), αλλά άσε με μένα. Πρώτον, για να διατηρήσουμε ένα επίπεδο αντικειμενικότητας στο άρθρο. Δεύτερον, γιατί ουσιαστικά δεν μου φταίει σε τίποτα το ίδιο το παιχνίδι, πιο πολύ στραβώνω με τους φανατισμένους (όχι τους φανατικούς, προσοχή) gamers του ‘Souls’ που θεωρούν εαυτούς υπερ-παίκτες και κάτι ξεχωριστό σε σχέση με τους υπόλοιπους, τους «άσχετους».

Το παιχνίδι είναι ζόρικο, κάτι που προφανώς δεν αλλάζει στο ‘DSIII‘. Ενδεχομένως δεν είναι για τόσο «ειδικό (ικανό) κοινό», όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο οι ημίθεοι του gaming, πάντως δεν είναι και βόλτα με το καρότσι στο πάρκο. Σε κάθε περίπτωση, το ‘Dark Souls III’ είναι ένα έξοχο action RPG, το οποίο συνδυάζει όλα τα καλά από τα προηγούμενα ‘Souls’, αλλά και το ‘Bloodborne’. Όχι τυχαία, χαρακτηρίζεται ως η πιο ολοκληρωμένη εμπειρία της σειράς έως σήμερα.

Το μόνο που έχεις να χάσεις αν το τιμήσεις είναι η ψυχραιμία σου, λεφτά αποκλείεται (άντε κανά controller). Μαθήματα διαχείρισης θυμού και συνεχίζουμε (αυτά τα γράφω για να τ’ ακούσω κι εγώ), θέλει τρόπο και μέθοδο, και μετά ανοίγεται μπροστά σου ένας υπέροχος κόσμος.

‘UNCHARTED 4: ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΣ ΚΛΕΦΤΗ’

Και η αρχή τοποθέτησης της μπάρας σε νέο ύψος, σύμφωνα με την οποία θα κρίνουμε τα action adventure games, τουλάχιστον όσον αφορά στην κινηματογραφική τους διάσταση και στα γραφικά. Σε αυτό το κομμάτι, ναι, μπορούμε να πούμε χωρίς ίχνος αμφισβήτησης ότι παίζουμε game τρέχουσας γενιάς.

Φοβερό story-telling, μια γεμάτη ιστορία που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σου (ελληνικοί υπότιτλοι και μενού), στην οποία συμμετέχεις ενεργά και ζεις την κάθε επικίνδυνη στιγμή. Είναι σχεδόν αδύνατο να αφήσεις από τα χέρια σου το ‘Uncharted 4’, θέλεις να προχωρήσεις, να δεις τι κρύβει η πλοκή, να λύσεις γρίφους, να σκαρφαλώσεις σε απίστευτα σημεία, να γελάσεις, να νοσταλγήσεις, να φας και κανέναν κακό. Η Naughty Dog ωρίμασε μια και καλή μετά το ‘The Last of Us’ και το αποδεικνύει. Έμπρακτα. Sequel ‘TLOU2’, παρακαλώ.

ΤO ΥΠΟΛΟΙΠΟ MID-SEASON REPORT

Οι καλύτερες ταινίες