Την νέα κινηματογραφική ‘Emma.’ δεν χορταίνεις να την ξεφυλλίζεις

Σε έργα τόσο κλασικά όσο είναι το σώμα δουλειάς της Jane Austen η διασκευή είναι συχνά ο αυτοσκοπός: Το να προσεχθεί ένα έργο σε μια περίοδο υπερπροσφοράς δεν είναι πάντα εύκολο, και μια προϋπάρχουσα σχέση με το υλικό μπορεί να βοηθά. Πολύ συχνά αυτή η συλλογιστική οδηγεί σε ανέμπνευστες ανακυκλώσεις και διασκευές που κανείς δε ζήτησε, όμως σε αντίθετες περιπτώσεις συναντάμε φρέσκιες ματιές πάνω σε κλασικό υλικό- κάτι πάντα ενδιαφέρον.

Το “Emma.” της Autumn de Wilde με ένα περίεργο τρόπο δεν ανήκει σε καμία από αυτές τις κατηγορίες. Εκεί που, ας πούμε, οι πρόσφατες “Μικρές Κυρίες” της Greta Gerwig παραδίδουν μια εμφανώς ριζοσπαστική ανάγνωση ενός εξίσου κλασικού κειμένου, ετούτη η διασκευή απολαμβάνει τη φαινομενικά πιστή διάστασή της. Αλλά το κάνει με μια έμφαση στο στυλ, που μετατρέπει το φιλμ σε κάτι το επίσης αναπολογητικά φρέσκο και διασκεδαστικό. Η σκηνοθέτης κάνει το κινηματογραφικό της ντεμπούτο έχοντας προηγουμένως προϋπηρεσία στο χώρο του βιντεοκλίπ και της επαγγελματικής φωτογραφίας.

Πράγματι, η “Emma.” της εκμεταλλεύεται στο έπακρο το κάδρο μέσα από χρωματικά απαλές αποχρώσεις, δίνοντας στο λευκό μια αίσθηση βάθους που ανοίγει το μάτι και γεννά διάθεση. Ακόμα και στις συνθέσεις τίποτα δε μοιάζει ριζοσπαστικό, όμως με αυτοπεποίθηση πλασάρεται ως καθοριστικό: Μια κλασική ιστορία στημένη και παιγμένη ως απόλυτη αναπαράσταση, δίχως διάθεση ειρωνείας ή μεταμοντερνισμού, μα με εξίσου αίσθηση απόστασης όσο και αγάπης από το υλικό. Το αποτέλεσμα είναι δροσερό, πανέμορφο, αστείο και συναισθηματικό.

Μεγάλο ρόλο παίζουν κι οι ηθοποιοί, διαλεγμένοι με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο: Από τη μία έχεις απολύτως αναμενόμενα πρόσωπα σε απολύτως αναμενόμενους ρόλους, όπως τον Bill Nighy ως πατέρα της Emma, να διασκεδάζει μες στο αισθητικά κατασκευασμένο περιβάλλον. Από την άλλη, τους δύο κεντρικούς ρόλους αναλαμβάνουν η Anya Taylor-Joy και η Mia Goth, αμφότερες ηθοποιοί ανερχόμενες, με πρόσωπα απολύτως συναρπαστικά, και γνωστές περισσότερο για τη συμμετοχή τους σε αιχμηρά ή επιθετικά θρίλερ (“The Witch” και “Split” για τη μία, “Suspiria” για την άλλη) παρά για το οτιδήποτε καθαρό, τακτοποιημένο και ακαδημαϊκό.

Η de Wilde σκέφτεται και εδώ σαν φωτογράφος μόδας. Για το fashion editorial του τεύχους, αναλαμβάνει να ντύσει τα κεντρικά της πρόσωπα με τρόπο ανατρεπτικό, απρόσμενο, αλλά ταυτόχρονα αισθητικά ελκυστικό, και λειτουργώντας με απόλυτο, εμφανή τεχνικό έλεγχο της εικόνας και του έργου της. Δεν χορταίνεις να το ξεφυλλίζεις.

ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ: Αναλυτικά οι κριτικές για όλες τις ταινίες της εβδομάδας

***
Δέκα χρόνια μετά το τέλος του θρυλικού ‘Lost’, η Ιωσηφίνα Γριβέα και ο Θοδωρής Δημητρόπουλος επιστρέφουν στο Νησί για να αναλύσουν την 2η σεζόν της κλασικής σειράς.