Emmys ‘16: Το ‘Veep’, το ‘Louie’ κι η εποχή της δραματικής κωμωδίας

Ποτέ δεν καταλάβαινα τα βραβεία που προσπαθούν εναγωνίως να διαχωρίζουν τις κατηγορίες τους σε δραματικές και κωμικές. Κι όχι μόνο επειδή οδηγεί σε απίστευτα αποτελέσματα μερικές φορές, όπως την βράβευση της ξεκαρδιστικής κωμωδίας ‘The Martian’ στις περσινές Χρυσές Σφαίρες, αλλά σαν ευρύτερο σκεπτικό. Τι είναι κωμωδία; Τι είναι δράμα; Προσωπικά γελάω πολύ περισσότερο με το ‘House of Cards’ (το οποίο θεωρώ κωμωδία, και μάλιστα εντελώς εν γνώσει του, καθόλου μειωτικά δεν το λέω) από ό,τι με σχεδόν όλες τις υποψήφιες Καλύτερες Κωμωδίες (το ‘Master of None’ ή το ‘Transparent’ δε βλέπω πώς είναι φτιαγμένα για να αποσπούν βροντερά γέλια).

Καμία έκπληξη λοιπόν που οι πιο πρόσφατες αλλαγές στους κανόνες τοποθετούν τον διαχωρισμό κωμωδίας/δράματος με τιν εξής άγαρμπο τρόπο: ως κωμωδία πάνε τα 30λεπτα, ως δράμα τα 60λεπτα. Κι αν κάποιος θέλει, κάνει ένσταση και εξετάζεται ξεχωριστά η περίπωσή του (όπως συνέβη με το ‘Jane the Virgin’ ας πούμε).

Ας θυμηθούμε μερικές από τις καλύτερες φετινές 30λεπτες σειρές λοιπόν.

• ‘The Girlfriend Experience’. Σαφέστατα δράμα.
• ‘Ash vs. Evil Dead’. Κάποιος θα το έλεγε αυτομάτως δράμα, είναι όμως απολύτως κωμωδία.
• ‘Transparent’. Δεν νομίζω πως μπορώ να διακρίνω μια πιο δραματική σειρά από αυτήν στις φετινές υποψήφιες.
• ‘BoJack Horseman’. Όλο και βαθύτερα στο μαύρο της αβύσσου αλλά με τρόπο που βασίζεται στο χιούμορ και στις σίτκομ δομές, οπότε περιέργως θα το άφηνα κωμωδία.

Αν υπάρχει κάποιο συμπέρασμα είναι πως αυτοί οι διαχωρισμοί είναι φύσει ατελείς, αλλά αν υπάρχει κάποιο πιο ενδιαφέρον συμπέρασμα είναι πως στην κωμωδία αυτή τη στιγμή γίνονται τόσο ενδιαφέροντα πράγματα που δεν είναι καν πάρα πολύ προφανές πού τελειώνει η κωμωδία και πού αρχίζει το δράμα.

***

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΚΑΛΥΨΗ ΒΡΑΒΕΙΩΝ EMMY

H ανάλυση των δραματικών κατηγοριών

Οι υποψηφιότητες

Μέχρι πριν λίγα χρόνια ο κοινός τόπος στο τηλεοπτικό τοπίο ήταν πως στην καλωδιακή τηλεόραση βρίσκεται το καλό δράμα, μα η κωμωδία δεν έχει κάνει ακόμα το άλμα. Στα βραβεία για χρόνια θα κυριαρχούσε ακόμα το ‘Modern Family’ και επί σειρά ετών ακόμα κι ο κολοσός ΗΒΟ δυσκολευόταν πολύ να δημιουργήσει μια κωμωδία της οποίας ο θρύλος θα στεκόταν αντάξια δίπλα στα ήδη κλασικά δράματα όπως οι ‘Sopranos’ ή το ‘Wire’.

Η εξαίρεση στην παραπάνω φράση είναι εν μέρει και το κλειδί για τη σημερινή χρυσή εποχή της τηλεοπτικής κωμωδίας, που δε νομίζω κανείς να αμφισβητεί πως διανύουμε: οι κωμικές σειρές σήμερα έρχονται σε ένα σωρό διαφορετικά σχήματα, χρώματα, είδη, θέματα, δομές. Οι μεγάλοι πειραματισμοί γίνονται εκεί πλέον, και είναι το δράμα που μοιάζει να έχει βαλτώσει.

Η σειρά που έλεγα παραπάνω είναι το ‘Curb Your Enthusiasm’, η κωμωδία του Larry David που ουσιαστικά μετέφερε τις ‘Seinfeld’ ευαισθησίες (ή αναισθησίες) του στην καλωδιακή τηλεόραση με μεγαλύτερη ελευθερία και ευελιξία. Το ‘Curb’, μαζί με κάποιους προπάτορες σαν το ‘Larry Sanders Show’, γέννησε το ‘Louie’ και το ‘Louie’ σε συνδυασμό με μερικούς εντελώς εξωτερικούς, κοινωνικούς παράγοντες, μας προσγείωσαν σε μια στιγμή στο χρόνο που τις κωμωδίες τις θέλουμε όλο και πιο πικρές, όλο και πιο αληθινές, όλο και πιο υπαρξιακές, όλο και πιο κοινωνικές. Όλο και πιο δραματικές, εν ολίγοις.

(Ο Paul Feig, που δημιούργησε μια ακόμα από αυτές τις σημαδίες σειρές-μετάβαση ανάμεσα στις εποχές και στα είδη, το ‘Freaks and Geeks’, αποδίδει αυτή την εμφανή αλλαγή στο γούστο μας, στο ίντερνετ, τα social media και το YouTube. Μου το είχε εξηγήσει στη συνέντευξή μας που μπορείτε να δείτε εδώ.)

Όσο για τον ίδιο τον Louis CK, το φετινό του πειραματικό ‘Horace and Pete’ απέσπασε υποψηφιότητες Emmy τόσο ως κωμωδία όσο και ως δράμα. Ίσως ο ουσιατικότερος σύντομος συμβολισμός όλων όσων επιχειρεί να πει αυτό το κείμενο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Συνέντευξη με τον Paul Feig για το νέο ‘Ghostbusters’ και τη νέα κωμωδία

H νέα γενιά κωμωδιών δείχνει ως ένα ιδανικό μέρος πειραματισμού. Το φετινό ‘Atlanta’ του Donald Glover, για δυο ξαδέρφους που προσπαθούν να πετύχουν στη χιπ χοπ σκηνή της Ατλάντα, είναι πάρα πολύ αστείο κι επίσης πάρα πολύ σοβαρό. Τo ‘Better Things’ της Pamela Adlon (του ‘Louie’, συν-δημιουργημένο από τον Louie) είναι για μια ηθοποιό που προσπαθεί να μεγαλώσει τις κόρες της και σε πολλές στιγμές μοιάζει να έχει απέναντί της τον κόσμο. Αυτές οι σειρές μπορεί να είναι υποψήφιες για Καλύτερη Κωμωδία του χρόνου.

Και να έρθουν να προστεθούν δίπλα σε μερικές από τις φετινές. Δηλαδή. Το ‘blackish’, που εξετάζει τη θέση μιας μαύρης οικογένειας μέσα σε έναν κόσμο φτιαγμένο από λευκούς για λευκούς, κι ενώ είναι κατά βάση παραδοσιακό οικογενειακό σίτκομ, η βαρύτητα με την οποία προσεγγίζει τα ζητήματά της δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο (όπως στο ήδη κλασικό επεισόδιο ‘Hope’, όλο σε ένα σαλόνι καθώς η οικογένεια αντιδρά στη μη απόδοση κατηγοριών ενός αστυνομικού που σκότωσε έναν μαύρο πολίτη). Τo ‘Master of None’, που συζητά για ζητήματα όπως το diversity και ο ρατσισμός καθώς οι γενιές αλλάζουν κι η κοινωνία προχωρά, την ώρα που αισθητικά δε μοιάζει ούτε στο ελάχιστον με κωμωδίες που θα συναντούσες ακόμα και πριν 5-6 χρόνια. Ή, φυσικά, το μεγαλειώδες ‘Transparent’, για έναν οικογενειάρχη που αποκαλύπτει στα παιδιά του πως είναι transgender άτομο, μια θαρραλέα κίνηση που πυροδοτεί αλυσιδωτές -ψυχολογικές- εξελίξεις στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, σε μια διαρκή αναζήτηση εαυτού, φύλου, ταυτότητας, σεξουαλικότητας.

Την ίδια ώρα στο πεδίο των δραματικών σειρών, οι μεγάλες σειρές που διακρίνονται είναι fantasy έπη, είναι κατασκοπικές περιπέτειες, sci-fi θρίλερ, είναι δηλαδή οτιδήποτε εκτός από ευθέως κοινωνική τηλεόραση. Το οποίο δεν το λέω σαν κάτι απαραιτήτως αρνητικό, γιατί οι περισσότερες από αυτές τις σειρές είναι πάρα πολύ καλές και φυσικά έχουν κοινωνική διάσταση μες στην αφήγησή τους (εξάλλου πολλές εξ αυτών τις συμπεριλάβαμε στις καλύτερες της χρονιάς ως τώρα) όμως δεν παύει να παρουσιάζει ενδιαφέρον το πώς, φαινομενικά, η ευθύνη της κοινωνικής ανάγνωσης έχει περάσει κατά κύριο λόγο στις κωμωδίες, ή έστω στις ‘κωμωδίες’ για τους σκοπούς αυτών των διαχωρισμών. Ακόμα κι ένας από τους β’ χαρακτήρες του εντελώς καρτουνίστικου ‘Unbreakable Kimmy Schmidt’ ένιωσε την ανάγκη, ύστερα από ένα κατά λάθος πολιτικό σχόλιο, να θριαμβολογήσει σφίγγοντας τη γροθιά της και φωνάζοντας, “political!”.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Οι καλύτερες σειρές του πρώτου 6μηνου του 2016

Κι ενώ πιστεύω πως απέχουμε ακόμα αρκετά από το να δούμε μια όντως αρκετά βαρύτερη σειρά να κερδίσει το μεγάλο βραβείο (τα περισσότερα προγνωστικά για φέτος βλέπουν είτε ριπίτ του ‘Veep’ είτε μια πιθανή έκπληξη με το ‘Kimmy Schmidt’), η αίσθηση είναι πως σειρές σαν το ‘Modern Family’, το ‘Friends’ ή το ‘Everybody Loves Raymond’, δύσκολα θα γίνουν ξανά το πρόσωπο της τηλεοπτικής κωμωδίας.

Εν τέλει η σειρά που όντως τελείωσε την κυριαρχία του ‘Modern Family’, δηλαδή το ‘Veep’, μοιάζει σαν η ιδανική κωμωδία για αυτή την μεταβατική φάση, και δε νομίζω πως είναι τυχαίο που φαντάζει για μια ακόμα χρονιά ως το μεγάλο φαβορί για το μεγάλο, και για πολλά ακόμα, βραβεία. Τo ‘Veep’, σε μια ακόμα εξαιρετική του σεζόν, επιχειρεί σάτιρα επί παντός πολιτικού, μετατρέποντας τα πάντα σε σλάπστικ. Είναι η αστειότερη πιθανή σειρά που θα μπορούσε να αναδειχθεί την χρυσή αυτή εποχή της δραματικής κωμωδίας.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΚΑΛΥΨΗ ΒΡΑΒΕΙΩΝ EMMY

H ανάλυση των δραματικών κατηγοριών

Οι υποψηφιότητες