Ένα αντίο στον ΔΠΘ, μία από τις πιο ιστορικές φωνές στο ελληνικό ραπ
Μέλος στους θρυλικούς Ψυχόδραμα 07, ένας τρομερός MC που πυροβολούσε στίχους με σφιγμένα σαγόνια, ένας ευαίσθητος ανθός που βγήκε μέσα σε απόκρημνα βράχια. Ο Μιχάλης Αντωνιάδης μόλις έφυγε από τη ζωή.
- 2 ΙΟΥΝ 2022
«Αρχικά το ΔΠΘ δεν σήμαινε τίποτα ιδιαίτερο: είχε βγει από ένα αστείο με έναν φίλο, ήταν τα αρχικά του Δεν Παίζει Θέμα», είχε πει με καθάριο βλέμμα σε μία από τις ελάχιστες συνεντεύξεις που είχε παραχωρήσει στη ζωή του ο Μιχάλης Αντωνιάδης. Ήταν μπροστά στον Πάνο Γεωργούλη για χάρη του Tattoo Trap, που μίλησε ανοιχτά για τη μουσική και την πορεία του, της οποίας οι επικεφαλίδες κρύβονται ουσιαστικά σε αυτό το αρκτικόλεξο.
Διότι το «Δεν Παίζει Θέμα», όταν γεννήθηκαν οι Ψυχόδραμα 07 στα τέλη της δεκαετίας του ’90, σαν αυτόφωτο αστέρι της πρώτης γενιάς στην ελληνική ραπ, στη μακρινή Ρόδο, μετατράπηκε σε κάτι «πιο λυρικό»: πήρε την ερμηνεία «Δεύτερο Πρόσωπο Θλιμμένο».
Τόσο βαριοί συναισθηματικά ήταν και οι στίχοι του εκείνη την εποχή. Ήταν μία από τις πιο χαρακτηριστικές και ανατριχιαστικές φωνές του ιστορικού συγκροτήματος, ακόμη κι αν τα κομμάτια που σώζονται από εκείνα τα χρόνια είναι γραμμένα σε φθηνά ηχοσυστήματα με χιόνια.
Τότε δεν ήταν η εικόνα και το μπάσο που κέρδιζαν, αλλά ο στίχος και το flow. Και ο ΔΠΘ ήταν ανέκαθεν χαρισματικός και στα δύο. Με αυτό το γκρουπ, τον Ταφ Λάθος, τον Άγνωστο Χειμώνα και τους υπόλοιπους, μέσα από τις κασέτες που κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι, έμαθε η Ελλάδα τη δύναμη του ραπ, τα φαρδιά και τα κουπλέ που κόβουν σαν λεπίδα.
Αλλά οι λεπίδες ήταν δίκοπες στην περίπτωση του Μιχάλη, οπότε τα επόμενα χρόνια ξημέρωσαν πιο σκοτεινά και το ΔΠΘ απέκτησε την ερμηνεία «Δαίμονας Παιδί Θεού», έως ότου βγει στο στερέωμα με εντελώς άλλο ψευδώνυμο, ως Μαύρο Λούκι.
Από το θολό μυαλό στον καθαρό ΔΠΘ
Τα ναρκωτικά του δυσκόλεψαν τη ζωή, παρά το πόσο ξύπνιος και αθώος ήταν στην ψυχή του. Σε αυτήν τη συνέντευξη του YouTube, είχε πει: «Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που είναι εξαρτητικές προσωπικότητες, εγώ είμαι μία από αυτές. Και υπάρχουν, επίσης, άνθρωποι που κουβαλάνε μέσα τους κενά από την παιδική ηλικία, εγώ είμαι ένας τέτοιος άνθρωπος». Η ιστορία αυτή είχε λάβει τέλος, ύστερα από πολλά μπρος-πίσω, όπως παραδέχτηκε.
Είκοσι ένα ολόκληρα χρόνια εξαρτημένος από την ηρωίνη. Αλλά όταν έφτασε πάτο, όταν είδε τον θάνατο μπροστά του, έβαλε τέλος.
Και ήταν αλήθεια. Τότε επέστρεψε ξανά στο πολύ απλό, πολύ όμορφο και αγνό πρωταρχικό ακρωνύμιο: «Δεν Παίζει Θέμα». Τα κομμάτια που κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια δείχνουν τη διαύγεια – το νέφος είχε παραμερίσει, αφήνοντας το μυαλό του να στροφάρει στις ταχύτητες που πάντα μπορούσε.
Για παράδειγμα, τα λόγια που βγαίνουν από το σφιγμένο σαγόνι του στο Blue Magic, στη σειρά του Dof: «Πήρε καιρό στα δυο μου πόδια για να σηκωθώ, μα τα κατάφερα γιατί είμαι σκύλος, δεν χαμπαριάζω μουνόπ@ν@ εγώ».
Ο τελευταίος δίσκος που άφησε παρακαταθήκη είναι το Κυνόδοντες, που κυκλοφόρησε ένα μήνα πριν.
Ο Μιχάλης, o ΔΠΘ, ήταν η ιστορία ενός ανθού που βγήκε μέσα σε απόκρημνα βράχια. Έτσι θα μείνει στη μνήμη μας. Τα αίτια του θανάτου του παραμένουν αδιευκρίνιστα, αλλά μικρή σημασία έχει τελικά αυτό: στα 38 του χρόνια, έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας πίσω χιλιάδες στίχους που έφτυνε σαν πολυβόλο σε κακοηχογραφημένα κομμάτια. Ποιητής. Αυτή είναι η ιστορία του ραπ, προτού μπει στα καλά μαγαζιά.
Το είχε πει στο κομμάτι Μια στιγμή πριν φύγω των 07: «Η ζωή είναι ένα μεγάλο αστείο, μα δεν βλέπω να γελάς».
