Ένας ακόμη αποχαιρετισμός στη Μαίρη Τσώνη

Φαντάσου την 22 χρονών, στις Κάννες. Ντυμένη στα μαύρα, με στυλάτα γυαλιά ηλίου, με ύφος που δεν προέδιδε καμία αμηχανία για το γεγονός πως ναι, ήταν εκεί, 22 χρονών, στο photo call του Φεστιβάλ Καννών.

Φαντάσου την 19 χρονών, στη σκηνή του Gagarin 205. Κάνοντας support στον Marc Almond με μια ερμηνεία “ακραία υποβλητική”, να μην προδίδει καμία αμηχανία για το γεγονός πως ναι, ήταν εκεί, 19 χρονών, στο stage πριν τον Marc Almond.

Φαντάσου.

***

Η Μαίρη Τσώνη γεννήθηκε στην Αθήνα, μεγάλωσε στη Λειβαδιά (μέχρι τα 12) και στα Χανιά (μέχρι τα 16) της. Λύκειο τελείωσε στην Αθήνα αλλά μιούζικαλ σπούδασε στο Λονδίνο.  Μέχρι τα 22 της είχε ήδη καταφέρει να έχει ρόλους στο ‘Κακό’ του Γιώργου Νούσια, μια από τις διασημότερες σύγχρονες καλτ ελληνικές ταινίες, όπως και στο σίκουελ ‘Το Κακό την Εποχή των Ηρώων’, και κυρίως, φυσικά στον ‘Κυνόδοντα’ του Λάνθιμου, ταινία-σταθμό. Έπαιξε και στο ‘Artherapy’ του Περάκη και στα ‘Οπωροφόρα της Αθήνας’ του Παναγιωτόπουλου.

Την επίδραση του ‘Κυνόδοντα’ στο εξωτερικό τη βλέπεις εύκολα, τόσο από τις συνεχείς αναφορές στην ταινία όσο κι από την όλο και πιο μεγάλη καριέρα του Γιώργου Λάνθιμου, αλλά αυτή τη βδομάδα που πέρασε μπορούσες να την καταλάβεις κι από τη στιγμή που το Variety, χρησιμοποιώντας ως πηγή την Espresso, είχε για μέρα ως πιο πολύδιαβασμένο κείμενο του σάιτ του την είδηση του θανάτου της Μαίρης Τσώνη.

Παράλληλα με τις κινηματογραφικές της δουλειές ήταν, φυσικά, και η Mary από τους Mary and The Boy.

Οι piano-punk (“όσο κι αν ακούγεται ειρωνικό αυτό,” λέει) Mary and The Boy σχηματίστηκαν το 2004, όταν η Μαίρη Τσώνη και ο Αλέξανδρος Βούλγαρης φτιάξαν ένα τραγούδι μαζί για την ταινία ενός φίλου τους. Στη συνέχεια έκαναν κάποια live που πήγαν πολύ καλά και το συγκρότημα ήταν πια επίσημο.

Όπως είχαν πει σε συνέντευξή τους οι δυο τους άκουγαν τελείως διαφορετική μουσική και ο ένας κορόιδευε το γούστο του άλλου, αλλά βρήκαν πού μπορούσαν να συγκλίνουν και όλο αυτό τους έβγαινε φυσικά και αυθόρμητα. “Βρήκαμε τελικά ένα κοινό σημείο. Ο Αλέξανδρος έπαιζε πιάνο, εγώ τραγουδούσα,” λέει η Μαίρη.

Το ξεχωριστό βέβαια στη μουσική τους και στο στίχο τους ήταν ότι ήταν όντως ιδιαίτερη, ήταν κάτι τελείως έξω από τα συνηθισμένα, που δεν αντέγραφε ξένα συγκροτήματα, αλλά εμπνεόταν. Κάτι που δεν το ξέραν φυσικά τότε, ούτε μπορούσαν να το ξέρουν, όμως αυτό το σχήμα γι’αυτό ακριβώς το λόγο άνοιξε νέες διόδους στο χώρο της σύγχρονης ελληνικής μουσικής σκηνής. Η έμπνευσή τους προερχόταν από πράγματα που διάβαζαν αλλά, οπωσδήποτε, κι αυτά που έβλεπαν, σε ταινίες – έτσι πχ είναι το ‘Bobby Peru’, με στίχους φτιαγμένους από το διάλογο του Willem Dafoe και της Laura Dern στο μυθικό ‘Wild at Heart’ του David Lynch.

Όταν άρχισαν να αποκλίνουν από τη μουσική που θα ήθελε ο καθένας να κάνει, αποφάσισαν να συνεχίσουν ξεχωριστά.

Όταν βλέπεις στην αρχή την είδηση για τον θάνατο της Μαίρης Τσώνη από μία σελίδα με λίγες πληροφορίες, η πρώτη σκέψη μετά από το σοκ ήταν ότι σε λίγο θα βγει διάψευση. Οι συνεχείς αναρτήσεις για τη Μαίρη σε βγάζουν από το σοκ, το timeline γεμίζει Mary and the Boy, περνάς στη συνειδητοποίηση. Είναι δύσκολο να γράψεις κάτι κατάλληλο όταν έχουν γραφτεί τόσα για αυτό, ειδικά όταν πρόκειται για ένα τέτοιο τραγικό γεγονός. Επίσης δεν ξέρω πόσο αξίζει να γίνεσαι αυτοαναφορικός, ειδικά όταν δεν έχεις να πεις κάτι ουσιώδες ή πολύ διαφορετικό.

Τη φαντάζεσαι ξανά. Στις Κάννες. Πριν τον Almond. Αρχίζεις να θυμάσαι.

Έμαθα για τους Mary and The Boy μετά το Schoolwave του 2008, τη δεύτερη δηλαδή χρονιά που εμφανίστηκαν, όταν όλοι μιλούσαν για αυτούς – εγώ δεν είχα πάει. Είχα ακούσει μερικά κομμάτια, μου άρεσε πολύ η διασκευή στο ‘Milkshake’. Τον ‘Κυνόδοντα’ τον είδα όταν είχε πρωτοβγεί στο σινεμά και την περισσότερη εντύπωση, όπως νομίζω και στους περισσότερους, την έκανε αυτή, παίζοντας τη μικρή κόρη της οικογένειας.

Δεν είχα συνδέσει τη Μαίρη του ‘Κυνόδοντα’ με τη Mary του συγκροτήματος.

Το κατάλαβα βέβαια λίγο καιρό μετά, μιας και από τότε που έμαθα το όνομά της άρχισα να το ακούω όλο και πιο συχνά στον Τύπο και στις παρέες. Το 2011 άκουσα για πρώτη φορά το ‘Staring’ σε ένα μπαρ- νόμιζα πως άκουγα κάποιο φανταστικό ξένο συγκρότημα που δεν είχα ακόμα ανακαλύψει. Ρώτησα τον DJ, όπως πράττει κανείς, έμαθα, και από τότε πέρασα μια μεγάλη περίοδο κολλήματος με τους Mary and The Boy.

Τότε πια το συγκρότημα είχε διαλυθεί και έτσι δεν τους είδα ποτέ live, μπορούσα μόνο να φαντάζομαι. Δεν τη γνώρισα επίσης ποτέ, αλλά την έβλεπα συχνά στα Εξάρχεια, τις περισσότερες φορές ωραία ντυμένη και βαμμένη ό,τι ώρα και να ήταν, είχε άλλωστε δηλώσει ότι “θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι δε με απασχολεί η εικόνα μου. Τη φροντίζω καθημερινά.” Έλεγε η Μαίρη, “όλοι οι άνθρωποι σκηνοθετούμε τις πράξεις μας ούτως ή άλλως.”

Θαύμαζα τη Μαίρη Τσώνη για τη φωνή της, για τους στίχους και τη μουσική στα τραγούδια των Mary and The Boy, για τις ταινίες που είχε παίξει, για το ταλέντο της, για αυτά που σε τόσο σύντομο διάστημα είχε καταφέρει. Νομίζω δεν υπάρχει άλλο άτομο που να είναι τόσο κοντά μας, σε εμένα και τους γύρω μου εννοώ, και να έχει υπάρξει τόσο κουλ στα 22 του. Θυμάμαι που είχα σκεφτεί, και είναι η μόνη φορά που έχω σκεφτεί κάτι τέτοιο, ότι αν ήθελα να ήμουν κάποια άλλη αυτή θα ήταν η Μαίρη Τσώνη.

Φωτογραφία: Σπύρος Στάβερης/LIFO