Episodes: Στο ‘Better Call Saul’ ο Jimmy χάνει την ψυχή του κομμάτι-κομμάτι

Ξύπνησα σήμερα με τα νέα πως ο DDL αποσύρεται από την ηθοποιία, το οποίο είναι εξαιρετικό για δύο λόγους. Πρώτον, αφήνει τον The Rock ως αδιαφιλονίκητο πλέον καλύτερο ηθοποιό στον κόσμο, και δεύτερον, όταν ο Soderbergh είπε πως αποσύρεται από τη σκηνοθεσία κατέληξε να σκηνοθετεί 20 επεισόδια ‘The Knick’ και να δημιουργεί άλλες δύο φανταστικές σειρές μέσα στα επόμενα 3 χρόνια. Ποτέ μη λες ποτέ, δεν ξέρεις τι γίνεται, ίσως αύριο ν’αλλάξεις γνώμη, και να πεις το ναι.

Συνεχίζουμε. Τώρα που πέρασε ο σίφουνας Κάννες, και γιορτάσαμε και τον 1 χρόνο PopCode, μπορείτε επιτέλους η στήλη να επιστρέψει σε κανονικούς ρυθμούς, πάνω στην ώρα για τα τελευταία σημαντικά φινάλε της σεζόν. Θυμίζουμε για τους φίλους που ξέχασαν τι γινόταν πριν το hiatus, πως κάθε βδομάδα ξεχωρίζουμε τα πιο ενδιαφέροντα επεισόδια της τελευταίας τηλεοπτικής εβδομάδας και γράφουμε λίγα λόγια για αυτά.

Ακολουθούν spoilers για όλες τις σειρές που αναφέρονται στο άρθρο.

***

BETTER CALL SAUL (3×10, ‘LANTERN’)

To μεγαλείο της ανθρώπινης τραγωδίας στην καρδιά του ‘Better Call Saul’ ήταν ο λόγος που από την πρώτη στιγμή αγάπησα αυτή τη σειρά ως κάτι παντελώς ανεξάρτητο από εκείνη που την γέννησε. Δε ξέρω αν η 3η ήταν η καλύτερη σεζόν της σειράς (νομίζω με καθήλωσε περισσότερο από τη 2η ας πούμε) όμως ήταν σίγουρα εκείνη που έφτασε σε ένα κρεσέντο ανθρώπινης ηθικής αποτυχίας δίχως ποτέ να συνοδεύεται από πυροτεχνήματα και ευκολίες. Θέλω να πω με αυτό, ο Jimmy δεν κάνει το Ένα Μεγάλο Αμάρτημά του και ξυπνά την επόμενη μέρα με στριμμένο μάτι ως Saul, τα πάντα συνεχίζουν να παραμένουν μια διαρκής μάχη την οποία αρνείται μεν να χάσει (είχε ως τώρα πάρα πολλές ευκαιρίες να παραδοθεί ηθικά) αλλά και την οποία απλά δε μπορεί να κερδίσει.

Το 9ο επεισόδιο με είχε κάνει λίγο ρετάλι, η συμπεριφορά του απέναντι στην Irene είναι από τα πιο απάνθρωπα πράγματα που έχω δει σε αυτό το σύμπαν- ίσως απλά τον Walter White να μην τον θεώρησα ποτέ ακριβώς άνθρωπο. Ειλικρινά ένιωσα περισσότερη αγωνία και ενοχή βλέποντας τον Jimmy να παίζει με τη ζωή της Irene από όσο ένιωσα με οτιδήποτε είχε να κάνει φέτος με τον Mike κι όλο το supporting καστ του ‘Breaking Bad’. (Αυτό είναι btw ένα πρόβλημα που έχω όλο και περισσότερο. Όσο καλύτερο γίνεται το κομμάτι του BCS που αφορά τον Jimmy, όλο και πιο ασύνδετο και ασήμαντο γίνεται το άλλο. Ο Mike, ο Gus κι όλοι αυτοί ανήκουν σε κάποια άλλη σειρά, όχι σε αυτή του τίτλου.)

Ο Jimmy τρώγεται από την ενοχή του για αυτό που έκανε στην Irene αλλά στην ουσία για αυτό που -νιώθει- πως έκανε στην Kim. Όσο κι αν δε συνδέεται απευθείας με το ατύχημά της, με την ενοχή ισχύει αυτό το περίεργο πράγμα: δεν έχει τίποτα το λογικό πάνω της, αν τη νιώθεις, τότε τη νιώθεις, τελεία. “Είμαι έξοχος στο να καταστρέφω πράγματα,” της λέει. Γι’αυτό και στήνει ένα πλάνο για να διορθώσει αυτό που έκανε, χάνοντας τον συμβιβασμό του Sandpiper και χάνοντας και την εμπιστοσύνη των πρώην πελατών του. Δεν θέλει να το κάνει στην πραγματικότητα, αλλά προχωρά με το πλάνο, το οποίο μετράει. Η μεγαλύτερη θρίψη του όλου πλάνου (που ήθελε τον Jimmy να παραδέχεται ‘κατά λάθος’ τον εμπαιγμό των ηλικιωμένων κυριών), σήμαινε πως ακούστηκε να λέει πόσο δεν αντέχει να τις ακούει. Είναι τρομερά στενάχωρο επειδή, ειλικρινά, ο Jimmy πάντα είχε υπέροχη σχέση με τους ηλικιωμένους πελάτες του και πραγματικά πιστεύω πως απολάμβανε τη σχέση του μαζί τους.

Μέσα από αυτή τη λεπτή δουλειά που κάνει στην ηθική φθορά του Jimmy, η σειρά πλάθει ένα επίπονα ανθρώπινο πορτρέτο του πώς το περιβάλλον σου σε σχηματίζει. Κανείς μας δεν είναι ένα πράγμα, μία επιλογή, μία στιγμή. Κι αυτό είναι που οι περισσότερες ιστορίες για Την Πτώση χάνουν, αυτή τη λεπτότητα, την πολυδιάστατη υφή της ηθικής καταρράκωσης. Οι άνθρωποι έχουν την τάση να μετατρέπονται σε αυτό που οι άλλοι βλέπουν σε αυτούς, κι ο Jimmy βρίσκεται εδώ και καιρό σε μια limbo. Ο αδερφός του ο Chuck δεν είδε σε αυτόν ποτέ τίποτα παραπάνω από έναν θλιβερό απατεωνίσκο, κι ο Jimmy γίνεται αυτό ακριβώς το πράγμα όταν βρίσκεται στη σφαίρα επιρροής του αδερφού του. Η Kim βλέπει έναν έντιμο, ταλαντούχο άντρα με ατελείωτες δυνατότητες για Καλό (όσα είπε για υπεράσπισή του πριν 2 επεισόδια προέρχονταν από ένα απολύτως ειλικρινές μέρος), κι ο Jimmy απέναντί της τσεκάρει ηθικά τον εαυτό του.

Και δε μπορείς παρά να παρατηρήσεις πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κι οι δύο αυτές κεντρικές φιγούρες για τον Jimmy, βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε δεινή κατάσταση εν μέρει και λόγω της διαρκούς του αυτής αιώρησης. Η Kim χωρίς γραφείο και σωματικά συντετριμμένη, ο Chuck ψυχικά άδειος.

Η σεκάνς όπου ο Chuck, έχοντας ξεκόψει πλέον οριστικά τον Jimmy από μέσα του, ύστερα από την ας πούμε αναμέτρησή τους, αρχίζει να ξεκαρφώνει κομμάτι-κομμάτι το σπίτι του, καθώς η πάθησή του αρχίζει ξανά να αναδύεται, είναι από τα πιο λυπηρά και ανατριχιαστικά πράγματα που έχω δει. Η θλιμμένη μουσική του Dave Porter δεν έχει χρησιμοποιηθεί καλύτερα ξανά στη σειρά από ό,τι εδώ, συνοδεύοντας την αβέβαιη ταραχή του Michael McKean και τις σκοτεινές αποχρώσεις των κάδρων. Η φωτιά του τέλος ήταν απλά η σοκαριστική άνω τελεία. Γιατί αυτή ακριβώς η -κυριολεκτική και μη- αποσύνθεση ερχόταν καιρό τώρα και για τα δύο αδέρφια.

*To ‘Better Call Saul’ streamάρει στο Netflix.

AMERICAN GODS (1×08, ‘COME TO JESUS’)

Well, καλό Πάσχα να πούμε; Τέλεια η εισαγωγή της, εχμ, Πάσχας της Kristen Chenoweth κι ας μην τραγουδούσε καθόλου, αλλά ο ρόλος της ήταν κεντρικότατος. Ένα από τα πράγματα που απόλαυσα σε όλη τη διάρκεια της 1ης σεζόν είναι ο ουσιαστικός τρόπος με τον οποίον οι Fuller και Green έπαιζαν με τη δομή των επεισοδίων όποτε το απαιτούσε η αφήγησή τους. Έτσι, εδώ το στάνταρ ‘coming to America’ κομματάκι παίρνει μια πιο εκτεταμένη διάσταση, με το backstory της Bilquis να συνδέεται με την ύπαρξη των νέων θεών και φέρνοντάς μας στο σήμερα- μια ιδανική στιγμή για να συμβεί αυτό σε αυτή την πρώτη κορύφωση της σειράς όπου οι θεοί έρχονται σε μια κάποια ανοιχτή σύγκρουση.

Η Bilquis όπως και η Easter έχουν τύχει rebranding υπό την φροντίδα των νέων θεών κάτι που τις αφήνει ικανοποιημένες αρκετά από την επιβίωσή τους, έστω κι αν σκιές των παλιότερων υπάρξεών του. Είναι μια πολλά υποσχόμενη ιδέα αυτή και ταυτόχρονα απολύτως συνεπής με την  ιδέα της σύμπραξης της Media με το Technical Boy- αυτή είναι η όλη βάση του σημερινού κόσμου μας έτσι κι αλλιώς, παλιές ιδέες επαναπακεταρισμένες με ‘μοντέρνες ευαισθησίες’ (αναισθησίες, tbh).

Στο κέντρο όλων αυτών ο Odin που επιτέλους αποκαλύπτεται σε έναν Shadow που έχει πρώτα πιστέψει, και η ‘dead wife’ Laura Moon που έχει γρήγορα γίνει ο αγαπημένος μου χαρακτήρας της σειράς, σε ένα quest για να ανακτήσει την ζωντάνια της αλλά να βλέπει μόνο περισσότερες εμπλοκές να προκύπτουν. Θέλω να κάνω μια μικρή σύγκριση με μια άλλη (επίσης καλή, σε γενικές γραμμές) πρόσφατη διασκευή δημοφιλούς popular χάρτινου entertainment. Το ‘American Gods’ ακολούθησε την ίδια βασική αρχή με το ‘Preacher’, με την έννοια πως και τα δύο έληξαν εκρηκτικά τις πρώτες σεζόν τους οι οποίες είχαν ξεκάθαρα εισαγωγικό χαρακτήρα. Το ‘Preacher’ όμως σε σημαντικό βαθμό το έκανε με τρόπο ώστε να με κάνει να νιώσω πως έχασα τον χρόνο βλέποντας τον πρώτο κύκλο, ενώ το ‘American Gods’ με άφησε χαμένο μέσα στην εμπειρία του κόσμου που έχτισε. Εξαιρετική δουλειά.

*To ‘American Gods’ streamάρει στο Amazon Prime.

ΔΕΣ ΑΚΟΜΑ

American Gods: Το photo recap του εντυπωσιακού πρώτου επεισοδίου

DOCTOR WHO (10×10, ‘THE EATERS OF LIGHT’)

Ιστορικό επεισόδιο για τη σειρά γραμμένο από τη Rona Munro, τη γυναίκα που έγραψε το τελευταίο επεισόδιο της κλασικής era, το ‘Survival’, 28 χρόνια πριν. Έτσι γίνεται η μόνη σεναριογράφος με credits και στις δύο εποχές ‘Doctor Who’. Το legacy entertainment μπορεί να είναι πολύ συγκινητικό κάποιες φορές.

Το ίδιο το επεισόδιο είναι μια σχετικά old school περιπέτεια αλλά στιβαρή και τιμιότατη, με τον Doctor και τη Bill να συναντούν την 9η λεγεώνα στον 2ο αιώνα και μαζί ένα τέρας από μια άλλη διάσταση που απειλεί να καταβροχθίσει τα πάντα κλπ κλπ. Το στόρι, εστιάζοντας στην Kar των Πίκτων, αποτελεί μια καλοφτιαγμένη ιστορία ηρωισμού και αυτοθυσίας, συνεχίζοντας παράλληλα τις θεματικές περί αδελφικότητας και αλληλεγγύης απέναντι σε έναν κοινό μεγαλύτερο εχθρό που βλέπει τις ανθρώπινες ζωές σαν κάτι το εξοδεύσιμο, που διατρέχουν όλη τη σεζόν. Η κορύφωση με την Kar και τους άλλους στρατιώτες ενωμένους να περνούν την πύλη με συγκίνησε, ψέματα να πω;

Η επιστροφή του Doctor, της Bill και του Nardole στο TARDIS τους φέρνει αντιμέτωπους με τη Missy εκ νέου, υπονοώντας πως ήρθε η ώρα να δοκιμαστεί για να μάθει ο Doctor αν μπορεί να την εμπιστεύεται. Πάντα ήθελα μια ιστορία με Doctor/Master ως άσπονδους φίλους απέναντι σε κάτι πραγματικά πιο κακό, εύχομαι να το πάρω. Επίσης πρέπει να πω πόσο λατρεύω τη δουλειά της Michelle Gomez σε αυτή τη σεζόν- είναι τόσο καλύτερη αυτή η εκδοχή της Missy από την manic pixie nightmare girl.

Ενιγουέι, τα επόμενα 2 επεισόδια συν το Χριστουγεννιάτικο είναι όλα γραμμένα από τον Moffat και σκηνοθετημένα από την φανταστική Rachel Talalay και θα κλείσουν την ιστορία του 12ου Doctor. Can’t wait, ειδικά ύστερα από μια τόσο καλή αποχαιρετιστήρια σεζόν.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Doctor Who: Γνωριμία με τη νέα companion

RIVIERA (1×01, ‘EPISODE 1’)

OK, είναι σαχλαμάρα αλλά καλοκαιρινή με έναν τρόπο σχεδόν αφοπλιστικό, πιστεύω θα το δω όλο. Ας πούμε δε θα με χάλαγε αν γινόταν μια πιο ήρεμη εισαγωγή στο setting και στους χαρακτήρες, η βιασύνη και η σχηματικότητα με κάνει να πιστεύω πως θα δούμε αρκετά προβλέψιμα πράγματα στη συνέχεια.

Αλλά! Το σκηνικό είναι φανταστικό, δηλαδή θα το χάζευα για 40 λεπτά ακόμα και ως screensaver, πόσο μάλλον αν παίζει στην οθόνη του σαλονιού μου. Παίζει η Lena Olin και θα έβλεπα κυριολεκτικά οτιδήποτε με τη Lena Olin, δε θα σταματήσω τώρα. (Αστερίσκος. Δε ξέρω πόσο σοβαρά να πάρω το low key σούσουρο που γίνεται για revival του ‘Alias’. Εύχομαι να συμβεί αλλά να παίζουν μόνο η Olin κι ο Garber. Μπορεί να επισκέπεται τη σειρά κι η Mia Maestro όποτε θέλει. Η Sydney ας μείνει εκεί στην παραλία η καημένη, τόσο χαρούμενη ήταν.)

Α, και το τραγούδι τίτλων αρχής είναι σούπερ. Στηρίζω. Ο Neil Jordan από την άλλη δεν ξέρω πόση εμπλοκή θα έχει όντως με τη σειρά. Από την ανάγνωση των credits καταλαβαίνω πως αράζοντας μια μέρα σκέφτηκε μια ιδέα και την είπε στον intern κι έτσι μετά φτιάχτηκε ένα σενάριο που ο Jordan ούτε καν να σκηνοθετήσει δε μπήκε στον κόπο. Neil; Σε νιώθω.

*To ‘Riviera’ προβάλλεται στο COSMOTE CINEMA 4HD

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Riviera: Η σειρά που θα σε δροσίσει φέτος το καλοκαίρι

SKAM (4×09, ‘LIFE SMILES’)

Είναι περίεργο τώρα αυτό, γιατί είναι ουσιαστικά το φινάλε της σεζόν, με το τρέχον series finale να είναι ουσιαστικά μικροί επίλογοι για κάθε χαρακτήρα (θα το συζητήσουμε την επόμενη βδομάδα). Όσο λείπαμε η σειρά έκανε διάφορα συζητήσιμα πράγματα. Για παράδειγμα το στόρι με το cyber-bullying ήταν ενδιαφέρον και είχε πολλά καλά στοιχεία αλλά έκλεισε με έναν παράλογα απότομο τρόπο. Στη μία σκηνή η Sana είναι στο πουθενά και στην επόμενη οι φίλες της την σώζουν χωρίς να έχουμε καμία αφηγηματική γέφυρα εμείς ως κοινό σε κανένα σημείο.

Αυτό που μου άρεσε στο στόρι ήταν ο τρόπος που δέθηκε με τη γενικότερη αυτο-αμφισβήτηση της Sana, απλώς προδίδεται από το απλοϊκό resolution. Μέρος του προβλήματος προέρχεται, εικάζω, από την ανάγκη της σειράς να εμπλέξει πολλούς χαρακτήρες στο πολυ-resolution αυτών των επεισοδίων. Αν ας πούμε οι Isak και Even ήταν περιφερειακοί στα πρώτα 4-5 επεισόδια, στα τελευταία ο Isak (και η Noora, και γενικά νιώθω οι πάντες) έχουν εισβάλει στο στόρι με έναν τρόπο όχι τρομερά οργανικό.

All that said, η εκτεταμένη τελευταία σκηνή του επεισοδίου, δηλαδή το πρώτο ραντεβού της Sana με τον Yousef, ήταν φανταστική, έρχοντας να δέσει απευθείας (μέσα από όλα τα αμφίβολα red herrings και όλη την εξωγενή φασαρία) με την αντίστοιχη μαγική σκηνή από το 4ο επεισόδιο, όπου ο Yousef συνοδεύει τη Sana ώσπου να φτάσει σπίτι. Το δέσιμο αυτών των δύο χαρακτήρων ήταν όλος ο δραματουργικός πυρήνας της σειράς, ειδικά ως προς τον διχασμό που δημιουργεί στη Sana η ιδέα πως γουστάρει ένα αγόρι που δεν είναι μουσουλμάνος, όπως και η προσπάθεια του Yousef να αυτοκαθοριστεί ηθικά μακριά από τους κανόνες της όποιας θρησκείας (του). Είναι σκηνές υπέροχες και το απόλυτο αποκορύφωμα μιας άνισης μεν αλλά απολύτως σημαντικής και, εν τέλει, καλής σεζόν.

Τα υπόλοιπα στον επίλογο, φαντάζομαι. Για πρώτη φορά καθόλη τη διάρκεια της φετινής σεζόν, δεν έχω δει σκηνές που έχουν ήδη βγει, επειδή ήθελα πρώτα να τελειώσω με την proper 4η σεζόν μέσα μου, πριν περάσω στους επιλόγους.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Η προηγούμενη διαδρομή της Sana και του Yousef στο ‘Skam’

***

Την επόμενη βδομάδα θα μιλήσουμε για ‘Twin Peaks’ όπως του αξίζει, σε ξεχωριστό άρθρο, για την επιστροφή του ‘Queen Sugar’, για το ‘GLOW’ του Netflix, και για το φινάλε του ‘Fargo’ και του ‘Skam’. Κι από τον Ιούλιο, εκτός φυσικά από ‘Game of Thrones’, θα μιλήσουμε και για μερικές από τις αγαπημένες μας καλοκαιρινές σειρές, όπως και για τις καλύτερες σειρές του ‘17 ως τώρα.