Episodes: Όταν το ‘Fargo’ θύμισε ‘Sopranos’

Τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές γεμίζω το κινητό μου με όσα περισσότερα offline viewing μπορεί να χωρέσει το mobile Netflix χωρίς να εκραγεί, καθώς σε λίγες ώρες πετάω για Βέλγιο. Θα αντιμετωπίσω αυτή την πτήση ως μια ευκαιρία για νέες γνωριμίες, επειδή ποτέ δεν ξέρεις τι από όλα μπορεί να μετά να σου μείνει. Γι’αυτό θα είναι και πιο σύντομη η στήλη αυτή τη βδομάδα, αλλιώς με βλέπω να πετάω χωρίς βαλίτσα.

Για σειρές μιλάω φυσικά, ξεκινάω όσες έχει διαθέσιμες για offline το Netflix που λέω καιρό πως θέλω να τις αρχίσω. Κατέβασα δύο επεισοδιάκια από την κάθε μία, κι ό,τι γίνει. Ποιος ξέρει, δεν έχει και πολλές σειρές τώρα αυτό το διάστημα, την επόμενη βδομάδα ίσως μιλάμε για το ‘Ranch’.

Ακολουθούν spoilers για όλες τις σειρές που αναφέρονται στο άρθρο.

FARGO (3×10, ‘SOMEBODY TO LOVE’)

Η σεζόν φάνηκε σε γενικές γραμμές από άνιση μέχρι κακή σε αρκετούς και μπορώ να καταλάβω το γιατί, όμως σαν μια όλο και σκοτεινότερη ματιά σε έναν κόσμο πνιγμένο σε καπιταλιστική απόγνωση, νομίζω ολοκληρώνει αυτό που θέλει να πει- ίσως μάλιστα αν δεν υπάρξει 4η σεζόν, να έκλεισε και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την όλη midwest σάγκα μικροεγκληματιών.

Στο τελευταίο επεισόδιο υπάρχουν ακόμα περισσότερες από αυτές τις γκροτέσκες συμπτώσεις που χαρακτηρίζουν το σκληρά καρικατουρίστικο σύμπαν της σειράς, υπάρχουν φρικιαστικά (και φρικιαστικά συμπτωματικά) ατυχήματα, υπάρχουν θάνατοι, υπάρχουν ακόμα και ήρωες που προσπαθούν να βοηθήσουν. Όμως περισσότερο από κάθε άλλη φορά -κι εδώ η σειρά σίγουρα κινείται ένα βήμα παρακάτω από τις προηγούμενες εκδοχές της- υπάρχει μια αίσθηση πως το κακό είναι τόσο συστημικό και τόσο περασμένο στον αέρα που αναπνέουμε, που τίποτα δε μπορεί όντως να μας σώσει.

Στο καλύτερο επεισόδιο της σεζόν, για το οποίο είχαμε μιλήσει πριν μερικές βδομάδες, η Gloria της Carrie Coon ταξίδεψε μακριά από το μόνιμο σκηνικό της σειράς, σε μια αναζήτηση στοιχείων και -βασικά- νοήματος. Πίστευε πως ακόμα κι η ίδια δεν ήταν ένα υπαρκτό ον, και παράλληλα με την δική της έρευνα, το επεισόδιο έβαλε την Coon να αφηγηθεί την ιστορία ενός υπεραιωνόβιου ρομπότ που διέσχιζε κόσμους και αιώνες δίχως αληθινή κατανόηση του τι συμβαίνει, απλά μαζεύοντας στοιχεία και εικόνες και ‘προσπαθώντας να βοηθήσει’. Στην ‘πραγματική’ εκδοχή του ‘Fargo‘ κόσμου, η Gloria θέλει κι αυτή να βοηθήσει, άνθρωποι σα τη Gloria πάντα θέλουν, όσο κόσμοι και αυτοκρατορίες γκρεμίζονται και χτίζονται γύρω τους και μπαμπούλες σαν τον Varga του “δώστε μου κι άλλο σκηνικό να μασήσω” David Thewlis.

Αλήθειες κατασκευάζονται και αποσυντίθεται σε έναν post-truth κόσμο όπου το μόνο που χρειάζεται για να γίνει κάτι γεγονός, είναι να παρουσιαστεί με αρκετά πειστικό τρόπο σε αρκετούς ανθρώπους. Στο τέλος της σεζόν η επίσημη ιστορία για τα γεγονότα που έλαβαν χώρα είναι ένα εξωφρενικό παραμύθι που κατασκεύασε ο Varga, και ουδεμία σημασία έχει αν η αλήθεια της Gloria είναι προφανέστατα η ακριβής. Τι στοιχεία άρα μάζεψε η Gloria στο διαστρικό ταξίδι της, τι βοήθησε, κατά πόσο όντως υπήρξε;

Στο τέλος της ιστορίας, η Gloria συναντά τον Varga χρόνια μετά, και υποστηρίζει πως τον έχει στριμωγμένο. Αλλά το επεισόδιο ρίχνει μαύρο προτού, φυσικά, μάθουμε είτε αν αυτό ισχύει είτε αν όχι. Είναι μια Σοπρανική λύση που έχει ως αποτέλεσμα, ανεξαρτήτως της έκβασης του πολύ συγκεκριμένου αυτού στόρι, να υπογραμμίσει πως, στη μεγάλη εικόνα, το κακό (που εν τέλει καταπνίγει τα μέλη της κοινότητας για το συμφέρον του πριν προχωρήσει παρακάτω) πάντα θα υπάρχει σαν απειλή.

SILICON VALLEY (4×10, ‘SERVER ERROR’)

To φινάλε ήταν φανταστικό αλλά δε θέλω να πούμε για το φινάλε τώρα. Δηλαδή ΟΚ ήταν ‘Silicon Valley‘. Είναι πάντα καλό το ‘Silicon Valley’. Και η φετινή σεζόν στην κορύφωσή της έρυβε μια έκπληξη, βάζοντας τον Richard να μετατραπεί σε έναν ρόλο τύπου Gavin εν τη απουσία κάποιου κανονικού Gavin- είναι σαν αυτό το σύστημα τυχαιοτήτων στο οποίο βασίζεται η συνεχιζόμενη ύπαρξη αυτού του μικροκόσμου, να έχει ανάγκη τέτοιες ανηθικότητες και να τις δημιουργεί ακόμα κι όταν δεν υφίστανται.

Στο τέλος ο Richard τιμωρείται για την ανήθικη συμπεριφορά του αλλά φυσικά όχι στην πραγματικότητα, επειδή στον κόσμο α-καρμικής αγωνίας του ‘Silicon Valley’ η δράση κι η αντίδραση είναι μια αλυσίδα πράξεων που δεν αναγνωρίζει ηθικό πρόσημο. Έτσι, μια random φάρσα του Martin Starr από νωρίτερα στη σεζόν σώζει την εταιρεία (και φυσικά αυτό συμβαίνει ενώ ο Starr φορά φακούς επαφής που τον κάνουν να μοιάζει σαν κάποιο διαβολικό πνεύμα- το γέλιο του ακόμα με στοιχειώνει) και τον ίδιο τον Richard, που τώρα τα κρατά όλα. Σούπερ.

Τελοσπάντων, τελικά μιλήσαμε και για το φινάλε, αλλά εγώ κυρίως ήρθα εδώ για να πω για τη συνέντευξη που έδωσε ο T.J. Miller στον Hollywood Reporter, την επόμενη της αποχώρησής του από τη σειρά. (Λάτρεψα το πόσο άδοξα έφυγε. Η έξοδός του ήταν ξεκάθαρα γραμμένη ως ένα αστείο που μετά θα λυνόταν κάπως, αλλά σαν μόνιμη έξοδος είναι πραγματικά από τα καλύτερα αστεία της σειράς.) Σε μερικά highlights αυτής της απίστευτης συνέντευξης εξόδου, εξηγεί γιατί ήθελε να φύγει (η σειρά θα βάλτωνε με αυτόν, τώρα θα προσπαθήσουν να κάνει κάτι διαφορετικό), μιλάει για το επερχομενο ‘Emoji Movie’ σαν ένα μεγάλο αστείο που ετοίμασε για το κοινό (όχι ότι η ταινία είναι αστείο – το ότι παρατάει το ‘Silicon Valley’ για να κάνει ταινίες σαν αυτήν, είναι) και το πόσο δε γούσταρε κάποιους συνεργάτες του

Είναι κάτι που πραγματικά αξίζει να αράξεις με λίγο καφέ και να το απολαύσεις.

DOCTOR WHO (10×11, ‘WORLD ENOUGH AND TIME’)

Τι απολαυστικό επεισόδιο. Το ξεκίνημα ήταν φανταστικό με τη Missy να το ζει ως Doctor σε ένα από αυτά τα ‘κάνω meta καβλάντα με το κοινό’ κομμάτια που τόσο γουστάρει ο Moffat να γράφει όλη την ώρα, αλλά που η Michelle Gomez και ο Peter Capaldi τα παίζουν τόσο αποτελεσματικά ώστε ποτέ να μη νιώσεις κούραση ή ενόχληση. (*βήχει* ‘Sherlock’ *πνίγεται*)

Πρέπει πραγματικά να αμφισβητήσω την εξυπνάδα πίσω από ένα τέτοιο σχέδιο του Doctor να δοκιμάσει τη Missy στο πεδίο της μάχης, αλλά αφενός ίσως ξέρει κάτι που δεν ξέρουμε (κάτι που μάλλον ισχύει επειδή Moffat) ή απλά να ήθελε τόσο πολύ να συμβεί αυτό το πράγμα ανάμεσα στους δύο παλιούς εχθρούς, που απλά παρασύρθηκε από τον ενθουσιασμό του. Τον καταλαβαίνω, κι εγώ στηρίζω τρελά εδώ και καιρό τις Τρελές Περιπέτειες Του Doctor Και Της Missy Στο Χωροχρόνο.

Το επεισόδιο αναπτύχθηκε στις εντελώς δικές του δυνάμεις για ένα πολύ γενναία μεγάλο μέρος της διάρκειάς του: η ‘Snowpiercer’ δομή και θεματική βρήκε τέλεια εφαμοργή στην απολύτως ψαρωτική ιδέα ενός σκάφους όπου ο χρόνος κινείται όλο και πιο αργά όσο κατεβαίνεις τα ΠΟΛΥ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ στρώματα, επειδή φυσικά έτσι και θα ήταν– η θεματική ταξικής συναίσθησης και αντίστασης που διατρέχει τη σεζόν είναι κι εδώ έντονη. Όμως ήταν φυσικά στο φινάλε που εξερράγη, που συνέβη αληθινό πανηγύρι. Γιατί όλη αυτή την ώρα δε βλέπαμε απλώς μια κουλ περιπέτεια με πιθανές συνέπειες στο canon της σχέσης του Doctor με τον αιώνιο εχθρό του, αλλά βλέπαμε ταυτόχρονα και α) μια κρυφή multi-Master story (ΑΥΤΟ ΜΑΛΙΣΤΑ, δηλαδή γιατί ο Doctor να έχει τέτοιες όλη την ώρα) και β) μια origin story για τους πρωτότυπους Cybermen, που είναι οι αγαπημένοι villains της σειράς του Capaldi. Το design τους (σαν παιδιά με πυτζάμες και κάλτσες στο κεφάλι) μπορεί να είναι cheesy αλλά στα χέρια του Moffat έκανε φυσικό ταίριασμα- αν το σκεφτείς τους διέπει η ίδια βασική σχεδιαστική αρχή στην οποία υπακούν όλα τα τέρατα που έχει δημιουργήσει ο showrunner.

Αυτό ήταν το πρώτο μέρος του φινάλε, το οποίο ολοκληρώνεται το ερχόμενο Σάββατο, όμως οι Moffat / Talalay είναι το δίδυμο πίσω και από το Χριστουγεννιάτικο επεισόδιο που θα σημάνει την αποχώρηση του showrunner όπως και του 12ου Doctor, οπότε δεν ξέρω κατά πόσο θα λήξουν όλα σε λίγες μέρες. Τουλάχιστον ελπίζω να κλείσει η σεζόν χωρίς ερωτηματικά σχετικά με τη θέση της Missy. Προσωπικά πιστεύω πως η διαφαινόμενη προδοσία είναι μέρος μπλόφας για να αποκαλύψει τον Master του John Simm. Το φινάλε αναμένεται επικό.

SKAM (4×10, ‘THANKS FOR EVERYTHING’)

Το φινάλε του ‘Skam’ μπορεί να δανείζεται την κεντρική του λογική (φόκους σε 3 από τους κεντρικούς χαρακτήρες) από το ‘Skins’, αλλά κάνει κάτι αληθινά ενδιαφέρον με αυτήν. Εστιάζοντας κάθε σκηνή αυτού του αποχαιρετιστήριου τουρ σε διαφορετικούς χαρακτήρες και κρατώντας τη Sana ως το πολύ τέλος, η σειρά κάνει ταυτόχρονα δύο πράγματα. Πρώτον, τηζάρει τις πιθανές σεζόν που θα μπορούσαν να υπάρξουν αν μιλούσε για κάποια από τα υπόλοιπα μέλη της παρέας- κεντρικά ή μη. Για τη σπιτική ζωή της Vilde και την φιλία της με την Chris που παλεύει κι η ίδια με την σημασία της. (Αν μου έλεγες πως η πιο συγκινητική στιγμή της σεζόν θα ήταν ανάμεσα σε αυτές τις δύο κοπέλες, δε θα μπορούσα να το φανταστώ ακόμα και πριν ξεκινήσει αυτό το φινάλε.) Για τις σεξοπεριπέτειες του Penetrator Chris. Για την εύθραυστη φιλία του Eskild με τη Linn. Ή ό,τι ήταν αυτό που συνέβαινε ανάμεσα στον William και τον πατέρα του.

Για όλο το κλείσιμο που έγραψε η σειρά (συχνά κάπως βεβιασμένα) στα δύο προηγούμενα επεισόδιά της, εδώ καταφέρνει να φτάσει σε έναν συγκινητικό επίλογο που κάνοντας ένα τουρ στις ζωές όλων των χαρακτήρων της, όχι απλά δεν κλείνει ερμητικά την πόρτα στις ιστορίες τους, αλλά ανοίγει τα παράθυρα ένα τσικ παραπάνω.

Δεύτερον, νιώθω, πως αυτή η γύρα ήταν κι ένα μικρό πείραμα τελευταίας στιγμής, ένα μεγάλο what if που έγραψε η Julie Andem τόσο σαν άσκηση ύφους όσο και σαν κλείσιμο του ματιού προς τους φανς, για το πώς θα μπορούσε να μοιάζει η σειρά σε ένα εναλλακτικό σύμπαν όπου η δομή της είναι πολύ συμβατικότερη. Όλο το επεισόδιο (διάρκειας μιας γεμάτης ώρας, μακράν το μεγαλύτερο της σειράς) παίζει σαν τη σύνοψη μιας ολόκληρης υποθετικής σεζόν, με τις πλοκές και τα δράματα που θα μπορούσαμε να δούμε απλωμένα σε 10 ή 12 επεισόδια. (Μέχρι κι ένα ερωτικό τετράγωνο της τελευταίας στιγμής δημιουργήθηκε με την Eva, τον Jonas και τους υπόλοιπους, το οποίο btw καταδιασκέδασα.)

Οι χαρακτήρες μοιάζουν πλουσιότεροι μετά από αυτό το κλείσιμο-άνοιγμα (σίγουρα πολύ πλουσιότεροι από ό,τι μετά το τακτοποιημένο φινάλε των δύο προηγούμενων επεισοδίων) και μια τελευταία έκφραση αγάπης προς τη Sana έρχεται να δέσει με αξέχαστο άνοιγμα της σειράς, που μέσα από ερασιτεχνικές βίντεο εικόνες των ηρώων της αλλά και του κόσμου γενικότερα, μιλάει για το πώς η αγάπη και η ανεκτικότητα είναι το τελευταίο προπύργιο σε έναν κόσμο παράλογο, με μίσος και φόβο.

Ειλικρινά, είμαι τόσο ευτυχισμένος που υπήρξε αυτή η σειρά.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Το πρώτο ραντεβού της Sana με τον Yousef