Episodes: Το συνταρακτικά επίκαρο ‘Handmaid’s Tale’

Κάθε Τρίτη ξεχωρίζουμε τα πιο ενδιαφέροντα επεισόδια της τελευταίας τηλεοπτικής εβδομάδας και γράφουμε λίγα λόγια για αυτά.

Όταν λέμε λόγια εννοούμε φυσικά spoilers. Ναι, ακολουθούν spoilers για όλες τις σειρές που αναφέρονται στο άρθρο.

Λόγω Πρωτομαγιάς πήγαν όλα μια μέρα πίσω οπότε σήμερα θα είμαστε λίγο πιο σύντομοι από συνήθως. Εξάλλοι γιατί να διαβάζετε λέξεις όταν μπορείτε να κοιτάτε τις εικόνες του ‘American Gods’.

***

THE HANDMAID’S TALE (1×03, ‘LATE’)

Έχει πολύ περισσότερα να πει αυτή τη στιγμή για την ιστορία αυτή ο Γιάννης Σαχανίδης στο εξαιρετικό του άρθρο για το απολύτως επίκαιρο βιβλίο, αλλά θέλω σε πρώτη φάση να επικεντρωθώ στο εικαστικό κομμάτι γιατί είναι αυτό που πραγματικά φέρνει αυτή την ιστορία ένα -ακόμα- επίπεδο παραπάνω. Η Reed Morano, εξαιρετική διευθύντρια φωτογραφίας που πρόσφατα συμμετείχε και στο ‘Lemonade’ της Beyonce, αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία αυτής της δυστοπικής διασκευής, για ένα μέλλον όπου οι γυναίκες δεν έχουν κανέναν απολύτως έλεγχο του εαυτού και του κορμιού τους και δεν είναι παρά δοχεία αναπαραγωγής για μια ανθρωπότητα σε κρίση (η ανθρωπότητα είναι πάντα σε κρίση).

Και αφήνει φως να γλιστρά από χαραμάδες μέσα σε αποπνικτικούς κλειστούς χώρους, επιτρέπει στην κάμερα να κινείται με ελαφρά ταραχή και αβεβαιότητα στις σκηνές του παρελθόντος φέρνοντάς τες σε πλήρη αντιδιαστολή με το συνταρακτικό μέλλον (κάνοντας το ποικιλόμορφο Σήμερά μας να μοιάζει με μακρινό όνειρο) και μη σταματώντας δευτερόλεπτο να παίζει μμε τη γωνία καδραρίσματος, υπενθυμίζοντας συνεχώς πως Κάποιος Κοιτάει, κάποιος ελέγχει.

Η δουλειά της είναι συνταρακτικά καλή και αναδεικνύει ένα έτσι κι αλλιώς ανατριχιαστικά επίκαιρου συμβολισμού κείμενο, σε έναν εικαστικό εφιάλτη.

Στο δε εν λόγω 3ο επεισόδιο, η Alexis Bledel, που πιστεύαμε πως δε μπορεί ούτε για αστείο να παίξει, ηγείται του επεισοδίου με μια σιωπηλή ερμηνεία, μέχρι την σοκαριστική κορύφωση που τη φέρνει αντιμέτωπη με μια επίδειξη καθεστωτικής δύναμης, σα να μη συμβαίνει τίποτα. Εμείς παρακολουθούμε από μακριά, σε ακινησία, σα να πρόκειται για ένα αδιάφορο background.

Η Elisabeth Moss είναι δεδομένα καθηλωτική, και γενικά ακόμα και τα ερωτηματικά του κάστινγκ μοιάζουν να δουλεύουν (η Yvonne Strahovski) τρομακτική; Ναι, βεβαίως. Ο Joseph Fiennes στο ρόλο του “θα ήθελα να γίνω Immortan Joe” ηγέτη; Αμέ. Για μια πλειάδα λόγων, αυτή είναι μια σειρά από την οποία δε μπορείς να ξεκολλήσεις τα μάτια σου, και θα πούμε πολλά περισσότερα καθώς εξελίσσεται.

Στο μεταξύ μόλις ανανεώθηκε για 2η σεζόν.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Το σημαντικότερο βιβλίο του 2017 εκδόθηκε το 1985

BETTER CALL SAUL (3×04, ‘SABROSITO’)

Δεν έχω κρύψει τη βαθιά μου αγάπη για αυτή τη σειρά, για τον τρόπο με τον οποίο χαρτογραφεί την απώλεια της συνείδησης ενός άντρα δίχως ποτέ να ξεχνά την ανθρωπιά του, αλλά φέτος είμαι απογοητευεμένος. Ήδη από πέρσι φαινόταν πως σύντομα θα υπήρχε ένας διχασμός ανάμεσα στις ιστορίες του Jimmy και του Mike (ενώ στην τέλεια 1η σεζόν ο ένας λειτουργούσε ως αντιπαραβολή του άλλου) αλλά φέτος νιώθω πως η μισή σειρά έχει αφεθεί ολότελα στο να γίνει κανονικό prequel του ‘Breaking Bad’. Εγώ εξαρχής το αγαπούσα γιατί ήταν κάτι παραπάνω από απλώς αυτό.

Το σημερινό επεισόδιο ας πούμε αναλώνεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στα mechanics της πλοκής Mike και Gus Fring (δεν στηρίζω καν το γεγονός πως η σειρά έχει ξαφνικά τον Gus Fring στο καστ) αφήνοντας ως υποσημείωση τη συγκλονιστική σκηνή του συμβιβασμού του Jimmy με το παλιό αφεντικό του και την απολογία-αποκαδριωτικό ‘κατηγορώ’ προς τον αδερφό του. Αυτές οι στιγμές κάνουν τη σειρά να είναι ακόμα, και σε κάθε περίπτωση, ένα τρομερά ειλικρινές, τρομερά ανθρώπινο δράμα, τρομερά ραγισμένων χαρακτήρων, αλλά το χάσμα φοβάμαι πως είναι πιο εμφανές από ποτέ.

Παραμένει μια καλή σειρά, πάντοτε, δε μπορεί να μην είναι. Αλλά έχει υπάρξει κάτι τρίσβαθο, και τώρα μοιάζει όλο και πιο πολύ να φλερτάρει με την ιδέα του ‘να γεμίσουμε τα κενά’.

*Το ‘Better Call Saul’ streamάρει κάθε Τρίτη στο Netflix.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Ομαδικό θέμα: Τι μας άφησε το ‘Breaking Bad’

DEAR WHITE PEOPLE (1X01, ‘CHAPTER I’)

Είδα με απογοήτευση την περασμένη βδομάδα να εμφανίζεται ξανά στην ελληνική τηλεόραση μια περίπτωση blackface, ένα από εκείνα τα πράγματα που νιώθεις πως θα έπρεπε να έχουμε λύσει πια ως κοινωνία. Δηλαδή δεν είναι διαπραγματεύσιμο, πώς να το κάνουμε. Το blackface είναι ρατσιστικό κατάλοιπο. Πολύς κόσμος δεν καταλαβαίνει ή δεν γνωρίζει αρκετά για αυτό, οπότε ήταν ευτυχές το timing της άφιξης της σειράς του Justin Simien στο Netflix (μεταφορά της ομώνυμης δικής του ταινίας) για την εξερεύνηση των διαφυλεκτικών εντάσεων σε ένα κατά βάση λευκό, ελίτ πανεπιστήμιο.

Ένα blackface πάρτυ γίνεται η αφορμή για να βγουν όλες οι εντάσεις στη φόρα, με κοινότητες μαύρων φοιτητών να διαπραγματεύονται διαφορετικές προσεγγίσεις, άλλοι (που απολαμβάνουν της αποδοχής του λευκού συστήματος) θέλουν να συνεργαστούν με το καθεστώς, άλλοι θέλουν επίθεση σε όλα τα μέτωπα, άλλοι ανακαλύπτουν πως υπάρχει ρατσισμός.

Όταν μιλούσα με τον Jordan Peele για το ‘Get Out’, μου έλεγε πως η ταινία υπήρχε στο μυαλό του εδώ και χρόνια, από την περίοδο Obama ήδη, ακριβώς επειδή τότε πολλοί πίστεψαν (ή ήθελαν να πιστεύουν) πως αυτά τα προβλήματα θα λύνονταν με την εκλογή ενός μαύρου προέδρου. Όπως Η αναζήτηση μιας (φυλετικής, κοινωνικής, προσωπικής) ισορροπίας δεν είναι ποτε΄εύκολο πράγμα, ειδικά σε μια πολύπλοκη κοινωνία όπως τη σημερινή (η σειρά του Simien μιλά εκτενώς για τις πάσης φύσεως ταμπέλες και το τι μπορεί να κρύβεται από πίσω, ξεκινώντας από το πολύ καλό 2ο επεισόδιο που εστιάζει σε άλλο χαρακτήρα από ό,τι το πρώτο) όμως αν κάτι είναι πια όλο και πιο εμφανές, σε παγκόσμια κλίμακα, είναι πως κανένας ρατσισμός δεν λύθηκε και κανείς αυτή τη στιγμή δε μοιάζει τρομερά έτοιμος να αποδεχτεί τις διαφορετικότητες του άλλου.

Και για να γυρίσουμε στην αφορμή (της σειράς, όσο και του κειμένου): το blackface είναι τζιζ. Είναι κακό πράγμα. Η φυλή, το δέρμα, η ταυτότητα, δεν είναι αποκριάτικη στολή, δεν είναι -όπως λέει και η Samantha White στην αντάρτικη εκπομπή της στο τέλος του 1ου επεισοδίου- “halloween costume”.

Πολύ δυνατά τα 2 πρώτα επεισόδια της σειράς, που φαίνεται πως δοκιμάζει πολύ ενδιαφέροντα αφηγηματικά πραγματάκια στη συνέχεια. Θα επανέλθω σίγουρα, ίσως με το επεισόδιο που έχει σκηνοθετήσει ο Barry Jenkins.

*Η 1η σεζόν του ‘Dear White People’ streamάρει στο Netflix.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Συνέντευξη: O Jordan Peele δάκρυζε γράφοντας το ‘Get Out’

FULL FRONTAL WITH SAMANTHA BEE (2×07, ‘NOT THE CORRESPONDENT’S DINNER’)

Η Samantha Bee ήταν η hostess στο παραδοσιακό δείπνο των ανταποκριτών του Λευκού Οίκου που φυσικά τώρα που Πρόεδρος είναι ο παρουσιαστής του ‘Apprentice’ δεν έχει πλέον τον παραμικρό αέρα κανονικότητας, μεγάλα publications το μποϊκόταραν, με αποτέλεσμα να συμβεί αυτό το πράγμα, ενισχύοντας την αίσθηση πως είναι λες και ζούμε σε κάποιο παράλληλο σύμπαν από το κανονικό.

Με αυτή ακριβώς την ιδέα έπαιξε έξυπνα και ειλικρινά η Bee, που στο τέλος του κωμικού αυτού special αφέθηκε στη φαντασίωση μιας προεδρείας Hillary, φανταζόμενη τον εαυτό της να κάνει αστεία στο κανονικό δείπνο των κανονικών ανταποκριτών εκείνου, του ‘κανονικού’ timeline. Κάπου μεταξύ φαντασίωσης και γκρίζας σάτιρας, το special είχε και νωρίτερα αρκετές έξυπνες στιγμές.

Καλύτερες όλων ήταν το ongoing αστείο με το υποθετικό roasting παλιότερων Προέδρων (αν και για τον Clinton ήταν αναμενόμενα soft η προσέγγισή της, ναι, σεξ πειράγματα, ΟΚ, αλλά κάτι άλλο ίσως; δε ξέρω, λέω τώρα) που ξεκίνησε από το ‘Mrs. Jason Jones’ του βαθέως παρελθόντος για να λάβει το αστείο αυτό ένα εξαιρετικό, και τρομακτικό, payoff στο τελευταίο segment, στο υποθετικό roasting του μελλοντικού Προέδρου Pence ο οποίος σκοπεύει να γυρίσει τη χώρα στο ίδιο βαθύ εκείνο παρελθόν υποστηρίζοντας conversion camps και άλλα τέτοια σκοταδιστικά.

Επίσης εμφανίστηκε ο Will Ferrell στο ρόλο του Dubya, το οποίο ήταν χαριτωμένο.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Τα καλύτερα viral βιντεάκια του John Oliver

SKAM (4×03, ‘WHAT IS YOUR OPINION ON DRINKING?’)

Όπως κάθε φορά έτσι και τώρα έχω δει τις παρακάτω σκηνές της τρέχουσας βδομάδας (ενώ έγραφα το άρθρο βγήκε και σημερινή- αυτή η σειρά πραγματικά αλλάζει την εμπειρία του να βλέπεις τηλεόραση) κι ενώ έχω μια σημείωση να κάνω θα την αφήσω για το τέλος γιατί η κορυφαία στιγμή όλης της 3ης βδομάδας (όσο το βλέπω όπως πρέπει, τόσο πιο δύσκολο μου γίνεται να μιλήσω για ‘επεισόδια’) ήταν αυτή η συζήτηση στο τέλος:

Δεν είναι κάποια ριζοσπαστική δα ιδέα πως το σινεμά θα μαθαίνει όλο και περισσότερο στο πέρασμα των χρόνων να μιλά με έξυπνο, σωστό και αντιπροσωπευτικό τρόπο μέσα από τη social γλώσσα που όλοι μοιραζόμαστε πια σήμερα, αλλά μέσα από στιγμές σαν αυτή νιώθεις πως πραγματικά έχουμε περάσει το κρίσιμο σημείο, από το ‘προσπαθεί κάποιος να μιλήσει σαν τους #νέους’ στο ‘μιλάει όπως ξέρει’.

Το ‘Skam’ εδώ έχει τη Sana ακίνητη πίσω από την πόρτα και όλη η δράση έρχεται σε αυτά τα χρωματιστά πίξελ στα δεξιά. Όταν η Sana στέλνει την άβολη ερώτηση, η κάμερα είναι ακίνητη αλλά η ένταση είναι τεράστια μέχρι (στο δεύτερο σκρίνσοτ) να δούμε απλά το avatar του Yousef, ώστε να ξέρουμε πως είναι ΟΚ με το να δει η Sana πως έχει δει το μήνυμα. Κι ύστερα έρχεται η τόσο γνώριμη αγωνία του ‘τάδε is writing’.

Είδα στο Φεστιβάλ του Εν Λευκώ την γαλλική ταινία ‘Le Parc’ την Κυριακή, της οποίας όλη η μεσαία πράξη είναι ένα μονοπλάνιο της πρωταγωνίστριας να κοιτάει το κινητό της ενώ παραδίπλα της στο κάδρο εμφανίζεται ο διάλογός της στο messenger με τρόπο όμοιο με τον παραπάνω. Ενώ μες στο μήνα βγαίνει επιτέλους και στην Ελλάδα το έξοχο ‘Personal Shopper’ του Assayas με την Kristen Stewart να πρωταγωνιστεί και να παίζει εμβληματικά την Πρώτη Αληθινά Σπουδαία Chat Σκηνή στην ιστορία του σινεμά. Με σκηνές σαν αυτές, και σαν την παραπάνω από το ‘Skam’, βλέπουμε όχι ακριβώς να αλλοιώνεται η γλώσσα του σινεμά, αλλά αν μη τι άλλο να εμπλουτίζεται.

Α, και η σημείωση για το νέο επεισόδιο: Όταν η Sana έκανε unfriend τον Yousef ένιωσα σα να είδα χαρακτήρα να πυροβολεί άλλον. Σοκ! Και πάλι, η δράση περιορίζεται στην ακινησία ενός κάδρου όπου το μόνο πράγμα που κινείται είναι τα γνώριμα πίξελ στο γνώριμο περιβάλλον των ιντερνετικών social media.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Το προηγούμενο επεισόδιο ‘Skam’

ΚΑΙ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ

Recaps! Αυτή τη φορά δοκιμάζουμε κάτι διαφορετικό. Για το ‘American Gods’ (Amazon Prime, Δευτέρα) θα έχουμε ένα photo recap κάθε βδομάδα με μια χορταστική γκαλερί πανέμορφων εικόνων από το επεισόδιο, και μαζί ένα συνοδευτικό, σύντομο, πιο παραδοσιακό recap, πάντα βασισμένο στις επιμέρους εικόνες.

Κατά τα άλλα έχουμε σταθερά ‘Doctor Who’ με το πολύ καλό επεισόδιο ‘Thin Ice’ και φυσικά τον Γιάννη Μπαϊρακτάρη με το 4ο επεισόδιο ‘Prison Break’ (FOX, Τετάρτη 21.50).

Trailers. Το ‘Defenders’ φέρνει πίσω την Elektra και σπάει πλάκα με τη lameness του ‘Iron Fist’, ενώ ο Frank Underwood μας προετοιμάζει για το φετινό ‘House of Cards’.

Game of Thrones! Οι πρώτες φωτογραφίες της νέας σεζόν κρύβουν μέσα στοιχεία για μια νέα θεωρία.

Τέλος, το Hulu ανακοίνωσε και επίσημα την παραγγελία του ‘Runaways’ του Brian K. Vaughan σε σειρά από το δίδυμο Josh Schwartz / Stephanie Savage του ‘Gossip Girl’. Ονειρικό.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Τα επεισόδια της προηγούμενης βδομάδας: To 100ό ‘Scandal’, φινάλε ‘Magicians’ και πρεμιέρα ‘Girlboss’